De Verenigde Staten van Amerika zullen ANTIFA aanwijzen als een terroristische organisatie.” Dat verklaarde Donald Trump eind mei. Commentatoren merkten al snel op dat de VS niet zo’n wettelijke aanduiding heeft die van toepassing zou zijn op al die groepen en individuen die antifa vormen, een extreem brede strook van antifascistisch verzet. Toch zou het niet de eerste of laatste keer zijn dat Trump de taal van terrorismebestrijding aanhaalde om het onderdrukken van afwijkende meningen te rechtvaardigen.
Trump en anderen, waaronder democratische politici , hebben keuzezinnen samengesteld om Black Lives Matter-demonstranten te beschrijven. Binnen een recente periode van 24 uur kondigde Trump aan dat zijn geheime federale politie de “anarchisten en agitatoren” die in Portland protesteren, zou “opruimen”; Joe Biden gaf er de voorkeur aan dat de lokale wetshandhaving de taak uitvoert, maar was het ermee eens dat “anarchisten vervolgd moesten worden.”
De tot nu meest racistische speech tot nu toe
“Externe agitators”, “antifa”, “anarchisten” en vooral ” terroristen ” – deze termen herschikken binnenlandse dissidenten als buitenlandse bedreigingen tegen wie het “thuisland” moet worden verdedigd. Op deze manier passen ze de logica van de “oorlog tegen terreur” en van grenzen toe – een retorische trend die scherp werd uitgesproken tijdens de binnenlandse onrust van 2020, maar niet nieuw. Het bewaken van de nationale grenzen heeft een sleutelrol gespeeld bij het aanmoedigen en versterken van Trump in het bijzonder, en bij het bevorderen van de verdieping van de fascistisering van de Amerikaanse staat in het algemeen. Gezien de groeiende dreiging van extreemrechts autoritarisme, kunnen inwoners van de VS zich redelijkerwijs afvragen of grensbewaking zelf aanzienlijk minder doet om ons te beschermen dan om ons in groot politiek gevaar te brengen.
Om te begrijpen hoe we op dit punt zijn aangekomen, moeten we onze reikwijdte uitbreiden tot buiten Trumps eigen omkoopbaarheid en obsessie met overheersing, en moeten we kijken naar de structurele factoren die zo’n opperbevelhebber voortbrengen. Anti-zwart racisme, islamofobie en anti-immigranten xenofobie gericht op individuen binnen de Amerikaanse grenzen hebben een grote rol gespeeld, evenals het morele bankroet van de Republikeinse Partij en de eigen persoonlijkheidscultus van Trump. Maar wat betreft de precieze mechanismen die Trump gebruikt om onverklaarbare macht uit te oefenen, deze komen grotendeels voort uit het gezag dat de uitvoerende macht in de loop van twee decennia heeft overgenomen via de tweeledige oorlog tegen terreur en de invloed daarvan op de relatie van de Verenigde Staten tot zijn grenzen. Als concentratiekampen en gezinnen uit elkaar worden gescheurd aan de zuidgrens van de VS pleiten op zichzelf niet voor het openen van onze grenzen, Trumps manipulatie van het grensbeleid in de richting van steeds autoritairere doeleinden zou deze eis op tafel moeten leggen.
