Immuniteitspaspoorten: telt sociale solidariteit pas als het ons terug naar de kroeg brengt?

Er ontwikkelt zich een volledig voorspelbare maar lelijke politieke sfeer in de twee staten waar vaccinatie het verst gevorderd is: Israël en het VK mogelijk zijn Nederland en Duitsland de volgende met vergaande maatregelen. 

Naarmate elk land dichter bij het vaccineren van een meerderheid van de bevolking komt, veranderen de nationale gesprekken snel in bezorgdheid over wat er moet gebeuren met degenen die nog niet zijn gevaccineerd of weigeren te worden gevaccineerd.

Maar eerst de nieuwe wetgeving van Hugo de Jonge

De Jonge: wetsvoorstel over 2G maandag afgerond en naar de Kamer

Voorstel 1G

De ChristenUnie hield eerder een pleidooi voor 1G als alternatief voor 2G. Dat zou betekenen dat voor een coronatoegangsbewijs iedereen zou moeten worden getest.

Volgens De Jonge zou die maatregel praktisch lastig uitvoerbaar zijn. Dan zou bijvoorbeeld op een uitgaansavond 1 miljoen testen moeten worden gedaan. “Dat is niet voorstelbaar. Nog los van de kosten”, zei De Jonge. Hij verwacht dat dit tientallen miljoenen euro’s per week zou kosten. 

Ook vraagt De Jonge zich af of het verdedigbaar is om van mensen die al beschermd zijn tegen het virus te vragen zich elke keer te laten testen als zij uit willen gaan. In epidemiologisch opzicht is dat volgens de minister niet nodig. Hij houdt er ook rekening mee dat meer gevaccineerden dan besluiten maar thuis te blijven.

‘Geen waterdicht idee’

Op dit moment mogen mensen gebruik maken van een coronatoegangsbewijs bij 3G, dus als ze zijn getest, genezen of zich hebben gevaccineerd. Het OMT stelt op verzoek van De Jonge nog deze week een advies op over de effectiviteit van de verschillende coronatoegangsbewijzen, met 3G, 2G én 1G. Dat advies zal vrijdag af zijn.

De Jonge erkent overigens dat het geen waterdicht idee is om mensen die geen bescherming genieten tegen het coronavirus te weren uit risicovolle situaties (2G). “Als ze nergens naar binnen mogen gaan ze natuurlijk niet allemaal thuis zitten netflixen”, zegt De Jonge. Maar het levert volgens hem wel meer veiligheid op. “Een setting met een paar duizend man in een zaal krijg je thuis niet zo makkelijk gerealiseerd.”

Dus met andere woorden Nederland zal net als in Israël en VK een politiestaat worden waarbij elke burger zonder eden aangehouden kan worden als hij of zijn niet kan aantonen dat men veilig is voor de maatschappij.

Nu terug naar Israël

Israël is al snel door een zogenaamd “Groen Paspoort” heen – de versie van het “immuniteitspaspoort”. Voor een deel is het een cynische zet van premier Benjamin Netanyahu om zijn vooruitzichten bij de algemene verkiezingen van deze maand te verbeteren door een voorwendsel te vinden om de economie snel te heropenen en het Israëlische publiek het gevoel te geven dat de zaken “terugkeren naar normaal”.

Israël bereidt zich voor om vaccinatie een voorwaarde te maken voor activiteiten zoals naar de bioscoop gaan, uit eten gaan, sporten in de sportschool of in een hotel verblijven. Het debat breidt zich ook snel uit over de vraag of sommige banen afhankelijk moeten worden gemaakt van het hebben van een prik.

‘Nanny staat’

Niets van dit alles is verrassend. Israël is een grotendeels conformistische samenleving, waar steevast kan worden vertrouwd op een stamgevoel van solidariteit tegen vermeende vijanden – of het nu de traditionele, generieke van de ‘Arabieren’ is of een recentere indringer als een bedreigend virus.

Het is in die delen van de Israëlische samenleving waar het vertrouwen in de staatsautoriteiten het laagst is dat de vaccinatiecampagne moeite heeft om door te dringen: onder Israëls grote minderheid van Palestijnse burgers (Palestijnen die onder bezetting staan, hebben daarentegen niets te zeggen over de kwestie, aangezien ze vaccinatie door Israël geweigerd), en Israëls religieuze ultraorthodoxe gemeenschap die naar God opkijkt voor leiding, niet naar seculiere functionarissen.

