Ik heb het boek “The Fourth Industrial Revolution” van Klaus Schwab gelezen

SCHOKSTRATEGIE EN “KANS” VOOR AUTORITAIR CENTRAAL TIJDENS COVID-19

Als gevolg hiervan beschouwen ze de pandemie als een “fundamenteel keerpunt” in de wereldwijde ontwikkeling. Ze beweren dat het eindelijk tijd is voor een paradigmaverschuiving. In de volgende decennia kan zich ‘een nieuwe wereld met een nieuw normaal’ ontwikkelen.

De organisatoren van het World Economic Forum beschouwen de crisis veroorzaakt door de pandemie van het Coronavirus als een eenmalige kans om een  ​​“Grote Reset” van de kapitalistische economische orde uit te voeren.  Ze zijn bezorgd over de wereldwijde implementatie van verreikende economische en sociale hervormingen, die zullen resulteren in een fundamentele omwenteling van het hele vorige economische en levensstijlsysteem.

Ze vertrouwen op versterkt centralisme met sterke autoritaire elementen in de maatregelen die ze willen nemen om hun technocratische agenda op te bouwen. Binnen een mondiaal regelgevend kader (global governance) moeten “‘nagelaten’ actoren zichzelf beschouwen als elementen van een wereldwijd vertakt machtssysteem dat alleen kan slagen door steeds meer coöperatieve vormen van betrokkenheid.”

Wat betreft de wereldwijde “catastrofe” die de pandemie veroorzaakt, menen Schwab en Malleret dat juist diepe, existentiële crises “de belofte voor verandering in zich dragen.” Zij hebben zelfs de zenuwen om te zeggen dat de Coronapandemie qua transformatieve kracht vergelijkbaar is met de Tweede Wereldoorlog, omdat “beide het potentieel hebben van een transformatieve crisis van voorheen onbekende dimensies.”

Net zoals de Tweede Wereldoorlog een “fundamentele transformatie in de wereldorde en de wereldeconomie” veroorzaakte, is vandaag het “moment voor een paradigmaverschuiving” aangebroken. De pandemie heeft deze transformatie versneld door als katalysator te werken voor technologische veranderingen die al vóór de crisis waren begonnen, aldus Schwab.

De stelling van de nauwe relatie tussen een crisis en latere sociale verandering dateert van de in 2006 overleden econoom Milton Friedman en was een van de belangrijkste economen van de afgelopen decennia.

“Alleen een crisis, echt of gepercipieerd, leidt tot betekenisvolle verandering. Wat er in zo’n crisis gebeurt, wordt bepaald door de ideeën die in omloop zijn.” —Milton Friedman

Deze toespraak van Friedman wordt door  Naomi Klein  de belangrijkste strategische ideologie genoemd die een soort gezang voor zijn beweging zou worden: de shockdoctrine. Hij beweert dat de strategie inhoudt dat “periodes van gemeenschappelijke traumatische ervaringen worden gebruikt om ingrijpende sociale en economische veranderingen af ​​te dwingen”. Hier is hoe de shock-doctrine werkt:

Een eerste ramp schokt praktisch de hele samenleving en maakt haar zachter voor de transformaties die zullen volgen. “Geschokte culturen accepteren vaak dingen die ze anders sterk zouden afwijzen. Bedrijven en politici zouden misbruik maken van de angst en desoriëntatie van mensen als gevolg van de ‘schok’ om een ​​economische schoktherapie op te leggen. Er is een ernstig collectief trauma nodig dat democratische activiteiten tijdelijk opschort of volledig stopzet om dit onbeperkt te kunnen uitvoeren.” Dit vereist autoritaire instellingen en de gerichte inzet van regelgevende instanties van de staat.

Een kabinetsstrategiedocument over COVID-19-insluiting, aanvankelijk vertrouwelijk, neemt de schokstrategie van Friedman over en past deze toe. De studie is geschreven door een groep academici, van wie het grootste deel economen waren, en het is waarschijnlijk dat het de beslissing van de federale regering heeft beïnvloed om de lockdowns op te leggen, die de economie en de grondrechten aan banden legden. In plaats van mensen echte informatie te geven en hen te leren vertrouwen op te bouwen en bestaande zorgen weg te nemen, kozen de wetenschappers voor een geheel andere strategie. Zo steunen ze openlijk een beleid waarvan het doel moet zijn om terreur in de hoofden van de mensen aan te wakkeren door middel van een “gewenst schokeffect”.

Schwab en Malleret zagen het schokeffect van een crisis op mensen als een geweldige kans voor sociale hervormingen. De Corona-pandemie is bijvoorbeeld “een enorme schok” die “het ongemakkelijke vertrouwen met zich meebrengt dat het zowel onverwachte als buitengewone implicaties zal hebben”. Ondanks de moeilijkheid van de veranderingen die voor ons liggen, gelooft Schwab dat de pandemie een systeemtransitie zal bespoedigen die al voor de crisis aan de gang was.

