Het trekt zijn lezers graag aan voor donaties door te beweren dat het door hen wordt gefinancierd, niet door de megarijken. Maar in werkelijkheid hebben miljardairs miljoenen uitgegeven om de belangrijkste rechts-aan, links-van-het-midden-krant van het VK te steunen.
Als je wilt weten wat de ‘woke’-set denkt – over kwesties van klimaatverandering tot transrechten – is The Guardian de krant om te lezen. Hoewel de verkoop van gedrukte artikelen is gedaald en de afgelopen tien jaar is gedaald van 248.775 per dag naar 105.134 in juli van dit jaar, is The Guardian een van de meest bezochte nieuwswebsites ter wereld.
Het probleem is dat hij steeds geld verliest. Vier maanden geleden werd gemeld dat de Guardian Media Group , die ook eigenaar is van The Observer, een nauw verwante Sunday broadsheet, in het voorgaande boekjaar meer dan £ 10 miljoen had verloren, hoewel dat nog steeds een verbetering was ten opzichte van het verlies van £ 17 miljoen dat de jaar voor. The Guardian heeft niet op dezelfde manier een betaalmuur als andere kranten, maar gebruikt wel wat computertypes vroeger ‘nagware’ noemden, waarbij gebruikers constant worden gevraagd zich aan te melden of te doneren.
Het heeft echter een nogal valse bewering gedaan op sociale media ter ondersteuning van deze strategie: “We worden niet gefinancierd door miljardairs. De steun van onze lezers geeft ons de onafhankelijkheid om de machtigen ter verantwoording te roepen – en we zijn nog maar net begonnen.”
We're not funded by billionaires. Our readers' backing gives us the independence to hold the powerful to account – and we're just getting started. #Guardian200
— The Guardian (@guardian) May 4, 2021
Lezers zijn zeker genereus geweest. Volgens een Guardian-verhaal vorig jaar: “The Guardian heeft nu meer dan een miljoen abonnees en regelmatige bijdragers, nadat de steun van online lezers in een jaar tijd met 43% groeide. … Als eenmalige bijdragen worden meegerekend, hebben meer dan 1,5 miljoen mensen de Guardian het afgelopen jaar gesteund.” Een miljoen abonnees voor £ 5,99 per maand zou ongeveer £ 6 miljoen opleveren. Dat is handig, maar dekt niet eens de verliezen van het papier, laat staan de totale bedrijfskosten.
Maar, zoals klimaatcommentator Ben Pile opmerkte, miljardairs houden van The Guardian en zijn erg blij om hun hand in hun zak te steken om zijn projecten te ondersteunen. Volgens de Amerikaanse outlet MintPress News blijkt bijvoorbeeld uit een grondige analyse van donaties van de Bill & Melinda Gates Foundation dat The Guardian een coole $ 12.951.391 aan steun heeft ontvangen. In feite hebben Gates en zijn inmiddels ex-vrouw honderden miljoenen dollars over het medialandschap gespoten om het soort journalistiek te ondersteunen dat ze goedkeuren.
Maar de Gateses zijn niet de enige miljardairs die The Guardian steunen. Een snelle blik op de filantropiesectie van de website laat zien dat het instituut van de Australische miljardair Judith Neilson het Pacific Project van The Guardian Australia financiert. De Open Society Foundations, opgericht door de Hongaarse miljardair George Soros, hebben Guardian-projecten gesteund over Amerika’s milieuongelijkheden en over het transformeren van zorg met behulp van AI. De David en Lucile Packard Foundation, opgericht door wijlen de medeoprichter van Hewlett-Packard in de jaren zestig, ondersteunde haar werk aan de toestand van de oceanen.
Dus de bewering dat The Guardian niet wordt gefinancierd door miljardairs lijkt nogal dubieus. Het is waar dat de Guardian Media Group eigendom is van de Scott Trust en niet van een zelfingenomen mediamagnaat. Maar de implicatie van zijn pitch aan lezers om geld op te hoesten, is dat iedereen die wordt gefinancierd door de superrijken, eigendom is van hen, in plaats van de meer redelijke veronderstelling dat organisaties financiering zullen zoeken om zich bezig te houden met activiteiten zoals specialistische journalistiek die ‘ t gemakkelijk gefinancierd met andere middelen. Inderdaad, Guardian-schrijvers zijn er snel bij om ad hominem follow-the-money-aanvallen op andere verkooppunten te lanceren wanneer andere journalisten dingen schrijven die niet simpatico zijn met het wereldbeeld van The Guardian.
In een essay vorig jaar voor de krant wees Paul Vallely heel redelijk op de spanningen die gepaard gaan met filantropie van miljardairs. “Veel elite-filantropie gaat over elite-oorzaken. In plaats van de wereld een betere plek te maken, versterkt het grotendeels de wereld zoals die is. Filantropie bevoordeelt vaak de rijken – en niemand houdt filantropen ter verantwoording.” De Wereldgezondheidsorganisatie, die er zo’n puinhoop van heeft gemaakt van de aanpak van Covid-19, wordt nu zwaar gefinancierd door filantropen zoals Gates en mediamagnaat Michael Bloomberg, waardoor haar prioriteiten worden vertekend.
Het is geen verrassing dat milieuactivisme een geliefd doelwit is voor donaties van miljardairs. Er is geen meer eliteproject dan de rest van ons te vertellen hoe we ons leven moeten leiden. Zoals de beroemde personages die Glasgow in en uit vlogen voor COP26 met privévliegtuigen demonstreerden, houden de rijken ervan om actie tegen klimaatverandering van de rest van ons te eisen, terwijl ze hun vergulde leven ononderbroken blijven leven.
Zowel de pers als het overheidsbeleid worden te vaak vertekend door de belangen van de megarijken. Media, journalisten, kunstorganisaties en liefdadigheidsinstellingen hebben lange tijd pragmatische beslissingen moeten nemen over financiering om hun werk te kunnen doen. Het is aan de rest van ons om te beslissen wat we zien en lezen. Wat in de keel blijft hangen, is de heiliger-dan-gij-houding van The Guardian en het misleidende verkooppraatje aan de lezers.
Erger nog is het feit dat de meest rechtse krant van het VK op het gebied van klimaatverandering het heeft overleefd dankzij de aan- en verkoop van auto’s. De enorme verliezen van de Guardian Media Group zijn geleden door het geseling van haar belang in de website voor gebruikte auto’s Auto Trader in 2014, waardoor “tussen £ 600 miljoen en £ 700 miljoen” op de deal werd verdiend.
Misschien moet The Guardian ons de lezingen besparen en die beroemde les uit het Nieuwe Testament leren: “Waarom kijk je naar het stipje zaagsel in het oog van je broer en schenk je geen aandacht aan de plank in je eigen oog?”