Misschien een beetje meer verrassend, overweegt de Britse regering om het voorbeeld van Israël te volgen, ondanks de lang beweerde toewijding van de conservatieve partij aan een “Engelsman’s vrijheden” en haar traditionele verzet tegen een bemoeizuchtige “oppasstaat”. (Die weerstand is natuurlijk alleen van toepassing wanneer eisen aan de staat betrekking hebben op het helpen van de armen en gemarginaliseerden in plaats van op grote bedrijven.)

Boris Johnson, ooit de populist, wil een Brits publiek aan de kant houden dat graag terug naar de pub wil, terwijl de Tory-partij meer in het algemeen de economie moet herstellen en haar zakelijke donoren moet kalmeren als haar beweringen de partij van het particuliere ondernemerschap te zijn en economische groei blijft plausibel klinken.

‘Vaccin apartheid’

De ethiek van immuniteitspaspoorten wordt ook fel bediscussieerd – zij het in iets serieuzere bewoordingen – in de pagina’s van mijn oude krant, de liberale Guardian.

Nick Cohen, een columnist die ik in normale omstandigheden scrupuleus zou vermijden te citeren, schrijft over de op handen zijnde “vaccinapartheid” en merkt – in vaag goedkeurende bewoordingen – op dat “het slechts een kwestie van tijd is voordat we de niet-gevaccineerden inschakelen”. Wat nodig zal zijn, zo stelt hij, is nog meer hardhandig optreden tegen de vrijheid van meningsuiting, tegen “nepnieuws”, om het vertrouwen van het publiek in de overheid te versterken en het gebruik van vaccins te vergroten.

De enige terughoudendheid van Cohen is dat zwarte en Aziatische bevolkingsgroepen, omdat ze de minste kans hebben om de Britse staat te vertrouwen en gevaccineerd te worden, de belangrijkste slachtoffers zullen zijn van elke populaire reactie tegen de niet-gevaccineerden. Dat, vreest hij, zal het geweten van op identiteit gerichte liberalen zoals hijzelf op de proef stellen.

Een andere opinieschrijver van Guardian citeert op aanmatigende wijze de filosoof John Stuart Mill in zijn betoog dat het ontnemen van de basisrechten van niet-gevaccineerden – weer apartheid van vaccins – smakelijker kan worden gemaakt als het positief wordt gepresenteerd als “stimulering” in plaats van negatief als straf. Behulpzaam wordt ons gezegd: „Het doel mag dan hetzelfde zijn, maar de morele redenering erachter is wezenlijk anders.” Wat een opluchting!

Nogmaals, alleen het gevaar dat zwarte en Aziatische gemeenschappen als nevenschade van deze dwang- of uitsluitingsmaatregelen terechtkomen, prikt in het geweten van de schrijver.

Een toekomst van Sneetches

Al deze omzichtigheid wordt onder de streep uitgewerkt door Guardian-lezers, die hun eigen ingegoten versies van “gezond verstand” aanbieden. Populaire straffen zijn onder meer het ontslaan van niet-gevaccineerden van hun baan om anderen te beschermen en het weigeren van medische behandeling in een overbelaste NHS (blijkbaar zelfs als ze hun hele leven hun belasting hebben betaald).

De toekomst, althans degene die deze liberalen voor ogen hadden, weerspiegelt het verhaal van Dr. Seuss over de minachting waarmee de Plain-Belly Sneetches geconfronteerd worden door toedoen van de verwaande Star-Belly Sneetches:

Toen de Star-Belly Sneetches Frankfurter Braadstukken
Of picknicks of feesten of marshmallow toasts hadden,
nodigden ze nooit de Plain-Belly Sneetches uit.
Ze lieten ze koud staan, in het donker van de stranden.
Ze hielden ze weg. Laat ze nooit in de buurt komen.
En zo behandelden ze hen jaar na jaar.

Het pandemische drama

Laten we even pauzeren voor een korte pauze. Dit is geen bericht voor of tegen vaccinatie. Ik laat dat aan anderen over, niet in de laatste plaats omdat de gepolariseerde aard van die discussie volledig afleidt en afbreuk doet aan wat volgens mij diepere zaken zijn met betrekking tot vertrouwen in de Covid-vaccins die bredere problemen van vertrouwen in onze staatsinstellingen en de waarden die zij hooghouden weerspiegelen.

Ik wil, zoals ik al eerder heb gedaan, deze ruimte gebruiken om onze aandacht, al is het maar kort, af te leiden van het debat dat iedereen voert naar een debat dat bijna niemand voert.

