Indignatie redactie 
In juni 2016 schreef ik over de ongecontroleerde immigratie dat ik niets hoefde te doen . Maar ik moest wel. Net als alle andere Nederlanders. Ontkracht door onze eigen regeringen, die het sociale contract eenzijdig hebben beëindigd door tot op de dag van vandaag honderdduizenden mensen bewust Europa in te laten, van wie we niets weten en waarvan delen een aanzienlijk veiligheidsrisico vormen, maar die me, onder de dreiging van sociale ballingschap, nog steeds gehoorzaam maken krachten.
Alexis de Tocqueville beschreef de onderwerping in een democratie die eigenlijk vrijheid van meningsuiting garandeert door wat we later politieke correctheid zullen noemen, eenmaal met de woorden: “Ga in vrede, ik zal je leven geven, maar het is erger dan de dood . “ En geleidelijk voel ik me steeds meer zo.
Ik schreef eerst over hoe ik me politiek dakloos voelde bij de oude partijen en daarna over mijn toenemende culturele dakloosheid in een land waar iedereen zijn cultuur en tradities kan beleven en er trots op kan zijn, behalve de Nederlander. Ik pleitte voor een conservatief-liberaal alternatief voor de PVV en kreeg niets en kreeg er nog een racistische partij bij met Baudet als leider. Tegen de achtergrond van de vluchtelingencrisis analyseerde ik de erosie van het centrum, die zou voortvloeien uit de polarisatie van de samenleving en de linkse wending van de partijen, en ik zie het verkiezingsresultaat in Europa vandaag een teken dat de mensen in Europa het zat zijn en geen andere keuze dan zich aan te sluiten bij een partij die tegen immigratie is.
Ik moet mezelf nog steeds moreel laten diskwalificeren voor mensen die niets hebben begrepen, maar die denken dat de tijdsgeest aan hun kant staat. Ik sta nog steeds in de vuile hoek met anderen, terwijl degenen die al deze wrok in de bevolking en de divisie hebben veroorzaakt en blijven rijden, zich wentelend in hun niet-weerspiegelde eigengerechtigheid. Domheid – dat heb ik altijd gezegd – is een zegen. Domheid met een gevoel van morele superioriteit is echter gevaarlijk.
We kunnen niet liberaal zijn
Nu zijn degenen die voor dit alles hebben gewaarschuwd, als het aan Wilders en Baudet ligt , ook schuldig aan vreselijke daden zoals in Hanau zoals bij buren in Duitsland. Hoewel tot op de dag van vandaag niemand op zoek is naar spirituele brandstichters in islamistische aanvallen, worden er pogingen gedaan om een spirituele nabijheid op te bouwen die niet absurder zou kunnen zijn. Het doel is duidelijk: zelfs het laatste beetje liberaal-conservatief denken in dit land onmogelijk maken. En terwijl de publiekrechtelijke rugwind het burgerlijke bestaan probeert te vernietigen, lachen de echte neonazi’s elkaar uit. Dat kun je net zo goed bereiken als complottheoretici. Tobias R. was het allebei en ik weet hoeveel deze mensen ons verachten.
Ik had nooit gedacht dat ik dat ooit zou zeggen, maar ik ben dit land beu. We kunnen niet liberaal zijn. We kunnen niet midden. “Show attitude” is geen strijdkreet van een burgerlijke burgermaatschappij die zich verzet tegen de uitersten van alle strepen. Het is de eis van de extremen dat zij als liberale burgers uit de middenklasse eindelijk aan één kant kiezen. Bijgevolg beschuldigen vertegenwoordigers van de PVV of FvD evenals linksen en moslims u op dagen zoals afgelopen donderdag van het feit dat u niet voldoende houding in de ene of de andere richting toont. Uiteindelijk zijn het allemaal deze veronderstelde aanhangers en voorstanders van de enige echte moraal die meer bijdragen aan de verdeling van de samenleving dan mijn collega’s en ik ooit zou kunnen doen.
En iets anders draagt bij aan de tweedeling in het land: de ongelijke confrontatie tussen media en politiek met daden. Om als burger te kunnen observeren hoe luid en daadkrachtig dit land extreemrechtse terreur kan tegengaan en hoe beschamend stil het is wanneer de constellatie van dader / slachtoffer niet geschikt is om felicitaties te tonen. Natuurlijk is het niet het feit dat men zich verzet tegen rechtsextremisme dat stoort, maar de leugenachtigheid waarmee wordt beweerd dat elke politiek volledig ongeïnteresseerde dulli plotseling weerstand biedt tegen de krachten die deze liberale democratie bedreigen. Dan zou hij eindelijk in dezelfde mate deelnemen aan demo’s tegen islamistisch terrorisme.
