De bekroonde Russische filmmaker en onderzoeksjournalist Andrei Nekrasov heeft een verzoekschrift ingediend bij de voorzitter van de Europese Commissie om bewijs in overweging te nemen dat het officiële EU-verhaal uitdaagt tot de dood van Sergei Magnitsky in 2009, de belastingadviseur die werkte voor Bill Browder, hoofd van het Hermitage Fund. Hoe reageerde de EU tot dusver op het verzoek? Niets dan een kakofonie van krekels.
Vorige maand drong Ursula von der Leyen, voorzitter van de EU-Commissie, er tijdens haar State of the Union-toespraak, er bij het parlement op aan “onze gereedschapskist te voltooien” door een zogenaamde ‘Europese Magnitsky-wet’ aan te nemen om Rusland te straffen over de 2009 overlijden van Sergey Magnitsky. Helaas is het enige hulpmiddel dat op dit moment in de “gereedschapskist” van de EU verschijnt een voorhamer.
Von der Leyen lijkt het goedkope bod van Washington te doen op een moment dat de Trump-regering woedend is over de vooruitzichten dat Duitsland en Rusland de Nord Stream 2-gaspijpleiding voltooien, die voorziet in 55 miljard kubieke meter die jaarlijks van de kust van Rusland via de Oostzee naar Duitsland. Zo’n project zou echt kunnen werken om de spanningen tussen Brussel en Moskou op te lossen, en natuurlijk zou Washington daar nooit voor staan. De voorzitter van de Europese Commissie hintte dit in haar toespraak toen ze opmerkte dat “geen pijplijn het standpunt van Brussel zal veranderen”. Dit maakt overigens de vermeende vergiftiging van de Russische oppositiefiguur Alexei Navalny des te twijfelachtiger als we deze in de volledige context van de gebeurtenissen bekijken.
In ieder geval is er voor iedereen die de lange reeks van beschuldigingen tegen Rusland in de loop van de afgelopen jaren heeft gevolgd, een onmiskenbaar patroon naar voren gekomen. Van de verdachte ‘vergiftiging’ van de Skripals in het Verenigd Koninkrijk tot het neerhalen van vlucht 17 van Maleisië boven Oekraïne, Rusland is nooit uitgenodigd om getuigenissen en bewijzen te leveren die kunnen helpen om een kritisch licht op de procedure te werpen. Dat lijkt een onvergeeflijke vergissing te zijn als het streven naar de waarheid inderdaad het doel was.
In plaats van hun uiterste best te doen om hun conclusies te baseren op alle beschikbare gegevens, kiezen de westerse hoofdsteden opnieuw hun bronnen. In de Magnitsky-zaak wordt het grootste deel van het ‘belastende bewijs’ geleverd door niemand minder dan Bill Browder, een persoon die op zijn zachtst gezegd een echt belangenconflict heeft in de zaak.
Voordat we verder gaan, wat essentiële achtergrondinformatie. Als auditor bij het advocatenkantoor Firestone Duncan in Moskou werkte Sergey Magnitsky rechtstreeks samen met Hermitage Capital Management, het vermogensbeheerbedrijf onder leiding van Browder. In 2001 was Browder de directeur van twee dochterondernemingen van HSBC die uiteindelijk door de regering werden beschuldigd van het te weinig betalen van haar belastingen met honderden miljoenen dollars.
Browder werd in Rusland bij verstek veroordeeld voor “zware belastingontduiking” en voor het illegaal failliet laten gaan van een bedrijf dat betrokken was bij belastingfraude. Wat Magnitsky betreft, hij ontmoette een tragischer lot: hij stierf in 2009 in een gevangenis in Moskou in afwachting van zijn proces wegens belastingfraude, een tragedie die de basis heeft gelegd voor de zogenaamde Magnitsky-wet. In westerse hoofdsteden is de naam Magnitsky synoniem geworden met de ‘moorddadige wreedheid’ die de westerse media eindeloos toeschrijven aan de Russische staat. Voor veel Russen is de zaak echter nog een ander sterk voorbeeld van het Westen dat eenzijdig optreedt als rechter, jury en beul zonder rekening te houden met al het beschikbare bewijsmateriaal en de feiten waarover het beschikt.
Voormalige Kremlin-criticus stelt Browder-verhaal in vraag
Andrei Nekrasov, een bekroonde Russische filmmaker en onderzoeksjournalist, heeft veel tijd en energie gestoken in het tot op de bodem uitzoeken van de zaak Magnitsky. In 2016 bracht hij een film uit met de titel ‘The Magnitsky Act – Behind the Scenes’, die werd ondersteund door een aantal Europese filmfondsen en het openbare Frans-Duitse tv-netwerk Arte TV. In de woordenvan de New York Times, de film ‘furore maakte’. In de film stelt Nekrasov, zonder gebrek aan overtuigend bewijs, dat hele regeringen door Browder worden misleid door te geloven dat Magnitsky werd vervolgd en vermoord omdat hij politieke corruptie aan het licht had gebracht. Dat is hoogst twijfelachtig, betoogt Nekrasov, aangezien Browder een fervent aanhanger van de Russische regering was voordat de kwestie van belastingfraude de krantenkoppen haalde.
