Het door de dood geteisterde westen voert druk op China om het zero-covid-beleid op te geven

Dat westerse media China lastigvallen over zijn nul-Covid-beleid en proberen China de schuld te geven van het falen van het westerse kapitalisme, is meer dan belachelijk. Het is gedegenereerd.

Toen de Chinese president Xi Jinping onlangs herhaalde dat China zich zou houden aan zijn strikte openbare controles tegen de Covid-19-pandemie, was er een waarneembare teleurstelling in de westerse media dat de Aziatische reus zich niet conformeerde aan een “let it rip”-benadering.

China handhaaft een nul-Covid-beleid met nieuwe richtlijnen voor het versoepelen van beperkingen op een dynamische manier die is afgestemd op de lokale omstandigheden.

Westerse kapitalistische regeringen hebben de publieke inspanningen om de Covid-19-pandemie onder controle te krijgen zo goed als opgegeven. De houding van “leven met Covid” wordt ingegeven door de onuitgesproken prioriteit om de kapitalistische business as usual te herstellen. Het resultaat is een aanhoudend wijdverbreid infectiepercentage onder westerse landen, en daarmee een wildgroei van immuunresistente stammen van het coronavirus die Covid-19 veroorzaken. In westerse staten komt een de facto laissez-faire-beleid erop neer dat de autoriteiten schijnbaar bereid zijn te zien dat hun mensen niet “leven met Covid”, maar eerder “sterven met Covid”.

China daarentegen heeft een covid-vrij volksgezondheidsbeleid gehandhaafd met een combinatie van massale vaccinatie, maatschappelijke lockdowns, quarantaines en massale tests en opsporing. Het resultaat is dat het dodental in China als gevolg van de twee jaar durende pandemie een kleine fractie (minder dan 0,5 procent) is van het aantal doden in het Westen. Dit komt doordat de socialistische regering van China prioriteit geeft aan de bescherming van de volksgezondheid boven commerciële en economische voordelen op korte termijn.

Daarom lijkt het bijzonder grotesk dat westerse media China nu overhalen om zijn nul-Covid-beleid op te geven, dat ze verdraaien of betwisten als een “mislukking”.

Deze week was er een toename van het aantal Chinese besmettingen door Covid-19 in de hoofdstad Peking en andere steden. Er waren drie gemelde sterfgevallen als gevolg van de ziekte. De cijfers in China zijn nog steeds relatief laag in vergelijking met besmettingen en sterfgevallen in westerse staten. In de Verenigde Staten wordt bijvoorbeeld gemeld dat het aantal sterfgevallen als gevolg van Covid-gerelateerde ziekten ongeveer 1.000 per dag bedraagt, wat lager is dan het hoogste aantal van 4.000 per dag afgelopen winter.

Toch is er een ongepaste toon van vrolijkheid in westerse mediaberichten en commentaren dat China’s zero-Covid-strategie naar verluidt er niet in slaagt de ziekte in te dammen. De Financial Times, de BBC en andere media werden doorspekt met begeleidende berispende oproepen aan de Chinese regering om haar “communistische controles” te laten vallen en een “leven [sterven] met Covid”-benadering te volgen.

Een andere tactiek die wordt gebruikt om China onder druk te zetten, is zijn anti-epidemiepraktijken de schuld te geven van de vertraging die de westerse economieën achtervolgt.

Een rapport van Reuters deze week schreef verliezen op de aandelenmarkten in de Verenigde Staten en aanhoudende problemen met de inflatie van de consumentenprijzen toe aan “zorgen” over het nul-Covid-beleid van China.

“Alle ogen zijn vandaag gericht op China en hun Covid-zero-beleid. Handelaren zijn bezorgd dat China hun beperkingen zou kunnen uitbreiden, wat de groei zou kunnen vertragen en een hogere inflatie zou kunnen bedreigen”, citeerde Reuters John Doyle, vice-president van handelen en handelen bij Monex USA.

