Bij het in de rij staan ​​worden de smartphones uitgetrokken om gegevens over te dragen om zich te registreren met de barcode die al op stands is opgesteld enkele meters voor de ingangen. Bij aankomst op de langverwachte bestemming, de uitsmijters en daarmee het entreegebied, wordt u gevraagd digitaal te bewijzen of u bent ingeënt of hersteld. Veel clubs hebben er zelfs op gewezen dat ze alleen digitaal bewijs in de vorm van een barcode of QR-code accepteren. Het analoge vaccinatiebewijs verliest hier dus zijn geldigheid. Afhankelijk van tot welk kamp je behoort, wordt je verdeeld in “herstel” en “ingeënt” en dienovereenkomstig toegewezen aan twee verschillende loketten. Daar zal het bewijs opnieuw worden onderzocht,

Om het nog een keer op je tong te laten smelten: in dit land mogen mensen nu alleen nog een club binnen als ze hersteld zijn en gevaccineerd zijn nadat de geldigheidsduur van zes maanden van dit herstel is verstreken of als ze dat nog niet hebben gedaan. zijn hersteld, worden ze direct twee keer gevaccineerd.

Het oneindige themafeest

In het verleden waren algemene toegangsbeperkingen alleen bekend van carnaval of themafeesten. Wie weigerde de vermomming te dragen of zich aan de dresscode van het themafeest te houden, moest buiten blijven. Nu hebben we een eindeloos themafeest met bloedserieuze regels. Het zijn de regels van de corona-cultus.

Iedereen die hen niet volgt, is niet een van hen. Een persoon krijgt alleen toegang en tegelijkertijd deelname aan deze sociale activiteiten als hij of zij zijn of haar fysieke integriteit over het hoofd ziet en doet wat de menigte doet en denkt dat het juiste is om te doen.

Het fundamentele “niet welkom zijn”

Het beangstigende van het hele spektakel is dat het zo klakkeloos wordt overgenomen en zelfs met veel plezier wordt gespeeld. De nieuwe regels en normen passen naadloos in de (nieuwe) orde der dingen. Het abnormale presenteert zich als zo normaal dat het niet als zodanig wordt herkend.

Als motten rond het licht zoemen de nachtfiguren rond de QR-codes om zich met hun Luca-app op de locatie te registreren. Het spreekt voor zich dat mensen hun “gezondheidstoestand” laten zien.

Het wordt heel normaal dat mensen in eerste instantie niet welkom zijn.

Ten eerste moet het Big Data vertellen waar het is en vervolgens bewijzen dat het fysiek zuiver is en geen plaag. Wat de persoon dan in de club doet met zijn lichaam, specifiek met zijn lever, is dan niet relevant.

Het geheel is verbonden met de dood van elke spontaniteit. Spontaan besluiten om naar deze en die club te gaan is gewoon geen optie meer. Wie weet of het hygiënequotum niet al vol is? Wat als een van de batterij van de mobiele telefoon van de groep om 2 uur ’s nachts leeg is en u uw “gezondheidstoestand” niet langer kunt bewijzen?

De feestende persoon – en niet alleen deze persoon – is nu duidelijk afhankelijk geworden van technologie. Zonder je smartphone ben je nu niets! Zonder je smartphone blijven de lichten voor jou uit in het nachtleven – en niet alleen daar. Ja, in de clubmiles en barstraten zonder je smartphone ben je gewoon een wandelend, virusdragend lichaam dat in 2021 wordt gereduceerd tot data en dus gewoon naakt zonder digitale ID. Het lichaam bereikt zijn zuiverheid door digitale opname. Anders wordt het gezien als virologisch verontreinigde biomassa die nergens naar binnen mag.

Een bitter aperitief voor het transhumanisme dat blijkbaar zonder ideologische kokhalsreflex door de massa werd opgeslokt. Er is geen andere manier om uit te leggen hoe natuurlijk het publiek voor de clubs boog voor de nieuwe normen. Normaliteit zonder actie lijkt bijna ondenkbaar in de hoofden van mensen. In plaats daarvan heeft het nieuwe normaal, dat op zijn beurt niet langer zonder maatregelen lijkt te werken, de koers ingeslagen en stuurt onze samenleving in de steeds voortschrijdende technocratisering.

