Het wordt steeds duidelijker: het Oude Normaal keert niet meer terug

Het wordt steeds duidelijker: het Oude Normaal keert niet meer terug. Maar het door de ‘1% rijksten en machtigsten der aarde’ bedachte Nieuwe Normaal gaat er ook niet komen. Het bedrog is te groot om nog lang vol te houden. Steeds meer artsen en verpleegkundigen melden zich: zij herkennen zich niet in de paniekverhalen in de media. Het gerommel met de PCR-test. De goudmijntjes achter de vaccins en testcentra. De repressie, het politiegeweld, de bijterige en ontspoorde media, het verlamde parlement, de schandalige gelegenheidswetten en -wetjes en de ongekende censuur verraden de stijgende wanhoop voor een foute afloop bij de krachten achter deze mondiale ontregeling van onze vrije samenlevingen.
Een verslag van een blokhutgesprek.

Gesprek in een blokhut

Het zijn tijden van grote schokken, van verschuivingen van kansen, van enkele winnaars en de vele verliezers. De turbulentie, de door de media en overheden aangejaagde tweespalt laat ook relaties niet ongemoeid. Oude vriendschappen worden sterker of worden verbroken, nieuwe vriendschappen ontstaan.

Het was een grijze middag. De lucht liet af en toe wat los. De wind had vrij spel over de tot de horizon reikende velden.
We parkeerden onze auto’s op een weinig bezochte locatie. Het gebied is wijds en gevarieerd. Het terrein is ongepolijst, licht glooiend. Mooi, maar de gemiddelde wandelaar zal er niet zijn zolen vuil willen maken.

Het was een eerste ontmoeting. Een eerdere kennismaking was alleen nog online geweest. De contacten waren wat vervaagd nadat ik van LinkedIn was gemikt. Op de huidige Big Tech platforms is geen ruimte voor alternatieve beschouwingen.
Het is een ontmoeting van geestverwanten die ook vraagtekens bij deze tijd zetten: om met de woorden van onze premier te spreken (in zijn eerste toespraak): ‘je vraagt je af, gebeurt dit echt?‘
En dat is precies de vraag waar velen een antwoord op zoeken. Want is wat we voorgeschoteld krijgen wel de realiteit?

Als de auto’s vrijwel gelijktijdig op de afgesproken plaats aankomen, en wij elkaar voor het eerst zien is de begroeting zoals van vrienden die net met elkaar op vakantie zijn geweest en nu de foto’s komen bekijken. Hier worden handen geschud, omarmd, op knuffels getrakteerd. De vrees voor Het Virus is ver weg. De frisse lucht boort zich zonder belemmeringen in onze neuzen.

We horen van ieders persoonlijke ervaringen. Van verbroken relaties, opgevolgd door nieuwe relaties, relaties die nu meer gebaseerd zijn op levensinstelling, gedeelde fundamentele waarden, dan op gezamenlijke voorkeur voor activiteiten. Het gesprek gaat over de gezondheidszorg, over de ziektes van wat wij ‘gezondheidszorg’ noemen. Van de onderdrukking van eigen inzichten, de dictaten van de markt en de veiligheid van het volgen van protocollen. De heiligverklaring van ‘de wetenschap’. Het voorkomen van twijfel, een van de kenmerken van goede wetenschap.

De een heeft de televisie de deur uitgedaan. Een ander kijkt hoe dan ook niet meer. Als je kijkt word je niet geïnformeerd, maar je gedachten worden gekneed. Je angst wordt van verse brandstof voorzien.
Er is optimisme over de opkomst van zoveel alternatieve online kanalen. Ze groeien in kwaliteit en bereik. Bij elkaar opgeteld worden hun berichten door honderdduizenden, soms door enkele miljoenen Nederlanders gehoord, gelezen en bekeken.

Ons gesprek gaat niet over feitjes. Zoals we hier zitten (op een onbekend plekje in de natuur waar je zelf je koffie zet en een lekkere koek kunt pakken, noem het de blokhut) spreken we niet over het gerommel met de verafgode en onzinnige PCR-tests noch over de vernederende niet-werkende mondmaskers.
We spreken over onze levenswijze. Hoe leven we? Hoe zien wij onze gezondheid? Hoe gaan we om met risico’s van het leven? Deze tijd nodigt ons uit om het leven eens goed onder de loep te nemen. Hoe was het vóór Corona; hoe zal het erna worden?