Dit dubieuze standpunt om China de schuld te geven van de westerse economische ellende, is gebaseerd op de veronderstelling dat het pandemische controlebeleid van Peking zijn eigen economische groei belemmert en de toeleveringsketens naar westerse landen verkleint, die vervolgens worden getroffen door hogere inflatie, onrust op de aandelenmarkten, banenverlies en algemene zaken. neergang.

Het is waar dat het nul-Covid-beleid van China de bloeiende economie van het land heeft beknot ten opzichte van eerdere jaren van groei met dubbele cijfers. Desalniettemin is de Chinese regering van mening dat de fundamenten van de economie nog steeds gezond zijn voor toekomstig herstel. In de tussentijd ligt de prioriteit voor de autoriteiten echter bij het beschermen van de volksgezondheid en het voorkomen van de dodelijke epidemische uitbraken van Covid-19 die zich in het Westen hebben voorgedaan.

Het is begrijpelijk dat met een bevolking van 1,4 miljard – 20 procent van de wereldbol – en veel mensen die in dicht op elkaar gepakte megasteden wonen, de Chinese autoriteiten terecht bezorgd zijn over het afweren van een gevaarlijke pandemie.

Het is dus een kwestie van soevereine autoriteit voor China om het volksgezondheidsbeleid te kiezen dat het nodig acht om zijn natie te beschermen. De arrogantie van het Westen komt tot uiting in zijn aanmatiging om China de les te lezen over hoe om te gaan met Covid-19 en vooral in het bepleiten van Peking om westers beleid over te nemen – beleid dat moedwillig is geweest bij het verergeren van de pandemie, sterfgevallen en ziekten. Er is hier een echo van de koloniale westerse arrogantie tijdens de 19e-eeuwse Opiumoorlogen.

Het is enigszins obsceen dat de westerse media – als spreekbuis voor hun regeringen – een propagandacampagne opzetten om de principiële inspanningen van China om de volksgezondheid zo goed mogelijk te beschermen en het aantal doden te minimaliseren, te ondermijnen.

In de Verenigde Staten, waar de afgelopen twee jaar meer dan 1 miljoen mensen zijn overleden aan Covid-19 – vergeleken met de 5.200 doden in China – is de duidelijke omgekeerde prioriteit het maximaliseren van de particuliere commerciële winst door de bescherming van de volksgezondheid te minimaliseren.

Wat nog erger is aan de westerse protesten tegen China over het opgeven van zijn nul-Covid-beleid, is dat de economische tekortkomingen in de Verenigde Staten en Europa inherent zijn aan, en weinig te maken hebben met China.

Met name de VS exporteren hun inherente economische problemen naar de rest van de wereld door eindeloos dollars te drukken en hun wisselwaarde kunstmatig te verhogen ten opzichte van andere valuta’s. Dit heeft enorme gevolgen van de stijgende inflatie voor voedsel en andere grondstoffen, zowel wereldwijd als in de VS.

Washington heeft ook enorme problemen veroorzaakt met zijn eenzijdige acties om de export van halfgeleiders naar China te verbieden en de Russische energievoorziening af te sluiten.

De systemische problemen die de Amerikaanse en Europese economieën teisteren, moeten worden gebrandmerkt als “Made in America”. Toch proberen de westerse media China de schuld te geven en, meest recentelijk in een bijzonder misselijkmakende draai, het anti-pandemiebeleid van China te bestempelen als een negatieve praktijk die problemen veroorzaakt voor het Westen.

Het hardvochtige gebrek aan zorg die westerse regeringen jegens hun volk hebben getoond door de hands-off benadering bij het omgaan met de Covid-pandemie – een laat het scheuren, sterven met Covid-beleid – getuigt van de verachtelijke aard van het kapitalisme en zijn politieke bestuurders. Deze zelfde zieke en psychotische waarden liggen aan de basis van waarom het kapitalisme een falend economisch systeem is. De westerse media spelen een grote rol bij het normaliseren van de afschuwelijke dood en ziekte die de kapitalistische pathologie veroorzaakt.

Dus als westerse media China lastigvallen over zijn nul-Covid-beleid en proberen China de schuld te geven van het falen van het westerse kapitalisme, is het meer dan belachelijk. Het is gedegenereerd.