Indignatie redactie 
Dat is een open deur. Gele vestjes in Frankrijk, voor en tegenstanders van de ‘Brexit‘ in Engeland. Opstandige studenten in Hong Kong, en boze Catalanen in Barcelona. Boeren en klimaatactivisten in ons eigen land, aangevuld met ontevreden Groningers en in ons land verblijvende Turken en Koerden.
Daarnaast woeden er op verscheidene plekken in de wereld oorlogen die geen einde kennen, en kunnen er elk moment nieuwe uitbreken. Gewelddadige schermutselingen behoren bij de vergaderingen van de ‘G-20‘, en bij voetbalwedstrijden. Nationalisten en Antifascisten zoeken elkaar wereldwijd op om te knokken. En het beeld wordt gecompleteerd door een niet aflatende stroom terroristen die op gezette tijden bommen tot ontploffing brengen, zoveel mogelijk mensen neermaaien, of doodrijden, waar overheden dan weer op reageren met ongebreideld geweld. Los van de ‘School-‘ en ‘Churchshootings‘, en drugscriminelen.
In een poging om te achterhalen wie er achter het extreem gewelddadige ‘Black Block‘ in Hong Kong schuil gaan, trekt Pepe Escobar paralellen met onrust elders. ‘Zwart‘ was ooit de kleur van de anarchisten en de ‘krakers‘ in Nederland. Een bont gezelschap vol schitterende idealen, aangevuld met extreme nihilisten die niets liever deden dan alles stukslaan. De idealisten lazen Peter Kropotkin, Max Stirner (Johann Caspar Schmidt), Pierre Proudhon en Erich Fromm. Ze identificeerden zich met het collectieve ‘boerenleger‘ van Nestor Machno, die leiding gaf aan de partizanen die af wilden van het Tsaristische regime in Rusland, en de westerse buitenlandse machten die Rusland na de eerste wereldoorlog binnenvielen, maar ook niets moesten hebben van de communisten. De nihilisten lazen niet, maar flirten met Nietsche, Bakoenin en openlijk geweld predikende bommenleggers van onduidelijke snit, zoals Ravachol, aangevuld met provocateurs en verklikkers in dienst van de overheid.
Van een ‘beweging‘ met een duidelijke signatuur was ook in de jaren zeventig van de vorige eeuw geen sprake. In die zin kan niemand claimen erover te schrijven ‘van binnenuit‘. Dat zwart tevens de kleur was van de ‘zwarthemden‘ in Italië die we kennen als fascisten was minder paradoxaal dan het lijkt. Ook Mussolini, de grondlegger van het fascisme, begon als antimilitaristische socialist. En het ‘Nationaal Socialisme‘ had zijn wortels ook in een vrijgevochten politieke splinter met socialistische idealisten en bohémiens als grondleggers.
Door te verwijzen naar in het zwart gehulde onruststokers die over de hele wereld op gewelddadige wijze hun stempel drukken op protesten, demonstraties en opstootjes, zoals Escobar doet, wekt dat de suggestie van een wereldomspannende regie. ‘Van binnenuit‘, jaren zeventig, ben ik sterk geneigd dat af te wijzen, zonder de ogen te sluiten voor de provocateurs en verklikkers die er deel van uitmaakten, en als enigen een serieuze ‘agenda‘ hadden. En het kost mij geen moeite in te zien dat machtige ‘diensten‘ met geld, ‘inlichtingen‘ en uitgekookte strategieën bepalend kunnen zijn voor wat zo’n ‘Black Block‘ teweeg kan brengen. Zie ‘Maidan‘, Libië en Syrië. Maar een capaciteit om het vervolg vorm te geven ontbreekt volledig.
In de jaren zeventig was het de oorlog in Vietnam, en de daarmee geassocieerde ‘Koude Oorlog‘, met de dreiging van een allesvernietigende atoomoorlog, die de katalysator was. Alle andere thema’s hingen daarmee samen. Autocratische bestuurders, geld dat wegvloeide naar wapens inplaats van woningbouw, en de bestrijding van kapitalistische veelvraten die het ‘Militair-Industrieel-Complex‘ gebruikten om rijk te worden over de ruggen van de ‘werkers‘.