Deze omvatten “toenemende technologische kracht” en snelle automatisering. Voor veel mensen betekent dit dat de technologisering van hun leven snel zal versnellen, waardoor “het leven zoals ze dat tot nu toe kenden met alarmerende snelheid uit zijn voegen zal scheuren”. Tegelijkertijd echter “biedt de technologisering van het leven een kans,

REPRESSIETECHNOLOGIE—CONTROLE EN TOEZICHT

Bovendien lopen regeringen een reëel risico technologieën te combineren om maatschappelijke organisaties en burgergroepen te ondermijnen die transparantie in de overheid en economische activiteiten eisen. Ten slotte wordt door het inperken van de onafhankelijkheid en het functioneren van dergelijke organisaties door wetten en andere maatregelen de ruimte voor het maatschappelijk middenveld nog verder verkleind.

Als gevolg hiervan maken de instrumenten van de Vierde Industriële Revolutie “nieuwe soorten toezicht en nieuwe controlemogelijkheden mogelijk die haaks staan ​​op gezonde, open gemeenschappen.” Bovendien, naarmate de digitale wereld zich ontwikkelde en evolueerde, verbeterde de Corona-pandemie de opties voor menselijke observatie en controle.

In deze context lijkt “contacttracering”, dat zogenaamd cruciaal was bij het tegengaan van COVID-19, op weg te zijn om “een facilitator van massasurveillance” te worden.

Met name bedrijven zijn steeds meer geïnteresseerd geraakt in het volgen van de gezondheid van hun werknemers. Als gevolg hiervan mag in de toekomst meer toezicht op afhankelijke werknemers worden verwacht. Dit kan worden toegeschreven aan zorgen over hun gezondheid en veiligheid. Volgens Schwab en Malleret zullen technische bewakingstools hoogstwaarschijnlijk ook na de pandemie blijven bestaan. Dit is duidelijk, schrijven ze, omdat “werkgevers geen reden hebben om een ​​monitoringsysteem te verwijderen als het eenmaal is geïnstalleerd, vooral als een van de indirecte voordelen van monitoring is om de productiviteit van werknemers te controleren.”

Technische oplossingen die worden geïmplementeerd om een ​​pandemie in te dammen, zijn daarentegen ook ideaal om een ​​surveillancestaat uit te breiden. Ze kunnen ook worden gebruikt als politieke bewakingstechnologie, waardoor meer menselijke controle en aanvullende dwangtactieken mogelijk zijn. Schwab en Malleret pleiten in hun boek zelfs voor “een wereldwijd surveillancenetwerk”. Volgens hen zal “eenmaal vrijgegeven” “de geest van technische monitoring” niet “terug in de fles worden gestopt” in de post-pandemische periode en zal het dus nog lang bij gemeenschappen blijven. Hoera.

VERVAL, CHAOS EN DYSTOPIE

Er zullen ook persoonlijke tragedies zijn, evenals de haat en wanhoop van mensen uit alle lagen van de bevolking. Het ontstaan ​​van sociale onrust moet dus worden gezien als een van de ernstigste bedreigingen, waarbij een dergelijke ontwikkeling – naar hun mening – in extreme situaties zelfs “leidt tot sociale ineenstorting en politieke ineenstorting”. De geschiedenis heeft echter aangetoond dat de vooruitzichten op het wegwerken van de huidige ongelijkheden “onwaarschijnlijk zijn zonder ernstige sociale onrust”.

Zeker, regeringen en bedrijven hadden in eerdere jaren “steeds geavanceerdere technologieën gebruikt om burgers en werknemers te controleren en af ​​​​en toe te controleren”. Het potentieel dat de Corona-crisis biedt, zou echter een aanzienlijk grotere invloed kunnen hebben op individuele rechten en vrijheden, waardoor het een “keerpunt in de surveillancegeschiedenis” wordt. Een dergelijk scenario zou resulteren in de groei van autoritaire tendensen en meer repressie. Misschien zullen sommige mensen binnenkort ontdekken dat “hun land plotseling is veranderd in een plek waar ze niet langer willen wonen”, zoals Schwab en Malleret terecht bezorgd maken.

Over het algemeen “komt het allemaal neer op individuen en waarden”, vat Klaus Schwab samen. Daarom moet het haalbaar zijn om een ​​toekomst te creëren die de moeite waard is om in te leven, want “in zijn ergste, ontmenselijkte vorm heeft de Vierde Industriële Revolutie zeker het vermogen om mensen te veranderen in machines zonder hart of ziel”, zegt Schwab. Bovendien was er nooit een moment geweest “dat kwam met meer belofte, maar ook met zo’n immens dreigend onheil.” Als gevolg hiervan kan de utopie van de technologische perfectie van de mensheid eerder dan voorspeld leiden tot een dystopische samenleving die geen toekomst biedt die de moeite waard is om voor mensen te leven.

Het verlangen naar een nieuwe, ontworpen mens is niet toevallig ontstaan, maar het resultaat van een langdurige historische evolutie. Een dergelijke groei is echter niet vooraf bepaald en ook niet noodzakelijkerwijs noodzakelijk voor de mensheid. Als gevolg hiervan is het te corrigeren. Niemand hoeft het als het lot te accepteren. We zijn gewaarschuwd!