Indignatie redactie 
We hebben er al eerder over geschreven; in een aantal Europese landen hebben de bevolkingsuitwisseling en de islamisering zo om zich heen gegrepen, dat de betrokken landen nauwelijks meer te herkennen zijn. Het gaat dan vooral om de grote steden, en gelijktijdig om het hele systeem. Een van die landen is Engeland. We spreken in dit geval alleen over Engeland, en niet de andere gebieden die bij de Unie horen, omdat in Engeland het probleem het grootste is, en ook het meest zichtbaar. Als barometer voor dit alles gebruiken we ondermeer de rechtszaak tegen de anti-islam activist en freelance journalist Tommy Robinson.
Sommige groepen zien Tommy Robinson als een extreem rechtse activist, anderen zien hem als een moedige strijder tegen de islamisering en de agenda van de globalisten elite. Hoe je ook over Robinson mag denken, er bestaat geen twijfel aan dat hij er in is geslaagd niet alleen de islamisering, maar ook de corruptie binnen het Engelse politieke en juridische systeem aan de kaak te stellen. Hij doet dit met toenemend succes, en dat is zo’n probleem voor de Engelse overheid dat ze hem opnieuw in de gevangenis hebben gezet voor de meest idiote reden die je maar zou kunnen verzinnen. Dat krijg je natuurlijk als je het systeem in de weg staat, en dingen laat zien die men liever in de schaduw houdt. Laten we in het kort even kijken waar het om gaat.
Tommy Robinson voert al lange tijd een campagne tegen de zogenaamde “grooming gangs.” Dit zijn bendes van vooral moslims die jonge meisjes aanlokken, misbruiken en voor seks aanbieden aan ieder die er maar voor wil betalen. Vaak zijn deze “klanten” leden van de plaatselijke overheid, of andere hooggeplaatste figuren. Omdat deze figuren betrokken zijn, en de politie jarenlang bang was om als racistisch te worden neergezet, konden deze bendes, die vaak door Pakistaanse mannen worden aangevoerd, heel lang ongestraft hun gang gaan. Klachten verdwenen in de doofpot, getuigen werden bedreigd of gemanipuleerd, en er was ook sprake van kidnappingen en verdwijningen. Tommy Robinson gebruikte het enige wapen dat tegen dit soort toestanden inzetbaar is; hij zocht de publiciteit, vooral via de sociale media. Op deze wijze dwong hij, samen met anderen, de overheid om in actie te komen. Intussen zijn verschillende van deze bendes opgepakt en opgesloten, hoewel nog lang niet alle schuldigen ter verantwoording zijn geroepen.
Natuurlijk was de overheid, en vooral de moslimgemeenschap niet blij met de gang van zaken. De zo zorgvuldig opgebouwde doofpot ontplofte en de scherven raakten wijd verspreid. Toen Robinson in 2018 verslag deed van een rechtszaak tegen een bende Pakistaanse kinderverkrachters uit Huddersfield, werd hij opgepakt omdat hij een publiciteitsverbod zou hebben geschonden. Hij werd veroordeeld tot 13 maanden gevangenis, en opgesloten omdat hij als journalist werkte, zo simpel is dat. Na stevige protesten werd hij op 1 augustus 2018 vrijgelaten. Maar de zaak was niet van tafel en moest opnieuw worden onderzocht, en vorige week werd Tommy tot 9 maanden gevangenis veroordeeld. Hij hoeft hiervan maar 10 weken uit te zitten, maar dat is al meer dan genoeg als je bedenkt dat de Engelse gevangenissen vol zitten met moslims, die Tommy naar het leven staan. Tot zover de feiten, maar als we goed kijken kunnen we zien dat de hele zaak tegen Robinson op niets berust. Hij heeft gewoon gedaan wat ontelbare andere journalisten doen, verslag uitbrengen van een rechtszaak tegen vooral Pakistaanse kindermisbruikers.
Het is al erg genoeg dat er op dit soort zaken een publiciteitsverbod kan gelden, maar gelijktijdig moeten we vaststellen dat Robinson in zijn berichtgeving alleen informatie heeft gebruikt die al publiekelijk bekend was. Omdat de eerste zaak tegen hem dus was mislukt, is hij nu veroordeeld voor nieuwe nog onzinniger beschuldigingen. Zo zou hij stress hebben veroorzaakt voor de kinderverkrachters die terecht stonden. Onder normale omstandigheden zou iedere rechter met een beetje verstand, zo’n zaak direct naar de prullenbak hebben verwezen. Maar helaas leven we niet meer onder normale omstandigheden. Het Engelse rechtssysteem was altijd hard en vaak onrechtvaardig, maar er zat wel een bepaalde neiging in om de fair play regels in acht te nemen. De zaak tegen Robinson heeft laten zien dat die neiging totaal is verdwenen, als het gaat om zaken waar moslims bij betrokken zijn.
