Indignatie redactie 
Volgens de grondwet van de DDR bestond deze uit vijf landen. Een “administratieve hervorming” in 1952 maakte een einde aan hen en verving ze door 14 districten. De staatsparlementen werden ontbonden en vanaf dat moment waren er geen premiers meer. Wie doet je dat vandaag niet aan Merkel denken?
Op luchthartige, kwaadaardige toon wordt vaak gezegd dat de Bondsrepubliek zich heeft ontwikkeld tot een DDR 2.0. Inderdaad, op 3 oktober 1990 was het niet de DDR die toetrad tot de Bondsrepubliek, maar de Bondsrepubliek van de DDR. Er is iets aan deze beoordeling. Laten we voorbijgaan aan het feit dat veel ‘West’-linksen al vóór 1989/90 van de DDR droomden: van het betere, niet-kapitalistische, niet-revisionistische en antifascistische deel van Duitsland.
Er waren weinig “Go-East” -emigranten, omdat ze niet wilden onderhandelen over de zachte bank van de “BRD” tegen een geplande economische ramp en tegen permanente spionage, zelfs tegen aanhangers van het regime. Maar er waren deze emigranten, ook onder protestantse predikanten, zoals het voorbeeld van een zekere Horst Kasner laat zien, die in 1954 naar de DDR ging. Als hij in Hamburg was gebleven, zou zijn dochter Angela beslist niet het “meisje” van Helmut Kohl zijn geworden!
Omdat verenigd links bewust nadenkt over de wereldgeest, wilde het vanaf 1990 inhalen wat het vóór 1990 niet had kunnen doen: alles doen om ervoor te zorgen dat de “de jure” toetreding van de DDR op 3 oktober 1990 tot de basiswet voor een langdurige “de facto” toetreding van de “BRD” tot een “commoden dictatuur” (Günter Grass) á la DDR 2.0. De ‘nieuwe’ Bondsrepubliek, waarin we ‘goed en gelukkig leven’ (CDU-slogan) heeft – nog niet economisch (!) – mentaal en ideologisch vrijwel alle insignes van zo’n ‘commoden’ DDR-dictatuur: antifascistische zij is, internationalistisch, gelovend in autoriteit, gouvernante. En we halen ook het kapitalisme naar beneden: we deïndustrialiseren dit land volgens de klimaatdictatuur zodat het verdwijnt in de “Grote Reset”.
Dat hebben we al gedaan met de “vierde stand”. De gevestigde West-Duitse pers, inclusief haar activisten van ARD en ZDF, is loyaal aan de regering, zoals eerder het geval was met Deutsche Fernsehfunk (DFF), Nieuw Duitsland (ND) en General German News Service (ADN) in de DDR . Halt: Deze drie centraal geleide DDR-instellingen kregen van het SED-hoofdkwartier te horen wat ze moesten rapporteren, hoe en wat ze niet hoefden te rapporteren. In het herenigde Duitsland zijn dergelijke richtlijnen niet nodig: hier doen de loyale media uit zichzelf het “goede”. “Wessis” hebben daar nauwelijks een antenne voor, kritische “Ossis” wel, omdat deze een scherp gevoel had ontwikkeld voor wanneer je door de media wordt gemanipuleerd of wanneer het systeem en de media elkaar zo goed begrijpen.
“Ossis” aarzelen ook om zich te herinneren wat wel en niet te krijgen was in de DDR. Wie kan het hen kwalijk nemen als ze erover nadenken in tijden van “Corona”. Alles verloopt zo verdomd zwaar als in een planeconomie: bijvoorbeeld het inslaan van hygiënemateriaal, het organiseren van test- en vaccinatiemateriaal, etc. Genoeg openingskredieten over het onderwerp “DDR 2.0”!
Machteloosheid van de deelstaten zoals in de DDR in 1952
Nu laat de federale overheid (dat wil zeggen: de kanselarij van haar platte Feldherrnhügel) zien waar ze heen moeten als het om Corona gaat. Binnen enkele dagen wordt een nieuwe “Infectiebeschermingswet” doorgevoerd, die de federale overheid rechtstreeks toegang geeft tot de deelstaten en hun gemeenten. Een Markus Söder (CSU), “Vrijstaatlid” en zelfbenoemde Strauss-kleinzoon, ondertussen in de rol van Merkel 2.0, is er volledig bij. De Federale Raad, als kamer van de deelstaten, zou hoogstens een recht van bezwaar moeten hebben, maar geen instemmingsrecht. Dat betekent: de Federale Raad hoeft geen toestemming te geven. Dit is een koude manier om het federalisme te ondermijnen, dus de verticale pijler van de scheiding der machten en uiteindelijk de basiswet. De vervelende truc hier: bovendien is juridische bescherming praktisch geëlimineerd, omdat federale wetten en verordeningen niet kunnen worden vervolgd bij de administratieve rechtbanken. Alleen de constitutionele klacht blijft.
Herinneringen worden gewekt. In 1949 zei artikel 1 van de grondwet van de DDR: “Duitsland is een ondeelbare democratische republiek; het is gebaseerd op de Duitse deelstaten. De republiek beslist over alle zaken die essentieel zijn voor het bestaan en de ontwikkeling van het Duitse volk als geheel; alle andere zaken worden onafhankelijk beslist door de deelstaten. De beslissingen van de republiek worden in wezen uitgevoerd door de staten. “
Toen was er in de DDR 1952 “bij wet” van 25 juli 1952 een “bestuurlijke hervorming”, let wel geen grondwetswijziging. Door de “wet inzake de verdere democratisering van de structuur en het functioneren van de staatsorganen in de staten van de Duitse Democratische Republiek” werden de vijf staten Mark Brandenburg, Mecklenburg-Vorpommern, Saksen, Saksen-Anhalt en Thüringen gedwongen om districten in hun gebiedsvorm. Met het oog op “democratisering” (!). Hoe bedoelde communistische bigwig Walter Ulbricht in 1945: “Het moet er democratisch uitzien, maar we moeten alles in handen hebben.”
Als gevolg hiervan werden in 1952 vijf landen 14 districten. De staatsparlementen werden ontbonden en vanaf dat moment waren er geen premiers meer van de staten. De “Länderkammer”, opgericht door de grondwet van de DDR van 1949 als de tweede kamer die naar verluidt bij wetgeving betrokken zou zijn, bestond op papier tot 1958, maar was niet langer relevant. Vanaf nu had het SED-hoofdkantoor rechtstreeks toegang tot de lokale SED, vooral via de regionale SED-bigwigs. In termen van constitutioneel recht werd dit alles pas in 1968 geïmplementeerd met een nieuwe DDR-grondwet. Daar staat in het artikel: “De Duitse Democratische Republiek is een socialistische staat van arbeiders en boeren. Het is de politieke organisatie van de werkende mensen in stad en land onder leiding van de arbeidersklasse en haar marxistisch-leninistische partij. De geschiedenis herhaalt zich niet? Of is het? Waar “Corona” niet voor hoeft te worden gebruikt! Het is in ieder geval weer een stap in de richting van een centrale staatstotaliteit.
