‘Hun doel is om iedereen te vernietigen’: gedetineerden in het Oeigoerse kamp beweren systematische verkrachting

Volgens gedetailleerde nieuwe verslagen van de BBC zijn vrouwen in China’s “heropvoedings” kampen voor Oeigoeren systematisch verkracht, seksueel misbruikt en gemarteld .

Misschien vind je enkele details in dit verhaal verontrustend.

De mannen droegen altijd maskers, zei Tursunay Ziawudun, ook al was er toen geen pandemie.

Ze droegen pakken, zei ze, geen politie-uniformen.

Enige tijd na middernacht kwamen ze naar de cellen om de vrouwen te selecteren die ze wilden en namen ze mee door de gang naar een “zwarte kamer”, waar geen bewakingscamera’s waren.

Meerdere nachten, zei Ziawudun, namen ze haar mee.

‘Misschien is dit voor altijd het meest onvergetelijke litteken op mij,’ zei ze.

‘Ik wil niet eens dat deze woorden uit mijn mond komen.’

Tursunay Ziawudun bracht negen maanden door in China’s enorme en geheimzinnige systeem van interneringskampen in de regio Xinjiang. Volgens onafhankelijke schattingen zijn meer dan een miljoen mannen en vrouwen vastgehouden in het uitgestrekte netwerk van kampen, waarvan China zegt dat het bestaat voor de “heropvoeding” van de Oeigoeren en andere minderheden.

Mensenrechtengroepen zeggen dat de Chinese regering geleidelijk de religieuze en andere vrijheden van de Oeigoeren heeft weggenomen, met als hoogtepunt een onderdrukkend systeem van massasurveillance, detentie, indoctrinatie en zelfs gedwongen sterilisatie .

Het beleid vloeit voort uit de Chinese president, Xi Jinping, die Xinjiang in 2014 bezocht na een terreuraanslag door Oeigoerse separatisten. Kort daarna, volgens documenten die naar de New York Times waren gelekt, gaf hij lokale functionarissen opdracht om “absoluut geen genade” te reageren. De Amerikaanse regering zei vorige maand dat de acties van China sindsdien neerkwamen op een genocide. China zegt dat berichten over massale detentie en gedwongen sterilisatie “leugens en absurde beschuldigingen” zijn.

Verslagen uit de eerste hand vanuit de interneringskampen zijn zeldzaam, maar verschillende voormalige gedetineerden en een bewaker hebben de BBC verteld dat ze bewijzen hebben ervaren of gezien hebben van een georganiseerd systeem van massale verkrachting, seksueel misbruik en marteling.

Tursunay Ziawudun, die na haar vrijlating Xinjiang ontvluchtte en nu in de VS is, zei dat vrouwen “elke nacht” uit de cellen werden gehaald en verkracht door een of meer gemaskerde Chinese mannen. Ze zei dat ze driemaal werd gemarteld en later door een groep werd verkracht, telkens door twee of drie mannen.

Ziawudun heeft eerder met de media gesproken, maar alleen vanuit Kazachstan, waar ze “voortdurend bang was om teruggestuurd te worden naar China”, zei ze. Ze zei dat ze geloofde dat als ze de omvang van het seksueel misbruik dat ze had meegemaakt en gezien, zou onthullen en zou worden teruggestuurd naar Xinjiang, ze harder zou worden gestraft dan voorheen. En ze schaamde zich, zei ze.

Het is onmogelijk om het verslag van Ziawudun volledig te verifiëren vanwege de strenge beperkingen die China oplegt aan journalisten in het land, maar reisdocumenten en immigratiedocumenten die ze aan de BBC heeft verstrekt, bevestigen de tijdlijn van haar verhaal. Haar beschrijvingen van het kamp in de provincie Xinyuan – in Uighur bekend als de provincie Kunes – komen overeen met satellietbeelden die door de BBC zijn geanalyseerd, en haar beschrijvingen van het dagelijks leven in het kamp, ​​evenals de aard en methoden van het misbruik, komen overeen met andere verslagen van voormalige gedetineerden.

