In 1975 werd Suriname onafhankelijk

Ruim een derde van de bevolking had er geen vertrouwen in, en vluchtte naar het land van ‘Sinterklaas en Zwarte Piet’. De geplaagde voorman van de PvdA, die in mijn vorige bijdragen ook al werd genoemd als tegenstander van de ‘gastarbeiders‘, Joop den Uyl, was inmiddels premier. De massale volksverhuizing van zoveel Surinamers naar Nederland was voor zijn politieke toekomst geen cadeautje. Maar de Surinamers waren Nederlanders, en vrij om zich in Nederland te vestigen, tot op het moment dat Suriname op eigen benen zou staan.

Je kon het de Surinamers niet kwalijk nemen dat zij hun toevlucht zochten tot het ‘Land van Melk en Honing‘ in Europa. Maar naast de systematische afbraak van de industrie, en de ‘oliecrisis‘ van 1973 als gevolg van wéér een oorlog tussen Israël en haar buren, was de influx van zo’n grote groep Surinamers een last die ons ‘kikkerlandje‘ niet kon dragen zonder serieuze offers.

Dat Nederland na de tweede wereldoorlog vasthield aan haar rechten als kolonisator was een historische vergissing. De Amerikanen, met name, deden  wat ze konden om ons weg te krijgen uit Indonesië, zodat zij onze plaats in konden nemen, met ‘andere middelen‘. In het onvolprezen boek ‘Confessions of an Economic Hitman‘, beschrijft de auteur, John Perkins, hoe hij er op uit werd gestuurd om de Amerikaanse (olie-) belangen in dat land veilig te stellen met ‘leningen‘ en ‘investeringen‘. In Suriname en de Nederlandse Antillen hadden de Amerikanen geen belangen, anders dan via ‘Alcoa‘ (Aluminium Company of America), die echter door ons land op haar wenken werd bediend met een eindeloze ‘lease‘, waardoor de Amerikanen niets te klagen hadden, en Nederland in Suriname met rust lieten. Evenals in de Antillen, waar Nederland op commando de raffinaderij op Curaçao de nek omdraaide toen de Amerikanen het plan opvatten om Venezuela te wurgen.

De zorgen van Surinamers die geen vertrouwen hadden in de toekomst zonder Nederland kregen gelijk. Van een stabiel bestuur is geen sprake geweest, en de ontwikkeling van het land stagneerde, om het vriendelijk te zeggen. Uiteenlopende groepen met etnische belangen namen elkaar de maat in de landelijke politiek, waarbij de geruchten over de invloed van ‘drugsbaronnen‘ steeds sterker werd. Een militaire staatsgreep bracht Bouterse aan de macht, terwijl Ronnie Brunswijk een ‘junglecommando‘ op de been bracht die de strijd met hem aanbond. ‘Boze Tongen‘ beweerden dat het eigenlijk twee fracties waren van de ‘cocaïne-maffia‘, en dat het niet uitmaakte wie er won: Het land zou hoe dan ook naar de verdommenis gaan.

De Amerikanen lokten op enig moment de zoon van Bouterse in Panama in de val, en sloten hem langdurig op, nadat Brunswijk en Bouterse zich in 2010 hadden verzoend. Nederland bemoeide zich ook na de onafhankelijkheid van Suriname op allerlei manieren met de binnenlandse politiek in dat land, mede door de druk van alle Surinamers die zich in ons land hadden gevestigd. Het is een onwerkbare situatie die de bestuurlijke stabiliteit van het land zeker niet ten goede komt. Suriname heeft behoefte aan mensen die lokaal de schouders eronder zetten, geholpen door buitenlandse investeringen. De enige partij die interesse toont, op dit moment, zijn de Chinezen.

Het is ‘Den Haag‘ een gruwel, en ik beken dat ik cynisch ben als ik suggereer dat de onverwachte bekendmaking van het vonnis in het proces tegen Bouterse over de ‘Decembermoorden‘, juist op het moment dat Bouterse in China was, onderdeel is van de campagne van ‘Den Haag‘ om Bouterse en China uit de vergelijking te halen. En niet om het land een nieuwe kans te geven, maar om het te verzuipen. Zoals het schaamteloze getouwtrek over hulpgelden na een natuurramp die St Maarten trof ook onze bestuurlijke impotentie onderstreept, en cynische lezing van ‘hulp‘ weergeeft.

Met deze bijdrage neem ik het niet op voor enige vertegenwoordiger van bepaalde belangen in die Surinaamse ‘soap‘. En de juristenkliek die zich, samen met geselecteerde journalisten in dat wespennest hebben gestoken om deze of gene in het zadel te helpen, of van zijn sokkel te trekken, gaan dat land zeker niet redden. Ze kosten dat land een arm en een been, terwijl iedereen maar rond blijft drijven in het verleden. Het falen van Nederland als koloniale mogendheid is dat ze, net als koloniale mogendheden elders, niet voorzagen dat die landen potentie hadden als handelspartner. Het eindeloze ‘bemoederen‘ en ‘coachen‘ breekt ons eerder steeds meer op. Internationaal, maar ook nationaal, waar we verwachtingen wekken die we niet waar kunnen maken. Ook al omdat we niet onze eigen koers kunnen varen, maar moeten luisteren naar ‘Washington‘ en ‘Brussel‘ (NAVO). Daarmee voeden we de onvrede van Surinamers in ons eigen land. Vergelijkbaar met wat er mis ging met de Molukkers. En dat is niet zonder gevaar.

Op het moment dat je iemand tot ons land toelaat als inwoner van dit land, doe dat dan met de tekst: ‘Welkom! Je bent nu Nederlander!’. Vergeet dat land waar je geboren bent, of waar je ouders geboren zijn, en gedraag je als Nederlander. Niks ‘inburgeringscursus‘. Voeg je en geniet. En als het niet bevalt, of je kunt niet aarden, ben je vrij om te vertrekken. Paspoort inleveren bij de poort, en veel succes verder met je leven!