“Geef de kinderen hun onschuld terug” – een openlijke schreeuw om hulp aan een directrice

De coronacrisis creëert een eigen realiteit, die soms lijkt op iets uit een sciencefictionfilm. Vorig jaar midden september, toen hij naar school ging op de James Loeb Primary School in Murnau, Beieren. Een scène die even vreemd als belachelijk is: de eerste klassers zitten opgewonden in stille harmonie op lange banken – hun onschuldige gezichten zijn bedekt met maskers. Op het schoolplein staan ​​opgeblazen fietsbuizen op een afstand tussen de 1,50 en twee meter. De voorbereiding op een bijzondere verrassing, denkt u misschien. Een jonge moeder voelt een mengeling van woede en verdriet bij het zien van de gemaskerde kinderen. Met een ander stel zijn zij en haar man de enige ouders zonder masker. Haar zoon draagt ​​ook geen mond- en neusbeschermer. Maar niemand praat er met haar over.

De viering begint met een korte welkomstwoord door de directrice – met een masker en een microfoon die volgens de voorschriften is beschermd. De derde klas verwelkomt hun nieuwe klasgenoten met een gedicht. Na deze plechtigheid wordt de startende kinderen gevraagd in de fietsbanden op de grond te gaan staan. Wat op een spel lijkt, is de verraderlijke manier om de kinderen op afstand te houden.

Je houding is strak, je armen dicht bij je kleine lichaam. Geen spoor van kinderlijke uitbundigheid en naïviteit, geen gloed in de ogen van de eerste klassers op hun speciale dag. “Het was oneindig triest en leek me een militaire oefening”, zal de moeder later met tranen rapporteren.

Het feest gaat door, de schutters van ABC lopen door een bloemenboog het schoolgebouw binnen. Ouders mogen hun kleintjes niet vergezellen, ze moeten buiten wachten vanwege de Corona-maatregelen. Na een uurtje kunnen ze hun novicen weer ophalen. De verwachting van de moeder om haar zoon te kunnen omhelzen als een ‘officiële’ eerste klas maakt plaats voor een diepere shock: hij draagt ​​nu ook een masker. “Ik kon geen gebaren van mijn kind waarnemen – vooral in deze situatie die zo belangrijk voor hem is”, blikt ze terug. Ze voelt zich machteloos en raadt haar zoon aan zijn masker weer af te zetten. Terwijl ze doorlopen naar de uitgang van het schoolplein barst hij plotseling in tranen uit.

Pedagogiek ten behoeve van kinderen?

Hij is diep bedroefd omdat hij niet naast zijn beste vriend mocht zitten. De eerstejaarsstudenten moeten aan individuele tafels zitten. De geïrriteerde moeder probeert haar jongen te kalmeren. Ze voelt zich verraden omdat ze daar als ouders niet over werd geïnformeerd. Haar man wendt zich tot een leraar voor hulp. “Je zoon hoeft niet verdrietig te zijn”, antwoordt ze. Ouders vragen zich af hoe dit in het belang van de kinderen kan worden verzoend met pedagogiek. Ze weten alleen: je zoon is ongelukkig.

De moeder vraagt ​​hem waarom hij ineens een masker draagt. Hij wordt tenslotte met een medische verklaring vrijgelaten omdat hij last heeft van kortademigheid. ‘Zodat de anderen me niet zo vreemd aankijken’, antwoordt hij – en voegt eraan toe dat het hem minder lucht geeft. Hij voelt zich genoodzaakt mond- en neusbescherming te dragen om niet te worden uitgelachen en belachelijk gemaakt.

“Massaal onrustige kinderen”

Zelfs geharde voorstanders van maatregelen ontkennen niet meer dat met name kinderen massaal te lijden hebben onder de coronacrisis. Het duurde meer dan zes maanden, maar half maart leek ook empathie voor de extreem gestreste studenten voor het eerst op de James Loeb Elementary School te zijn aangekomen.

“Leven onder pandemische omstandigheden, de constante verwijzingen naar afstand en het dragen van een masker maken sommige kinderen buitengewoon onzeker.” Wat klinkt als een bezorgde kinderpsychiater, is de beoordeling van rector Andrea Meder aan de Münchner Merkur. Volgens Meder hebben veel kinderen aanzienlijke ontwikkelingsachterstanden opgelopen doordat ze maandenlang tot zeer weinig contacten waren beperkt. Individuele kinderen ontwikkelden zelfs depressieve trekken.

Voor de directrice is dit een “zeer verontrustende situatie” – en reden genoeg om hulp van buitenaf te zoeken. De school wil – met maximaal 10.000 euro gesteund door de Rotary Club – een curatieve leerkracht in dienst nemen die zwaar getroffen kinderen moet ondersteunen bij individueel werk.

Beste mevrouw Meder,

Na zeven maanden merkte je dat kinderen mentaal leden. Dat schokt me. Precies op dit punt in de tijd, aangezien u weet hoeveel uw studenten getraumatiseerd zijn – en zal, zou ik u willen herinneren aan het recht op protest en de bijbehorende plicht – ten behoeve van de kinderen, die hulpeloos aan de genade zijn overgeleverd. van de huidige situatie. Symptomen bestrijden met een curatieve leraar is niet erg effectief, omdat het de kern van de fundamentele problemen niet raakt. In plaats van onderzoek te doen naar de oorzaak, krab je gewoon aan de symptomen.

Het is alsof de school in brand staat en je een brandweerman inhuurt om elke dag een emmer water op de vlammen te gieten. Kortom: je helpt jongeren er niet mee.

Iedereen verdient een tweede kans. Herinner jezelf er dus nog eens aan: de kinderen zijn al getraumatiseerd – dit is ook jouw verantwoordelijkheid. Onwetendheid biedt geen bescherming tegen fouten. U kunt nog steeds dingen omdraaien – en verdere, mogelijk onomkeerbare schade vermijden. Dit zou je ware grootsheid laten zien en zou een motiverend en bemoedigend rolmodel zijn voor andere schooldirecteuren. Als directeur heb je een grote verantwoordelijkheid en ik weet zeker dat je alleen het beste wilt voor je studenten.

Daarom doe ik een beroep op u: informeer uzelf grondig en holistisch over de hele situatie en informeer uw collega’s dienovereenkomstig. Zo verlost u uw medewerkers van angst – en daarmee ook de kinderen!

Geachte mevrouw Meder: Voor veel kinderen is één jaar Corona gelijk aan tien tot twintig jaar Corona voor volwassenen. Besef je wat dat betekent? De tijd is gekomen, handel nu alsjeblieft! Elke extra dag is een verloren dag in het leven van de kinderen.

Hartelijk
uw Maurice Janich – opvoeder / visualisatietherapeut