Ik ben nu niet meer alleen in mijn kritiek

Deze onrustige en onzekere tijden lijken, zoals we vandaag bij elkaar zijn, ons te sterker te maken. ‘Ik had voor Corona veel onvrede, was zelfs een beetje depressief. Ik zag al langer dat het niet goed zat‘, zegt Karin*. Karin werkt in de gezondheidszorg en zag dat de patiënt niet echt in het middelpunt van de zorg stond. ‘De medische opleiding leidt je op om je conformeren naar de witte jas die boven je staat. Mijn mede-studenten stelden geen vragen. Het was braaf, mat, kritiekloos.‘ Dat verklaart waarom kritiek vanuit de gezondheidszorg op de huidige situatie zo moeizaam op gang komt. ‘Ik heb ook een hypotheek die betaald moet worden. Een kritische online post bracht me bij de ziekenhuisdirecteur op zijn kamer. Of ik wel wist waar ik mee bezig was.‘ Ja, er zijn nog zoveel verhalen vanuit de zorg over Corona die dringen om naar buiten te worden gebracht. De kruik zal een keer barsten…
De depressie van Karin is nu weg, ‘Ik zie nu dat ik lang niet de enige ben met kritiek en voel nu zoveel steun, van veel andere artsen, maar ook van niet-medici. Dat doet me goed.‘

We maken nog een koffie. De houten hut voelt knus en warm, ook al is de houtkachel dood als een pier. Het landschap is wijds, het gesprek verkent horizonten.
Nee, geen van ons heeft enige angst voor het virus. Misschien de eerste weken vorig jaar. Maar met de kennis van nu hebben we ons leven met onze naasten zoveel mogelijk weer opgepakt, wassen onze handen niet stuk, laten de ontsmettingspompjes staan, de maskers af, tenzij er door repressie er geen ontkomen aan is.

Het leven is vol risico’s. Daar zijn wij het snel over eens. Virussen en bacteriën horen daarbij. En bij een normaal gezond leven heb je niets te vrezen. Sterker, zonder virussen en bacteriën zul je niet eens gezond blijven. Het leven is begrensd, zodra je eraan begint weet je ook dat het een keer zal eindigen. Liefst zo laat en gezond mogelijk, maar dat heb je maar deels in de hand. Dat is wat ons bindt, we nemen allen het leven zoals het komt, ziekte en dood zijn daar een onderdeel van. Een ontspannen en gebalanceerd leven houdt ons lang gezond. Dat is een gegeven. Maar eens is het over. Dan is het boek uitgelezen, de laatste pagina omgeslagen.
Wie angst heeft om ziek te worden of dood te gaan, doet alles om dat te vermijden. De gekte van mensen die meters om je heen lopen, met een mondkap hijgend de heuvel op fietsen, doorlopend deurknoppen lopen te ontsmetten, geen persconferentie missen en hopen op nog meer vrijheidsbeperkende maatregelen. Deze angst maakt mensen al bij leven kapot. Angst, zei een oud-top-NAZI tijdens het Nürberg-tribunaal, angst dat is het enige dat we nodig hadden om de Duitsers om onze vinger te winden, niet onze NAZI-ideologie, alleen angst.

Ik volg mijn onderbuik, mijn intuïtie

Het gesprek komt op het onderwijs en niet alleen het medische onderwijs dat gekenmerkt wordt door autoriteitsdenken, het zonder vragen opvolgen van voorgeschreven protocollen. Ook het basisonderwijs blijkt de afgelopen decennia te zijn verworden tot repeteerbare kennis, zorgen dat je the next level haalt en zo snel mogelijk de arbeidsmarkt op kan. Onderwijs dat langs landelijke ideologische lijnen, met commerciële invloeden in het lesmateriaal, tot een kritiekloze houding van de leerlingen leidt. Het gedwee volgen van wat de (hoog-) leraar zegt gaat naadloos door in het hoger en universitair onderwijs.
Anders is het in Zweden. In een gesprek met Jorn Luka komt huisarts Jan Vingerhoets aan het woord. Hij heeft een aantal jaren in Zweden als huisarts gewerkt. Hij merkte dat zijn kinderen, die daar naar school gingen, niet de tafel van zes hadden geleerd, maar in plaats daarvan een dag naar het bos gingen en vertrouwd werden gemaakt met de natuur, en met zichzelf. Vorming in plaats van kennistransmissie, iets dat je ook in landen als Duitsland zag en ook daar helaas op zijn retour is.

We zijn niet alleen, zij die vragen stellen bij zoveel wat ons nu overrolt. Dat merkten we in deze verstopte blokhut. We zijn gelukkig met zovelen, een ‘minderheid, maar een grote en groeiende minderheid.
Natuurlijk is er twijfel: zien we het wel goed? Informeren we onszelf met de juiste bronnen? Zijn wij niet opgesloten in onze eigen tunnel? Karin, de medicus in ons midden: ‘Het zijn tijden waarin je weer je intuïtie moet volgen, je onderbuik. Als dat niet goed voelt, is het meestal ook niet goed.‘

De hemel is nog net zo grijs al een paar uur geleden toen wij de blokhut ontdekten. We stappen naar buiten, wat niet betekent dat het gesprek eindigt. Pas aangekomen op de parkeerplaats en de autoportieren dichtklappend stopt ons gesprek. Voor dit moment.

Epiloog

Het is een gewelddadige tijd. Een tijd waarin een hoge prijs wordt betaald voor het voorkomen van een beperkt ziekterisico. In hoog tempo worden democratische rechten opzij geschoven, Universele Verklaring van de Rechten van de Mens genegeerd. De Gedragscode van Nürnberg wordt overtreden, dure lessen van een historische geweldsescalatie van de mensheid. De lessen van onze Europese geschiedenis lijken vergeten. Het was in 2020, toen deze ‘pandemie’ van start ging, alweer 75 jaar na het einde van De Grote Ontsporing van de Mensheid.