Interne documenten van het rechtssysteem van de provincie Kunes uit 2017 en 2018, verstrekt aan de BBC door Adrian Zenz, een vooraanstaand expert op het gebied van het Chinese beleid in Xinjiang, waarin de planning en uitgaven voor “transformatie door middel van onderwijs” van “sleutelgroepen” – een algemeen eufemisme in China voor de indoctrinatie van de Oeigoeren. In een Kunes-document wordt het “onderwijsproces” beschreven als “hersenen wassen, harten reinigen, gerechtigheid versterken en het kwaad elimineren”.

De BBC interviewde ook een Kazachse vrouw uit Xinjiang die 18 maanden vastzat in het kampsysteem, die zei dat ze gedwongen was om Oeigoerse vrouwen naakt te strippen en ze met handboeien om te doen, voordat ze ze alleen achterliet met Chinese mannen. Daarna maakte ze de kamers schoon, zei ze.

“Het was mijn taak om hun kleren boven hun middel uit te trekken en ze met handboeien te boeien zodat ze niet kunnen bewegen”, zei Gulzira Auelkhan, terwijl ze haar polsen achter haar hoofd kruiste om te demonstreren. ‘Dan liet ik de vrouwen in de kamer achter en kwam er een man binnen – een Chinese man van buiten of politieagent. Ik zat zwijgend naast de deur, en toen de man de kamer verliet, nam ik de vrouw mee voor een douche.’

De Chinese mannen “zouden geld betalen om de mooiste jonge gevangenen te kiezen”, zei ze.

Sommige voormalige gevangenen van de kampen hebben beschreven dat ze gedwongen werden om bewakers bij te staan ​​of dat ze werden gestraft. Auelkhan zei dat ze niet bij machte was om zich te verzetten of in te grijpen.

Gevraagd of er een systeem van georganiseerde verkrachting was, zei ze: “Ja, verkrachting.”

‘Ze hebben me gedwongen die kamer binnen te gaan,’ zei ze. ‘Ze dwongen me om die vrouwenkleren uit te doen en hun handen in bedwang te houden en de kamer te verlaten.’

Sommige van de vrouwen die ’s nachts uit de cellen werden gehaald, zijn nooit teruggekeerd, zei Ziawudun. Degenen die werden teruggebracht, werden bedreigd om anderen in de cel niet te vertellen wat er met hen was gebeurd.

“Je kunt niemand vertellen wat er is gebeurd, je kunt alleen rustig gaan liggen”, zei ze. “Het is ontworpen om ieders geest te vernietigen.”

De heer Zenz vertelde de BBC dat de getuigenis die voor dit verhaal werd verzameld “een van de meest afschuwelijke bewijzen was die ik heb gezien sinds de gruweldaad begon”.

“Dit bevestigt het allerergste van wat we eerder hebben gehoord”, zei hij. “Het levert gezaghebbend en gedetailleerd bewijs van seksueel misbruik en marteling op een niveau dat duidelijk groter is dan we hadden aangenomen.”

De Oeigoeren zijn een overwegend islamitische Turkse minderheidsgroep die ongeveer 11 miljoen mensen telt in Xinjiang in het noordwesten van China. De regio grenst aan Kazachstan en is ook de thuisbasis van etnische Kazachen. Ziawudun, die 42 is, is Uighur. Haar man is een Kazach.

Het echtpaar keerde eind 2016 terug naar Xinjiang na een verblijf van vijf jaar in Kazachstan, en werd bij aankomst verhoord en hun paspoort werd geconfisqueerd, zei Ziawudun. Een paar maanden later kreeg ze van de politie te horen dat ze samen met andere Oeigoeren en Kazachen een bijeenkomst moest bijwonen en de groep werd opgepakt en vastgehouden.

Haar eerste periode in detentie was relatief gemakkelijk, zei ze, met fatsoenlijk eten en toegang tot haar telefoon. Na een maand kreeg ze maagzweren en werd ze vrijgelaten. Het paspoort van haar man werd teruggegeven en hij ging terug naar Kazachstan om te werken, maar de autoriteiten hielden die van Ziawudun vast en hielden haar vast in Xinjiang. Rapporten suggereren dat China doelbewust familieleden heeft achtergehouden en geïnterneerd om degenen die vertrekken te ontmoedigen zich uit te spreken. Op 9 maart 2018 kreeg Ziawudun, terwijl haar man nog in Kazachstan was, de opdracht zich te melden bij een lokaal politiebureau, zei ze. Ze kreeg te horen dat ze “meer onderwijs” nodig had.

