Indignatie redactie 
De dag die je wist dat zou komen was eindelijk daar. Marco Borsato is terug. Opgestaan uit de dood. Na een burn-out, wat vreemdgaan en een scheiding. Zoiets gaat je niet in de koude kleren zitten. Je kunt niet alle vrouwen in je broek microfoon de groeten laten doen.
Vergeet de verkiezingen, vergeet Martijn Koning, Thierry Baudet en de Tena Lady’s van die zeikende 50 plus partij. Het gaat opeens weer over het echte leven. Over de terugkeer van de verloren zoon. Maar eerst moet je in genade worden aangenomen. Eerst moet je biechten bij Linda op de campingzender SBS 6. Linda is poeslief en Marco zegt huilend dat ie het nog één keer uitlegt.
Linda is de moeder Teresa van Nederland. Alle slippertjes, vluggertjes of uitglijders worden met de mantel der liefde bedekt. Als Marco door Sven Kockelmann was geïnterviewd zou hij worden omgehakt als een boom, in stukken worden gezaagd en blok voor blok opgestookt. Daarbij zou Sven voor Marco nog een levensles in petto hebben. Dat het voor de Nederlandse zanger goed zou zijn om de zwellichamen van z’n Italiaanse worstje beter onder controle te houden. Maar de trouwe Borsato supporters hebben daar geen boodschap aan. Die willen tranentrekkers smartlappen en rijmelarij horen. Geen gesodemieter met huppelkutjes. Hoe goed ze ook piano kunnen spelen. De echte fans hebben niks met een zwalkende Alkmaarse jongen in een midlifecrisis.
Wat was er trouwens mis met mooie Leontien. Ze draaide vroeger eerst bij het Rad van Fortuin de bordjes om. Later thuis draaide ze de bordjes om voor de spaghetti van Marco. En Leontien’s pianospel mag dan misschien geen Hond zijn en haar stem geen Maan. Ze heeft wel drie prachtige kinderen bij elkaar gepingeld en gebruld.
Het ligt natuurlijk aan de teksten. Marco raakte geestelijk in de war van z’n eigen liedjes: “Als er iemand bij me wegging, even slikken en weer doorgaan, even woelen en gewoon weer opstaan, het deed me weinig”, Kijk daar ga je al. Als je maar genoeg van dit soort liederen uitkraamt word je vanzelf een labiele vreemdganger.
Het grootste probleem ligt bij de geloofwaardigheid van Marco zelf. Vooral als hij zingt “De meeste dromen zijn bedrog, maar als ik wakker word naast jou dan droom ik nog”. Daar denken ze op de social media heel anders over; “Die kwal met z’n coltrui, Leontien mag blij zijn dat ie opgerot is, Marco Prostato, Kost een berg geld die vrouwtjes, dus snel een nummertje maken”. En dat nieuwe nummertje heeft vriend John Ewbank met z’n bekende riedels en kromme zinnen in elkaar geflanst. “Een moment”, heet het muziekstuk en heeft niks te maken met de telefoniste van een #0900 nummer.
Het gaat als volgt: “Al je spullen op de gang. Het had zo vaak kunnen gebeuren want we strijden al zo lang”. M’n kat sprong verschrikt met z’n kop tussen z’n poten op de kast. Maar Leontien vond het mooi. Godzijdank zullen we maar zeggen. Eerst hoor ik het aan. Dan nestelt het zich in m’n hersens. Het vernietigd direct de overige muziekcellen. Vervolgens vind ik het niet onaardig. Een week later klinkt het best goed. En straks loop ik zingend door het huis met tranen in m’n ogen. Is het ‘m toch weer gelukt.
