Indignatie redactie 
Miljarden euro’s uitgeven en tegelijkertijd 300 miljoen “extra korting” vieren als een overwinning. Dat kan alleen onze premier en met het dramatisch sleche resultaat dat hij in Brussel “uit het vuur heeft gesleept” komt hij zoals gewoonlijk goed weg.
“Deal”, schreef EU-voorzitter Charles Michel op Twitter. Regeringsleiders konden opgelucht ademhalen – de vierdaagse top zat er dan eindelijk op. De transferunie is wat de regeringsleiders betreft een feit!
De omvang van het nieuwe hulpfonds om (zogenaamd) de gevolgen van de corona-crisis en de EU-begroting voor de jaren 2021 tot en met 2027, waarover gezamenlijk is onderhandeld, op te vangen, is enorm: 1,8 biljoen euro.
Na 91 uur en 20 minuten waren de “summiteers” door hun eigen achterkamertjes-overleggen knock-out geslagen en is er met vele honderden miljarden euro’s tegelijk gesmeten in zó’n omvang dat iedereen op de top – en natuurlijk de mainstream media – het erover eens is dat hun regeringsleiders het meeste voor hun land uit de grote pot hadden gehaald.
De mandaten die die regeringsleiders tevoren hadden gekregen van het thuisfront – niet zijnde de kiezers – zijn in diverse gevallen gebroken, waaronder ook door onze premier. Maar ja, zo’n moeilijk en tijdrovend proces met het doel 390 miljard euro weg te geven (die men niet heeft), evenals 360 miljard aan kredieten van de EU (die men niet heeft), ja dan moet je de wil van nationale parlementen wel eens in de wind slaan, lijkt het.
We noemen enkele van de belangrijkste beslissingen.
De pensioenleeftijd in de hele EU wordt gesteld op 67 jaar.
Grapje, natuurlijk, maar dat dacht u al, toch?
Het hulpfonds zal naar verwachting 750 miljard euro bedragen, zoals voorgesteld door de Europese Commissie, maar de samenstelling is veranderd. In plaats van 500 miljard euro aan niet-terugvorderbare subsidies (giften) aan de lidstaten (waarvan vooral Italië en Frankrijk hulpbehoevend zijn – zie het overzicht verderop) en 250 miljard euro aan leningen uit te keren, is het nu slechts 390 miljard euro aan subsidies. Volgens de mainstream media kwam dat door het verzet van de “Vrekkige Vier” (Nederland, Oostenrijk, Zweden en Denemarken) en Finland – wij kijken er toch iets anders tegenaan.
De regeringsleiders, in samenwerking met de Europese Commissie, zijn erin geslaagd een nieuw “schuldengebied” te openen. Een schuldengebied waarvan de kredietwaardigheid is gemodelleerd naar door activa gedekte effecten (Asset Backed Securities – ABS), waar in de subprime-crisis regelmatig een mix van min of meer niet-renderende Amerikaanse vastgoedleningen werd samengevoegd tot één pakket, met waardeloze topratings van de ratingbureaus, en die als “effecten” over de halve wereld werden verspreid.
In dit opzicht denken we er niet veel naast te zitten dat de wijziging in de verhouding tussen subsidies (giften) en leningen van 500:250 miljard, waar we het net over hadden, tot 390:360 miljard alléén heeft gediend om de laatste scrupules van de ratingbureaus bij de classificatie van de euro-obligaties op te heffen.
Het belangrijkste subsidieprogramma werd niet geschrapt. Dit is bedoeld om hervormingen en investeringen in de lidstaten te ondersteunen. Er was geen enkel initiatief dat het voor corona-beschadigde bedrijven gemakkelijker had moeten maken om investeerders te vinden voor kapitaalinjecties. Middelen uit het hulpfonds verhogen ook de bestaande EU-programma’s. Hier werd aanzienlijk in gesneden.
Het “Fonds voor een rechtvaardige overgang” zou slechts tien miljard euro moeten ontvangen in plaats van dertig. Dit geld is bedoeld om regio’s te helpen waarvan de economische structuur het moeilijk maakt om de ambitieuze klimaatbeschermingsdoelstellingen van de EU te halen. En het onderzoeksfinancieringsprogramma “Horizon Europe” krijgt slechts vijf miljard euro in plaats van 13,5 miljard euro.
Er was echter veel discussie over hoe controles en beslissingen worden genomen. Zo riep Mark Rutte op tot een vetorecht voor elk land bij besluiten over betalingen (welke?). De andere regeringen, vooral Italië en Spanje, hadden deze stap afgewezen. Het is nu de bedoeling dat een land uitstel van betaling kan afdwingen totdat de 27 staatshoofden en regeringsleiders de vraag krijgen beantwoord of tussentijdse doelstellingen zijn bereikt tijdens één van hun reguliere vergaderingen. Maar dat is geen veto; de Europese Commissie kan (en zal) de middelen na een wachttijd van uiterlijk drie maanden nog steeds vrijmaken. Mark Rutte kennende zal hij ons parlement deze concessie verkopen als zijnde een vetorecht. Ons parlement kennende zullen zij óók dit sprookje slikken.
De Europese Commissie moet de door haar geleende schulden tegen 2058 terugbetalen. Geld lenen op de kapitaalmarkt of eurobonds uitgeven, is er een verschil?