Volgens haar verslag werd Ziawudun teruggebracht naar dezelfde faciliteit als haar vorige detentie, in de provincie Kunes, maar de site was aanzienlijk ontwikkeld, zei ze. Buiten stonden bussen opgesteld om nieuwe gevangenen “non-stop” te lossen.

De vrouwen lieten hun sieraden in beslag nemen. Ziawuduns oorbellen werden uitgetrokken, zei ze, waardoor haar oren gingen bloeden, en ze werd samen met een groep vrouwen een kamer binnengedreven. Onder hen was een oudere vrouw met wie Ziawudun later vriendschap zou sluiten.

De kampbewakers trokken de hoofddoek van de vrouw af, zei Ziawudun, en schreeuwden tegen haar omdat ze een lange jurk droeg – een van een lijst met religieuze uitingen die dat jaar strafbare feiten voor Oeigoeren werden.

“Ze trokken alles van de oudere dame af en lieten haar achter met alleen haar ondergoed. Ze schaamde zich zo dat ze probeerde zichzelf met haar armen te bedekken,” zei Ziawudun.

‘Ik heb zoveel gehuild bij het kijken naar de manier waarop ze haar behandelden. Haar tranen vielen als regen.’

De vrouwen moesten hun schoenen en alle kleren met elastiek of knopen afgeven, zei Ziawudun, en vervolgens naar cellenblokken gebracht – “vergelijkbaar met een kleine Chinese wijk met rijen gebouwen”.

Er gebeurde de eerste twee maanden niet veel. Ze werden gedwongen om propagandaprogramma’s in hun cel te bekijken en hun haar werd met geweld afgeknipt.

Toen begon de politie Ziawudun te ondervragen over haar afwezige echtgenoot, zei ze, terwijl ze haar op de grond sloeg toen ze weerstand bood en haar in de buik schopte.

“Politie laarzen zijn erg hard en zwaar, dus in eerste instantie dacht ik dat hij me met iets sloeg”, zei ze. ‘Toen realiseerde ik me dat hij op mijn buik vertrapte. Ik viel bijna flauw – ik voelde een opvlieger door me heen gaan.’

Een kamparts vertelde haar dat ze misschien een bloedstolsel had. Toen haar celgenoten de aandacht vestigden op het feit dat ze bloedde, antwoordden de bewakers “dat het normaal is dat vrouwen bloeden”, zei ze.

Volgens Ziawudun waren er in elke cel 14 vrouwen, met stapelbedden, tralies voor de ramen, een wasbak en een toilet met gaten in de vloer. Toen ze voor het eerst zag dat vrouwen ’s nachts uit de cel werden gehaald, begreep ze niet waarom, zei ze. Ze dacht dat ze ergens anders heen werden verplaatst.

En ergens in mei 2018 – “Ik herinner me de exacte datum niet meer, want je herinnert je de data daar niet meer” – werden Ziawudun en een celgenoot, een vrouw van in de twintig, ’s avonds naar buiten gehaald en aan een Chinese man gepresenteerd. in een masker, zei ze. Haar celgenoot werd naar een aparte kamer gebracht.

‘Zodra ze naar binnen ging, begon ze te schreeuwen,’ zei Ziawudun. ‘Ik weet niet hoe ik het je moet uitleggen, ik dacht dat ze haar martelden. Ik heb er nooit aan gedacht dat ze zouden verkrachten.’

De vrouw die ze uit de cellen had gehaald, vertelde de mannen over de recente bloeding van Ziawudun.

“Nadat de vrouw over mijn toestand had gesproken, vloekte de Chinese man haar. De man met het masker zei ‘Breng haar naar de donkere kamer’.

