Indignatie redactie 
De VS stonden ooit op het snijvlak van pandemische preventie. Vervolgens nam Big Pharma het over.
Tijdens een persconferentie begin april hield de gouverneur van New York, Andrew Cuomo, een ziekenhuisgroen ademhalingsmasker N95 omhoog. Hij had zojuist de bijgewerkte Covid-19-sterftecijfers van de dag bezorgd, een aantal verergerd in New York en elders door een nationaal tekort aan maskers en andere beschermende uitrusting. ‘We praten over ze alsof ze erg ingewikkeld zijn’, zei de gouverneur, terwijl hij het materiaal tussen zijn vingers rolde met een soort minachting voor zijn onhandigheid. ‘Het is stof, het is materiaal, de FDA heeft de specificaties en dan zijn het twee stukken elastisch koord. Het kan niet zijn dat we deze niet kunnen maken. ‘ Omdat Cuomo opmerkte dat de marktprijs van een N95 was gestegen van 70 cent naar $ 7, beloofde hij hun productie in de staat te financieren, waar ze zich zullen aansluiten bij NYS-Clean handdesinfecterend middel in een groeiende pandemische productlijn van het merk Empire State.
De schaarste aan meer gecompliceerde instrumenten om een catastrofale crisis voor de volksgezondheid aan te pakken – inclusief beademingsmachines, andere medische apparatuur en, het meest ongrijpbare, een vaccin – heeft niet zulke simpele antwoorden op staatsniveau. Maar deze tekorten roepen soortgelijke vragen op: over het octrooisysteem, over het beleid voor pandemische paraatheid, over de waarde van een particuliere gezondheidssector die structureel niet in staat is prioriteit te geven aan gebeurtenissen met een hoog risico en een lage waarschijnlijkheid. Van de frustratie van Cuomo en zijn collega-gouverneurs tot belangstelling van het Witte Huis voor de bevoegdhedenvan de Defense Production Act van 1950, herinneren Amerikaanse functionarissen zich dat de regering dingen kan maken. Als de ultieme leverancier en vaak bron van intellectuele eigendomsrechten, kan het deze snel, goedkoop en zonder de zorg voor de aandeelhouderswaarde die ertoe heeft geleid (om een paar beruchte recente voorbeelden te nemen) ertoe leiden dat de gigant van medische hulpmiddelen Covidien een overheidsopdracht voor mobiele noodventilatoren, of 3M om tussen 3 maart en 7 april ten minste acht patenten te claimen met betrekking tot zijn ademhalingsmaskers.
Terwijl de wereld haar focus verlegt van insluiting naar genezing, is het dringend geworden om de gevaren onder ogen te zien van onze afhankelijkheid van farmaceutische en biotech-industrieën die zijn gebouwd om Wall Street en aandeelhouderswaarde te dienen boven menselijke behoeften en volksgezondheid. Er was al veel pleidooi voor het wegnemen van octrooi-belemmeringen en het uitbreiden van de controle door de overheid over onderzoek en ontwikkeling op het gebied van drugs, en het kreeg steeds meer grip vóór de Covid-19-pandemie. De gebeurtenissen van de afgelopen maanden, zegt een groeiende alliantie van deskundigen op het gebied van volksgezondheid en voorstanders van hervormingen van de industrie, hebben zich verder blootgelegdde fouten van het huidige model en ondersteunde de zaak voor alternatieven. “Onder het patentmodel dat het gedrag en de prioriteiten van de farmaceutische industrie aanstuurt, hebben bedrijven geen reden om hun middelen te richten op een mogelijk pandemisch virus zoals ebola en coronavirus, omdat de kans dat het binnen de looptijd van een patent wordt gebruikt, is te laag ”, zegt Rohit Malpani, de voormalige beleidsdirecteur van de Artsen Zonder Grenzen Toegangscampagne die Oxfam heeft geadviseerd. ‘Het is nog nooit zo duidelijk geweest dat er iets moet veranderen.’
Gedurende de laatste halve eeuw heeft de Amerikaanse farmaceutische industrie het onderzoek en de ontwikkeling gestaag stopgezet om nieuwe vaccins te ondersteunen ten gunste van welke producten dan ook de hoogste winsten zullen opleveren tijdens het wettelijk standaard 20 jaar monopoliebezit. Tegelijkertijd is een overvloed aan claims op het gebied van intellectuele eigendom een vooruitgangbelemmend asteroïdeveld geworden voor onderzoeksinspanningen zonder winstoogmerk gericht op de volksgezondheid. De industrie heeft duizelingwekkend hoge marges geproduceerd door de prijzen tot hun breekpunt te drijven voor geneesmiddelen die zijn ontwikkeld door een jaarlijkse subsidie van $ 42 miljard, verspreid door de National Institutes of Health. Dat dezelfde bedrijven nu voor een angstige wereld staan als avatars van innovatie en onbaatzuchtigheid, is de bekronende ironie van de coronaviruscrisis.
Het masker van openbare geest past niet goed bij Big Pharma en daarom blijft het uitglijden. In maart zag Gilead Sciences eruit als een goede bedrijfsburger toen het meldde dat een van zijn gepatenteerde onderzoeksgeneesmiddelen, remdesivir – een antivirale behandeling die meestal is uitgevonden en onderzocht door een consortium van door NIH gefinancierde academische laboratoria – potentieel had als een Covid-19-remedie. Omdat zijn aandelen een markttartende 8-punts bounce genoten, probeerde het bedrijf stilletjes zijn monopolie op remdesivir uit te breiden en extra belastingvermindering te krijgen door een maas in de wet te sluiten die wordt gesloten nadat 200.000 patiënten zijn geïnfecteerd door de ziekte waarop het medicijn is gericht. Na Public Citizen en andere groepen meldde de regeling, werd Gilead beschaamd in dalende de toegekende extensie.
Twee dagen na de retraite van Gilead op 25 maart kondigde de Zwitserse drugsreus Roche aan zich over te geven aan publieke verontwaardiging in Nederland, waar het aanvankelijk een noodverzoek van de Nederlandse regering had afgewezen om de gepatenteerde ingrediënten en specificaties die nodig zijn voor een Covid-19-test te delen.