In feite wil ik het debat volledig deconstrueren en opnieuw formuleren. Als je zwaar geïnvesteerd bent in de argumenten van de pro- en anti-vaccinatiekampen – of de vaker over het hoofd geziene zorgen van de aarzelende vaccins – is dit artikel misschien niet waar je op hoopte.

In plaats daarvan is dit een oproep om ons terug te trekken uit het drama van de pandemie om het grotere geheel te overwegen van een virus dat – als we zouden luisteren – ons een waarschuwing geeft waar we de fout in gaan.

Een nep-debat

Het probleem met het debat over de vraag of we mensen moeten kunnen intimideren om een ​​Covid-vaccin te krijgen, is dat het eigenlijk helemaal geen debat is. Het is een nepdebat, want een echt debat heeft twee kanten nodig. Wat we krijgen, zoals zo vaak met deze morele ‘dilemma’s’ in de bedrijfsmedia, is een kant van het debat die zich voordoet als beide kanten.

De ethiek van immuniteitspaspoorten, of vaccinapartheid, hangt af van een breder debat over wat onze samenlevingen betekenen – en wat ze verdoezelen – wanneer ze kwesties van vertrouwen, het algemeen belang en sociale solidariteit bespreken. Een echte discussie over deze zaken, niet de neppe die wordt gepresenteerd door politici en Guardian-schrijvers, zou de kern moeten zijn van hoe we zorgen over privacy, persoonlijke keuze, sociale druk en tirannie van het gepeupel aanpakken.

Wanneer columnisten, politici en liberale krantenlezers beweren dat we ons allemaal moeten houden aan het gemeenschappelijk belang bij het nemen van het vaccin, leggen ze plotseling een ethische maatstaf op die ze zelden gebruiken bij het afwegen van andere kwesties. De plotselinge zorg voor het welzijn van het hele publiek klinkt hol en egoïstisch als het wordt geuit door degenen die normaal gesproken alleen de meest oppervlakkige interesse tonen in het algemeen welzijn en de sociale solidariteit.

Voorbij het clownsmasker

De realiteit is dat we in samenlevingen leven die gedurende ten minste vier decennia uitsluitend in het belang van een kleine zakelijke elite zijn geleid. Deze bedrijfsklasse – die al onze grote mediakanalen bezit en beheert en een draaideur biedt voor onze gevangengenomen politici – houdt zich niet alleen bezig met geld verdienen. Bedrijven zijn commerciële ondernemingen die worden gedreven door een psychopathische obsessie met het maximaliseren van winsten en het externaliseren van kosten – dat wil zeggen, het doorgeven van de giftige erfenis van hun bedrijfsmodellen aan degenen die uit het zicht zijn: de binnenlandse armen, de buitenlandse armen en toekomstige generaties.

My latest: The increasingly desperate task of capitalism's perception managers is to dissociate our economic system from the emerging environmental crisis – to break our understanding of the causal link between the two https://t.co/S4Aby314FX

— Jonathan Cook (@Jonathan_K_Cook) October 25, 2020

Er zijn mensen in onze samenlevingen, velen naar het schijnt, die dit niet begrijpen. Na een jeugd doorgebracht kijken naar advertenties voor Ronald McDonald, ze worstelen om te zien langs de clown masker, aan de verdwenen bossen die ooit de longen van de planeet waren en zijn nu enorme verwerkingsbedrijven die kracht-voeding honderden miljoenen gevangen vee maïs afval vrij dan gras, en dat moet deze arme beesten dan medicijnen geven om ze in leven te houden met hun onnatuurlijke dieet. Dat is wat echt nodig is bij de productie van een high-street cheeseburger.

De zichtbare miljardairs, mensen als Rupert Murdoch, Jeff Bezos en de Koch Brothers, zijn niet beter dan de anonieme bedrijven waarmee ze concurreren. Ze hebben enorme rijkdom verzameld, niet omdat ze buitengewone zakelijke visionairs zijn, maar omdat ze getalenteerde narcisten en psychopaten zijn wiens extreme hebzucht en meedogenloze jacht op eigenbelang hen aan de top hebben gebracht. En omdat ze het toppunt van onze sociale hiërarchieën vormen, kunnen ze zowel de politieke en economische ideologieën die deze hiërarchieën ondersteunen, rationaliseren en de sociale waarden vormen waarnaar de rest van ons moet leven.

