De recente arrestatie van Steve Bannon was de achtste keer dat een voormalig adviseur van president Donald Trump in hechtenis werd genomen. Toen hem werd gevraagd naar de “cultuur van wetteloosheid” die zijn regering lijkt te doordringen, antwoordde de president: “Er was grote wetteloosheid in de regering van Obama.”
Deze reactie vertegenwoordigt een vaststaand patroon: wanneer Trump en zijn bondgenoten worden beschuldigd van corruptie, proberen ze dezelfde aanklachten tegen zijn tegenstanders in te dienen.
Helaas speelt de focus op presidentiële corruptie in op de cynische kijk die veel Amerikanen hebben op politiek en politici. Pervers genoeg zou dergelijk cynisme de Trump-campagne voor herverkiezing ten goede kunnen komen. Als alle politici corrupt zijn, is degene die het hoogste ambt bekleedt niet van belang.
Gezien de vroegere en huidige schandalen van de regering en de goed gedocumenteerde corruptie van verschillende van zijn huidige en voormalige kabinetsleden, lijkt het misschien een vreemde campagnestrategie om meer aandacht te vestigen op het begrip corruptie met valse beschuldigingen tegen voormalig president Barack Obama en Democratische presidentskandidaat Joe Biden.
Transparency International – een organisatie die zich richt op het aanpakken van corruptie wereldwijd – geeft elk land een transparantiescore van 0 tot 100. De transparantiescore is een samengestelde maatstaf van 13 onafhankelijke enquêtes van organisaties zoals de Wereldbank en het World Economic Forum, die naar variabelen zoals gevallen kijken van omkoping, bescherming van klokkenluiders en corruptiebestrijdingsinfrastructuur met maatregelen voor corruptie. Denemarken en Nieuw-Zeeland waren in 2019 de minst corrupte landen , volgens Transparency International, met een score van 87. De Verenigde Staten scoorden een 69, gelijk met Frankrijk voor de 26e plaats. De gemiddelde landscore was 43.
Enquêtegegevens geven een veel somberder beeld van de recente publieke percepties van politieke corruptie in de afgelopen jaren. Uit een Gallup-peiling van 2015 bleek dat 75 procent van de Amerikanen geloofde dat corruptie bij de overheid “wijdverbreid” was.
Een groeiend cynisme over de waarde van democratie in zowel de Verenigde Staten als Europa kan de steun voor meer autoritaire alternatieven vergroten, volgens een studie van Journal of Democracy uit 2016 . De auteurs ontdekten bijvoorbeeld dat op de vraag – op een schaal van 1 tot 10 – hoe belangrijk het is om in een democratie te leven, 72 procent van de respondenten die vóór 1941 in de Verenigde Staten zijn geboren, er 10 kiest, in tegenstelling tot slechts 30 procent van de respondenten. geboren na 1980. In verband daarmee merken de auteurs op dat in 1995 1 op de 16 Amerikanen dacht dat militair bewind een “goede zaak” zou zijn. In 2016 was dat aantal een op de zes. Uit de studie bleek dat West-Europese landen vergelijkbare trends lieten zien.
Bewijs van een wereldwijde studie van het Pew Research Center uit 2019 weerspiegelt dit idee en suggereert dat burgers van westerse democratieën – zoals Canada, Nederland en Zweden – geloven dat ‘de meeste politici corrupt zijn’ ook vaak ontevreden zijn over de manier waarop de democratie in hun land werkt. . Dit gebrek aan steun voor democratie kan leiden tot steun voor anti-establishment of marginale partijen. Zo meet een recent onderzoek van het European Data Journalism Network de groei van de steun voor anti-Europese en populistische partijen in de loop van de tijd. Zelfs in gevestigde democratieën als Nederland is het stemaandeel van deze partijen gestegen van 5 procent in 1998 naar 30 procent in 2017.
Uit een studie van hedendaagse autocraten in Cambridge University Press uit 2018 blijkt dat sterke mannen aan de macht konden komen in de voorheen democratische landen Hongarije, Venezuela en Turkije, deels vanwege hun beloften om de corruptie van politieke elites aan de kaak te stellen.
Een later onderzoek uit 2018 van het Center for American Progress toonde aan dat 91 procent van de respondenten geloofde dat de Amerikaanse regering zich inzet voor politici, terwijl slechts 26 procent antwoordde dat de regering zich inzet voor mensen zoals zij. In diezelfde studie dacht 68 procent van de kiezers dat het terugdringen van corruptie op federaal niveau belangrijker was dan het verminderen van de overheidsuitgaven.
Gevraagd naar specifieke gevallen van corruptie, verklaarden diezelfde enquête-respondenten overweldigend dat deze acties hun vertrouwen in de administratie hadden verminderd. Toen hem bijvoorbeeld werd gevraagd naar familiebedrijven van Trump die profiteerden van het presidentschap, zei 57 procent van de respondenten dat dit hen minder zelfvertrouwen gaf in de administratie, vergeleken met de 7 procent die zei dat het hen meer zelfvertrouwen gaf.