De pandemie heeft zichtbare scheuren veroorzaakt in het heersende systeem dat Gilead en Roche zo goed dient. Een aantal landen, waaronder Duitsland, Israël, Costa Rica, Canada en Ecuador, hebben hun recht afgekondigd om octrooien op te heffen om onderzoek te vergemakkelijken en betaalbare behandelingen te produceren. De farmaceutische industrie en haar verdedigers vertonen ondertussen weinig tekenen van hun gebruikelijke strijd. Toen Israël aankondigde dat het generieke versies van een hiv-medicijn van AbbVie Inc. bestelde dat veelbelovend is bij de behandeling van ernstige Covid-19, ondanks de voortdurende patentbescherming die de niet-commerciële distributie in dat land beperkt, liet AbbVie snel zijn protest varen. De Verenigde Naties en de Wereldgezondheidsorganisatie hebben opgeroepen tot opschorting van octrooien en gezamenlijke pooling, ideeën die een onwaarschijnlijke bondgenoot hebben gevonden in de bedrijfsvriendelijke Financial Times , die voorstander was van verplichte licenties of het breken van octrooien, in een redactioneel artikel van 27 maart .
Maar verplichte licenties zijn geen allesomvattende langetermijnoplossing. De veelvuldige verklaringen van uitzonderingen op het octrooisysteem dienen om het systeem in principe te valideren en het intact te laten wanneer het gevoel van hoog alarm afneemt. Zolang het kader van de geprivatiseerde wetenschap bestaat, zal O&O door zijn logica worden vervormd en zullen arme landen die hun producten niet kunnen betalen, blijven lijden. Als er een positieve kant is aan de Covid-19-pandemie, die de menselijke bevolking over de hele wereld heeft geteisterd en de wereldeconomie op de knieën heeft gebracht, is het misschien dat deze een aanhoudende heroverweging van het patentmodel en het veelzijdige falen van de industrie zal veroorzaken is voortgekomen uit haar aannames en regels. Deze industrie is niet irrationeel omdat ze bang is voor wat er uit deze afrekening zou kunnen voortkomen:
Al vier decennia worden waarschuwingen ter voorbereiding op besmettelijke pandemieën vergaard naast het bewijs dat het huidige systeem voor de ontwikkeling van geneesmiddelen niet geschikt is voor deze taak. Hoewel er sinds de uitbraak van H5N1 in 1997, een vogelgriep met een sterftecijfer van 60 procent, een reeks bijna-ongelukken is geweest, hebben deze waarschuwingen weinig invloed gehad op een industrie die zich uitsluitend toelegt op blockbuster-medicijnen die de cyclus van haar eigen financialisering voeden .
Ongeacht of men deze onverschilligheid voor menselijk leed en dringende wereldwijde bedreigingen voor de gezondheid omschrijft als sociopathisch, crimineel of een noodzakelijke voorwaarde voor een zeer winstgevende industrie, het is moeilijk om deskundigen op het gebied van de volksgezondheid te vinden die denken dat het ons beter heeft voorbereid op de Covid- 19 pandemie.
“De reden dat we Covid-19 testen met dezelfde medicijnen die we tegen ebola gebruikten, is omdat we een systeem hebben dat productontwikkeling overlaat aan bedrijven die niets geven om iets dat een directe markt mist”, zegt Tahir Amin, co-executive directeur van het Initiative for Medicines, Access and Knowledge. “Wat deed Gilead vóór februari met al hun gepraat over innovatie en de drugs van de toekomst voor remdesivir? Zoals al het andere bij de farmaceutische bedrijven, is het antwoord privé. ‘
Dit gebrek aan transparantie vormt de kern van een schandaal dat dateert uit de eerste rapporten van H5N1 buiten Zuidoost-Azië in 2005. Terwijl de regeringen hun best deden om geneesmiddelen op te slaan die veelbelovend waren tegen de vogelgriep, presenteerde Roche haar medicijn Tamiflu als het beste op de markt . Het baseerde deze pitch op interne klinische onderzoeksrapporten vol met overdreven en volstrekt vervalste gegevens. Het fiasco resulteerde in verspilde noodbudgetten en meerdere lopende rechtszaken . Aan de positieve kant heeft Roche sinds de introductie van het medicijn in 1999 voor 18 miljard dollar aan Tamiflu verkocht.
Een meer consequent marktfalen deed zich voor in het geval van een ontwikkeld ebolavaccindoor een team van academische onderzoekers in Winnipeg, Canada. Nadat het vaccin hoge succespercentages had laten zien bij dierproeven, gaf de Canadese regering in 2010 toestemming voor de ontwikkeling van het geneesmiddel aan een klein biotechbedrijf in Iowa, BioProtection Systems. Het bedrijf tekende het contract en legde het mogelijke vaccin onmiddellijk stil, zonder de Canadese regering hiervan in kennis te stellen. Zoals beschreven door de nieuwssite STAT, had BioProtection Systems nooit interesse in “platforms voor ebola of zelfs infectieziekten, [maar] was op zoek naar activa om toe te voegen aan zijn portfolio om kapitaalinvesteringen te genereren.” Volgens deze standaard was het vaccin een succesverhaal: in 2011 werd BPS gekocht door NewLink, een groter biotechbedrijf, dat later de rechten op het Ebola-kandidaatvaccin voor Merck overdroeg voor $ 50 miljoen.
De deals maakten een paar mensen rijk, maar geen van hen woonde in de dorpen van de Democratische Republiek Congo, waar ebola uitbrak drie jaar na de licentieovereenkomst met BioProtection Systems, waardoor artsen in de frontlinie ‘een bosbrand met spuitflessen bestreden’ in de woorden van Ella Watson-Stryker, een humanitaire vertegenwoordiger van Artsen zonder Grenzen die tijdens de uitbraak naar de regio is gestuurd.
“De les van het Canadese verhaal over het ebolavaccin, en zo vele anderen, is dat vertrouwen op de industrie niet alleen mislukkingen veroorzaakt, maar ook een veel te beperkte visie op de publieke sectorwetenschap versterkt”, zegt Matthew Herder, professor aan de Dalhousie University Medical School in Nova Scotia. Herder was een van een team van onderzoekers die interne documenten van de Canadese regering hadden verkregen waaruit bleek dat het Ebola-vaccin op tijd voor de uitbraak van 2014 zou zijn geproduceerd als het testen en ontwikkelen in een laat stadium niet was uitbesteed.
“Het standaardverhaal dat de overheid ontdekkingswerk doet, en alleen de particuliere sector de ontwikkeling kan bevorderen, is gewoon verkeerd”, voegde hij eraan toe. ‘We moeten nieuwe modellen opschalen als we problemen als pandemieën willen aanpakken.’
