Het Pentagon heeft zijn nieuwste Nationale Defensiestrategie (NDS) opgesteld, een rapport dat om de vier jaar wordt opgesteld om het publiek en de regering een breed overzicht te geven van de planning, houding, ontwikkelingen en aandachtsgebieden van de Amerikaanse oorlogsmachine.
Je zou kunnen aannemen met al het agressieve brinkmanship tussen Moskou en de Amerikaanse machtsalliantie dit jaar dat Rusland zou verschijnen als vijand nummer één in de 2022 NDS, maar je zou verkeerd aannemen. Het Amerikaanse Ministerie van Defensie reserveert die plaats voor hetzelfde land dat het al vele jaren bezet: China.
Dave DeCamp van Antiwar schrijft het volgende :
De volledige NDS is nog steeds geclassificeerd, maar het Pentagon heeft een factsheet over het document vrijgegeven waarin staat dat het “dringend zal optreden om de afschrikking in stand te houden en te versterken, met de Volksrepubliek China (PRC) als onze meest belangrijke strategische concurrent en de pacing-uitdaging voor de afdeling.”
De factsheet schetst vier prioriteiten voor het Pentagon:
- Verdediging van het thuisland, aangepast aan de groeiende multi-domein dreiging van de VRC
- Strategische aanvallen tegen de Verenigde Staten, geallieerden en partners afschrikken
- Agressie afschrikken, terwijl we bereid zijn om indien nodig in een conflict te zegevieren, prioriteit geven aan de PRC-uitdaging in de Indo-Pacific en vervolgens de Rusland-uitdaging in Europa
- Bouwen aan een veerkrachtig Joint Force- en defensie-ecosysteem
China Identified as Top ‘Threat’ in New National Defense Strategy
US military activity near China increased significantly in 2021
by Dave DeCamp@DecampDave #China https://t.co/L8gkis0WTF pic.twitter.com/22wbJFyEF6— Antiwar.com (@Antiwarcom) March 29, 2022
“Het Pentagon zegt dat hoewel China de focus is, Rusland ‘acute bedreigingen’ vormt vanwege zijn invasie van Oekraïne”, schrijft DeCamp, waarmee hij de visie van het rijk op Moskou als een tweederangsvijand laat zien.
Voorafgaand aan een ontmoeting met de Chinese minister van Buitenlandse Zaken Wang Yi heeft de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov enkele opmerkingen gemaakt die duidelijk het werkelijke probleem van het door de VS gecentraliseerde rijk met Moskou illustreren.
“Wij zullen, samen met u en met onze sympathisanten, evolueren naar een multipolaire, rechtvaardige, democratische wereldorde”, zei Lavrov woensdag tegen de Chinese regering.
En dat, dames en heren, is de echte reden waarom we de laatste vijf of zes jaar zoveel hysterisch gekrijs over Rusland hebben gehoord. Het ging nooit over Russische hackers. Ook niet over een Kremlin plasband. Ook niet over Trump Tower. Evenmin over GRU-premies in Afghanistan. Noch over Manafort, Flynn, Bannon, Papadopoulos of een andere Russiagate achternaam van de week. Het gaat eigenlijk niet eens over Oekraïne. Dit zijn allemaal verhalende constructies geweest die door het Amerikaanse inlichtingenkartel zijn gemanipuleerd om steun te verkrijgen voor een laatste confrontatie met Rusland en China om de opkomst van een multipolaire wereld te voorkomen.
De Amerikaanse regering heeft sinds de val van de Sovjet-Unie een beleid gevoerd om de opkomst van machten te voorkomen die haar imperiale agenda’s voor de wereld zouden kunnen uitdagen. Tijdens de (eerste) Koude Oorlog was de strategie die werd gepromoot door imperiummanagers zoals Henry Kissinger om China het hof te maken uit noodzaak om het weg te trekken van de USSR, toen we zagen dat zakelijke banden tussen China en de VS tot enorme winsten voor bepaalde individuen leidden in beide landen en de toestroom van rijkdom waardoor China nu op schema ligt om de VS als economische supermacht te overtreffen .
Toen de USSR eenmaal eindigde, gold ook de noodzaak om op vriendschappelijke voet met China te blijven, en de daaropvolgende decennia zagen een scherpe ommekeer in een veel meer vijandige relatie met Peking.