Maar zonder de corruptie in zijn regering te ontkennen, benadrukt Trump dat corruptie er niet toe doet, omdat alle anderen ook corrupt zijn. Amerikanen, historisch gezien cynisch over de mate van corruptie bij de overheid vóór Trump, zijn klaargestoomd om dit argument te accepteren. Wanneer kiezers de houding aannemen dat “alle politici corrupt zijn”, kunnen degenen die het meest corrupt zijn in functie blijven.
Als politicoloog die in Ecuador werkte, zag ik hoe cynisme over de corruptie van traditionele elites een populistische president toestond de grondwet te herschrijven om zijn macht te versterken en zijn eigen termijnen te verlengen .
Als kiezers uiteindelijk geloven dat een democratische regering alleen werkt voor de corrupte elites, kunnen leiders de democratische normen gemakkelijker ondermijnen. Kiezers zullen minder snel vechten om een systeem te behouden waarvan ze denken dat het in het begin niet voor hen werkte.
In de Verenigde Staten is het cynisme van kiezers over corruptie – en het verlangen naar een vermeende sterke man om het op te lossen – tot het uiterste gedreven door de opkomst van de QAnon- samenzweringstheorie .
Volgelingen van QAnon geloven naar verluidt dat Trump in het geheim werkt aan het uitroeien van corruptie en pedofilie op de hoogste regeringsniveaus. De FBI heeft de beweging bestempeld als een binnenlandse dreiging van terrorisme, maar 19 Republikeinen die zich kandidaat stellen voor het Congres en de Republikeinse Partij van Texas steunen QAnon openlijk.
Toen de president onlangs werd gevraagd naar QAnon en zijn volgelingen, erkende hij dat hoewel hij niet veel over hen wist, hij hen beschouwde als “mensen die van ons land houden”. Zijn opmerkingen gaven de schimmige groep nieuwe legitimiteit.
Bovendien blijven GOP-aanhangers in de Senaat een vals verhaal naar voren brengen over de rol van Biden bij het ontslag van de hoogste aanklager van Oekraïne toen Biden vice-president was. Hoewel deze beschuldigingen grondig zijn ontkracht, hebben inlichtingenfunctionarissen van het Witte Huis gewaarschuwd dat de valse beschuldigingen tegen Biden deel uitmaken van een Russische desinformatiecampagne om de verkiezingen in november te beïnvloeden.
Om het cynisme van kiezers over de corruptie van elites en de intrinsieke waarde van democratie aan te pakken, is een gecoördineerde actie van de kant van politici en kiezers zelf nodig.
Hoewel kiezers het niveau van corruptie bij de overheid in de recente geschiedenis misschien hebben overschat, waren hun angsten ook niet ongegrond. Dat is de reden waarom de campagnebelofte van Trump in 2016 om het moeras leeg te laten lopen een beroep deed op de kiezers.
Om die druk tegen te gaan, kan de democratische presidentiële campagne proberen het vertrouwen in de federale bureaucratie te herstellen en aantonen dat corruptie onaanvaardbaar is.
Een Biden-regering zou kunnen beginnen met het onderzoeken van ethische schendingen tijdens de regering-Trump. Het publiek moet zien dat ambtenaren die overheidsgeld hebben misbruikt of onder ede tegen het Congres hebben gelogen, ter verantwoording worden geroepen voor hun daden.
Toekomstige regeringen moeten ook aantonen dat politici werken voor hun kiezers in plaats van speciale belangen. Daarbij zou een mogelijke Biden-regering een anticorruptieagenda moeten aannemen die de financiering van campagnes hervormt, lobbyen beter reguleert en een einde maakt aan praktijken zoals partijdige gerrymandering die het voor kiezers moeilijk maken om politici ter verantwoording te roepen.
Bovendien ligt de economische crisis rond COVID-19 op koers om de ongelijkheid in rijkdom te vergroten, net als de financiële crisis van 2008 . Dit is gevaarlijk omdat economisch achtergestelde burgers – misschien terecht – een meer sceptische kijk op de overheid hebben. Om te beginnen moet het Congres een beter economisch hulppakket goedkeuren voor burgers die economisch worden getroffen door COVID-19.
Ten slotte moeten kiezers hun steentje bijdragen. Er zijn wezenlijke verschillen tussen kandidaten als Donald Trump en Joe Biden in termen van openbare corruptie. Hoewel het gemakkelijk is om cynisch te zijn over de overheid – vooral in het Trump-tijdperk – zijn er nog steeds fatsoenlijke mensen die in functie zijn. In plaats van cynisch te verwachten dat politici voor zichzelf zorgen, kunnen kiezers opzien naar politici die zich gedragen als echte ambtenaren.
Ja, een beetje cynisme is gezond. Maar kiezers moeten corruptie niet langer als vanzelfsprekend accepteren.
Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier. Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.