Geruchten over hervormingen zijn de afgelopen jaren luider geworden, zowel in de marge van het huidige systeem als dicht bij het hart. In het voorjaar van 2005, met de H5N1-uitbraak van dat jaar nog vers in het achterhoofd, vroeg dr. Anthony Fauci, toen en nog steeds de directeur van het National Institute of Allergy and Infectious Diseases, aan een bijeenkomst van medische schooldecanen: “Als ze voor de keuze staan Zullen farmaceutische bedrijven een product maken ter bestrijding van een opkomende microbe waarvoor een onzekere markt bestaat, of zullen ze een nieuwe Viagra of een betere Lipitor ontwikkelen?
Begin maart van dit jaar maakte Peter Hotez, een vaccinspecialist en decaan van de National School of Tropical Medicine in Houston, hetzelfde cruciale punt als getuigenis voor het congres. Hotez beschreef hoe hij en zijn collega’s veelbelovende potentiële vaccins voor SARS (2003) en MERS (2012) ontwikkelden als onderdeel van een samenwerking met het Walter Reed Army Institute of Research en Galveston National Laboratory. Maar het werk aan de vaccins stopte abrupt toen de pandemie zich terugtrok en de medicijnfabrikanten hun interesse verloren. “We moeten erkennen dat vaccins voor verwaarloosde en opkomende infecties door de kieren vallen omdat ze geen prioriteit zijn voor farma en biotechbedrijven”, zei hij. Hotez en zijn collega’s hergebruiken momenteel hun oude onderzoek naar de genetisch vergelijkbare SARS-afstammeling die Covid-19 veroorzaakt. Hij drong er bij het Congres op aan niet alleen meer te investeren in non-profit en academisch onderzoek,
Zelfs binnen de best gebufferde onderzoeksomgevingen dringt het octrooisysteem binnen. Het verbergt kennis binnen legale labyrinten en verzegelt deze in gepatenteerde black boxes, wat de samenwerking tussen laboratoria bemoeilijkt en de natuurlijke stroom van wetenschappelijke ontdekkingen belemmert. “Wanneer onderzoekers door meerdere patenten moeten navigeren om de kennis te verzamelen die nodig is om een vaccin te ontwikkelen, vertraagt dit de vooruitgang”, zegt Kendall Hoyt, een expert in het beleid en de strategie voor vaccinontwikkeling aan de Geisel School of Medicine aan het Dartmouth College en een voormalig lid van de National Academy of Sciences Committee over de programma’s van het ministerie van Defensie om biologische bedreigingen tegen te gaan. “Omdat upstream-ontdekkingen en tools worden geblokkeerd door een wirwar van IP-beveiligingen, is het huidige systeem niet erg geschikt om te reageren op wereldwijde behoeften op het gebied van volksgezondheid.”
In zijn toespraak voor de decanen van de medische school in 2005 riep Fauci op tot ‘een nieuw paradigma’ om het gebrek aan ‘marktvraag naar tegenmaatregelen voor opkomende infecties’ te compenseren en te zorgen voor doorlopend O&O op het gebied van risicopandemie.
Zoals de 79-jarige Fauci beter dan de meeste weet, hoeven landen, waaronder de Verenigde Staten, niet ver te zoeken naar inspiratie bij het bouwen van alternatieve paradigma’s. Tot ver in de twintigste eeuw behielden een aantal ontwikkelde landen innovatieve, volledige cyclische openbare drugssectoren. Velen doen het nog steeds. Maar meer zijn geprivatiseerd of verzwakt tijdens het door de VS geleide proces, beginnend in de jaren zeventig, van het heiligen van biomedisch intellectueel eigendom.
“Mensen in landen als Nederland vragen: ‘Hadden we vroeger geen nationaal vaccininstituut en productiefaciliteiten? Waarom zijn we daar ooit vanaf gekomen? ”, Zegt Ellen ’t Hoen, directeur Medicijnenwet & Beleid en voormalig senior beleidsadviseur bij UNITAID, waar ze de baanbrekende Medicines Patent Pool leidde en hielp oprichten om de toegang tot medicijnen voor de behandeling van hiv / aids en andere infectieziekten.
‘De Covid-19-crisis legt de fouten in het drugssysteem op de meest pijnlijke manier bloot’, vervolgde ze. “Het is geen nieuws voor het zuiden van de wereld, maar nu worden rijke landen heel hard wakker van de gevolgen van de overtuiging dat de marktkrachten de benodigde biomedische oplossingen zullen leveren.”
Ook in de Verenigde Staten heeft de pandemie vage herinneringen opgedaan op een andere manier en een andere keer, toen de regering de motoren warm hield voor de productie van medische apparatuur en de R&D van vaccins. Deze inspanningen omvatten een federale geneesmiddelenpijplijn die verantwoordelijk is voor de meest legendarische doorbraken in de geschiedenis van de moderne geneeskunde.
De zogenaamde gouden eeuw van de R&D van Amerikaanse vaccins werd geïnspireerd door een geest. De Spaanse grieppandemie van 1918 heeft enkele van zijn diepste littekens achtergelaten bij het leger, waar het door dicht opeengepakte kazernes en schepen heeft gescheurd, wat volgens sommige historici maar liefst 80 procent uitmaakt van alle dienstslachtoffers tijdens de Eerste Wereldoorlog. Herinneringen aan griep die hele divisies decimeerde, achtervolgden Franklin D. Roosevelt terwijl de oorlogswolken zich tijdens zijn tweede termijn verzamelden. Zijn team besloot om een nieuwe uitbraak in oorlogstijd te plannen van zoiets als de Spaanse griep: samen met militaire kantoren die zich toeleggen op het ontwerp en de productie van tanks en vliegtuigen, hebben ze een federale biomedische R & D-infrastructuur opgezet om de benodigde medicijnen en vaccins uit te vinden.
Bovenaan de hiërarchie stond het nieuw opgerichte Office of Scientific Research and Development, onder leiding van het MIT-wonderkind en de Boston-uitvinder Vannevar Bush. De OSRD, opgericht in 1941, hield toezicht op honderden projecten van tientallen agentschappen die een uitgebreid netwerk van aangesloten laboratoria beheren die aan alles werkten, van gefermenteerde penicilline tot de atoombom. Het systeem is ontworpen om basiswetenschap te produceren en vervolgens toe te passen op praktische problemen die door de OSRD worden geprioriteerd. James Conant, een andere leidende kracht in oorlogstijdonderzoek, beschreef de rol van de regering als “het kiezen van geniale mannen, hen zwaar steunen en hun doel gericht houden op het gekozen doelwit”.