Deze tijd zal een historisch breuk kunnen worden, zoals de Tweede Wereldoorlog dat ook was. Een periode volgde waarin in Europa het besef heerste dat we vreedzaam met elkaar verder moesten gaan. Mensenrechten diep werden verankerd. De economie zo rechtvaardig mogelijk werd ingericht (Rijnlandse Model). Daar zijn wij nu ver vandaan.

Weer zien wij een overheid die zich op laat jagen (om laat kopen?) door machtige farma-lobby’s en hun handlangers. Weer moet een orgie van angst het volk bewegen te doen wat opgedragen wordt. Weer werken artsen mee om hun patiënten met gebrekkig informatie een experimenteel ‘vaccin’ te laten nemen. Directeuren van verpleeghuizen die de aan hun toevertrouwde opa’s en oma’s, stervend van verdriet en eenzaamheid, opsluiten om een risico van ziekte te voorkomen. Meewerken aan het vaccineren van mensen die door hun toestand niet meer volledig tot een eigen oordeel kunnen komen. Onderwijzers die hun leerlingen de hele dag achter een mondkapje naar adem laten snakken. Burgemeesters die hun burgers verbieden om in vrijheid in het park bij elkaar te komen. Burgemeesters in oorlogstijd, zo gezegd. Beroepsorganisaties zoals Horeca Nederland die hun leden in de steek laten. De Kamers van Koophandel die gedwee de scanapparaten voor de vaccinatiepas bij de ondernemers aanpraten, voor zover deze ondernemers de lock downs hebben overleefd. Mediabazen die de kant van de macht kiezen, van de hand die hen voedt, en hun kijkers, luisteraars en lezers 24/7 trakteren op horrorverhalen en andersdenkenden genadeloos in de hoek zetten, hun goede naam bezoedelen. We kennen dit uit de geschiedenis.

Aan allen van hen zou de boodschap moeten luiden: de mammoettanker van macht kan stranden, klem komen in een kanaal op weg naar de gewenste wereld van medische dictatuur, van het dictaat van een handvol ontspoorde goedbedoelende ‘filantropen’.
De waarheid lijkt niet meer te stoppen. De bewijzen stapelen zich op dat hier iets niet helemaal gaat zoals het wordt voorgespiegeld. De geschiedenis kan keren, onverwacht, bruut, zwart wordt dan weer wit, donker wordt weer licht, afstand wordt weer nabijheid, gelegenheidwetten worden tot onrecht, machthebbers worden tot aangeklaagden.
De samenleving gaat dan volledig op de schop. Er komt een écht Nieuw Normaal. Maar anders dan de Schwabs, de Gates’, de Rutte’s, de Merkel’s in maart 2020 ons zo vurig door de strot wilden duwen. Deze boodschappers hebben krachten losgemaakt die zij niet meer zullen kunnen beteugelen, alleen met militair geweld en verdere afbouw van de democratie. Waar de Weimar Republiek als democratie ten onderging omdat het land toen nog geen democratische traditie kende, zal een poging om onze democratie in een ‘democratie’ naar Chinees model om te zetten stranden op een diepgewortelde wens de eeuwenoude democratie en de liberale tradities onaangetast te laten.

Een Nieuw Normaal waarin het onderwijs onze kinderen weer kritisch laat nadenken, zichzelf laten vormen. De media weer een platform worden voor het kritisch volgen van de macht, een podium voor een caleidoscoop aan meningen en inzichten. Artsen weer zelfstandig handelen, geen handlangers van de overheid en de medische industrie zijn en hun patiënten volledig informeren en de vrijheid laten om een medische behandeling of een vaccinatie te ondergaan zoals dat is bedoeld met ‘informed consent‘. De gezondheidszorg uit de markt wordt gehaald en concurrentie plaatsmaakt voor de beste zorg voor de patiënt. Een samenleving waarin ‘wetenschap’ weer een werkplaats is van meningen, ruimte is voor debat, voor twijfel. Een maatschappij waarin machtige kartels uit elkaar worden gehaald en in kleine stukjes hun nieuwe weg vinden. Waarin gezondheid meer is dat het met chemicaliën en gentherapieën bestrijden van ziekten. Waarin gezondheid en welzijn aan elkaar verwante begrippen zijn. Waarin preventie centraal staat. Een samenleving waarin het zelfbeschikkingsrecht van de mens de basis voor wetgeving is, waarin de mens zelf de afweging mag maken welk risico hij/zij in het leven aanvaardbaar acht. In het besef dat een volwaardig leven in vrijheid niet zonder risico’s kan en de dood op enig moment onontkoombaar is.

Als we de aangeprate angst voor ziekte en de dood uit onze samenleving kunnen verbannen, is deze ‘pandemie’ op slag voorbij, de angstmanipulatie tandeloos.

Al diegenen die nu aan hetzelfde eind van het touw trekken, en deze angstsamenleving ondersteunen, moeten zich realiseren dat de dag een keer komt dat geschiedenis een oordeelt velt.

*naam is gefingeerd