Berlijn had liever een snellere afwikkeling gehad, maar kon dat niet afdwingen. Het gaat om de 390 miljard euro die voor de giften wordt gebruikt, omdat de rest van het geld uit het fonds door de overheid als lening wordt verstrekt, dus dat komt terug (althans, dat zou het moeten). De Europese Commissie heeft voorgesteld dat de schuldenregeling pas in 2028 begint.
De overeenkomst bepaalt nu dat de schuldenregeling eerder kan beginnen als de Europese Commissie erin slaagt nieuwe inkomstenbronnen aan te boren. We schreven het al in onze eerdere artikelen over deze top: Brussel is een zwart gat waar alleen maar van alles in kan. Zo wordt het originele tax-draaiboek maar weer eens uit de bureaulade gehaald. in 2021 wordt een belasting op plastic ingevoerd: de EU-regeringen moeten 800 euro naar Brussel overmaken voor elke ton niet-gerecycled plastic verpakkingsafval. Kan Timmermans gelukkig elke dag een extra toetje nemen bij zijn gratis – door belastingbetalers gefinancierde – maaltijden, met wijn.
Uiterlijk in 2023 komen er een digitale belasting en een heffing op de invoer van goederen die in het land van herkomst minder klimaatvriendelijk zijn dan in Europa. De Europese Commissie moet tegen de zomer 2021 concepten voor de twee ideeën ontwikkeld hebben. Omdat lastenverzwaringen altijd worden doorberekend worden consumenten/burgers weer eens geplukt.
Al met al gaat het geld in het herstelfonds grotendeels niet naar de door de coronacrisis getroffen sectoren, zoals het toerisme, maar naar Timmermans’ misgeboorte Green Deal en digitalisering.
Nu is het tijd om af te wachten welke details de komende dagen worden bekendgemaakt. Zullen er strikte regels zijn voor het gebruik van de te verdelen middelen en daarnaast een machtige toezichthoudende autoriteit, of zal deze benadering worden geschrapt, of zal deze onherkenbaar worden gemaakt, omdat de “rule of law-benadering” jegens Victor Orban is geschrapt, dat een theoretisch haalbare meerderheid van de lidstaten daarover moet beslissen?
In het verleden is al vaker aangetoond dat de definitie van de “rechtsstaat”, die in Brussel te sterk wordt benadrukt en die tot doel heeft de belangenbehartiging van nationale lidstaten strafbaar te stellen en de EU aldus te dwingen om samen van een internationale gemeenschap naar één overheidsentiteit (Het Vierde Rijk) die haar eigen financieringsoptie kan creëren, rekbaar is en zullen er waarschijnlijk slechts zeer algemene richtlijnen zijn voor het gebruik van middelen door de lidstaten en een de facto competentievrij toezichthoudend orgaan.
Het is ook belangrijk om wat langer te wachten om te zien wanneer deze eerste herfst, na de huidige op basis van het “corona”-excuus heersende crisis, en een nieuwe zal volgen, dat wil zeggen dat er dan weer een toename van EU-leningen zal volgen. We zijn ervan overtuigd dat er uiterlijk in 2022 geroepen zal worden dat de hulp voor de wederopbouw waartoe afgelopen vier dagen is besloten, simpelweg niet voldoende is om de ambitieuze klimaat- en digitaliseringsdoelstellingen te bereiken, de economische weerbaarheid en de strijd tegen racisme te versterken en met succes andere ongelijkheden voort te zetten. Dan komt er weer een kleine top, en als de kou dan weer uit de lucht is, is een EU zonder euro-obligaties net zo ondenkbaar als een Nederland zonder windturbines of weilanden vol met zonnepanelen.
De volgende stap, die de afgelopen dagen al onvermijdelijk is genomen, maar waarover met geen woord gesproken wordt, is onvermijdelijk het recht van Brussel om haar eigen belastingen te heffen (buiten de paar waar we het al over hadden). Dit is de enige manier om een einde te maken aan de worsteling over lidmaatschapsbijdragen, omdat er niet langer rekening hoeft te worden gehouden met het eigenbelang van de niet altijd meewerkende staatshoofden en regeringsleiders, zodat die bedrijven en burgers van de lidstaten die weerloos zijn tegen de EU en de nationale parlementen en regeringen direct en rechtstreeks door Brussel de rekening kunnen krijgen gepresenteerd.
De parlementen in de 27 EU-landen moeten nog instemmen met het plan en de nieuwigheid dat de Europese Commissie op grote schaal kan lenen. Daarnaast moet het tandenloze Europees nepparlement zich er nog over uitspreken, maar los van wat zij willen kan de Europese Commissie gewoon doen wat zij wil. Alles moet in december zijn afgerond, zodat het geleende geld in het nieuwe jaar zonder uitstel kan binnenstromen.
De eerste berichten over Duitse politici die de messen slijpen hebben we al gelezen, en we kunnen ons voorstellen dat enkelen er al bezig zijn met het formuleren van een nieuwe grondwettelijke klacht voor het Hooggerechtshof in Karlsruhe. Onze “leiders” kunnen dan wel denken dat alles in kannen en kruiken is, er zijn redenen genoeg waarom de zaak op de lange baan kan worden geschoven door het Europese Hof van Justitie, als deze de komende dagen daadwerkelijk in de brievenbus een schrijven van Karlsruhe in de brievenbus aantreffen.