Het oorlogsnetwerk zorgde voor een cultuur van samenwerking en openbare dienstverlening die een kwart eeuw na de oorlog bleef bestaan, een periode die samenvalt met een historisch vruchtbaar traject van vaccininnovatie. Alles bij elkaar speelde het Amerikaanse leger een belangrijke rol bij het ontwikkelen van meer dan de helft van alle vaccins die vorige eeuw waren uitgevonden, waaronder 18 van de 28 vaccins tegen ziekten die te voorkomen waren. Vaccins voor griep, mazelen en rubella zijn alleen de meest bekende.
De rol van de regering was essentieel tijdens de oorlog en bleef ook na de oorlog van invloed, zei Kendall Hoyt, de vaccinontwikkelingsdeskundige bij Dartmouth. “Vóór de jaren tachtig werden vaccinatieprogramma’s minder belemmerd door zorgen over intellectueel eigendom en marktvraag”, zei ze. “De top-down federaal gerichte programma’s integreerden onderzoek en ontwikkeling van vaccins over verschillende disciplines heen, wat informatie-uitwisseling en technologieoverdracht vergemakkelijkt en [een cultuur van vrijlopende collegialiteit en vertrouwen bevordert]. Het systeem van vandaag is meer gestookt. Het is moeilijker om relevante kennis te consolideren en toe te passen op de ontwikkeling van vaccins, ook al is de kennisvoorraad veel groter. ”
Harry Truman loste opde OSRD in 1947. Drie jaar later verdeelde het congres zijn voormalige autoriteit en toezichtsrollen in een nieuw, vertakt bureaucratisch ontwerp, waarbij de National Science Foundation zich richtte op basiswetenschap en de National Institutes of Health de taak kregen om die ontdekkingen toe te passen en medicijnen te ontwikkelen. Rond de tijd van de verkiezing van Richard Nixon begonnen ideologen en bureaucraten bij NIH, met name octrooigemachtigde Norman Latker, een systematische verschuiving in drugs-O&O door de overdracht van overheidswetenschap in particuliere handen te versnellen. Uitgebreide mogelijkheden en voorwaarden voor monopoliepatenten stimuleerden onderzoek naar de meest winstgevende geneesmiddelen, een lijst die nooit vaccins en antibiotica bevatte. Hoewel een polio-opname de geschiedenis kan veranderen, hebben mensen er maar één nodig en zijn overheidsinstanties vaak de belangrijkste koper, waardoor de prijzen dalen.
Achteraf waren de effecten van deze verschuiving voorspelbaar. In 1967 hadden tientallen Amerikaanse bedrijven vaccinonderzoeksafdelingen en productiecapaciteiten, niet omdat ze altijd winstgevend waren, zei Hoyt, maar uit een aanhoudende toewijding aan oorlogstijdverbanden en een gevoel van publieke plicht. Dat aantal was gedaald tot enkele cijfers in 1979, het jaar dat het Office of Technology Assessment probeerde alarm te slaan met een rapport dat concludeerde: “De schijnbaar afnemende inzet – en mogelijk capaciteit – van de Amerikaanse farmaceutische industrie voor onderzoek, ontwikkeling en het produceren van vaccins kan … echt zorgwekkende niveaus bereiken. ” Het volgende jaar nam het congres, gegrepen door de privatiseringsijver die het kenmerk zou worden van het aanbreken van het tijdperk van Reaganomics, de Bayh-Dole Act aan, waardoor de verschuiving een boost kreegnaar octrooimonopolies en weg van publieke controle over door de overheid gefinancierde wetenschap.
Washington verspilde geen tijd en duwde de rest van de wereld in de rij. De privatisering en sluiting van de staatsgeneesmiddelenindustrie begon in de jaren tachtig, als gevolg van de door Big Pharma ondersteunde Amerikaanse handelswet van 1984, die sancties bedreigde tegen landen die geen “adequate en effectieve” bescherming gaven aan Amerikaanse patenten, waaronder 20-jarige patenten op medische uitvindingen. Tien jaar later bond de Wereldhandelsorganisatie 123 landen aan een strikt nieuw regime voor intellectuele eigendom, bekend als TRIPS. Het was een toepasselijk acroniem. Dankzij TRIPS kon de Amerikaanse handelsvertegenwoordiger generieke geneesmiddelenproducenten in rijke en arme landen neerslaan, belemmeren en in het algemeen pesten. Na jaren van protest en georganiseerde campagnes werd het WTO-beleid in 2001 gewijzigd om een verplichte licentie-uitzondering op te heffen die landen in bepaalde gevallen in staat stelde octrooien te verbreken, zoals crises in de volksgezondheid. Landen die dit recht gebruikten, bevonden zich echter op de “Special 301 Report , ‘een jaarlijkse ondeugende of leuke lijst uitgegeven door de Amerikaanse handelsvertegenwoordiger, getimed met een knipoog naar’ World Intellectual Property Day ‘, een feestdag die is vastgesteld door de door de industrie gesteunde World Intellectual Property Organization.
De sancties die landen na te veel tijd krijgen op het “Special 301 Report” kunnen verschillende vormen aannemen. In 2016 strafte Washington Colombia voor het breken van het octrooi op een dure Novartis-behandeling tegen kanker door een bilaterale handelsovereenkomst op te zeggen en te dreigen diplomatieke en financiële steun te onthouden voor zijn vredesakkoord met FARC-rebellen. Voortdurende druk tegen India – de zogenaamde apotheek van de derde wereld, die de meeste generieke geneesmiddelen produceert die worden gebruikt voor de behandeling van hiv, malaria en tbc in het mondiale zuiden – is erin geslaagd de Patents Act van 1970, de wet die al lang dienst deed, te verminderen. als een wereldwijd baken dat de mogelijkheid van alternatieve systemen en waarden aangeeft.
“Decennialang heeft de Amerikaanse handelsvertegenwoordiger agressief octrooirecht toegepast om ontwikkelingslanden de kans te ontzeggen om geneesmiddelen goedkoper te produceren voor hun eigen volk, en prijsgutsen mogelijk te maken door multinationals en Amerikaanse farmabedrijven”, zegt Jayati Ghosh, professor bij het Centrum voor Economische Studies en Planning aan de Jawaharlal Nehru University in New Delhi. ‘Dit was al een probleem voor patiënten in rijke landen. Covid-19 laat zien hoe deze strategie erg slecht kan boemerang. ”
Binnen de WTO heeft deze boemerang de vorm aangenomen van een wijziging uit 2017, waardoor 37 voornamelijk rijke landen niet in aanmerking kwamen voor het importeren van drugs die onder dwanglicenties waren geproduceerd elders. Meer dan 30 groepen, naast talrijke individuen, verzoeken de ondertekenende landen nu om de wijziging te verwerpen en de vrije stroom van geneesmiddelen en wetenschap met betrekking tot mogelijke Covid-19-vaccins en -behandelingen mogelijk te maken.
