Indignatie redactie 
Half februari hield de Franse president Emmanuel Macron een opmerkelijke toespraak in Mulhouse bij de Duitse grens, die door de reguliere media in Duitsland werd genegeerd. Niet voor niets: Macron heeft in duidelijke bewoordingen de oorlog verklaard aan de politieke islam en de “republikeinse herovering” van Frankrijk aangekondigd.
Met een nieuw pakket maatregelen wil de regering het zogenaamde “islamistische separatisme” van Macron bestrijden en de controle over de door moslims bewoonde getto’s terugwinnen, vooral in de buitenwijken van Franse metropolen (banlieues), waar steeds meer no-go-gebieden (Franse Zones urbaines verstandig – gevoelige stedelijke gebieden) ontstaan.
Salafisten krijgen daar invloed, radicale moslims die de militante verspreiding van de islam ook in Europa propageren. De woordvoerders van deze nog steeds kleine maar uiterst actieve minderheid zijn meestal predikers (imams) uit het buitenland die erin slagen het religieuze leven in een toenemend aantal islamitische gemeenschappen te domineren. Ze geven de sociaal achtergestelde inwoners van de banlieues, wiens dagelijks leven wordt gekenmerkt door hoge werkloosheid, verbroken familierelaties en ongebreidelde misdaad, het gevoel bij een elite te horen die het voorbeeld van de profeet Mohammed moet nabootsen en de “ongelovigen” moet bestrijden.
Als gevolg hiervan komen er steeds meer islamitische enclaves op, die noch voor buitenstaanders noch voor staatsmacht toegankelijk zijn. Dit fenomeen wordt “communityutarisme” genoemd.
Deze term beschrijft een religieuze gemeenschap die alleen zijn specifieke belangen nastreeft en zich onderscheidt van de rest van de samenleving. Het heeft zijn eigen regels, die strikt gebaseerd zijn op de eisen van de Koran en de Sharia, en die vaak in tegenspraak zijn met de seculiere grondwet en het rechtssysteem van Frankrijk.
De radicale predikers overtuigen mensen dat de Islam hen verbiedt om bepaald voedsel te eten, vrouwen de hand te schudden of mensen van andere religies onder vrienden of kennissen te hebben. Moslims worden aangemoedigd om zich in het openbaar te vermommen. Vrouwen die zich niet aan deze “aanbeveling” houden, moeten verwachten geslagen te worden of nog grotere nadelen ondervinden. Alle anderen blijven onaangetast. Kinderen worden niet langer door hun ouders naar openbare scholen gestuurd omdat er een strikte eis van seculariteit bestaat, die door de imams wordt aangeduid als “islamofobie”. In plaats daarvan vinden lessen plaats in islamitische instellingen zoals illegale koranscholen of op internet, zonder dat de staat enige controle heeft over de leerinhoud. Op deze manier wordt een generatie moslims grootgebracht die vijandig staan tegenover de meerderheid van de samenleving en de waarden van een seculiere, verlichte gemeenschap.
Voor zover islamisten erin slagen moslims in hun gemeenschappen te domineren en hun stemgedrag bij verkiezingen te beïnvloeden, kunnen zij druk uitoefenen op de lokale politiek om hun doelen te bereiken en concessies van de autoriteiten te verkrijgen, bijvoorbeeld als het betreft de goedkeuring van publieke middelen voor de bouw van moskeeën. In sommige gevallen zouden lokale politici informele overeenkomsten hebben gesloten met islamitische verenigingen om de stemmen van moslimstemmers bij verkiezingen veilig te stellen. Daarbij komt de angst, ook in Frankrijk bij politici en ambtenaren, om geconfronteerd te worden met de beschuldiging van islamofobie als de wensen van de islamitische gemeenschap niet worden vervuld. De islamisten stellen zelfs hun eigen kandidatenlijsten op in individuele kiesdistricten.
De Franse Republiek en daarmee de vrije democratie lopen het risico weg te kruipen door religieuze structuren.
De sociaal wetenschapper Gilles Kepel, voorzitter van het gerenommeerde Instituut voor politieke studies in Parijs, die wordt beschouwd als een van de beste experts op het gebied van politieke islam en radicaal islamisme in Frankrijk, maakt zich grote zorgen over de ontwikkeling:
“Het is een culturele strijd tussen degenen die onze moslimburgers gegijzeld houden met hun salafistische visie, een visie die rechtstreeks leidt tot de jihad tegen de ongelovigen – en anderzijds degenen die geloven dat het in de Franse samenleving is voor alle mensen, ongeacht hun geloof, krijgen dezelfde plaats, volgens het principe van secularisme. «
De gerenommeerde Algerijnse schrijver Boualem Sansal, die in 2011 de Vredesprijs van de Duitse boekenhandel ontving en een fervent criticus van het islamisme is, wordt nog duidelijker. Hij noemt Frankrijk:
“Een opkomende islamitische republiek.”
Volgens Franse veiligheidsinstanties staan 150 regio’s in Frankrijk al onder islamistische controle. Van daaruit kwamen veel van de aanvallers die brute terroristische aanslagen in het land hebben gepleegd, volgens de broers Kouachi, die in januari 2015 het satirische tijdschrift Charlie Hebdo hebben uitgegevenin een hinderlaag gelokt en 12 mensen neergeschoten. Of de jihadisten die, in naam van de Islamitische Staat (IS), 89 bezoekers van een rockconcert in het Bataclan-theater in november 2015 hebben vermoord tijdens een reeks aanslagen in Parijs en vele anderen hebben gewond, sommige ernstig. Van het kleine stadje Trappes in de buurt van Parijs, dat wordt beschouwd als een bolwerk van het salafisme in Frankrijk met een moslimbevolking van 70 procent, zouden bijna 70 inwoners naar Syrië zijn gereisd om deel te nemen aan de gewapende strijd van IS.