Hier op mijn blog voorspelde inkin 2016 dat Trump zou winnen van de kandidaat van de ‘Warparty‘, Hillary Clinton, in de hoop dat Trump de ‘Forever War‘ zou beëindigen. En dat gebeurde ook, die overwinning. En de afgelopen jaren hebben we kunnen ‘genieten‘ van de wijze waarop de ‘Warparty‘ van zich af bijt. En nu het ernstig rommelt binnen de ‘Democratische‘ vleugel van de ‘Warparty‘ als gevolg van dat epische gevecht met Trump dat er het gevolg van is, meent Hillary blijkbaar dat ze er goed aan doet het Amerikaanse volk te waarschuwen voor Tulsi Gabbard, zelf dienstdoend militair, die fel tegen de ‘Perpetual War‘ is waar Hillary en haar man de architecten van zijn. Gabbard zou een ‘Russische sokpop‘ zijn, net als de voorvrouw van de ‘Groenen‘, Jill Stein.
In heel Europa zijn broeinesten van onrust en zo nu en dan komt het tot een ontlading in grote demonstraties. Omstreden politieke partijen met nog meer omstreden politieke ideeën, zoals die van mevrouw Le Pen in Frankrijk of die van Vladimir Poetin in Rusland. Overal wordt ontbrekend leiderschap gezien. Men heeft geen heldere politieke visie, die mensen helpt om onbevreesd naar de toekomst te kijken. Vooral Rusland valt steeds meer op!
De laatste weken hielden de berichten maar aan: grote demonstraties in heel veel steden in Rusland. Arrestaties van oppositieleiders, gevangenisstraffen zonder rechtvaardig proces en bedreiging en intimidaties zijn niet van de lucht in Rusland. Dat alles wijst er duidelijk op dat de macht van Vladimir Poetin zeker niet door de hele bevolking wordt gedeeld en dat de weerstand tegen zijn regime snel toeneemt.
Onrust in Rusland
De speerpunten van de demonstraties, aangevoerd door de inmiddels veroordeelde oppositieleider Alexej Navalny, richten zich op de onvoorstelbaar grote corruptie bij heel de overheid en het regime van Poetin. De laatste tijd heeft een onderzoeksjournalist in Rusland aan het publiek getoond hoe onbeschaamd politieke leiders het volk bestelen om zelf te baden in weelde. De belangrijkste man in beeld is nu premier Dmitry Medvedev. Hij bezit een aantal paleizen, grote grondgebieden en leeft een ongekend luxe leven, terwijl de armoede onder de bevolking maar blijft groeien.
Alle pijlen van Poetins politiemacht richtten zich de laatste tijd op oppositieleider Navalny, die zich kandidaat wil stellen voor het presidentschap. Hij wordt dan dus de politieke tegenstander van Poetin bij de komende verkiezingen. Dat wil Poetin voorkomen door hem nu te laten oppakken voor een zogenaamde verboden demonstratie, zoals onlangs gebeurde. Dit is een gevaarlijke ontwikkeling in dit grote buurland van Europa!
Een revolutie in Rusland behoort tot de mogelijkheden en daar heeft Poetin al steeds rekening mee gehouden. Hij heeft een grote militaire eenheid, speciaal bestemd om ingezet te worden tegen ordeverstoringen in de grote steden, onder zijn persoonlijke bevel gebracht. Hij heeft dit politiek in eigen land verkocht onder de vlag van ‘strijd tegen het terrorisme en de georganiseerde misdaad.’ Hij is de commandant geworden van bijna tweehonderdduizend(!) elitetroepen van zijn nationale garde. Daarnaast heeft hij de ordedienst van het Ministerie van Binnenlandse Zaken onder direct commando gebracht van zijn persoonlijke vriend en vertrouweling Viktor Zolotov.
Poetins politiestaat
Binnen de eigen partij van Poetin is al langere tijd onrust en wrevel over de koers van het Kremlin. Deze nieuwe nationale garde van Poetin is een waarschuwing aan alle ontevreden politici in kabinet en parlement. Want buiten deze ‘democratische’ instellingen kan Poetin nu geheel eigenmachtig optreden zodra er in het land opstanden en rellen ontstaan. Deze nationale garde kan zich naar hartenlust bewapenen en optreden waar men dat nodig vindt. Alles onder commando van Poetin, die bij de komende verkiezingen met politieke tegenstanders te maken gaat krijgen. Een ervan, bovengenoemde Navalny, heeft hij al laten opsluiten onder valse voorwendselen en een schijnproces. Ook rechters lijken aan de duistere praktijken van Poetin in eigen land mee te werken. Zo groeit de ontwikkeling naar een Russische politiestaat. Buiten eigen land organiseert Poetin onrust door militaire speldenprikken uit te delen door middel van overvliegende militaire vliegtuigen over NAVO-gebieden, onderzeeschepen in territoriale wateren te laten varen zoals steeds rond Scandinavië en militaire oefeningen te houden aan de grenzen van Europa.