“Het vermogen van landen om deze technologieën te importeren en exporteren kan van cruciaal belang blijken te zijn tijdens de COVID-19-pandemie, maar ook tijdens toekomstige noodsituaties op gezondheidsgebied”, aldus een open brief die door de groepen is ondertekend. “Vanwege wereldwijde toeleveringsketens hebben landen mogelijk toegang nodig tot actieve farmaceutische ingrediënten en andere essentiële medische componenten, die elders worden vervaardigd, maar thuis met een octrooi worden beschermd.”
De aids-pandemie richtte de aandacht op Amerika’s eigen verdwijnende basis van vaccin-O&O, terwijl Washington de trend wereldwijd versnelde. In 1985 waarschuwde het Institute of Medicine zonder winstoogmerk dat Amerika’s “vertrouwen op marktprikkels om de beschikbaarheid van vaccins te garanderen ertoe kan leiden dat niet wordt voldaan aan de volksgezondheidsbehoeften [en] mogelijk niet leidt tot optimale niveaus van vaccininnovatie.” Douglas MacMaster, de president van Merck, bracht een jaar later een soortgelijke boodschap voor het Congres en waarschuwde dat zijn bedrijf, een van de laatsten die een onderzoeksprogramma voor vaccins handhaafde, het misschien niet veel langer zou kunnen financieren, gezien de “winstgevendheid van dergelijke producten.
Merck behield uiteindelijk zijn vaccinafdeling. Maar ondanks beweringen van de industrie hebben Amerikaanse farmaceutische bedrijven geen ‘renaissance’ van onderzoek naar infectieziekten geproduceerd, vergelijkbaar met de prestaties van de vorige eeuw. Hoyt deed onderzoek naar het vaccinrecord na 1970 van de farmacie en publiceerde haar bevindingen in haar boek Long Shot: Vaccines for National Defense uit 2012 , waarin ze onthulde dat vaccininnovatie in feite in een decennium lang gaande was – een die precies volgde op de opkomst van monopoliewetenschap en de daarmee verband houdende financialisering van de drugshandel.
Hoewel vroege verschuivingen in IE-wetgeving het toneel vormden voor deze financialisering, werd het al snel een zelfvoorzienende cyclus. Pharma is tegenwoordig een wezen van Wall Street, waar hoge medicijnprijzen niet bedoeld zijn om toekomstige R&D te financieren, maar om hedgefondsen te lokken en aandeleninkopen en uitvoerende uitbetalingen te stimuleren. In hun onderzoek naar de financialisering van de industrie sinds de jaren zeventig concluderen economen Öner Tulum en William Lazonick dat “het strategische doel van de [moderne farmaceutische onderneming] winst is, geen producten, en het doel van de winst is het verhogen van de aandelenkoers van het bedrijf. ” Deze aanlokkelijke marktwaarderingen hebben in het afgelopen decennium gediend als maatje voor de grootste en meest roofzuchtige institutionele beleggers op Wall Street, die verdere cranks van de cyclus eisen.
Voordat de race om een Covid-19-vaccin het nieuws haalde, naderde deze cyclus – groeiende prijsstijgingen door bedrijven die gedeeltelijk eigendom zijn van hedgefondsen, private equity of durfkapitaalbedrijven – de eindsnelheid. En ondanks een over het algemeen zelfgenoegzame zakenpers dreigde de financiële overname van de Amerikaanse farma de grootste verhaallijn van de sector te worden. Terecht. Een recente analyse door het Roosevelt Institute laat zien dat de 10 grootste farmaceutische bedrijven bijna 170 procent van hun nettoresultaat (het aanboren van kasreserves en lenen) besteedden aan betalingen aan aandeelhouders en leidinggevenden via terugkoop van aandelen en dividenden in 2018, een stijging van 75 procent ten opzichte van de vorige jaar.
Hoewel hun CEO’s een noodvoorraad van Jonas Salk-gesprekspunten achter glas bewaren voor gebruik tijdens noodsituaties, is dit niet de manier waarop instellingen die gericht zijn op innovatie hun geld uitgeven. Het is eerder hoe een industrie met een algoritmische focus op roofzuchtige waarde-extractie zichzelf beloont voor het winnen van een spel waarvan de inzet het leven en de dood van onnoemelijke miljoenen mensen omvat.
In 2000, drie jaar na de eerste H5N1-uitbraak, wees de National Intelligence Estimate op een verdubbeling van het aantal Amerikaanse sterfgevallen als gevolg van infectieziekten sinds 1980. Hoewel het na 11 september werd ingehaald door een beperktere focus op bioterrorisme, werd de bredere aandacht van het document voor besmettelijke pathogenen gevalideerd in volgende jaren met meerdere ebola-uitbraken, de vogelgrieppandemie en de uitbraken van MERS en SARS, beide genetische voorouders van het SARS-CoV-2-virus dat Covid-19 veroorzaakt.
De regering van George W. Bush heeft het huidige federale kader voor paraatheid en intelligentie van de pandemie gebouwd (” biosurveillance ” in het Pentagon). De belangrijkste bijdrage was de All-Hazards Preparedness Act van 2006 tot oprichting van de Biomedical Advanced Research and Development Authority (BARDA) binnen het Department of Health and Human Services. Tegen die tijd was het negen jaar geleden dat het Pentagon een in Maryland gevestigde dochteronderneming van General Dynamic, DynPort Vaccine Co., contracteerde om nieuwe behandelingen voor biologische agentia en nieuwe infectieziekten te ontwikkelen. Het mislukken van dat contract om nieuwe behandelingen te produceren, ten koste van 700 miljoen dollar voor de belastingbetaler, bracht de regeringen van Bush en Obama ertoe in ieder geval kort na te denken over het opbouwen van een capaciteit voor de productie van vaccins door de staat voor de nieuwe eeuw.
Een Los Angeles Times- rapport uit 2013 van David Willman beschrijft hoe bezorgdheid over het gebrek aan vooruitgang van DynPort een groep onderzoekers van het door de NIH ondersteunde University of Pittsburgh Medical Center inspireerde om in 2008 aan te bevelen dat het ministerie van Defensie zijn eigen vaccin met volledige cyclus bouwt productiecapaciteit. De vertrekkende regering van Bush was geïntrigeerd door het idee, maar het had critici binnen het Pentagon, met name majoor-generaal Stephen V. Reeves, een programmamanager die verantwoordelijk was voor biologische en chemische bedreigingen. Reeves, die het volgende jaar met pensioen ging om te overleggen voor particuliere defensie-aannemers, drong er bij het Witte Huis op aan om een second opinion te krijgen.