Het is ook verontrustend dat de islamisten er steeds meer in slagen het Franse veiligheidsapparaat (politie, militair) te infiltreren en daar werknemers voor hun doeleinden te werven – met fatale gevolgen. In oktober vorig jaar doodde een bediende die zich had bekeerd tot de islam en in de centrale politie van Parijs werkte, vier van zijn collega’s met een mes en verwondde een andere persoon ernstig voordat hij werd neergeschoten.
Zulke aanvallen doen het vertrouwen van mensen in het vermogen van de staat om het te beschermen tegen de groeiende dreiging van islamitische terreur schokken.
President Macron heeft blijkbaar het gevaar erkend dat sluipende islamisering in sociaal achtergestelde gebieden een bedreiging vormt voor de rechtsstaat en democratie in Frankrijk.
Om de fatale ontwikkeling te stoppen, presenteerde Macron een vierpuntenplan in Mulhouse, dat de volgende elementen bevat:
1) De invloed van islamitische staten op moskeeën en scholen in Frankrijk moet worden beëindigd. Het uitwisselingsprogramma ELCO (L’Enseignement Langue et Culture d’origine), dat al decennia bestaat, op basis waarvan de moslimlanden Turkije, Algerije, Marokko en Tunesië ook leraren naar Frankrijk sturen, die daar vreemde talen en cultuur onderwijzen zonder toezicht van de autoriteiten , de overheid wil stoppen. In plaats daarvan moeten bilaterale overeenkomsten worden gesloten om ervoor te zorgen dat de Franse staat de leerinhoud beheert. Turkije weigert echter in te stemmen met een dergelijke overeenkomst, die alleen al in 2019 ongeveer 2 miljard euro heeft uitgegeven om de islam in Europa te promoten en daarmee de integratie van buitenlandse Turken op het continent te voorkomen.
Bovendien wil Parijs deze staten niet langer toestaan imams te leveren die in de Franse moskeeën prediken. Omdat volgens de bevindingen van de veiligheidsautoriteiten deze geestelijken vaak worden genetwerkt met salafisten of moslimbroeders. In de moskeeën ageren ze tegen de Franse Republiek. Daarom moeten imams vanaf september 2020 in Frankrijk worden opgeleid. Dit is om ervoor te zorgen dat islamitische predikers de Republikeinse waarden en principes respecteren en hun diensten in het Frans houden.
2) De transparantie van de Franse islamitische verenigingen, hun structuren en geldbronnen moet worden vergroot. Hetzelfde geldt voor de financiering van moskeegebouwen in Frankrijk, waarvan de bouw wordt ondersteund door moslimstaten zoals de sjeikdom van Qatar met miljoenen euro’s.
3) Consistente strijd tegen islamistisch separatisme en communitarisme in Franse steden. In Duitsland wordt hiervoor de term “parallelle samenlevingen” gebruikt. De staat wil niet langer afzonderlijke badtijden voor mannen en vrouwen, gebedstijden in sportclubs tolereren en het principe van gelijke behandeling van meisjes en jongens in islamitische gemeenschappen negeren. De Franse wet moet hier ook worden gehandhaafd.
4) “Herovering van Frankrijk”, dwz het terugwinnen van staatscontrole over alle delen van het land, met focus op 47 districten in de eerste stap. Om dit doel te bereiken, wil de overheid niet alleen vertrouwen op politie- en regelgevingsrecht, maar ook meer geld uitgeven aan onderwijs en opleiding, gezondheidszorg en culturele aanbiedingen in de sociaal achtergestelde woonwijken.
“Islamofobie is een term bedacht door de militante islamisten om kritiek op hun interpretatie van de islam te voorkomen en de meerderheid van de moslims achter zich te verenigen.”
Gilles Kepel, sociaal wetenschapper en islamonderzoeker
Het valt nog te bezien of Macron in staat zal zijn om de progressieve islamisering van Frankrijk te stoppen met dit programma. Het is ook onduidelijk of de aangekondigde maatregelen uiteindelijk consequent zullen worden geïmplementeerd of dat de aankondigingen van Macron slechts een manoeuvre zijn in de aanloop naar de lokale verkiezingen van half maart, waarin de En Marce-partij van Mac volgens enquêtes head-to-head is. Races met de Rassemblement National van Marine Le Pen supplies.
Maar Macron heeft in ieder geval duidelijk het gevaar van de politieke islam geïdentificeerd en oplossingsstrategieën gepresenteerd om deze bedreiging van vrijheid en democratie in Frankrijk te bestrijden. In Duitsland daarentegen wordt het probleem van politieke correctheid verder gebagatelliseerd en gerelativeerd, wordt kritiek op de islam gecriminaliseerd en worden nieuwe speciale verzoeken van de islamitische gemeenschap altijd beantwoord, wat integratie belemmert en etnische parallelle samenlevingen in onze steden stolt.
Duitsland, dat al lang een speelplaats is voor radicale koranvolgers, wordt steeds meer een “bruggenhoofd van de politieke islam” (Josef Kraus) in Europa!
