Het heeft er toch alle schijn van dat ‘Covid-19’ in ons deel van de wereld is onderschat.

Op het moment dat de Chinezen radicaal ingrepen om de verspreiding van het virus te beteugelen, waren er al wel medische deskundigen en virologen die daar bewondering voor hadden, en de hoop uitspraken dat het die Chinezen zou lukken verdere verspreiding in de kiem te smoren. Maar er waren ook volop geluiden van sceptici die meenden dat het een overtrokken reactie was, ingegeven door een verlangen om de macht van de staat verder uit te breiden, ter meerdere eer en glorie van de politieke top en de communistische partij.

Daar ergens tussenin zaten zekere deskundigen met een enigszins laconieke houding die meenden dat radicaal isoleren van geïnfecteerde burgers een overdreven reactie was. ‘Thuisquarantaine‘, of ‘bel maar als je symptomen hebt‘ voor mensen die vanuit China naar Europa en de Verenigde Staten reisden, op de vlucht voor ‘Covid-19‘, paste naadloos bij onze ‘Open Society‘, maar garandeerde verspreiding. Zoals we Rutte hebben horen zeggen was dit een weloverwogen keuze die moet resulteren in ‘groepsimmuniteit‘, waarbij de capaciteit van de zorg, meer in het bijzonder de ‘Intensive Care‘ afdelingen van de ziekenhuizen, leidend is.

De aanvankelijke geruststellende woorden van menige deskundige die op de televisie en in de krant commentaar gaf, dat bij elke griepgolf mensen overlijden, en dat het aantal doden als gevolg van ‘Covid-19‘ statistisch gesproken niet buitensporig was, hebben ze inmiddels ingeslikt. Voor een deel werden ze vervangen door nieuwe ‘pratende hoofden‘, of ze draaiden om hun as en deden alsof ze altijd al verontrust waren, ook al hebben we ze allemaal iets anders horen zeggen.

In sommige landen gaan bestuurlijk verantwoordelijken zelfs zo ver dat ze China aansprakelijk willen stellen voor hun eigen ‘bias‘. Weer anderen die ‘Covid-19‘ afdeden als een ‘typisch Chinees probleem‘ dumpten hun aandelen toen ze vertrouwelijk te horen kregen dat het toch ook een Amerikaans probleem was, en wellicht zelfs al zo groot dat de ‘Chinese optie‘ niet eens meer haalbaar was. Dat ‘de Russen‘ dat nieuws zonder schroom brengen, door de oproep van de geboycotte kandidate voor het presidentschap Tulsi Gabbard om dat soort lui te vervolgen aandacht te geven, zal in onze media wel weer worden gepresenteerd als ‘Russische Disinformatie‘, maar het is gewoon nieuws. Dat u bij ons alleen niet snel langs ziet komen omdat het managen van het ‘sentiment‘ hier belangrijker is dan de feiten.

Ook nu nog is er volop kritiek op de Chinese keuze voor een ‘Lock Down‘. Al is half Europa inmiddels ook al zo ver, en hebben ze in China inmiddels artsen en verpleegkundigen over om andere landen te helpen. Bij de aankomst van een Chinees vliegtuig met 400.000 maskers en 17 ton hulpgoederen in Milaan, werd een ‘banner‘ ontrold waarop stond:

‘We’re waves from the same sea, leaves from the same tree, flowers from the same garden.‘

Een ‘quote‘ van Seneca, en ja, dat is propaganda. Maar dan wel propaganda bedoeld om bruggen te bouwen, en niet om ze af te breken of op te blazen. De boodschap, zoals Pepe Escobar, schrijvend voor de ‘Asia Times‘ HIER beter uitlegt dan ik kan doen, is ook ‘anti-hysterie‘, maar met een geheel andere lading dan ‘gaat u maar rustig slapen, de experts waken over u‘. Die stoïcijnse benadering bevalt mij beter, erken ik zonder schroom. Maar dat zal u niet verrassen als u hier al wat langer leest wat ik te melden heb. En de bijdragen waarin ik aandacht vraag voor de economische gevolgen van deze epidemie, terwijl iedereen druk is met het ‘kleine nieuws‘, is daar het bewijs van.

De vraag of een zangeres, die niet met een lijnvlucht vanuit Marokko naar Nederland durft te vliegen, en daarom zit ‘weg te kwijnen‘ in een extravagant luxe-hotel van één van de ‘Zadelhofjes‘, wel of niet een privé-jet aangeboden zal krijgen van John de Mol, omdat ze nodig is als ‘jurylid‘ bij ‘The Voice‘, is zó tenenkrommend vulgair in mijn ogen, dat ik hierbij een gepassioneerde oproep doe aan al mijn landgenoten om vooral bij de les te blijven. Jankende ‘Bekende Nederlanders‘ die in deze tijd klagen over het feit dat ze geen toegang meer hebben tot de ‘show‘ van Eva Jinek om hun nieuwe CD te promoten, en ‘pratende hoofden‘ die vanuit hun Franse optrekje de show proberen te stelen met stemmingmakerij, terwijl ze uit de achterkant van hun hoofd pleiten voor de vrijheid van meningsuiting, zetten ons op het verkeerde been, en houden ons weg van de inhoudelijke discussie. Ik zeg niet dat ze dat opzettelijk doen. Ook die ‘pratende hoofden‘ niet. Het is zoals ze geconditioneerd zijn. Verwend, hedonistisch afgericht, of permanent op zoek naar mogelijkheden om de vijand van de weg te rijden. Seneca is voor hen een dode letter.

De stoïcijnse solidariteit gaat het winnen van de cynische blijken van compassie uitgedacht door reclamebureaus, organisatoren van evenementen, en ‘Think Tanks’. Want in gelul kun je niet wonen, en je kunt het niet eten.