Het Witte Huis was het daarmee eens en het Pentagon en de HHS hebben het Tufts Centre for the Study of Drug Development gecontracteerd om een alternatieve beoordeling van het voorstel te maken. Het Tufts Center heeft een diepe band met de farmaceutische industrie die al decennia teruggaat en heeft het script geleverd voor generaties van ‘vrije markt’-gesprekspunten in de industrie, waaronder die met de overtuiging dat Bush het recht van de regering om te onderhandelen over drugsprijzen in de Medicare-modernisering wegtekent. Wet van 2003. Het is een oefening in het zoeken naar een uitgemaakte zaak om te vragen of de regering afstand moet doen van een openbare drugsoptie en bij contractanten moet blijven, net zoals het in-house PR-team van Burger King vraagt of frites een voedzame en heerlijke snack zijn.
Het rapport van het Tufts Center kwam negatief terug, waarbij een door de overheid beheerde vaccininfrastructuur de slechtst beschikbare optie was. Het adviseerde het Pentagon en HHS om te verdubbelen in het gebruik van particuliere aannemers die “goedkoper en tijdiger” zijn.
In december 2010 bracht de regering-Obama het idee naar voren van door de staat geleide fabrieken voor de productie van vaccins, bekend als Advanced Development and Manufacturing (of ADM’s). Maar het voorstel was een compromis tussen tegenstrijdige standpunten binnen de bureaucratieën, een variatie op de publiek-private samenwerking. Op vier locaties in het hele land – één beheerd door het Ministerie van Defensie in Florida en drie door HHS-functionarissen in Maryland, Texas en North Carolina – nodigde de regering biedingen uit uit de particuliere sector om faciliteiten te bouwen en te exploiteren die zijn uitgerust voor onderzoek naar vaccins en een noodsituatie productie. Bij het kiezen van partners voor de sites, waarvan de laatste eerder dit jaar online kwam, waren de opties van de overheid beperkt tot een beperkte kandidatenpool.
“Uw grote fabrikanten van farmaceutische vaccins zijn niet geïnteresseerd in werkzaamheden als overspanningscapaciteit, dus de regering gebruikt uiteindelijk een stel kleine jongens die niet over de nodige ervaring en kennis beschikken”, zei een voormalige hoge regeringsfunctionaris met grondige kennis van medische tegenmaatregelen inspanningen, inclusief de ADM-faciliteiten. (De ambtenaar weigerde te worden geïdentificeerd omdat ze niet bevoegd waren om met de pers te spreken terwijl ze in de regering zaten.) ‘Alle betrokkenen weten dat de ADM’s niet werken. Zijn al deze plaatsen klaar om in vier maanden tijd 50 miljoen vaccindoses te produceren? Ik gok nee. ‘
Twee programma-evaluaties hebben de ADM’s slechte vroege prestatiebeoordelingen opgeleverd, daarbij verwijzend naar lauw enthousiasme bij particuliere partners en een minder dan robuuste investering door de overheid – meer bewijs dat het contractormodel de klus niet klopt.
Een verhaal in maart in The Washington Post legde de kloof vast tussen enerzijds een project op het snijvlak van nationale defensie en volksgezondheid, en anderzijds de zorgen en belangen van ADM-aannemers. GlaxoSmithKline annuleerde binnen het eerste jaar haar betrokkenheid bij de Texas ADM. Een memo van het Ministerie van Defensie toont ambtenaren die bezorgd zijn dat de bedrijfspartner van de locatie in Florida aarzelt vanwege een ‘cashflowprobleem’.
Naarmate de grond verschuift onder het debat over O&O van de regering, zal de onwil van de regering-Obama om een federale vaccinfabriek te bouwen op één lijn met die van grote commerciële vaccinfabrikanten waarschijnlijk bewijsstuk A zijn in de zaak tegen de neoliberale standaardpositie om cruciale aspecten van pandemische paraatheid uit te besteden . “De grote vaccinproducenten grijpen meestal in als iets als ebola overal in het nieuws is”, zei de voormalige functionaris. “Vertrouwen op een Johnson & Johnson om de dag te redden is geen strategie voor paraatheid.”
“Om ons voor te bereiden op een grote volksgezondheidscrisis”, vervolgde de ambtenaar, “hebben we een door de overheid geëxploiteerde faciliteit nodig, bemand met mensen uit de particuliere sector met technische en regelgevende expertise. Huur ze in. Deze entiteit kan andere gereedheidsmogelijkheden bieden en ons een hoop geld besparen. Waarom betalen we bedrijven om medische tegenmaatregelen te ontwikkelen en die producten vervolgens met een premie terug te kopen? Het model slaat nergens op. ‘
Een openbare optie in de farma zou niet vanaf nul moeten beginnen. Er bestaat een kant-en-klare basis in het Department of Health and Human Services en het NIH-systeem, al ’s werelds grootste investeerder in biomedisch onderzoek. HHS is het natuurlijke thuis voor een nieuwe regisseur met gezag, status en financiering die vergelijkbaar is met de oorlogstijd OSRD, stelt Dana Brown, directeur van het Next System Project bij de Democracy Collaborative, een denktank. Een rapport uit 2019 geschreven door Brown, Medicine for All: The Case for a Public Option in the Pharmaceutical Industry, biedt een blauwdruk voor hoe een nationaal farmaceutisch instituut binnen NIH zou kunnen coördineren met federale, staats- en lokale overheidsinstanties, waaronder universitaire en federale laboratoria, bevoorradingsdepots van het Department of Veterans Affairs en postkantoren. “De kracht is er, net als een groot deel van de infrastructuur, om een openbare farmaceutische sector op te bouwen die prioriteit geeft aan O&O en problemen met betrekking tot kostengerelateerde toegang elimineert”, aldus Brown.