Afbrekende bescherming
Europa kon altijd verzekerd zijn van de Amerikaanse militaire paraplu tegenover een vijandige Sovjet Unie van destijds. Maar na de ineenstorting van het communisme en van de Sovjet Unie zijn steeds meer Amerikaanse eenheden uit Europa verdwenen. De militaire focus van Amerika werd verlegd naar de brandhaarden van het Midden-Oosten, vooral na de oorlog in Irak. Maar ook het Verre Oosten en ontwikkelingen rond de Zuid-Chinese Zee vragen om Amerikaanse militaire aanwezigheid.
Met de komst van Donald Trump als Amerikaanse president is het er voor Europa niet beter op geworden. Integendeel! Ook Trump deelt speldenprikken uit naar Europa en ziet ons werelddeel liever verdeeld zoals het vroeger was dan verenigd zoals het nu – met alle krakkemikkigheid van dien, dat wel(!) – is geworden. In zijn ogen wordt het economisch belang van Amerika beter gediend als Europa geen economische vuist meer kan maken richting Amerika. Daarom worden handelsakkoorden in de maak steeds verder gefrustreerd ten gunste van Amerika zelf. Politieke stromingen in Europa, zoals het populisme van Wilders in ons land en dat van Le Pen in Frankrijk dragen aan die gevaarlijke ontwikkelingen sterk bij. Ook in Duitsland komt een dergelijke stroming op, waarvan de politieke kracht echter nog wel moet blijken bij de verkiezingen dit jaar.
Merkel en Trump
Angela Merkel, de enige stabiele factor in Europa, moet met lood in haar schoenen naar Amerika zijn afgereisd voor haar eerste bezoek aan de nieuwe Amerikaanse president. Moedig als ze is heeft ze rechtstreeks met hem van gedachten gewisseld in Washington. Aan het einde van het gesprek heeft Trump een onfatsoenlijk gebaar gemaakt door Duitsland een rekening voor te houden van achterstallige betalingen sinds de regering van destijds van Gerhard Schröder. Die denkbeeldige rekening zou gaan om een bedrag van 346 miljard euro, die Duitsland moet betalen aan NAVO en VS. Dit zou met een klap de sterke Duitse economie kapot maken en heel Europa in een economisch gat storten dat te vergelijken is met de financiële ineenstorting van 1929. Maar daar heeft Donald Trump geen boodschap aan. Zijn logica spreekt erg tot de verbeelding van delen van zijn eigen achterban en gonst na in Europese populistische kringen.
Angela Merkel toonde zich echter, zoals altijd, een staatsvrouw van formaat door aan dit alles voorbij te gaan. Maar dit breekijzer van Trump, om de Atlantische eenheid en de Europese Unie – en daarmee onze politieke vrijheid – af te breken, is nog lang niet uitgewerkt.
Brexit
In dit licht is de uittreding van Groot-Brittannië uit de Europese Unie een politiek drama van formaat. Dit zal enorm bijdragen aan de verdere verzwakking van Europa. Niet alleen de militaire paraplu van Amerika, maar ook een terugtredend Engeland speelt alleen Poetin verder in de kaart. Hij kan rustig met de armen over elkaar blijven zitten en kijken hoe Europa zichzelf politiek te gronde richt. Er volgen nu hele lange onderhandelingen met Groot-Brittannië, vooral over de financiële gevolgen van de uittreding. Men uit vriendelijke woorden jegens elkaar, maar de onderhandelingen zullen keihard zijn. De lijn voor de EU is uitgestippeld door, hoe kan het anders, Angela Merkel.
Bij alle ontwikkelingen, ook rond Turkije, groeit de onrust in heel Europa. Christenen weten echter van betere tijden: het Koninkrijk komt. En daar zucht de wereld naar. Maar die zal verkeerd kiezen voor een sterke man: de Antichrist, die zijn weg gebaand ziet in dit wankele en onrustige Europa.
Onrust en oorlog werden in de jaren zeventig beschouwt als het bewijs dat ‘het Kremlin‘ zich met onze interne aangelegenheden en effectieve defensie bemoeide. Nu ben je een verrader als je die wanorde en al dat moorden in die ‘Perpetual War‘ wilt stoppen. Tijd voor het ‘Black Block‘ om zich eens achter de oren te krabben, lijkt mij.
