Indignatie redactie 
Terwijl de Avia-wet een automatisch netwerkfiltersysteem voorbereidt in Frankrijk, waarschuwde essayist Matthieu Baumier voor de opdringerige bewakingstechnologieën die ons elke dag bespioneren.
Op basis van een onderzoek van de New York Times laat hij zien dat het geen samenzwering is, maar een trieste sociale ontwikkeling die zonder vragen door ons is geaccepteerd.
Laeticia Avia , een voormalige Afrikaanse advocaat die lid is van de partij La Republique en Marche van president Emmanuel Macron en woordvoerder zei dat beteugeling van “haatdragende taal” de reden was waarom ze het wetsvoorstel had ingediend.
Maar elk moment, elke dag, overal, registreren ongecontroleerde bedrijven die vaak buiten het gebruikelijke wettelijke kader opereren, de bewegingen van tientallen miljoenen mensen door die van hun mobiele telefoons te volgen.
Met deze manier van bewaken kunnen ze de opgeslagen gegevens en de gegevens opnemen in gigantische bestanden en servers.
De New York Times slaagde erin om een van deze bestanden te krijgen: het bestaat uit 50 miljard lokalisatiepings [lokaliseringssoftware, notitie van de redactie], computeropdrachten waarmee de toegankelijkheid van een digitaal object kan worden getest en kan worden ingevoerd met behulp van het IP-adres.
Kortom, hiermee kunt u een computerhulpmiddel identificeren, lokaliseren, zijn bewegingen volgen en zijn gegevens stelen, zowel intern als gesynchroniseerd. Met andere woorden, om, in het geval van verbonden of hyper-verbonden mensen, al hun gegevens over te nemen – inclusief familiegegevens. Die van echtgenoten, kinderen, eigenlijk van het hele huis als het op een verbonden manier werkt.
In het specifieke geval, verkregen door de New York Times , zijn het 12 miljoen Amerikanen wier beweging werd geregistreerd en elke mobiele telefoon werd gecontroleerd terwijl ze New York, Washington, San Francisco of Los Angeles overstaken.
De herstelde gegevens dateren uit 2016 en 2017. De reizen van elke eigenaar van elke mobiele telefoon, zijn vergaderingen, zijn ontmoetingen, zijn momenten van intimiteit, alles verschijnt. Dit betreft zowel anonieme als beroemdheden, aangezien het dagblad in New York bezoekers identificeerde die bijvoorbeeld naar de eigendommen van Tiger Woods of Johnny Deep gingen.
Iedereen die in een van deze steden woont, maakt op de een of andere manier gebruik van locatiebewuste apps, of ze het weten of niet, of het nu gaat om informatie over het weer, online spelen of sportresultaten volgen. Het is op zichzelf al zorgelijk.
In werkelijkheid is het erger: in het geval van de gegevens die door de New York Times zijn geanalyseerd , is het geen informatie die wordt verzameld door een groot telefoonbedrijf, GAFA [Google, Amazon, Facebook, Apple] of een overheidsorganisatie, die al voldoende koelt , maar van locatiegegevens die zijn opgehaald door een van de honderden bedrijven die zich wereldwijd specialiseren in deze functie, bedrijven die steeds meer grotendeels autonoom zijn.
Ze gebruiken software die zichzelf op een telefoon installeert, via enkele van de door een gebruiker gekozen applicaties. Vanwege deze bedrijven waar niemand iets van weet, wordt ons leven zo blootgesteld als open boeken: met wie en waar je slaapt, naar welk ziekenhuis je gaat, wat je eet, waar, met wie, voor wie je werkt, officieel – in het geheim, als dat het geval is. Je politieke connecties ook.
Terwijl veel mensen in het Westen beweren dat ze bang zijn voor China of de komst van totalitaire systemen … zijn we er zelf niet al?
Wat zouden we bijvoorbeeld zeggen van de democratische realiteit in een land waarin je elk kind zou dwingen een apparaat van surveillance mee te nemen, als onderdeel van een dagelijkse routine? Een dergelijk apparaat kan bijvoorbeeld gedurende het hele bestaan van het kind worden bewaard.
Dat doen we al: onze kinderen gaan naar school, hogeschool, middelbare school, meestal met mobiele telefoons waarmee buitenstaanders alles over hen en alle anderen kunnen weten, zegt Baumier.
De kracht van het totalitarisme komt volgens filosoof Hannah Arendt voort uit de banaliteit van medeplichtigheid. We hebben een groot aantal spionnen in onze zak en vaak feliciteren we onszelf met hen, door te pronken met de schoonheid of de kwaliteit van het apparaat dat ons controleert.
Erger nog, het is legaal om de betreffende gegevens te verzamelen, op te slaan, te verkopen, zonder echte toestemming van degenen aan wie het toebehoort, omdat we met een enkele klik accepteren om er afstand van te doen. En vaak zonder zelfs maar te klikken of enige vorm van toestemming te geven.
Zodra de informatie is opgeslagen in een schat aan gegevens, is het eenvoudig om een bepaalde smartphone te vinden, de eigenaar te identificeren en zo hun bestaan te beginnen. In het verleden waren er dagboeken verborgen in de laden van het dressoir of onder de matrassen. Tegenwoordig staat elk individu onder permanente controle.
En iedereen heeft plezier, geniet van het plezier van het betalen voor zijn koffie of het sluiten van zijn gordijnen met zijn smartphone. Op dit niveau van toezicht, zowel op landenniveau als op mondiaal niveau, moeten dergelijke praktijken van bedrijven die niet om democratie geven op zijn minst enige bezorgdheid, zo niet beschuldigingen van een georganiseerde criminele onderneming oproepen.
Elke persoonlijke manifestatie van politieke oppositie tegen iets of iemand, tijdens een demonstratie of vergadering, is dus identificeerbaar, net als elke politieagent, zijn huis, zijn vrouw, zijn kinderen, zijn werktijden. Deze situatie komt in de eerste plaats voort uit smartphones. We staan dus nog maar aan het begin van het aantal aangesloten apparaten dat bedoeld is om ons leven elke dag meer en meer binnen te vallen.
Er zijn tientallen bedrijven, verspreid over de hele wereld, soms in de meest onwaarschijnlijke landen, maar ook in de belangrijkste westerse ‘democratieën’, die de verzamelaars zijn van wat we met ons leven doen, een beetje zoals de maffia van het verleden, en waarschijnlijk nog steeds die van vandaag. Ze produceren progressieve profielen over onze smaak, onze verlangens en onze geheimen om ze te benutten.
Volgens Baumier hebben ze genoeg manieren om ons te chanteren. Vooral omdat geen van deze bedrijven, geen van deze systemen, geen van deze spionagetoepassingen kunnen ontsnappen aan een klassieke hacking. Dit megabewakingssysteem is ook volkomen legaal.
Nooit eerder was er een periode in de menselijke geschiedenis die zoveel mensen en zoveel mensen tegelijkertijd heeft gevolgd. Het doel is uiteraard om zoveel mogelijk geld te verdienen, een winst die daarom de hoogst mogelijke mate van individuele controle inhoudt. Een controle waar de meerderheid van ons graag voor bezwijkt, omdat het ontspanning en technologische genoegens met zich meebrengt.
Wie zegt dat magie niet bestaat?