Net als de farmaceutische sectoren van de staat over de hele wereld, zou een Amerikaanse farma zichzelf, en mogelijk nog wel wat, kunnen terugbetalen door de verkoop van medicijnen en besparingen aan de overheid. Alle inkomsten zouden terugvloeien naar de federale, staats- en gemeentelijke entiteiten die de medicijnen produceerden, in tegenstelling tot de financiering van marketingcampagnes van particuliere farma’s en de inkoop van aandelen. Het zou er ook voor zorgen dat de inkomsten binnen het land blijven. Zoals blijkt uit de Panama Papers, omvatten de 30 Amerikaanse bedrijven die het meeste geld voor de kust verborgen, negen medicijnfabrikanten die meer dan $ 500 miljard aan gecombineerde activa tegen belasting beschermen. Alleen Pfizer heeft 157 offshore-dochterondernemingen die bijna $ 200 miljard verbergen voor dezelfde Uncle Sam die zijn 20-jarige monopoliepatenten ondertekent.
Een openbare farmasector zou werken volgens de normen en wetten die het grootste deel van de geschiedenis de wetenschap beheersten. Omdat het systeem niet zou zijn gebaseerd op de maximale prijsstelling van geneesmiddelen die kunstmatig zijn beschermd tegen concurrentie, zou er geen stimulans zijn om wetenschappelijke belemmeringen op te werpen. In plaats van doorbraken in licentie te geven aan particuliere bedrijven, zouden Amerikaanse laboratoria bijdragen kunnen leveren aan wereldwijde octrooipools, niet alleen wanneer pandemieën dreigen, maar als een kwestie van permanent beleid. Hoewel de particuliere sector de overheidsconcurrentie op bijvoorbeeld de insulinemarkt misschien niet overleeft, zouden bedrijven zich kunnen concentreren op lifestyle-medicijnen of een nicherol kunnen vervullen in de openbare productie van essentiële medicijnen.
Leidinggevenden van Pharma beweren dat de potentiële rijkdom die mogelijk wordt gemaakt door monopolistische octrooien alleen innovatie kan stimuleren. Dit inzicht in de wetenschap wordt verloochend door de millennia van ontdekking die plaatsvond voordat hedgefondsen de geneesmiddelenindustrie binnengingen, evenals de records van alternatieve R & D-modellen die al in gebruik zijn, van patentpools en open-source ” copyleft ” -protocollen tot op prijzen gebaseerde wedstrijden en Creative Commons-licenties.
“Generaties van wetenschappers hebben genezingen gevonden zonder de hoop miljardair te worden”, zegt Adam Gaffney, een arts in de regio Boston die doceert aan de Harvard Medical School en voorzitter is van artsen voor een nationaal gezondheidsprogramma. “De publieke financiering van farmaceutische ontwikkeling zal ons in staat stellen wetenschappelijke kennis openbaar te houden, toegang te garanderen en onderzoeksprioriteiten vorm te geven, inclusief therapieën om de virussen van de toekomst te bestrijden. We storten publiek geld in een Covid-19-therapie. We hebben een systeem nodig dat het helemaal door kan zien. ”
De blauwdruk van Brown voorziet een rol voor de staat en de gemeentelijke autoriteiten, evenals voor federale instellingen. Grotere staten en steden zijn bijzonder goed gepositioneerd om snel drugsverwerkende industrieën op te zetten, met staatsleningen en door de kiezers goedgekeurde obligaties voor algemene verplichtingen. Dit is hoe Californië $ 3 miljard ophaalde om het op stamcellen gerichte Instituut voor Regeneratieve Geneeskunde te lanceren, en hoe Texas hetzelfde bedrag inzamelde voor zijn gewaardeerde Cancer Prevention and Research Institute.
Er zijn voorbeelden in het hele land van staten die de opslag- en distributielogistiek effectief beheren, waaronder 18 staten met monopolistische controle over de verkoop en distributie van bier, wijn en sterke drank. Brown is van mening dat dergelijke precedenten de basis en inspiratie kunnen bieden voor regionale netwerken die zijn gebouwd rond farmaceutische productiehubs. Deze netwerken zouden de groothandel en detailhandel in geneesmiddelen kunnen coördineren met de USPS of het Department of Veterans Affairs. De eerste is al het grootste retailnetwerk van het land; laatstgenoemde beheert een nationaal systeem van aankoop en opslag van geneesmiddelen. (Het conservatieve project om beide instellingen te privatiseren heeft waarschijnlijk niet niets te maken met hun sterke punten en gebruik bij het opbouwen van de openbare sector in het algemeen.) De prijzen zouden worden vastgesteld op basis van het begrip van geneesmiddelen als een algemeen goed,een fractie van de bloedprijzen die onder het Amerikaanse systeem zijn toegestaan.
Het oprichten van een openbare farmaceutische archipel binnen de huidige drugseconomie, zei Brown, is “een manier om terug te winnen waar het altijd om ging met medicijnen.” Deze terugwinning zou geen lang geleden verleden vergen. Toen de VN Wereldorganisatie voor intellectuele eigendom werd opgericht in 1967, was er geen controverse rond het besluit om medische patenten uit te sluiten. Zelfs in dit land is het octrooiregime meer buitenaards aanwezig dan de farmaceutische bedrijven ons willen laten weten en onthouden. “Het grootste deel van de negentiende eeuw waren wetenschappelijke innovatie en winstbejag afzonderlijke domeinen voor artsen en gerenommeerde geneesmiddelenfabrikanten”, zegt Joseph M. Gabriel, historicus aan de Florida State University en auteur van Medical Monopoly: Intellectual Property and the Origins. van de moderne farmaceutische industrie. “De twee konden niet worden samengevoegd zonder de reputatie en markten te vernietigen.”
Voorstanders van een parallel openbaar systeem voorspellen dat de particuliere drugsindustrie met de tijd zal krimpen onder de druk van de concurrentie en de macht over het politieke proces dat zij in stand houdt met een van de rijkste lobbyactiviteiten in Washington, zou verliezen.
Covid-19 heeft de manier veranderd waarop het geïndustrialiseerde Westen naar uitbraken kijkt. Dezelfde teams van infectieziektespecialisten die voorheen in Centraal-Afrikaanse dorpen werden ingezet, zijn naar de geplaveide straten van Rome gestuurd. Dezelfde krachten die ervoor zorgen dat farmaceutische bedrijven geen middelen besteden aan ziekten in “arme landen” zoals malaria en tuberculose – die jaarlijks twee miljoen mensen het leven kosten – weerhouden hen ook van langdurig onderzoek naar “eens per eeuw pandemieën” die de nieuwe dreigen te worden normale, verevening van rijke en arme landen in het licht van bedreigingen die de betekenis van nationale grenzen bespotten.