Het lijkt niemand echt te kunnen schelen dat tegelijkertijd een bepaalde groep mensen, de niet-gevaccineerde, actief wordt uitgesloten van het sociale leven. Ze worden vergeten als de vrijblijvende nummers op de dansvloer. Je ziet ze gewoon niet meer. Clubs waren zelden een plaats van hechte banden, maar nu meer dan ooit wordt duidelijk hoe inwisselbaar de zogenaamde ‘vriendschappen’ tussen dansvloer, bar en rookpauze altijd zijn geweest.

Vooruitzichten – aankomen in plaats van “vertrekken”.

Die avond werden we ons er allebei echt van bewust dat we er gewoon niet meer bij horen. We zagen de lange rijen voor de clubs en wisten dat het geen zin zou hebben om voor ons in de rij te gaan staan, zelfs als we dat zouden willen. We zouden er niet in komen. Niet omdat de uitsmijter onze neus niet mooi vindt, we niet oud genoeg zijn of niet netjes gekleed, of niet op de gastenlijst staan. Nee, we maken er geen deel van uit omdat we gezond zijn, maar niet “hersteld” of “gevaccineerd”. En dit pad lijkt nu te zijn genomen, zonder uitzicht op afkeren.

We leven niet meer in een open samenleving. Het staat alleen open voor zover het openstaat voor alles , ook voor elke maatregel die de openheid beperkt. En het is algemeen bekend dat iets of iemand niet helemaal verzegeld is als hij, zij of het voor alles openstaat.

Maar deze ontwikkeling kan of moet tegelijkertijd als een enorme kans worden gezien. In de eerste stap moet de gedachte worden toegestaan ​​dat het grootste deel van de menigte verloren gaat, trefwoord: “Bratwurst”. De tweede stap is om vast te stellen dat het, paradoxaal genoeg, nog nooit zo gemakkelijk en zo moeilijk is geweest om tegelijkertijd anti-mainstream en underground te zijn. Zo makkelijk, want nu is de scheidslijn tussen de gevestigde orde en de underdogs duidelijker dan ooit. Vroeger moest je op zoek naar alternatieve loodsen in de meest verborgen hoekjes van Berlijn. Tegenwoordig maakt elke locatie deel uit van het alternatief, de ondergrondse, waar deze vaccinatie-apartheid niet achter staat. Tegelijkertijd is het lastig, omdat er eerst mensen moeten worden gevonden die ook niet meedoen. De plaatsen moeten ook worden ontwikkeld

Maar op den duur kan ‘feesten’ compleet nieuwe vormen aannemen waardoor de oude concepten achteraf in een zeer onaantrekkelijk daglicht komen te staan. Als de vieringen in de toekomst plaatsvinden in kleinere, maar des te persoonlijkere, warme kringen, op meer exclusieve locaties, zullen veel van de lelijke kenmerken van massafeesten tot het verleden behoren, zoals

• Disco vechtpartijen,
• Knock-out druppels in drankjes,
• Betasten op de dansvloer
• Garderobe diefstal,
• Verdwalen op enorme, anonieme dansvloeren en
• Stopgezet vanwege de kledingstijl van de uitsmijter.

Als de meeste mensen 3- of 2G goedkeuren, hun lichaam opgeven voor worstjes, zich vrijwillig laten vangen door big data, zichzelf blootstellen aan het constante vermoeden van besmetting – ja graag! Dan moeten ze! Wie zijn wij om dat uit hun hoofd te praten? En waarom zouden we proberen ervoor te zorgen dat we daar weer thuishoren? Willen we echt behoren tot een samenleving die anderen uitsluit vanwege hun vaccinatiebeslissingen? Het is duidelijk dat we een wereld van verschil zijn als het gaat om onze ideeën over fysieke zelfbeschikking, data-integriteit en antidiscriminatie. Maar het zij zo! Vier en laat vieren.

Misschien bloeien straks overal de kleine maar fijnere festiviteiten: houseparty’s, kleine volksfeesten in de tuin, raves onder snelwegbruggen of op open plekken in het bos. Vieringen waarbij het niet uitmaakt of je 3-, 2- of 1G bent of gewoon gezond. Als deze nieuwe vormen van feest de komende jaren bloeien, zal misschien ook het verlangen naar de stoffige, vuile feestzalen ooit verdwijnen.

Misschien spreken we al in 2025 van ‘vroeger’, toen we tegen ‘feesten’ zeiden dat we ‘weg zouden gaan’. Misschien is het feest in 2025 iets waar je niet meer “weggaat”, maar uiteindelijk “aankomt”.