In zijn open brief aan de Europese Commissie gaat Nekrasov verder met de bewering van Browder dat Magnitsky tijdens zijn gevangenschap werd gemarteld, waarbij hij onthult dat de auditor “een aanzienlijk deel van zijn detentie doorbracht in een” elite “- beter toegeruste – sectie van de Matrosskaya Tishina gevangenis…. waar de rijke en beroemde gevangenen, zoals de oliemagnaat [Mikhail] Chodorkovski…. en de leiders van de staatsgreep van 1991 tegen Gorbatsjov werden vastgehouden. “
Bovendien beweerde Browder tijdens een hoorzitting in oktober 2013 bij het Britse Hooggerechtshof (‘Karpov vs Browder’ ) dat de Russische autoriteiten, die Magnitsky zogenaamd uit de weg wilden hebben, hem gevangen hadden gezet omdat de dodelijke afloop een ‘redelijk te verwachten’ was. gevolg van de straf, “niet in de laatste plaats” vanwege het hoge sterftecijfer in de Russische gevangenissen. Rechter Simon verwierp een dergelijk ‘causaal verband’ echter en merkte op dat ‘niets wordt gezegd [door Browder – RB] over marteling en moord (§ 128, pagina 25).
Ondertussen Magnitsky zelf verklaarde dat de kwaliteit van de medische aandacht die hij in de gevangenis kreeg was “voldoende”.
Hier is het belangrijk op te merken dat Nekrasov geen bevooroordeelde journalist is met een politieke bijl. Wat betreft het melden van de waarheid, hij is een zeldzaam type verslaggever die zich niet laat leiden door een verlangen om tot een vooraf bepaalde conclusie te komen, maar door waar de feiten hem naartoe leiden. In feite bespreekt hij in een van zijn eerdere documentaires, ‘Disbelief’, de aanslagen in Russische appartementen in 1999 op een manier die de regering in een negatief daglicht stelt.
In zijn brief geeft hij toe dat hij klaar was om Browders emotionele verhaal over zijn ‘heldhaftige advocaat’ na te vertellen.
“Ik geloofde Browder,” schrijft Nekrasov, “gedeeltelijk om politieke redenen, aangezien mijn eerdere werk zeer kritisch was geweest over de Russische regering.”
Hij vervolgt: “Toen ik echter inconsistenties ontdekte in het verhaal van meneer Browder, besloot ik ze niet onder het tapijt te vegen. Het resultaat van mijn onderzoekswerk, de film getiteld “The Magnitsky Act – Behind the Scenes”, werd aanvankelijk zeer geprezen door de uitvoerende redacteuren, onder meer bij ZDF / ARTE. De première van de film zou in april 2016 plaatsvinden in het Europees Parlement. Maar als gevolg van Browder’s intense druk op het topmanagement van ZDF en een beslissing van een groep groene EP-leden, werd de vertoning dramatisch geannuleerd, minuten vóór de geplande starttijd. “
Het is moeilijk, zoals de zachtaardige journalist bekende, om die afkeer te beschouwen als “allesbehalve censuur”.
De vraag die gesteld moet worden, ligt voor de hand: hoe kan de voorzitter van de EU-commissie Rusland oproepen om te straffen als het filmische werk van een zeer gerespecteerde onderzoeksjournalist, die een alternatief perspectief biedt op de zaak-Magnitsky, niet mag worden bekeken door EU-leden vanwege tegen de dreiging van juridische stappen door Bill Browder? Hoe kan het Westen spreken over “democratie” en de “rechtsstaat” als slechts één kant van de Magnitsky-saga onbetwist mag blijven? Waarom voelt meneer Browder zich gedwongen deze film te onderdrukken? Als hij de waarheid vertelt, waarom zou Neskrasovs ‘valse’ verhaal dan niet het daglicht laten zien, zodat de feiten voor zichzelf kunnen spreken?
De brief van Andrei Neskarov eindigt als volgt:
‘Moet u zich geen zorgen maken dat de bevindingen van andere Europese journalistieke onderzoeken [ hier , hier en hier ]… hoewel rechtstreeks relevant voor de Magnitsky-kwestie, blijkbaar niet uw hoge ambten en uw scherpe aandacht hebben bereikt?
Mijn film, “The Magnitsky Act – Behind the Scenes”, eindigt met een vraag: “Zal de democratie overleven als haar morele hoge grond, mensenrechten, wordt gebruikt om egoïstische belangen te beschermen?”
Mijn film werd gecensureerd, maar ik stel die vraag vandaag opnieuw.
Ondergetekende,
Andrei Nekrasov
Open brief Nekrasov aan de voorzitter van de Europese Commissie kan worden gelezen in zijn geheel hier .
Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier. Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.