‘De vrouw nam me mee naar de kamer naast waar het andere meisje was opgenomen. Ze hadden een elektrische stok, ik wist niet wat het was, en die werd in mijn geslachtsorgaan geduwd, me martelend met een elektrische schok. “

Ziawudun’s marteling die eerste nacht in de donkere kamer kwam uiteindelijk tot een einde, zei ze, toen de vrouw opnieuw tussenbeide kwam en haar medische toestand aanhaalde, en ze werd teruggebracht naar de cel.

Ongeveer een uur later werd haar celgenoot teruggebracht.

“Het meisje werd daarna compleet anders, ze wilde met niemand praten, ze zat stilletjes te staren alsof ze in trance was,” zei Ziawudun. “Er waren veel mensen in die cellen die hun verstand verloren.”

Naast cellen zijn de klaslokalen een ander centraal kenmerk van de kampen. Leraren zijn opgeroepen om de gedetineerden te “heropvoeden” – een proces waarvan activisten zeggen dat het ontworpen is om de Oeigoeren en andere minderheden van hun cultuur, taal en religie te ontdoen en hen te indoctrineren in de reguliere Chinese cultuur.

Qelbinur Sedik, een Oezbeekse vrouw uit Xinjiang, was een van de Chinese taalleraren die naar de kampen werden gebracht en gedwongen werden les te geven aan de gevangenen. Sedik is sindsdien China ontvlucht en heeft in het openbaar gesproken over haar ervaringen.

Het vrouwenkamp werd “streng gecontroleerd”, zei Sedik tegen de BBC. Maar ze hoorde verhalen, zei ze – tekenen en geruchten van verkrachting. Op een dag benaderde Sedik voorzichtig een Chinese kampagent die ze kende.

‘Ik vroeg haar:’ Ik heb vreselijke verhalen gehoord over verkrachting, weet je ervan? ‘ Ze zei dat we tijdens de lunch op de binnenplaats moesten praten.

“Dus ging ik naar de binnenplaats, waar niet veel camera’s waren. Ze zei: ‘Ja, de verkrachting is een cultuur geworden. Het is groepsverkrachting en de Chinese politie verkracht ze niet alleen, maar ze worden ook geëlektrocuteerd. Ze worden onderworpen aan gruwelijke martelen.'”

Die nacht sliep Sedik helemaal niet, zei ze. “Ik dacht aan mijn dochter die in het buitenland studeerde en ik heb de hele nacht gehuild.”

In een afzonderlijke getuigenis van het Uyghur Human Rights Project zei Sedik dat ze hoorde dat een geëlektrificeerde stok in vrouwen werd gestoken om hen te martelen – in navolging van de ervaring die Ziawudun beschreef.

Er waren “vier soorten elektrische schokken”, zei Sedik – “de stoel, de handschoen, de helm en anale verkrachting met een stok”.

‘Het geschreeuw echode door het hele gebouw’, zei ze. “Ik hoorde ze tijdens de lunch en soms als ik in de klas zat.”

Een andere leraar die gedwongen werd om in de kampen te werken, Sayragul Sauytbay, vertelde de BBC dat “verkrachting gebruikelijk was” en de bewakers “kozen de meisjes en jonge vrouwen die ze wilden en namen ze mee”.

Ze beschreef hoe ze getuige was geweest van een schrijnende openbare groepsverkrachting van een vrouw van slechts 20 of 21 jaar, die voor ongeveer 100 andere gedetineerden werd gebracht om een ​​gedwongen bekentenis af te leggen.

‘Daarna verkrachtte de politie haar om beurten, waar iedereen bij was,’ zei Sauytbay.

“Tijdens het uitvoeren van deze test keken ze mensen nauwlettend in de gaten en kozen iedereen die zich verzette, balde hun vuisten, sloten hun ogen of keken weg, en namen ze mee voor straf.”

De jonge vrouw riep om hulp, zei Sauytbay.

‘Het was absoluut verschrikkelijk’, zei ze. ‘Ik voelde dat ik dood was. Ik was dood.’

