Het leven en de gedachten van een niet-gevaccineerde student in Duitsland

Met de golf van COVID-wintergolf op het noordelijk halfrond, wordt de druk op de niet-gevaccineerde om de injecties te krijgen agressiever en wordt hun dagelijks leven ook veel zwaarder. In Duitsland wordt op veel plaatsen de zogenaamde 2G-regel (“Geimpft” en “Genesen”) toegepast, wat betekent dat alleen gevaccineerde en herstelde (binnen zes maanden) mogen deelnemen aan het dagelijks leven, zoals naar restaurants, bars, theaters en spoedig. 

In sommige instellingen is de 3G-regel (“Getestet”, “Geimpft” en “Genesen”) toegestaan ​​met een extra optie om elke dag getest te worden. Het is nu noodzakelijk om naar de werkplek te gaan, het openbaar vervoer te gebruiken, zelfs om de artsen te zien en bloed te doneren.

Ik ben een regelmatige bloeddonor en ik moest me de laatste keer laten testen voordat ik kon doneren. Sinds het begin van de pandemie is er een tekort aan bloed voor degenen die het dringend nodig hebben. Wat me opviel tijdens mijn donatie de vorige keer is dat het aantal donateurs drastisch is gedaald. Met deze aanvullende regel hebben veel niet-gevaccineerde donoren nu moeite met het geven van hun bloed. 

Een deel van hen woont bijvoorbeeld in de kleine dorpjes en de testcentra zijn niet in de buurt, waardoor ze veel meer tijd nodig hebben dan normaal. Omdat ze zonder de negatieve test geen gebruik kunnen maken van het openbaar vervoer, hebben ze ook ander vervoer nodig. Bovendien voelen sommigen van hen zich gediscrimineerd, aangezien we nu weten dat de gevaccineerden het virus nog steeds kunnen overdragen, ook al zijn ze zeer waarschijnlijk beschermd tegen de ernstige ziekte en de dood. Te midden van het bloedtekort zou deze regel de situatie nog erger kunnen maken.

Aangezien ik nog steeds besluit me niet te laten vaccineren, zullen veel mensen mij anti-vaxxer noemen. Volgens de Merriam-Webster Dictionary kan ik er een zijn, die een anti-vaxxer definieert als een persoon die zich verzet tegen het gebruik van vaccins of regelgeving die vaccinatie verplicht stelt. Ik ben sterk tegen de vaccinmandaten. 

Mijn standpunt over COVID-vaccins is heel duidelijk. Ik dring er met klem op aan dat ouderen en kwetsbaren die nog niet besmet zijn met COVID, zich zo snel mogelijk laten vaccineren. Het is erg belangrijk voor hen. Het kan hun leven redden. Jongeren en gezonde mensen, vooral de kinderen, hebben deze vaccins echter niet nodig. In veel ontwikkelingslanden in Azië, Afrika en Latijns-Amerika zijn er miljoenen oudere mensen met een hoog risico die nog steeds geen toegang hebben tot de vaccins. 

In mijn thuisland, Myanmar, sloeg de derde COVID-golf toe als een tsunami. Veel oude en kwetsbaren stierven tijdens die golf, waaronder mijn geliefde tante, de ouders en familieleden van mijn vrienden. Mijn vader heeft ook een paar dagen hard moeten knokken om te overleven met de constante zuurstoftoevoer. De vaccinatiecampagne werd voor die golf onderbroken vanwege de politieke situatie daar. Tijdens de piek konden de ernstige patiënten niet in het ziekenhuis worden opgenomen. Ze moesten het zelf redden om de zuurstofvoorraad te krijgen. 

Aangezien ik zo’n tragedie in mijn thuisland heb gezien en gehoord, aarzel ik nog meer om de prik voor de kwetsbaren in arme landen te krijgen die de vaccins dringend nodig hebben. Als 32-jarige zonder onderliggende gezondheidsproblemen, is mijn risico veel kleiner dan die van kwetsbaren. Voor mij is het gewoon moreel verkeerd om de prik voor hen te krijgen, vooral in het geval dat de vaccins de overdracht van het virus niet kunnen stoppen. 

Mijn leven zal veel gemakkelijker zijn om de prik in Duitsland te krijgen, maar mijn hart blijft zeggen dat ik het niet moet nemen vanuit mijn ethische en morele standpunt. Misschien heb ik in de nabije toekomst geen keus meer als de regeringen het algemene vaccinmandaat voor COVID invoeren. Ik denk echter dat de westerse regeringen deze vaccins moeten doneren en meer aan de armere landen moeten steunen in plaats van de kinderen te vaccineren en de vaccins verplicht te stellen voor degenen die ze niet nodig hebben. 

Bovendien moeten we allemaal de kracht van natuurlijke immuniteit erkennen, die veel robuuster en langduriger is. Het betekent niet dat we allemaal opzettelijk besmet moeten raken, maar de herstelde of immuunmensen moeten worden gewaardeerd, aangezien zij de sleutel zijn om de kudde-immuniteit in de gemeenschap te behouden om deze pandemie te beëindigen.

Prof. Sunetra Gupta, een wereldberoemde epidemioloog aan de Universiteit van Oxford, besprak ooit eerder dat de COVID-vaccins je niet duurzaam kunnen beschermen tegen infectie (daarom kunnen ze overdracht niet voorkomen) en daarom geen groepsimmuniteit kunnen geven. Met dit feit zijn de vaccinmandaten totaal onlogisch. Het is echter echt fantastisch dat ze de ernst van de ziekte drastisch kunnen verminderen, dus ook de sterfte. 

Ze zei ook dat, vanuit de ecologie van de coronavirussen, de herhaalde herinfectie een sleutel is om de kudde-immuniteit of het endemische evenwicht te behouden. Deze herinfecties veroorzaken geen ernstige ziekten en sterfgevallen. Als we enige kennis hebben van de wiskundige modellen van infectieziekten (in dit geval het SIRS-model), is dit concept veel gemakkelijker te begrijpen. Uit deze feiten begrijp ik dat de vaccins de pandemie niet zullen beëindigen. 

Ze kunnen echter de cruciale instrumenten zijn om veel kwetsbare levens te redden tijdens het resterende verloop van de pandemie. De sleutel is de gerichte bescherming van de kwetsbaren tijdens de reis naar het endemisch evenwicht, zoals de auteurs van de Great Barrington Declaration bepleiten. Ik dank deze auteurs, Profs. Martin Kulldorff, Sunetra Gupta en Jay Bhattacharya, voor het openen van mijn ogen in deze pandemie en ook voor jullie inspanningen om te strijden tegen de waanzin te midden van vreselijke misstanden.