Indignatie redactie 
Zoals in elke ontwikkeling naar een totalitair maatschappij valt bij velen het masker van de voorgewende beschaafdheid en medemenselijkheid af en laat men zijn ware gitzwarte aard zien. Maar er zijn ook mensen, normaal gesproken bescheiden, onopvallend heel goed werk doen en zelden hun mening laten horen, en dan ook alleen nog maar als men er expliciet naar vraagt. En zoals altijd zijn het juist die mensen die op de cruciale momenten in de geschiedenis laten zien wel uit het juiste harde eikenhout gesneden te zijn.
Geert Douma is zo’n man. Iemand die altijd het goede in mensen probeert te zien, een beschaafd en uitermate sympathiek mens, waarvan ik het me niet voor kon en kan stellen dat iemand ruzie met hem zou krijgen. Bovendien iemand die mij de beginselen van de klinische neurofysiologie bijbracht, als een van de weinige opleiders die deze titel ook waardig is.
De waarde van een vriendschap blijkt bij bij snijdende kou, hagel en stormwind. Niet bij mooi weer. Dat is een les die ik wederom heb geleerd.
Het woord is aan Geert.
Nog nooit zagen wij zoveel virologen op de buis en in de media als het afgelopen anderhalf jaar.
Voorheen sloten virologen zich voornamelijk op in de kleine studeerkamertjes van hun laboratorium en dat was goed. Hoewel? Behalve het bestuderen van de mogelijkheden tot diagnostiek van virusinfecties bleken zij er ook een andere virologische hobby op na te houden.
Die – niet ongevaarlijke – hobby bleek het knutselen met de basale bouwsteentjes van virussen te zijn.
Een virus is opgebouwd uit aminozuren vergelijkbaar met “Lego” bouwsteentjes.
Nu is er al jaren sprake van een internationale wedren tussen virologen om die bouwsteentjes zodanig in te bouwen en te herschikken in een bestaand virus dat men op deze manier een virus maakt dat voor mens en dier vele malen gevaarlijker is dan de in de natuur voorkomende virussen.
Dat is de zogenaamde “ Gain of Function Game ” met als resultaat de geboorte van een Lego-virus. Het doel was om de ziekmakende capaciteit van het door vleermuizen verspreidde virussen te overtreffen. Just for the fun of it.
Maar volgens de “Virologen-Legoclub” was er wel degelijk een goed doel. Het doel van deze wedren zou het bestrijden van toekomstige epidemieën van virussen makkelijker maken. Om dit belangrijke doel te bereiken werd deze Gain-of-Function Game jarenlang door verschillende overheden met veel geld ondersteund.
Dat door onoplettendheid of slordigheid zo’n Lego-virus zou kunnen ontsnappen was volgens de Virologen-Legoclub onmogelijk. Maar nu het gebeurt en er mensen ziek blijken te worden, leek het goede doel van de Lego-virologen om een betere bestrijding van een virusinfectie mogelijk te maken enigszins verwaarloosd te zijn. Men was er blijkbaar nog niet aan toe gekomen.
De Lego-Virologen ontkenden, tegen beter weten in, dat een van de prijswinnende Lego-virussen aan het laboratorium was ontsnapt en verantwoordelijk was voor het ontstaan van een pandemie: de Covid-19 pandemie.
De Lego-Viroloog pretendeerde alsof hij/zij van niets wist. Een vleermuis, als de ‘usual suspect’ van de viroloog, moest toch echt de bron van dit “nieuwe virus” zijn. Maar hoe men ook zocht, een vleermuis die dit “Lego-virus” bij zich droeg werd maar niet gevonden. En dus, als een klein kind dat iets verkeerd heeft gedaan, volhardde de Lego-Viroloog in haar zwijgen.
En zoals een kind dat doet, wees de Lego-viroloog vervolgens naar een ander dier dat het gedaan zou moeten hebben. En daar was ineens de Pangolin als overbrenger van het virus. Ik was het niet; de Pangolin heeft het gedaan! Bewijs daarvoor bleef echter achterwege.
Terwijl het doel van het “Gain of Function Game “ – een betere bestrijding van toekomstige en gevaarlijkere virussen – bleken de Lego-virologen daaraan nog niet bijster veel tijd te hebben besteed: het Lego-virus kwam vrij en ineens werden veel mensen ziek. De Lego-virologen hadden echter niets anders in de aanbieding dan de handen ‘stukwassen’, anderhalve meter afstand houden, eerst niet maar later alsnog mondkapjes, het sluiten van scholen, lockdowns en een avondklok. Ouderen en kwetsbaren moesten geïsoleerd en opgesloten worden, En er moest getest worden, heel veel getest worden, steeds opnieuw getest worden, bij iedere snotterbel en ieder kuchje. En bij iedere tiende snotterbel en elk twintigste kuchje kreeg men een plakplaatje en een aai over de bol.
Als men iets fout heeft gedaan geldt meestal: “Als men geschoren wordt moet men stil zitten”. Dit gold echter niet voor de virologen.
Uit allerlei holen en spelonken kwamen zij tevoorschijn om een plaats te veroveren aan de tafels van zogenaamde opinie programma’s op TV. Een plaats die zij niet meer zouden afstaan.
Van deskundigen in het maken van Lego-Virussen werden zij de nieuwe profeten van de pandemiebestrijding! Over hun deelname aan de “Gain of Function Game” zwegen zij wijselijk.
