Hillary Clinton We zullen nooit van haar af zijn.

Al een generatie lang zijn Amerikaanse politieke hervormers geobsedeerd door het idee van ‘geld in de politiek’. Volgens hervormers corrumperen politieke organisaties die geld bundelen en doneren aan campagnes politici. Dus, de theorieën gaan, hervorming van campagnefinanciën zou ‘het geld’ uit de politiek halen, zodat politici niet gebonden zijn aan speciale belangengroepen en vrij zijn om hun geweten te stemmen. In dit geval valt politici die op hun geweten stemmen samen met het verlanglijstje van hervormers van campagnefinanciën die vrijwel universeel links van politiek staan.

Voor al het gepraat over hervorming van campagnefinanciering, is de grootste fout in de Amerikaanse politiek vandaag misschien het primaire systeem waarmee de twee partijen hun kandidaten selecteren. De primaire partijcampagnes beginnen onofficieel na de tussentijdse verkiezingen, meer dan een jaar vóór de New Hampshire Primary en Iowa Caucus. Het systeem wordt gemakkelijk gemanipuleerd door een kandidaat met geld en organisatie. Zo’n kandidaat kan zichzelf afschilderen als de koploper en de onvermijdelijke genomineerde. George W. Bush, de keuze van de GOP-vestiging in 2000, deed dit. Hillary Clinton deed dat ook, hoewel Obama haar in 2008 toch had verslagen en Sanders de nominatie zou hebben gewonnen als het Democratisch Nationaal Comité het systeem niet in het voordeel van Clinton had opgetuigd.

Maar dit jaar, na bijna een jaar campagne voeren, is er geen overduidelijke voortrekker van de democraat. Volgens de laatste Morning Consult Poll, genomen in de eerste week van november, leidt voormalig vice-president Joe Biden de race met 31%. Samengesteld uit Afro-Amerikaanse kiezers en wat gematigde onder de Democratische partijbasis blijft, is de steun van Biden breed maar niet diep. Trailing Biden zijn socialist Bernie Sanders (20%), senator Elizabeth Warren (18%), burgemeester Pete Buttigieg (8%) en senator Kamala Harris (6%). Geen van deze kandidaten heeft een beroep dat breed genoeg is om de nominatie van de Democratische Partij te blokkeren. Als ze in het Westminster-systeem zouden werken, zouden de Democraten een opgehangen parlement hebben.

Dat brengt ons naar Hillary Clinton. Sinds haar man zijn kandidatuur aankondigde in 1991, heeft Hillary haar eigen weg naar het Witte Huis uitgezet. Hillary zette haar eerste stap in 2000 met haar succesvolle senaatsbod. Ze won gemakkelijk herverkiezing in 2006. In 2008 was Hillary de Democratische koploper. Niemand kon haar stoppen, behalve de junior senator uit Illinois, Barrack Obama. Hillary had geen antwoord voor Obama’s jeugd, charisma en biografie, en ze verloor de nauwe en bitter betwiste nominatie. Hillary was in ieder geval in staat haar cv op te vullen door te dienen als Obama’s staatssecretaris. In 2016 durfde geen serieuze potentiële kandidaat de race in, het veld werd opgeruimd en het proces opgetuigd door DNC-voorzitter Debbie Wasserman Schultz. Toch versloeg opstandige kandidaat Bernie Sanders bijna Hillary.

Meestal keert de kandidaat bij het verliezen van een verkiezing terug naar zijn oude politieke functie, zoals senator John Kerry in 2004 of John McCain in 2008, of trekt hij zich helemaal terug uit de politiek, zoals Jimmy Carter na 1980 en Walter Mondale na 1984. Niet Hillary. Sinds 2016 is Hillary Clinton zeer in de publieke belangstelling gebleven. Ze publiceerde  What Happened,  haar zelfvoorzienende en zeurige verslag van de 2016-campagne waarin ze iedereen de schuld geeft voor haar verlies, behalve zichzelf. Hillary’s lange lijst met klachten omvat de pers, de FBI, zelfs de Russen. Sindsdien toerde ze door de Verenigde Staten en het westen en sloeg ze president Trump dicht. Ze herhaalde haar samenzweringstheorieën over Russische collusie en weigerde verder te gaan of los te laten.

Zelfs op dit late tijdstip weigert Hillary zelfs een derde presidentiële run uit te sluiten. In een interview met de BBC deze week beweerde Clinton dat ‘veel mensen hard duwen’ zodat ze weer kan rennen. Ze zei ook: ‘Ik zeg nooit, nooit, zeg nooit nooit. Ik zal het je zeker vertellen. Ik sta onder enorme druk van heel veel mensen om erover na te denken. ‘ Gezien haar twee mislukte presidentiële biedingen is dit onwaarschijnlijk. Maar het is zeer waarschijnlijk dat Hillary een derde keer president wil worden.

En waarom niet? Hillary won de populaire stemming in 2016. In de ogen van de Democratische partij is de trouwe Trump een onwettige president en zou Hillary in het Oval Office moeten zitten. Bovendien is het veld van de Democratische Partij zwak. Elizabeth Warren is een product van de elite, een universiteitsprofessor met veel ideeën die een beroep doen op welvarende kustkust liberalen. Bernie Sanders is een oudere socialist. Joe Biden is een relikwie. Geen van deze kandidaten doet een beroep op arbeiders uit de Midwestern die op Trump hebben gestemd en hem de verkiezingen hebben gegeven.

Hillary maakt al langer deel uit van het Amerikaanse politieke leven dan Franklin Delano Roosevelt. Alles wat ze heeft geraakt vanaf het begin van haar politieke carrière tot het einde heeft ze verknald, Arkansas landontwikkeling, hervorming van de gezondheidszorg, Benghazi en Libië. Toch weigert de vrouw stilletjes met pensioen te gaan en van haar fortuin te genieten. We zullen nooit van haar af zijn.