En hiermee komen we aan het belangrijkste punt. Het gaat immers niet om Tommy Robinson alleen, maar om een veel groter probleem; de toenemende invloed van de moslimgemeenschap op het complete Engelse systeem. Het gaat hierbij om de politiek, de overheid landelijk en plaatselijk, justitie, de politie en de media. Wat begon met een uit de kracht gegroeide politieke correctheid, is nu tot een ziekelijk kruipen uitgegroeid voor alles wat islam is. Salafisten en andere extreme moslims mogen hun gang gaan in de sociale media, terwijl mensen met kritiek op deze gang van zaken worden uitgesloten, geïntimideerd en in de extreemste gevallen opgesloten. De uitspraak: “de waarheid en niets dan de waarheid” is afgeschaft, en de verdraaiingen die dit tot gevolg heeft, zien we iedere dag in de media en ook in de rechtbanken. We kunnen nog niet zeggen dat de islamisten de sharia volledig hebben ingevoerd in Engeland, maar ze komen er in sommige gebieden wel steeds dichter bij.
Deze hele invloed heeft verstrekkende gevolgen. Steeds meer steden krijgen moslim burgemeesters, de binnensteden van de grote Engelse gemeenten zijn voor de gewone Engelse burgers onleefbaar geworden, en de misdaad, vooral met betrekking tot messenmoorden, heeft een ongekende hoogte bereikt. En het proces is nog lang niet afgesloten. Steeds meer Afrikanen proberen naar Engeland te komen, de moskeeën worden steeds groter en talrijker, en seksueel geweld is een bijna dagelijkse gebeurtenis. Ieder die hier wat van zegt wordt uitgemaakt voor racist of fascist. Bijna niemand durft meer de waarheid te spreken. De consequenties kunnen immers immens zijn. Op YouTube zijn talrijke filmpjes te vinden van moslimbendes die elkaar in de Engelse straten te lijf gaan. In de meer landelijke gebieden is het nog anders, maar de invloed van de islam breid zich uit als een niet te stoppen olievlek. Op een zeker moment zal iedereen getroffen worden. Dat betekend natuurlijk niet dat iedere moslim bij dit alles betrokken is. Velen verwerpen het geweld en de intimidatie. Maar zij worden overschreeuwd door de extremisten die de koran als hun spoorboekje naar de macht zien. Hun weg wordt vrijgemaakt door de vele volksverraders en collaborateurs, die voor de islam door het stof gaan. Ze hebben er blijkbaar geen idee van dat ze binnenkort zelf het slachtoffer zullen zijn. Voorbeelden hiervan kennen we ondermeer uit Iran.
Eigenlijk kunnen we alleen maar concluderen dat Engeland verloren is. Iedereen die wil terugvechten heeft het hele systeem tegen zich. Toch zijn er nog dit soort mensen die niet van opgeven weten. En terecht. We schreven het al eerder: als recht tot onrecht wordt, is verzet een plicht. Het gaat dus zeker niet alleen om Tommy Robinson, hij is een symbool,meer niet. Maar mede door zijn toedoen is er een beweging aan het ontstaan die de huidige situatie gewoon niet meer pikt. Het is nog geen massabeweging, maar het aantal aanhangers neemt toe, en het is ook interessant om te zien dat deze mensen heel verschillende politieke achtergronden hebben, van links tot rechts. Zij trekken zich niets aan van de repressie, het enige middel dat het systeem nog over heeft om aan de eigen agenda vast te houden. Er komen dagelijks nieuwe vrije internet platforms bij, die de censuur op Facebook en YouTube omzeilen, en de steun voor deze beweging is intussen internationaal geworden. Dat is logisch, want de situatie die we nu al zien in delen van Engeland, en ook in Duitsland en Frankrijk, hangt ons allemaal boven het hoofd als de massamigratie en islamisering niet worden gestopt. *
Om het tij te keren is er maar een weg: wordt actief en sluit je aan bij de tegenbeweging. Doe onderzoek en ga mee doen in de informatieoorlog. Gebruik alleen informatie waarvan je zelf overtuigd bent, en die voor het systeem het meest schadelijk is. Gebrek aan dit soort materiaal is er nooit. Het systeem wordt door toenemende angst steeds repressiever, en laat daardoor steken vallen. Precies daar moeten we op in spelen. De strijd is echt nog lang niet verloren, al lijkt dat soms wel zo. En vergeet een ding niet; we hebben niets te verliezen, maar wel een wereld te winnen. Onze wereld! Laten we opstaan, en de uitdaging aannemen.
