Indignatie redactie 
Het aantal mensen dat het vertrouwen in de overheid heeft verloren, is in de laatste jaren behoorlijk gestegen. Nog steeds gaat de meerderheid praktisch slapend door het leven, maar de balans is zonder meer aan het verschuiven, en dat komt vooral omdat de leugens van de overheid steeds duidelijker en opvallender worden. Blijkbaar schamen ze zich nergens meer voor. Als we het hebben over de overheid, bedoelen we niet alleen de regering, maar het hele systeem dat op zijn beurt weer via ontelbare tentakels is verbonden met de globalisten elite. We zullen vandaag eens kijken hoe de overheid grote en kleine leugens verkoopt, en gelijktijdig werpen we een blik op de tactiek die men hier voor inzet.
Vaak hoor je kritische mensen zich hardop afvragen hoe het toch komt dat de meerderheid van de bevolking niet in opstand komt tegen de onrechtvaardigheid en de leugens van de overheid, met de regering als centraal punt. Waarom kijkt men steeds de andere kant op? Is het domheid of gemakzucht? Dat is een complexe vraag, waar meerdere antwoorden op mogelijk zijn. Maar er valt niet aan te twijfelen dat de tactiek van de overheid in dit soort zaken een grote rol speelt. Als de regering, of het systeem dat zich achter deze façade verbergt, een onpopulaire maatregel wil doordrukken, zul je niet vaak meemaken dat dit als een voldongen feit wordt gepresenteerd. Men weet dat er problemen komen als mensen gedwongen worden om in een keer dikke brokken in te slikken. Daarom maakt met gebruik van wat je de spaghetti tactiek zou kunnen noemen. Er zijn zoveel slierten dat je nergens het begin of het einde kunt zien. Alles lijkt in het klein of heel onschuldig te beginnen, maar het venijn zit meestal in de spreekwoordelijke staart. Deze tactiek is niet nieuw, hij gaat zelfs vele jaren terug. Laten we eens naar een paar voorbeelden kijken.
Ouderen zullen nog weten dat er een tijd was dat bijna niemand een giro of bankrekening bezat. Dat was ook niet nodig, je loon kwam contant op vrijdag in een zakje, en rekeningen betaalde je ook contant aan een bode die langs de deur kwam, of op het kantoor van de betrokken instelling. In de tweede helft van de vorige eeuw werd besloten dat dit systeem niet meer voldeed. Iedereen moest een postgiro rekening openen, anders kon je niet meer mee in de maatschappij. Velen opende zo’n rekening met tegenzin, maar er was weinig keus. Om het allemaal attractief te maken was alles gratis. Je kreeg gratis kascheques, betaalboekjes, enveloppen, opbergmappen en later giropassen. Als werd als service aangeduid, en dat sleepte bijna iedereen over de streep. Dit hield jarenlang stand, tot niemand meer om een girorekening heen kon. Precies op dat moment, maar wel over een langere periode, sloeg het net dicht. Het resultaat zien we nu. Voor alles moet betaal worden, en zelfs de enveloppen zijn niet meer gratis. Zo moet je bijvoorbeeld betalen om geld op je eigen rekening te storten. Zes keer is het gratis, en daarna betaal je 6 euro per storting. Bij de banken is het al niet beter. Men heeft er lang over gedaan om de koe te kunnen melken, maar daar zit men nooit mee. Als het geld uiteindelijk maar binnen rolt.
Een ander klein voorbeeld is de introductie van KPN Voicemail. Tegen het einde van de vorige eeuw werd Voicemail aangeboden als iets dat ons leven zou veranderen. Je hoefde geen telefoon meer op te nemen als je geen zin had. En, natuurlijk was het helemaal gratis. Tenminste, in het begin. Toen iedereen aan Voicemail gewend was geraakt moest er natuurlijk wel betaald worden. Je kon opzeggen, maar dat deed bijna niemand. Het was immers zo handig, en weer rolde de centen binnen. Kleine bedragen natuurlijk, maar met miljoenen klanten……
Nu een veel kostbaarder voorbeeld waar intussen steeds meer mensen mee in de problemen raken. We hebben het dan over de zorgpremie. Ook voor deze zaak moeten we terug naar de 20ste eeuw. Er was een tijd dat ziekenfondspatiënten gewoon gratis gezondheidszorg kregen. Tot de regering besloot dat er teveel werd uitgegeven voor onnodige medicijnen. Zo begint het natuurlijk altijd. Om dit op te lossen moest er een financiële prikkel komen die de verkwisting zou tegen gaan. De huidige generaties zullen er misschien nooit van hebben gehoord, maar het plan dat naar voren werd geschoven was de zogenaamde “knakenkaart”. Voor ieder recept moest 2.50, dus een knaak, worden betaald. Je kreeg dan een stempel op je knakenkaart, en als de kaart vol was hoefde je dat jaar niet meer te betalen. Maar het systeem voldeed niet en werd als te omslachtig bevonden. Dat was tenminste de bewering. En wat kwam er voor in de plaats, ja wel hoor, de zorgpremie. De eerste keer was het maar tien gulden in de maand. Dat bedrag kreeg je ook nog terug via loon of uitkering.