Dit besef kan in de Verenigde Staten langzamer gaan dan elders. Onder leiding van president Donald Trump voert het land een nulsombeleid dat de toegang van andere landen tot medicijnen, tests, vaccins en zelfs gezichtsmaskers in gevaar brengt. De gerapporteerde poging van de regering om een vaccinkandidaat van een Duits bedrijf te verwerven, werd afgewezen , maar heeft andere regeringen en internationale instanties op hun hoede gesteld. (Het Duitse bedrijf ontkende een dergelijk bod van Trump of zijn regering te hebben ontvangen.)
Er zijn ook tekenen dat er een Amerikaans media-verhaal opduikt dat de bijdragen van een alom verafschuwde industrie aankondigt. Begin april publiceerden meerdere Amerikaanse mediakanalen rapporten die de vaccinatie van Johnson & Johnson in een zorgvuldig geënsceneerd heroïsch licht plaatsten. Zelden genoemd was het feit dat het bedrijf tijdens de eerste negen maanden van 2019 meer dan $ 6 miljard besteedde aan het terugkopen van aandelen om de aandelenkoers te verhogen, en dat het dat jaar meer dan $ 7 miljard aan uitbetalingen van aandelen uitgaf. Het bedrijf – dat nu een grote stroom aan overheidsfinanciering ontvangt, waaronder in maart alleen al 420 miljoen dollar van BARDA – belooft dat als de kandidaat de vaccinatierace wint, de aangekondigde prijs van 10 dollar per schot geen winst zal opleveren. Voorstanders en oude waarnemers van het bedrijf waarschuwen echter dat er weinig basis is om de belofte te vertrouwen.
“Alle garanties van J&J dat de vaccinprijs niet winstgevend is, moeten met scepsis worden beantwoord”, zegt Rohit Malpani, de voormalige Oxfam-adviseur. “Het bedrijf heeft een verschrikkelijke staat van dienst wat betreft toegang tot nieuwe hiv- en tuberculose-geneesmiddelen in arme landen, en heeft de kosten voor de productie van een belangrijk tbc-geneesmiddel benaderd, waardoor het buiten het bereik blijft van de meeste mensen die aan de ziekte lijden. . ‘
Het vertellen van dit bredere verhaal zal essentieel zijn voor het politieke project om te hervormen hoe drugs worden ontwikkeld, geproduceerd en geprijsd in de Verenigde Staten, nog steeds ’s werelds meest vooraanstaande biomedische kracht . De NIH is ’s werelds grootste financier van O&O; de Amerikaanse consumentenmarkt is ’s werelds grootste en meest lucratieve; en Washington blijft een formidabele, zij het niet langer onbetwiste kracht bij het vormgeven en handhaven van wereldwijde wetten en normen op het gebied van intellectuele eigendom.
Dit verhaal mag niet moeilijk zijn. De drugsindustrie is een van de meest gehate sectoren van de Amerikaanse economie. Opiniepeilingen tonen de meerderheid voor de openbare productie van geneesmiddelen. In 2018 hebben twee democraten, senator Elizabeth Warren uit Massachusetts en Jan Schakowsky, vertegenwoordiger uit Illinois, wetgeving ingevoerd om binnen HHS een Office of Drug Manufacturing op te richten om toezicht te houden op de productie van betaalbare generieke geneesmiddelen.
Zelfs de regering-Trump heeft tekenen van beu getoond. Vorig jaar heeft het een rechtszaak aangespannen tegen Gilead wegens het niet verkrijgen van licenties en het betalen van royalty’s op vier overheidsoctrooien met betrekking tot een medicijncombinatie om overdracht van hiv te voorkomen, waarvoor Gilead in de Verenigde Staten bijna een decennium lang buitensporige prijzen had berekend. De regering klaagde terecht dat Gilead heel weinig heeft bijgedragen aan de ontwikkeling van de medicijnen, die een belangrijk instrument zijn geworden in de wereldwijde strijd tegen hiv.
Net als het R & D-instituut van Brown zou het door Warren en Schakowsky voorgestelde bureau de kiem kunnen zijn van een grotere openbare drugssector, die bevrijd is van de frustraties en tegenstellingen die de pogingen om de publiekprivate kring te kwetsen, hebben geteisterd.
Misschien wel de bekendste van deze pogingen is de Coalition for Epidemic Preparedness Innovation (CEPI), die in 2017 werd gelanceerd met honderden miljoenen dollars aan overheids- en stichtingsfinanciering om de gapende O & O-kloof tussen wereldwijde bedreigingen voor de volksgezondheid en de prioriteiten van het geneesmiddelenbedrijf aan te pakken. leidinggevenden en aandeelhouders. De CEPI-onderzoeksagenda is gericht op de zes meest bedreigende infectieziekten ter wereld, samen met een onbekende SARS-achtige ziekteverwekker genaamd “Disease X”. Omdat regeringen hun vroegere onderzoeks- en productiecapaciteiten niet langer behouden, heeft CEPI contracten gesloten voor ontwikkeling en testen met particuliere bedrijven, die elk de CEPI-belofte hebben ondertekend om de betaalbaarheid te waarborgen. Maar vorig jaar veranderden de bedrijven van gedachten. Ze zetten CEPI onder druk om een geherformuleerde en veel zwakkere versie uit te brengen van de oorspronkelijke belofte voor prijsstelling, die drie jaar geleden werd onthuld op, en vooral, het World Economic Forum in Davos.
Voor pleitbezorgers die de farmaceutische industrie al een kwart eeuw bevechten, was de terugslag van de bedrijven tegen de prijsgarantie van CEPI geen verrassing. Ze weten dat de industrie niet vrijwillig zal helpen bij het opzetten (of nieuw leven inblazen) van een rivaliserend drugsproductiesysteem ter vervanging van het systeem dat het tot een miljardenbedrijf heeft gemaakt. Maar terwijl de wereld de lessen van de coronaviruscrisis blijft absorberen, dreigt verandering het bestaande farmaceutische bedrijfsmodel op zijn kop te zetten, ongeacht het protest en de weerstand van de industrie.
“Er is belangstelling voor wetenschappelijke modellen die open en in samenwerking zijn en gebaseerd zijn op principes van rechtvaardige O&O die voldoen aan de menselijke behoeften en bedreigingen verzamelen, zoals antimicrobiële resistentie”, zegt Merith Basey, Noord-Amerikaanse directeur van Universities Allied for Essential Medicines, een wereldwijde netwerk van academische wetenschappers en medische studenten dat campagne voert voor de toegang tot het vaccin van Covid-19 en de publieke middelen die door geassocieerd onderzoek stromen in kaart brengt.
‘Er is hoop in de huidige crisis. Mensen beginnen te begrijpen dat er geen weg terug meer is. ‘