Speaking at the Bloomberg New Economy Forum, Hillary Clinton admits there was an expectation in Washington Russia would have no choice but to become the West's junior partner due to the fear China could take over the Russian Far East. /1https://t.co/pJQeF0eCxf
— Artyom Lukin (@ArtyomLukin) November 20, 2021
In wat de geschiedenis ooit zou kunnen zien als de grootste strategische blunder van het Amerikaanse rijk, voorspelden rijksmanagers de overname van het post-sovjet-Rusland als een imperiale lakeistaat die zou kunnen worden bewapend tegen de nieuwe vijand nummer één in China. In plaats daarvan gebeurde precies het tegenovergestelde.
Voormalig minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton vertelde vorig jaar op het Bloomberg New Economy Forum dat ze “jarenlang had gehoord dat Rusland meer bereid zou worden om naar het westen te trekken, meer bereid zou zijn om op een positieve manier met Europa, het VK en de VS om te gaan. , vanwege problemen aan de grens, vanwege de opkomst van China.” Maar dat is niet wat er is gebeurd.
‘Dat hebben we niet gezien’, zei Clinton. “In plaats daarvan hebben we gezien dat Poetin een gezamenlijke inspanning heeft geleverd om China misschien meer te omhelzen.”
De verwachting van het rijk dat Moskou op eigen kracht naar de keizerlijke troon zou kruipen, betekende dat er geen echte inspanning werd geleverd om goodwill te kweken en zijn vriendschap te winnen. De NAVO bleef maar uitbreiden en het rijk werd steeds agressiever en strijdlustiger in zijn spelen van wereldwijde verovering. Deze fout heeft geleid tot de ultieme nachtmerrie van de strateeg om te moeten vechten voor wereldheerschappij tegen twee afzonderlijke machten tegelijk. Omdat imperiumarchitecten ten onrechte voorspelden dat Moskou uiteindelijk meer bang zou zijn voor Peking dan voor Washington, is de tandem tussen de economische macht van China en de militaire macht van Rusland, waar experts al jaren op wijzen , alleen maar meer en meer geworden.intiemer .
En nu zijn we hier met Russische en Chinese functionarissen die openlijk hun plannen bespreken om een multipolaire wereld te creëren, terwijl Chinese experts grappen maken over de transparante trucs van het Amerikaanse rijk om Peking tegen Moskou op te zetten vanwege de invasie in Oekraïne:
Can you help me fight your friend so that I can concentrate on fighting you later?
— CGTN LIU Xin 刘欣 (@LiuXininBeijing) March 19, 2022
Op het grote schaakbord van het rijk is Rusland de koningin, maar China is de koning. Net zoals bij schaken het helpt om het sterkste stuk van je tegenstander te verwijderen om gemakkelijker schaakmat te kunnen achtervolgen, zou het Amerikaanse rijk er goed aan doen om de vriend van China’s nucleaire supermacht omver te werpen en, zoals Consortium News-hoofdredacteur Joe Lauria het onlangs zei : “uiteindelijk een Jeltsin-achtige marionet terugbrengen naar Moskou.”
Eigenlijk is alles waar we naar kijken in de grote internationale nieuwsberichten van onze tijd de opkomst van een multipolaire wereld die halsoverkop instort in een imperium dat de overtuiging heeft omarmd dat unipolaire overheersing ten koste van alles moet worden behouden, zelfs als dat betekent flirten met de mogelijkheid van een zeer snelle en radioactieve derde wereldoorlog.
Dit is de Weesgegroetpas van de Amerikaanse hegemonie. Zijn laatste wanhopige poging om de controle veilig te stellen voordat hij voor altijd elke kans verliest. Veel anti-imperialistische experts die ik regelmatig lees, lijken er vrij zeker van te zijn dat deze poging zal mislukken, terwijl ik persoonlijk denk dat die voorspellingen misschien wat voorbarig zijn. De manier waarop de schaakstukken bewegen, het lijkt er zeker op dat er een plan is, en ik denk niet dat ze dat plan zouden orkestreren als ze niet geloofden dat het een kans van slagen had.
Een ding dat wel duidelijk lijkt, is dat de enige manier waarop het rijk enige kans heeft om de opkomst van China te stoppen, is door manoeuvres die zowel zeer ontwrichtend als existentieel gevaarlijk zijn voor de hele wereld. Als je denkt dat de dingen nu gek zijn, wacht dan maar tot het keizerlijke vizier naar Peking verhuist.