Gebrek aan vertrouwen

Decennialang hebben onze samenlevingen één enkele waarde met twee gezichten aanbeden: geld en macht. Maar plotseling krijgen we te horen van dezelfde mensen die onze gemeenschappen hebben verneveld, die een economisch systeem van honden etende honden hebben gecreëerd, die de planeet hebben verwoest met hun hebzucht – de mensen die een religie van neoliberale orthodoxie hebben gemaakt – dat we erop moeten vertrouwen dat ze onze beste belangen ter harte tijdens de pandemie.

New BBC chair Richard Sharp is not only a major donor to the Conservative party but he helped to fund a firm accused of 'human warehousing', stuffing benefit recipients into 'rabbit hutch' flats to profit from a Conservative government scheme https://t.co/nR4wOeZozv

— Jonathan Cook (@Jonathan_K_Cook) February 26, 2021

Tot nu toe gaven ze niets om het algemeen belang. Maar plotseling, na vele maanden van economische krimp, wanneer bedrijven eindelijk de kans krijgen om weer snel geld te verdienen – door vaccins te produceren en te verkopen aan wanhopige regeringen en hun bevolking, of door een haastige terugkeer naar de normale gang van zaken te eisen door middel van gedwongen vaccinatieprogramma’s – de bedrijven en hun plichtsgetrouwe dienaren in de media en de politieke klasse zijn geschokt dat een deel van het publiek, het meest verraden, een gebrek aan “vertrouwen” aangeeft.

Nick Cohen biedt een interessant onderzoeksresultaat:

In Birmingham – de enige stad die gedetailleerde statistieken heeft geproduceerd – accepteerde slechts 60% van de 80-plussers de prik in Alum Rock, een achtergesteld en raciaal gemengd deel van de binnenstad, terwijl 95% het accepteerde in Sutton Four Oaks, een overwegend blanke forenzenwijk.

Waarom zou dat zijn? Waarom zouden welvarende blanke mensen aan wie het systeem altijd de voorkeur heeft gegeven, sneller vertrouwen hebben in een systeem dat voor hen zorgt dan de armen en etnische minderheden die door dat systeem altijd met minachting zijn behandeld?

De vraag stellen is hem beantwoorden. Welvarende liberalen als Cohen begrijpen dat ook. Daarom hopen ze de sociale controles nieuw leven in te blazen die informatie die hen niet bevalt streng controleren of censureren , waardoor ze opnieuw het exclusieve recht krijgen om de armen en gemarginaliseerden te vertellen wat de waarheid is, om voor hen te bepalen wat in hun belang is.

Five strikes, you're out: Twitter cracks down on Covid vaccine misinformation https://t.co/4V0jpEfhH5

— RFI English (@RFI_En) March 2, 2021

Hoeders van de gezondheid?

Een buitenaards wezen dat de afgelopen halve eeuw vanuit de hemel westerse samenlevingen bestudeert, zou het probleem beter kunnen verklaren dan Cohen. Mensen wordt gevraagd om de medische industrie, de bedrijfsmedia en de politici te vertrouwen die afhankelijk zijn van de goede wil van door winst geobsedeerde bedrijven om te beslissen wat het beste voor ons is, om te geloven dat de bedrijfselite deze keer geen kortere wegen zal nemen. dat ze geen informatie zullen verbergen, dat ze geen schade zullen berokkenen, dat ze de kosten niet zullen doorberekenen aan ons, het publiek. Dat het deze keer anders zal zijn.

Dit zijn precies dezelfde bedrijven en hun functionarissen die in het verleden de productie-industrieën vernietigden die de levensader waren van nu gedecimeerde gemeenschappen; dat de geïntensiveerde militarisering van institutioneel racistische en corrupte politiediensten goedkeurde, waardoor ze in binnenlandse legers werden veranderd; en die bezig zijn met het plunderen en vernietigen van de planeet waarvan we allemaal afhankelijk zijn.

Veel mensen zien het bloedbad dat wij als soort hebben aangericht op de planeet die we bewonen, en betwijfelen of deze zelfde psychopaten kunnen worden vertrouwd om beter te zorgen voor wat er in ons lichaam gebeurt dan voor de wereld buiten ons. Die twee werelden – interieur en exterieur – zijn immers nauw met elkaar verbonden. Kunnen degenen die gefaald hebben in hun werk als bewakers van de planeet echt worden vertrouwd als bewakers van onze gezondheid?