Rapporten uit Portland en elders bieden aangrijpende verslagen van demonstranten die van straat zijn gegrepen door anonieme agenten die hun identiteit, doelen of redenen voor de ontvoeringen niet bekendmaken. Het Amerikaanse publiek is terecht met afschuw vervuld en toch zijn dergelijke ontvoeringen niet geheel nieuw. In de jaren na 9/11 werd de oorlog tegen terreur – grotendeels met succes – ingeroepen om invallen, arrestaties en schendingen van burgerrechten tegen Arabische en moslimbevolking te rechtvaardigen. Rechtsgeleerde Shirin Sinnar gevondendeze behandeling is vaak gebaseerd op een geheimzinnig juridisch onderscheid tussen “internationale” en “binnenlandse” vormen van terreur. Moslims worden onevenredig bestempeld als “internationale terroristen” en worden dus zwaarder behandeld, terwijl zelfs in precies vergelijkbare omstandigheden niet-moslimblanken worden aangemerkt als “binnenlandse terroristen”, als minder bedreigend worden beschouwd en voorzichtiger worden behandeld. Gezien deze achtergrond is het niet zo verwonderlijk dat die “anonieme agenten” in Portland grenspolitie bleken te zijn die opereerde onder auspiciën van het Department of Homeland Security (DHS). Door te proberen, absurd, in de VS gevestigde anarchisten te binden aan ” buitenlandse mogendheden “, breidt het DHS zijn nalatenschap uit van het exploiteren van dit juridische onderscheid om Amerikaanse burgers te ontdoen van grondwettelijke bescherming.
De krantenkoppen in recentere jaren waren gericht op de behandeling van overwegend Latinx-asielzoekers aan de zuidgrens van de Verenigde Staten, zelf een resultaat van de langdurige intensivering van het aanvallen van Latinx-mensen voor detentie en deportatie, en gerechtvaardigd als een “noodzakelijke” antiterreurmaatregel. Terwijl de regering van George W. Bush een groot deel van het juridische apparaat van de oorlog in terreur op zijn plaats zette, was het Obama’s presidentschap dat de maatregelen rehabiliteerde en verankerde die tegen het einde van de ambtsperiode van Bush zeer impopulair waren geworden. Het is berucht dat Obama in de loop van zijn acht jaar in functie meer mensen uit de VS heeft gedeporteerd dan enige president vóór hem had gehad – of na hem , omdat zelfs Trump zijn deportatiegraad niet heeft geëvenaard.
Vanaf begin op, de administratie Obama’s gemeden juridische afrekening met de erfenis van burger- en mensenrechten schendingen Bush gepleegd, ogenschijnlijk, ter verdediging van de “thuisland.” Dit besluit om de beschuldigde oorlogsmisdadigers van het regime van Bush niet ter verantwoording te roepen, zorgde ervoor dat velen machtsposities bekleedden, waardoor ze de kans kregen zich te hergroeperen en zichzelf te herstellen onder het presidentschap van Obama en later dat van Trump. Ongelooflijk, Obama’s verzoening met de erfenis van Bush is zo diepgaand dat Obama zeer recentelijk beweerde : “Mijn voorganger, met wie ik het over een hele reeks kwesties oneens was, had nog steeds een fundamentele eerbied voor de rechtsstaat…. We gaven om mensenrechten. “
In dat geval zou het moeilijk zijn om veel fout te vinden in het recente overleg van Trump met John Yoo, een auteur van de beruchte ‘martelmemo’s’ die rechtvaardigen wat velen destijds leken te zijn als Bush ‘nogal duidelijke minachting voor de mensenrechten en de regel van wet. Trump lijkt in tal van opzichten vastbesloten om Obama’s nalatenschap ongedaan te maken . Maar door terug te kijken naar de regering-Bush als voorloper van zijn autoritaire en nogal flexibele interpretaties van de grenzen van de uitvoerende macht, handhaaft en verlengt Trump een erfenis die verankerd is in acht jaar democratisch bewind.
De grenspolitie was niet het eerste toevluchtsoord om de Black Lives Matter-protesten te onderdrukken. Gemeentelijke politie-afdelingen gaven de eerste krachtige reacties in Minneapolis, New York, Washington, DC en elders. De aanblik van zwaar gemilitariseerde politieagenten die demonstranten brutaal maakten , had de neiging om averechts te werken , waardoor de urgentie van Black Lives Matter-organisatoren en hun eisen om de politie te verdedigen en af te schaffen nog verder naar voren kwamen.