Al snel ontdekten zij hoe hun ego door al deze mediabelangstelling werd gestreeld. En daarmee was de Media-Viroloog geboren. Sommige Media-Virologen vergaten daarbij subiet dat zij ook nog Lego-Virologen waren.
De door deze programma’s altijd krachtig beleden “diversiteit” in het voor het voetlicht brengen van verschillende standpunten en meningen werd voor het gemak maar even vergeten.
Een kritisch geluid zou immers het overheidsbeleid kunnen schaden? De papieren media sloot zich hier bij aan. Men moest met een stem spreken, de journalistieke taak van een kritisch hoor en wederhoor werd over de Chinese schutting gegooid.
Dat er geen enkel verband was tussen het aantal zieken en doden enerzijds en de genomen maatregelen anderzijds deed er helemaal niet toe. Dat kwam immers omdat die domme en onverantwoordelijke mensen zich niet aan door hen geadviseerde regeltjes hielden. Zo simpel is het.
De allerbelangrijkste taak van de Media-Viroloog was echter het creëren en in stand houden van een angstpandemie.
In plaats van het uitsluitend vaccineren en beschermen van de doelgroep van het virus – de ouderen, de mensen met onderliggende aandoeningen en de mensen – jong of oud – met een stoornis in het immuunsysteem – werd het doel het uitroeien van het virus. Eerst mocht het woord “groepsimmuniteit” niet worden genoemd door Rutte, later werd dit alsnog het doel. Het vaccin was daartoe de heilige graal.
De gecreëerde angst moest het mogelijk maken dat iedereen bereid zou zijn zich te laten vaccineren. Het “wij moeten ons uit de epidemie vaccineren” werd het enige ware geloof van de virologische sjamanen.
De Media-Viroloog is medeverantwoordelijk voor het creëren en in stand houden van die angst.
Voor een aantal Media-Virologen deed zich een gelukkig “toeval” voor: de virustesten vonden in hun laboratorium plaats en daar kon een aardig centje mee worden verdiend. Weer ander Media-Virologen hadden banden met de industrie die de vaccins maakten.
Door de beperkte visie van de regering, gevoed door de door Media-Virologen gecreëerde angst en het heersende dogma van ‘wij, televisiemedia en papieren media, moeten allen met één stem spreken’, werd de tegenstem van vaak zeer gerenommeerde deskundigen succesvol geblokkeerd.
De laatsten werden tezamen met een deel van de bevolking dat wel haar twijfels uitsprak over het gevoerde beleid voor het gemak met de naam “wappies” terzijde geschoven.
Om het virus te bestrijden werd zelfs oorlogsretoriek gebruikt. De heroïsche strijd tegen het virus was begonnen. Een tweedeling in de maatschappij werd gecreëerd. De oorlog moest worden verklaard aan zij die het beleid bekritiseren en zij die niet gevaccineerd willen worden.
Het beleid van de regering, die zich gesteund weet door de papieren media, de televisiemedia en de dagelijkse aanwezigheid op de TV van de Media-Viroloog – als producent van virusangst en “deskundige” – stuurt aan op een koers, waarbij het onderscheid dat wordt gemaakt tussen gevaccineerd versus niet gevaccineerd, voorstander versus tegenstander, “goede” mensen tegenover “slechte” mensen het dramatische gevolg is. De gevaccineerde wordt beloond met “meer vrijheden”, of beter gezegd krijgt de gevaccineerde “minder beperkingen” opgelegd, dit als beloning voor de onderdanigheid aan de Staat. Een tweedeling in de maatschappij is het gevolg.
Het vaccin bleek uiteindelijk niet aan de gewekte verwachting te voldoen; het virus verdween niet, kon ongeremd blijven muteren en verspreidde zich onverstoorbaar verder onder de bevolking. Toen bleek dat ook gevaccineerde mensen nog steeds ziek konden worden en bovendien het virus alsnog kunnen overdragen, werd dat uit de media gehouden en werd het beleid halsstarrig voortgezet. Ook kinderen moesten aan de vaccinatie-religie onderworpen worden.
Ik hoop dat de Media-Virologen en de media nog in staat zijn tot enige zelfreflectie, maar ik vrees dat dit bij de Media-Virologen niet snel zal gebeuren. Zie bijvoorbeeld de bekende virologen Ab O. en Marion K. die graag in de schijnwerpers staan en ook van het verleden (Mexicaanse griep) niets hebben geleerd, en over deze periode maar liever zwijgen.
Misschien begint de Media-Viroloog en zijn of haar helpers zich inmiddels wat onbehaaglijk te voelen, nu zij door de realiteit dreigen te worden ingehaald.Ik hoop dat de Lego-viroloog gedwongen wordt afstand te doen van het geknutsel met Lego-steentjes.
En ook had ik graag gezien dat de Media-Viroloog als een ware wetenschapper ook ruimte had gegeven aan virologen / vaccinologen die een ander geluid lieten horen, in plaats van hen het zwijgen op te leggen. Wetenschap groeit bij uitwisseling van gedachten, en niet bij vastgeroeste dogma’s.
De wijze waarop met de Corona pandemie wordt omgegaan, waarbij het beleid meer schade blijkt te veroorzaken dan het virus ooit zou kunnen veroorzaken, zou wel eens een inktzwarte bladzijde in onze geschiedenis kunnen worden.