In het kamp in Kunes liepen de dagen van Ziawudun over in weken en daarna maanden. Het haar van de gevangenen werd geknipt, ze gingen naar de klas, ze ondergingen onverklaarbare medische tests, slikten pillen en werden elke 15 dagen met geweld geïnjecteerd met een ‘vaccin’ dat misselijkheid en gevoelloosheid veroorzaakte.

Vrouwen werden met geweld uitgerust met spiraaltjes of gesteriliseerd, zei Ziawudun, inclusief een vrouw die net ongeveer 20 jaar oud was. (“We hebben ze namens haar gesmeekt”, zei ze.) Gedwongen sterilisatie van Oeigoeren is wijdverbreid in Xinjiang, volgens een recent onderzoek door Associated Press . De Chinese regering vertelde de BBC dat de beschuldigingen “volkomen ongegrond” waren.

Naast de medische interventies brachten gevangenen in het kamp van Ziawudun uren door met het zingen van patriottische Chinese liedjes en het kijken naar patriottische tv-programma’s over de Chinese president Xi Jinping, zei ze.

‘Je vergeet na te denken over het leven buiten het kamp. Ik weet niet of ze ons hebben gehersenspoeld of dat het de bijwerking was van de injecties en pillen, maar je kunt niets anders bedenken dan te wensen dat je een volle maag had. voedselgebrek is zo ernstig. “

Volgens een voormalige kampbewaker die vanuit een land buiten China met de BBC sprak via een videoverbinding, werd aan gedetineerden voedsel achtergehouden voor overtredingen, zoals het niet nauwkeurig onthouden van passages uit boeken over Xi Jinping.

“Toen we de gearresteerden eens meenamen naar het concentratiekamp, ​​zag ik dat iedereen gedwongen werd die boeken uit het hoofd te leren. Ze zitten urenlang om de tekst uit het hoofd te leren, iedereen had een boek in handen”, zei hij.

Degenen die de tests niet hadden gehaald, werden gedwongen om drie verschillende kleuren kleding te dragen, afhankelijk van of ze een, twee of drie keer hadden gefaald, zei hij, en dienovereenkomstig werden ze onderworpen aan verschillende niveaus van straf, waaronder voedselontbering en mishandeling.

“Ik ging die kampen binnen. Ik nam gevangenen mee naar die kampen”, zei hij. ‘Ik heb die zieke, ellendige mensen gezien. Ze hebben beslist verschillende soorten martelingen meegemaakt. Dat weet ik zeker.’

Het was niet mogelijk om de getuigenis van de bewaker onafhankelijk te verifiëren, maar hij verstrekte documenten die een periode van tewerkstelling in een bekend kamp leken te bevestigen. Hij stemde ermee in om te spreken op voorwaarde van anonimiteit.

De bewaker zei dat hij niets wist van verkrachting in de celgebieden. Gevraagd of de kampbewakers elektrocutie hebben gebruikt, zei hij: “Ja. Dat doen ze. Ze gebruiken die elektrocutie-instrumenten.” Na te zijn gemarteld, werden gedetineerden volgens de bewaker gedwongen bekentenissen af ​​te leggen voor een verscheidenheid aan vermeende misdrijven. ‘Ik heb die bekentenissen in mijn hart’, zei hij.

President Xi torent hoog boven de kampen uit. Zijn beeld en slogans sieren de muren; hij is een focus van het programma van “heropvoeding”. Xi is de algemene architect van het beleid tegen de Oeigoeren, zei Charles Parton, een voormalige Britse diplomaat in China en nu senior associate fellow bij het Royal United Services Institute.

“Het is erg gecentraliseerd en het gaat helemaal naar de top”, zei Parton. “Het lijdt geen enkele twijfel dat dit het beleid van Xi Jinping is.”

Het was onwaarschijnlijk dat Xi of andere topfunctionarissen van de partij verkrachting of marteling zouden hebben geleid of geautoriseerd, zei Parton, maar ze zouden “zich er zeker van bewust zijn”.

“Ik denk dat ze liever aan de top staan ​​om gewoon een oogje dicht te knijpen. De lijn is uitgegaan om dit beleid met grote strengheid uit te voeren, en dat is wat er gebeurt.” Dat liet “geen echte beperkingen”, zei hij. “Ik zie gewoon niet wat de daders van deze daden zouden hebben om hen tegen te houden

Volgens het verslag van Ziawudun hielden de daders zich niet in.