Gefrustreerd door het onvermogen van de lokale politie om de protesten neer te slaan, en in strijd met democratische politici die de beweging aangreep als een kans om hun eigen geloofwaardigheid op te bouwen als leiders van een anti-Trump-verzet, wendde Trump zich tot andere agentschappen. In DC gebruikte hij politie van agentschappen zoals de National Guard, Secret Service, US Park Service en Federal Bureau of Prisons, samen met de lokale politie van DC en Arlington, om een vreedzaam protest in Lafayette Park op te ruimen voor een foto voor St. John’s Church. Ook dit mislukte toen minister van Defensie Mark Esper de gelederen brak, erop aandringend dat als het gaat om binnenlandse wetshandhaving, het leger “alleen als laatste redmiddel mag worden gebruikt en alleen in de meest urgente en nijpende situaties.” Trump is niet in staat gebleken om de heersende klasse om hem heen te verenigen – een bekwamer staatsman met vergelijkbare autoritaire doelen wordt misschien niet zo gehinderd.
De VS zitten vol met reactionaire civiele en militaire politie-agentschappen, maar toch heeft Trump er maar weinig gevonden die voldoende onverschillig tegenover de rechtsstaat staan om hem zonder twijfel te dienen. In het DHS – vooral de zogenaamde “robocops van de Amerikaanse grenspatrouille”, de Border Patrol Tactical Unit (BORTAC) – heeft Trump volgzame, betrouwbare troepen gevonden, agenten die niet gehinderd worden door twijfels over de grenzen van hun jurisdictie of de rechten van de mensen die zij doelwit.
Burgerlijke libertariërs waarschuwen al jaren voor het binnendringen van de grens in het binnenland van de VS. Een 100 mijl lange “Border Enforcement Zone” vormt wat sommigen een “Grondwetvrije Zone” hebben genoemd, waarbinnen twee van de drie Amerikaanse ingezetenen wonen. Die zone omvat Portland, waar de BORTAC belegerden een inheemse bevolking die reageerden als wel om een bezettende vreemde leger . In Arizona heeft BORTAC humanitaire medische kampen van No More Deaths aangevallen , levensreddende medische voorraden, water en schuilplaatsen vernietigd en migranten in beslag genomen die humanitaire hulp zoeken.
Het is geen toeval dat Trump grenspolitie inzet tegen protesten. Hij heeft ontdekt wat links nog leert: islamofobie, de onderdrukking van zwarte mensen, de uitholling van burgerlijke vrijheden, de onmenselijke behandeling van immigranten zonder papieren en de oorlog tegen terreur zijn intrinsiek met elkaar verbonden en zullen samen vooruitgaan of worden teruggeslagen. De PATRIOT Act, het wetgevende middelpunt van de oorlog tegen terreur, wordt zelf verwacht door de California Street Terrorism Enforcement and Prevention Act uit 1988, die, zoals geleerde-activiste Ruth Wilson Gilmore opmerkte in Golden Gulag , burgerlijke vrijheden beknotte en gevangenissen vulde onder het voorwendsel van de racist ” oorlog tegen drugs. ” (Stuart Schrader merkte onlangs op dat onliberale contraterreur ‘het Amerikaanse credo’ is.)
In de elf jaar sinds George W. Bush het ambt verliet, hebben de VS rekening gehouden met de nog steeds woedende oorlog tegen terreur in binnen- en buitenland, ook al gaan hun logica, apparaten en geweld tegen de mensheid allemaal door. Trump kan worden verdreven, maar even reactionaire en meer lafhartige effectieve toekomstige regimes blijven vrijwel onvermijdelijk, tenzij een onafhankelijke, militante massabeweging de onderliggende factoren ontwortelt die deze autoritaire trend in de uitvoerende macht veroorzaken. We moeten de wijdverbreide oppositie tegen de racistische oorlog tegen het terrorisme nauwgezet weer opbouwen en er eindelijk een einde aan maken. Anders zullen we stevig op dit traject blijven, met steeds meer monsterlijke vormen van extreemrechts autoritarisme in het verschiet.
Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier. Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.