Maar het was wel het begin van een grote brok ellende, want intussen is de zorgpremie zo gestegen dat bij sommige mensen en kwart van het inkomen aan zorg wordt opgeslokt. Natuurlijk zal de overheid beweren dat dit wordt opgevangen door de zorgtoeslag. Maar deze toeslag dekt nooit het hele bedrag, en we hebben ook nog te maken met een eigen risico van 385 Euro. En dit alles begon dus met een knaak. Een Engels spreekwoord zegt dat van kleine eikels grote eikenbomen groeien. Dat is precies het patroon wat de overheid steeds hanteert. Begin klein, en maak er pure diefstal van al iedereen er aan gewend is. Jammer dat zo weinig mensen dit doorzien.
Maar we zijn er nog lang niet, want ook op belasting gebied is er wel wat te melden. Neem bijvoorbeeld de BTW. Ooit was dit een verkapte inkomstenbelasting die alleen op luxe goederen in rekening werd gebracht. Intussen, vele jaren later, zit er 19% BTW op bijna alle goederen, inclusief zaken voor de eerste levensbehoefte. Dat dit de laagst betaalden het meeste treft hoeven we eigenlijk niet te vermelden. Maar kijk ook naar dingen als de Waterschapsbelasting. Ooit werd deze belasting alleen aan huiseigenaren in rekening gebracht. Nu mogen we allemaal betalen. Als kleine tegenprestatie mag je dan mee doen aan de Waterschapsverkiezingen. Totaal onbelangrijk natuurlijk, maar daar gaat het de elite ook niet om. Het is gewoon het zoveelste oplichtersplan om ons te bestelen. En helaas, ook hier zal het weer niet bij blijven. Aan de horizon kun je de Co2 belasting al zien verschijnen. Het is niet voor niets, dat we worden dood gegooid met propaganda over de zogenaamde klimaatverandering. Eerst bang maken, en dan betalen is het motto. De overheid heeft immers weer veel geld nodig om de vele migranten en valse vluchtelingen aan het eten te houden. Trouwens, voor hun gezondheidszorg betalen wij ook. En dat zijn geen kleine bedragen. Van tegenprestatie is natuurlijk geen sprake.
Over dit alles zou je een boek kunnen schrijven, want dit artikel biedt eigenlijk te weinig ruimte. Maar de patronen die de overheid steeds opnieuw gebruikt zijn intussen wel duidelijk. Tot slot nog even dit: we hebben over de laatste jaren verschillende referenda gezien. Denk aan de Europese grondwet, en het verdrag met de Oekraïne. Steeds als het volk tegen de overheidsplannen stemde, werd de uitslag aan de kant geschoven. Over zaken als de invoering van de Euro, of het opvangen van stromen migranten mochten we niet eens stemmen. Als dat wel het geval was geweest was de uitslag ook weer in de prullenbak geland. We kennen immers de werkwijze van de elite.
Denk daarom dan ook nooit dat we in een democratie leven. We hebben te maken met een parlementaire democratie, en dat is iets heel anders. Eens in de 4/5 jaar mogen we stemmen op onbetrouwbare figuren en half criminelen, die dan weer jarenlang de agenda van de globalisten kunnen uitvoeren, meestal tegen onze belangen in. Hoe dat allemaal werkt hebben we boven uitvoering beschreven. Sommige zeggen dat we door idioten worden geregeerd, maar dat klopt niet. Het gaat om dieven, oplichters en volksverraders. Uitzonderingen hierop zijn schaars. Als we een einde willen maken aan de praktijken van deze figuren, weten we wat ons te doen staat. Uiteindelijk ligt de macht op straat.
