Terwijl de vrouwen wanhopig improviseren omdat hun speeltje in een container zit van de vastgelopen Ever Given, zoals ik in de gespecialiseerde pers lees, spoeden stoere mannen zich naar het Suezkanaal om de 400 m lange mastodont met groot gerief los te trekken. Er is haast bij, de uitdaging is niet gering, er staat veel op het spel.
Het blijkt vooral een klus voor Hollandse baggeraars en sleepboten. Ze zijn ver van huis en de operatie kan nog weken duren: des te hoger wordt de vrouwelijke nood op het thuisfront en de krapte in de dildosector.
Deze m/v-realiteit achter de blokkage is bijna een opluchting in een tijd van de onoverzichtelijke genderdiversiteit. Duidelijke rollen en specifieke taken: mannen slepen, baggeren en zweten, vrouwen zuchten, smachten en wachten. Er is nog hoop om die verdomde container met erotische artikelen thuisbezorgd te krijgen.
Heel dat Suezproject is overigens een Freudiaans geladen metafoor: een vrouwelijk kanaal, gegraven om jaarlijks 20.000 stuurlui mits betaling vrije doorgang te geven. Geen enkele sekswerkster haalt dat quotum.
Toen het in 1867 klaar kwam, nadat 30000 mannen het leven hadden gelaten tijdens de werken in die snikhete woestijn, kon het Franse brein achter het project, Graaf Ferdinand Marie de Lesseps, met genoegen vaststellen dat de reis tussen de Rode Zee en de Europese havens 6000 zeemijlen korter was geworden.
De gevaarlijke omweg langs Kaap de Goede Hoop, een ironische naam voor een plek waar talloze schepen vergingen, was daarmee verleden tijd. Dit hachelijk voorspel werd vervangen door een lijnrechte verbinding van 200 km langsheen de Sinaï. Volle kracht voorwaarts.
Maar ook in zo’n diepe geul kan men vastlopen, en daar hoef je niet Schettino voor te heten, de operettekapitein die zodanig aan het flirten was dat zijn Concordia zonk: een fikse zijwind en het is gebeurd. De schepen worden ook alsmaar breder en langer, waardoor het kanaal steeds verder moet verbreed worden: geef toe, een groter-grootst-verhaal dat kan uitlopen in vaginisme, zoals de satellietfoto boven dit artikel duidelijk aangeeft.
Al deze technische problemen vergen minutieuze studies en adequate oplossingen. Het mannelijk-rationeel brein beheerst de wetenschap, de economie, en zelfs de kunst, om de eenvoudige reden dat controle, penetratie en een zekere dominantie eigen zijn aan het verkeer. Natuurlijk zijn er vrouwen die voetballen, autorijden en het tot premier schoppen. Maar ten gronde is dit een belachelijke imitatie: een goede stuurman draagt zijn schip in zijn broek.
De blokkage van het Suezkanaal kost 340 miljoen euro per uur, becijferde een econoom. Daar zitten die onbenutte vibrators ongetwijfeld in begrepen. Maar de gedrevenheid om het schip met grote middelen te deblokkeren wortelt in mannelijke trots, laat dat duidelijk zijn. Het spijt me, zie hier geen zweem van misogynie in, het is de nautische realiteit van de beurtelings baggerende, beurtelings navigerende waterman.
Vergeet tenslotte dat belachelijk Egyptisch graafmachientje: het zijn de Hollandse bleekgezichten van Boskalis die de geul zullen vrijmaken. Leve de blanke man met zijn groot werktuig, en zo kunnen we dit seksistisch verhaal racistisch afronden. Niet geschikt voor Indignatie.
Voor de rest staan de beste stuurlui aan wal, en blijft ondergetekende beschikbaar voor scheepvaartkundig en ander advies. Prettig weekend nog.