Maar de Nederlander en Duitser gaan niet tot het uiterste waar hij echt bang voor is. Daar is hij veel te laf voor. Enerzijds omdat hij bang is voor vergelding en anderzijds omdat niets hem belangrijker lijkt dan eindelijk door iedereen geliefd te zijn. Ook door degenen die hem en zijn manier van leven eigenlijk verachten. En dus beweegt hij zich alleen in “weerstand” als hij niet bang is voor weerstand of sociaal verbanning van de Inquisiteurs van politieke correctheid. Dus alleen tegen rechts en niet tegen links en zeker niet tegen religieus extremisme. Het is niet het midden dat alle radicale franjes in gelijke mate tegenwerkt. DAT is de definitie van moed en heeft zo weinig te maken met echte houding als wat dan ook.
Op een gegeven moment komen de vragen
Maar omdat schijnbeweging en verzetbestendigheid in deze tijd belangrijker zijn dan intellect, wat uiteindelijk toch kan eindigen in politiek incorrecte probleemoplossing, is het niet toegestaan erop te wijzen dat Hanau – ondanks alle gruwelijke horror – de handeling van een verward individu is was en daarom is het een daad van halfbakken activisme om alle moskeeën in dit land maar ook in Duitsland onder politiebescherming te willen plaatsen, zoals aangekondigd door de politiek.
Het gevoel van afgrijzen over de daad, net als alle verschrikkelijke gebeurtenissen van de afgelopen jaren, zal in deze snel veranderende tijd afnemen. Dan komen de vragen. Volgens de middelen van bijvoorbeeld een onderbezet politie. Waarom er personeel is om moskeeën te beschermen, maar niet genoeg personeel om mensen op straat te beschermen. Waarom stort je jezelf hier in blind activisme, terwijl de anderen niet eens een symbolische politiek hebben.
Racisme en complottheorieën kunnen niet worden bestreden door politiebescherming. In het beste geval is dit symptoombestrijding. Je bestrijdt het door jezelf af te vragen waar de woede en de groeiende divisie vandaan komen en werk dan aan een beleid dat deze woede en divisie niet voedt. Daders zoals Tobias R. kunnen dit niet voorkomen. Mensen zoals hij waren eerder volledig buiten de samenleving geweest. Het is geen symbool voor groeiend racisme in Europa. Niemand die niet tot de neo-nazi-scène behoort, leeft serieus met deze kerel en zijn opvattingen.
Het probleem is een ander probleem dat op het eerste gezicht paradoxaal lijkt. Want hoe luider de moedigen in de politiek, de media en het vermeende maatschappelijk middenveld om tegen de wet te vechten, des te onverschilliger tegelijkertijd dat deel van de samenleving dat naar dit spektakel kijkt en opnieuw de vraag stelt: Waarom niet ook met Amri?
Meten met twee dimensies
Dit deel doet dit niet omdat hij zelfs rechtsextremisme benadert of omdat hij het slachtoffer is van Tobias R., die [afgezien van zijn eigen moeder] Allen hadden een migratieachtergrond, minder rouw. Hij doet dit omdat de dubbele meetnormen in dit land zo vervelend zijn dat zijn woede erover zijn mededogen verbergt. Omdat hij vindt dat slachtoffers en de strijd tegen extremisme alleen iets waard zijn voor deze staat en zijn vertegenwoordigers in de media en de politiek als ze politiek correct kunnen worden gebruikt. Hij voelt zich al lang genegeerd met zijn zorgen en angsten en begrijpt daarom niet waarom hij dan moet zorgen voor de zorgen en angsten van anderen.
Dit is niet zijn fout, noch de schuld van de mensen met een migratieachtergrond die nu deze erkenning van hun zorgen en angsten ervaren. Het is de schuld van een politiek en haar conforme mediavertegenwoordigers die Duitse, niet-politiek verhandelbare slachtoffers teleurstellen. Wie bij Amri & Co. vroeg niet naar de intellectuele brandstichters. De schuld van een kanselier die een jaar de tijd nam om de slachtoffers en familieleden van Breitscheidplatz te ontmoeten. Die niets investeert in de bescherming van de algemene bevolking en in plaats daarvan miljarden belastingdollars in een mislukt asielbeleid pompt.
Dat is misschien wat overdreven, maar het is wat er gebeurt bij veel mensen. Wat maakt hen onverschillig. Hoe walgelijk deze onverschilligheid ook mag lijken. Compassie kan niet worden afgedwongen. Het is het resultaat van sociale cohesie dat moeilijker te creëren is in een multiculturele samenleving dan in andere samenlevingen en dat sinds 2015 systematisch wordt getorpedeerd door de politiek en de media.
Er zijn niet meer gekke, extreemrechtse klootzakken dan voorheen. Er zijn alleen maar meer mensen die er niet om geven, omdat je het gevoel hebt dat de overheid en de media al genoeg doen om extremisme te bestrijden. Daarom wend je je tot die extremistische neigingen waarvoor in dit land geen ruzie bestaat. Applaus daar. De oorzaken hiervan zijn al jaren beschreven door mijn “brandstichtingscollega’s” en mijzelf. Zolang je nog steeds de strijd aanbrengt tegen de namen van deze oorzaken en niet door de oorzaken zelf te bestrijden, verandert er niets.