My latest: The campaign to discredit Vitamin D research is entirely divorced from evidence-based medicine. It is 'guild' politics at its worst. Medical protectionism. These attacks have nothing to do with public health, fighting Covid or savings lives https://t.co/YK7OplO5nc

— Jonathan Cook (@Jonathan_K_Cook) February 22, 2021

Jungles voor de ‘fittest’

Omgekeerd zijn die mensen die minder egoïstische samenlevingen wilden – plaatsen waar sociale solidariteit en het gemeenschappelijk welzijn de zwaksten en de meest kwetsbaren echt zouden beschermen – genegeerd, gekleineerd en besmeurd (ja, we zijn niet vergeten wat de Guardian en andere liberalen deden aan Corbyn en zijn aanhangers).

My latest: The Guardian is still posturing as a helpless bystander in the bitter feuds dividing the Labour party, when in reality it was an active participant in sabotaging Corbyn's efforts to make British politics more honest and accountable https://t.co/CLCxPzERO9

— Jonathan Cook (@Jonathan_K_Cook) August 10, 2020

Degenen die wilden dat onze samenlevingen zich als samenlevingen zouden gedragen, in plaats van te dienen als oerwouden waar alleen de ‘fitsten’ konden gedijen, waren niet eens een minderheid. Zij waren de meerderheid. Maar ze hadden en hebben nog steeds geen invloed.

Het zijn niet de miljardairs die de kranten bezitten die de sociale, politieke en economische maatstaven voor goed en slecht dicteren. Het zijn niet de miljardairs met stichtingen en denktanks die in staat zijn om zich in het hart van de regering te nestelen en in het geheim de politieke agenda te vertekenen en te corrumperen. Het zijn niet de miljardairs die dreigen het hele systeem in te storten, tenzij ze met publiek geld worden gered telkens wanneer hun eigen hebzucht de economie verwoest.

Na decennia van dit psychopathische egoïsme dat door de aderen van onze samenlevingen stroomt, wil plotseling een liberale elite het hebben over sociale verantwoordelijkheid. Ze willen dat we diezelfde bedrijfsbelangen vertrouwen die alles hebben vernietigd wat ons dierbaar is. Twijfelen, aarzelen, bang zijn op basis van lange ervaring is alleen het bewijs dat iemand een dwaas is, een complottheoreticus, anti-wetenschap, een Trumpiaanse populist.

Hmm. A new survey classes large numbers of Britons (and Europeans) as 'conspiracy theorists' for believing their government is exploiting Covid to increase surveillance – as the UK prepares to adopt vaccine certificates despite privacy and ethical concerns https://t.co/lS4CgMX4s4

— Jonathan Cook (@Jonathan_K_Cook) February 23, 2021

Zelfde oude patronen

Toen Covid-19 een jaar geleden arriveerde, schreef ik een populair bericht over de lessen die we van het virus konden leren . Helaas lijken we niets geleerd te hebben. In feite gaan we door in dezelfde, vertrouwde patronen van competitie, hebzucht en minachting voor de natuurlijke wereld. Het vaccin “genezen” zal ons niet redden van de echte ziekte die ons doodt.

In feite, terwijl rijke landen arme landen verknoeien om sneller betere vaccins in handen te krijgen; terwijl staten het virus uitbuiten om de binnenlandse surveillanceprogramma’s die lang vóór Covid werden uitgerold, te intensiveren; als “nepnieuws” over het virus en vaccins het voorwendsel wordt om het gordijn voor het raam te sluiten waardoor we een glimp opvangen van een beetje van de echte wereld waarin we leven, niet de mythische wereld die de heerschappij van de plutocraten ondersteunt, gaan we terug naar het ergste soort normaal. Het ‘normaal’ van onwetendheid, verdeeldheid, kolonialisme.

Mensen pesten om het Covid-vaccin te nemen – hetzij door middel van prikkels of straffen – is geen sociale solidariteit of sociale verantwoordelijkheid. Het is een zelfvoldane liberale verwaandheid die zich voordoet als die dingen.

Als we echt een sociale consensus willen, als we echt het algemeen belang willen, als we echt willen dat iedereen op het collectief vertrouwt, dan moeten we onze samenlevingen opnieuw vormgeven. We moeten besluiten de bekrompen, egoïstische, onverklaarbare elite die over ons regeert, af te wijzen. We moeten voor eens en voor altijd besluiten om het collectief, de commons, het algemeen belang te waarderen – niet aanbidding op het altaar van winst en hebzucht.