“Ze verkrachten niet alleen, maar bijten ook over je hele lichaam, je weet niet of ze menselijk of dierlijk zijn,” zei ze, terwijl ze een tissue tegen haar ogen drukte om haar tranen te stoppen en een tijdje bleef staan ​​om zichzelf te verzamelen. .

‘Ze spaarden geen enkel deel van het lichaam, ze bijten overal en lieten vreselijke sporen achter. Het was walgelijk om naar te kijken.

‘Ik heb dat drie keer meegemaakt. En het is niet slechts één persoon die je kwelt, niet slechts één roofdier. Elke keer waren het twee of drie mannen.’

Later verdween een vrouw die bij Ziawudun in de cel sliep, die zei dat ze was vastgehouden omdat ze te veel kinderen had gebaard, drie dagen lang en toen ze terugkeerde, was haar lichaam bedekt met dezelfde sporen, zei Ziawudun.

‘Ze kon het niet zeggen. Ze sloeg haar armen om mijn nek en snikte voortdurend, maar ze zei niets.’

De Chinese regering reageerde niet rechtstreeks op vragen van de BBC over beschuldigingen van verkrachting en marteling. In een verklaring zei een woordvoerster dat de kampen in Xinjiang geen detentiekampen waren, maar “centra voor beroepsonderwijs en -opleiding”.

“De Chinese regering beschermt de rechten en belangen van alle etnische minderheden gelijk”, zei de woordvoerster, eraan toevoegend dat de regering “veel belang hecht aan de bescherming van de rechten van vrouwen”.

Ziawudun werd in december 2018 vrijgelaten, samen met anderen die echtgenoten of familieleden hadden in Kazachstan – een duidelijke beleidswijziging die ze nog steeds niet helemaal begrijpt.

De staat gaf haar paspoort terug en ze vluchtte naar Kazachstan en vervolgens, met steun van het Uyghur Human Rights Project, naar de VS. Ze solliciteert om te blijven. Ze woont in een rustige buitenwijk niet ver van Washington DC met een hospita uit de plaatselijke Oeigoerse gemeenschap. De twee vrouwen koken samen en wandelen door de straten rondom het huis. Het is een langzaam, rustig bestaan. Ziawudun houdt het licht laag als ze in huis is, omdat ze helder en constant in het kamp schenen. Een week nadat ze in de VS was aangekomen, werd ze geopereerd om haar baarmoeder te verwijderen – een gevolg van het feit dat ze was gestempeld. ‘Ik heb de kans om moeder te worden verloren’, zei ze. Ze wil dat haar man zich bij haar voegt in de VS. Voorlopig is hij in Kazachstan.

Na haar vrijlating wachtte Ziawudun een tijdje in Xinjiang, voordat ze kon vluchten. Ze zag anderen die door het systeem waren gekarnd en vrijgelaten. Ze zag welk effect het beleid had op haar mensen. Volgens onafhankelijk onderzoek is het geboortecijfer in Xinjiang de afgelopen jaren sterk gedaald – een effectanalist noemt dit “demografische genocide”.

Velen waren tot alcohol overgegaan, zei Ziawudun. Meerdere keren zag ze haar voormalige celgenoot op straat in elkaar zakken, de jonge vrouw die die eerste nacht met haar uit de cel werd verwijderd, die ze in een aangrenzende kamer hoorde schreeuwen. De vrouw was verteerd door verslaving, zei Ziawudun – ze was “als iemand die gewoon bestond, anders was ze dood, volledig afgemaakt door de verkrachtingen”.

“Ze zeggen dat mensen worden vrijgelaten, maar naar mijn mening is iedereen die de kampen verlaat, klaar.”

En dat, zei ze, was het plan. Het toezicht, de internering, de indoctrinatie, de ontmenselijking, de sterilisatie, de marteling, de verkrachting.

“Hun doel is om iedereen te vernietigen”, zei ze. “En iedereen weet het.”