Hoe vaak hebben de VS niet gezegd “geloof ons” – en toen bleek het allemaal een leugen te zijn?

Twee gerespecteerde leden van de Amerikaanse pers werden op dezelfde dag beschuldigd van pro-Rusland en ISIS-sympathisanten nadat ze de regering-Biden om opheldering en bewijs hadden gevraagd. Pogingen van de Amerikaanse media om objectief te blijven, worden nu blijkbaar bestempeld als daden van ontrouw aan de VS.

Het eerste incident vond plaats tijdens een persconferentie in het Witte Huis waar perssecretaris Jen Psaki sprak over de recente liquidatie van een IS-commandant in de Syrische provincie Idlib, Abu Ibrahim al-Hashimi al-Qurayshi. Volgens een televisievertelling van de gebeurtenissen door president Joe Biden blies het doelwit zichzelf op, waarbij hij verschillende familieleden en andere ISIS-strijders met zich meenam terwijl ze werden omringd door Amerikaanse speciale troepen. Maar waarom zou hij dat doen, was een van de vragen. Omdat hij “waarschijnlijk een lafaard” was, antwoordde Biden.

“Ik weet dat de VS de verklaring hebben afgelegd dat de IS-commandant een zelfmoordbom tot ontploffing heeft gebracht. Maar zullen de VS daar enig bewijs van leveren? ‘, vroeg Ayesha Rascoe, correspondent van de National Public Radio ( NPR ) van het Witte Huis.

Jen Psaki reageerde door te vragen: “Sceptisch over de beoordeling van het Amerikaanse leger over hoe de ISIS-commandant werd uitgeschakeld? Zegt u nu dat het Amerikaanse leger geen accurate informatie verstrekt? Geeft ISIS accurate informatie?” Merk op dat de journalist niet beweerde dat ISIS een tegenverhaal verspreidde, maar dat het officiële verhaal van de Amerikaanse regering sommige mensen in het land sceptisch zou kunnen maken. En de Verenigde Staten hebben zeker veel scepsis verdiend als het om Syrië gaat.

Het heeft niet alleen het verhaal verspreid dat de Witte Helmen, opgericht door particuliere westerse organisaties, humanitaire strandwachten en objectieve getuigen zijn van Syrische en Russische “gruweldaden” – in plaats van een welkome front van propaganda. Afgelopen november publiceerde de New York Times een artikel met de kop: “Hoe de VS heimelijk een luchtaanval uitvoerde die tientallen burgers in Syrië doodde.”

Volgens het rapport liet een F-15-straaljager in maart 2019 een bom van 500 kilo vallen op de stad Baghuz, net voordat een ander vliegtuig twee bommen van 1000 kilo afwierp. Pas na het onderzoek door het tijdschrift Times gaf het centrale commando van de Amerikaanse strijdkrachten toe dat tot 80 mensen, waaronder veel burgers, mogelijk zijn omgekomen. Er werd echter het standpunt ingenomen dat de vrouwen en kinderen “vechters” hadden kunnen zijn. Nu zou je kunnen stellen dat iedereen in een oorlogsgebied een eerlijk spel is. Mee eens, maar dan moet het niet verbazen als de familieleden en landgenoten van deze slachtoffers de VS nog generaties lang zullen haten.

Het conflict in Syrië vormde ook het decor voor de door de VS gesteunde moord op de Iraanse generaal Qassem Soleimani twee jaar geleden op de Iraakse luchthaven van Bagdad, wat de regering-Trump ertoe bracht publiekelijk te pleiten voor zelfverdediging en de Amerikaanse inlichtingendienst om aan te geven dat Soleimani een onmiddellijk op handen zijnde aanval op “Amerikaanse belangen”. Een memo van het Witte Huis ontmaskerde dit later als een excuus.

Op dezelfde dag dat Psaki de journalist van NPR afwimpelde omdat hij het nieuwste Hollywood-scenario niet zomaar van het Witte Huis wilde overnemen, werd de woordvoerder van het ministerie van Buitenlandse Zaken Ned Price, een ervaren journalist, ervan beschuldigd partij te kiezen voor Rusland, want wie durfde bewijs van Price te eisen voor de bewering dat Rusland een false flag-incident zal opzetten om een ​​invasie van Oekraïne te rechtvaardigen.

Tijdens zijn persconferentie beschuldigde Price Rusland ervan “een voorwendsel te construeren om militaire agressie tegen Oekraïne te initiëren en te legitimeren”. Veteraan Associated Press ( AP ) journalist Matt Lee vroeg om bewijs – echt bewijs om Price’s beweringen te staven. Price antwoordde toen: “Als u twijfelt aan de geloofwaardigheid van de Amerikaanse regering, de Britse regering of een andere regering en u troost wilt vinden in informatie die door de Russen is vrijgegeven, dan is dat uw zaak”.

Een veteraan-veteraan van de Amerikaanse pers wordt besmeurd omdat hij scepsis durfde te tonen over wat uiteindelijk meer een excuus zou kunnen zijn voor de NAVO en de VS om oorlog te voeren dan voor Rusland. “False flag”-retoriek, die een mogelijke toekomstige bedreiging voor een NAVO-bondgenoot suggereert, wordt door de westerse militaire alliantie gebruikt om het verplaatsen van wapens steeds dichter bij de Russische grens te rechtvaardigen. De VS bouwen in feite een verhaal op dat wat er nu ook gebeurt aan de grens tussen Oekraïne en Rusland, op Rusland kan worden gericht en zo de NAVO-agressie rechtvaardigt, ongeacht wie verantwoordelijk is voor een mogelijk false flag-incident.

Hoe vaak hebben de VS door de geschiedenis heen valse vlag-uitvluchten gecreëerd om oorlogen en invasies te rechtvaardigen, en vervolgens tegen het publiek gelogen over de realiteit van de daaruit voortvloeiende conflicten?

Er was de “onmiddellijke dreiging” van massavernietigingswapens in Irak die de invasie van dat land rechtvaardigde. Er was het incident in de Golf van Tonkin dat de Amerikaanse betrokkenheid bij de oorlog in Vietnam aanwakkerde. Die oorlog eindigde in het defaitistische schouwspel van het vluchten per helikopter vanaf het dak van de Amerikaanse ambassade in Saigon na jarenlang het Amerikaanse publiek te hebben verzekerd dat de VS en hun bondgenoten de oorlog in Vietnam zouden ‘winnen’. Er was de “dreigende dreiging” van sandinistische marxisten in Nicaragua, die de geheime wapenverkoop aan Iran rechtvaardigde om de contra’s te financieren, terwijl ze er tegelijkertijd tegen het publiek over logen. Dan de “onmiddellijke dreiging” van een nucleair bewapend Iran.

Angst heeft elke Amerikaanse regering altijd in staat gesteld om publieke steun te mobiliseren – of het nu met angst voor het communisme, angst voor terrorisme of zelfs angst voor een virus is. Die angst heeft hen veel te vaak carte blanche gegeven om acties te ondernemen van twijfelachtige waarde voor de gemiddelde burger, wiens belangen regelmatig zijn opgeofferd voor die van een kleine elite.

Deze mensen verdienen niet langer een sprong in het diepe in alles wat uit hun mond komt. Opkomen voor de belangen van het Amerikaanse volk is geen vijandige daad – het is de definitie van patriottisme.