De #MeToo-campagne heeft misschien niet alle Egyptische vrouwen getroffen, maar ze blijven vocaler en krachtiger groeien in hun strijd tegen intimidatie
In oktober 2017 werd de ‘MeToo’-beweging van Tarana Burke 2006 nieuw leven ingeblazen door een eenvoudige tweet van actrice Alyssa Milano. Een jaar later werd de hashtag meer dan 19 miljoen keer getweet door vrouwen over de hele wereld. Het lijdt geen twijfel dat de # MeToo-campagne vrouwen overal ter wereld heeft gemobiliseerd en verenigd. Maar voor Egyptische vrouwen kwam de strijd tegen seksuele intimidatie ver voor de heropleving van #MeToo.
Statistieken tonen aan dat Egyptische vrouwen al tientallen jaren vechten tegen seksuele intimidatie. Uit een VN-vrouwenrapport uit 2013 bleek dat 99,3% van de Egyptische vrouwen en meisjes enige vorm van seksuele intimidatie hebben meegemaakt. In 2017 noemde een Thomson Reuters Foundation poll Cairo als de gevaarlijkste megastad voor vrouwen en noemde verbale en fysieke intimidatie enkele van deze gevaren.
Dergelijke statistieken onthullen waarom Egyptische vrouwen geen andere keuze hadden dan veel eerder een strijd tegen seksuele intimidatie aan te gaan dan de start van de # MeToo-campagne. In de loop der jaren hebben vrouwelijke activisten en veel mannelijke aanhangers gevochten om de epidemie van seksuele intimidatie in Egypte te beëindigen.
Geen keuze
“We hebben veel juridische en maatschappelijke voordelen behaald,” bevestigt de Egyptische journaliste Heba Mahfouz , verwijzend naar veranderingen in seksuele intimidatiewetten, officieren van justitie die seksueel intimidatiezaken behandelen in een veel sneller tempo, in aanvulling op meer sociaal bewustzijn en meer open discussies over seksuele intimidatie. Egyptische vrouwelijke activisten zijn er ook in geslaagd om publieke aandacht voor seksuele intimidatie te brengen en deze te transformeren van een privé, taboe naar een publieke kwestie.
Een van de meest succesvolle door vrouwen geleide initiatieven in Egypte is Harass Map , opgericht door een groep activisten in 2010. Harass Map stelt vrouwen in staat om specifieke seksuele intimidatie-incidenten te melden door op een virtuele kaart de exacte locatie van het incident te lokaliseren en de dader te beschrijven als een manier om anderen te waarschuwen en aanvallers bloot te leggen.
Na de Arabische opstand van 2011 werd de Facebook-pagina I Saw Harassment opgericht in 2012. Het initiatief wordt geleid door activisten tegen pesterijen die pesterijen controleren en documenteren. Ze trainen vrijwilligers, geven bewustwordingsworkshops en bieden een veilige plek voor Egyptische vrouwen om hun intimidatie-ervaringen te delen. De pagina heeft een aanzienlijke impact gehad en heeft in de loop der jaren veel vrouwen aangemoedigd om open te staan over hun ervaringen en hun succesverhalen over het bestrijden van hun pesterijen.
Bovendien heeft het online en offline activisme van Egyptische vrouwen geleid tot wijzigingen in de wetgeving inzake seksuele intimidatie, twee keer in de recente geschiedenis van Egypte. De meest recente wijzigingen kwamen in 2014, met wijzigingen in artikel 306 van het strafwetboek van Egypte, om de straffen voor daders van seksuele intimidatie te verbeteren. Het is vanwege deze prestaties dat Mahfouz erop staat dat “# MeToo nieuw leven inblazen wat er al was, maar het heeft de Egyptische beweging niet gecreëerd.”
Inspiratie en trauma
Hoewel velen het met Mahfouz eens zijn, beweren anderen dat de #MeToo-beweging erin is geslaagd geselecteerde groepen vrouwen in Egypte te inspireren. “Voor mij persoonlijk heeft het [#MeToo] een debat geopend tussen gelijkgestemde mannen, die open staan voor leren en hun gedrag verbeteren”, zegt mensenrechtenactivist Sally Sami .
Voor traumapsychotherapeut Yasmine Madkour heeft de #MeToo-beweging haar persoonlijk geïnspireerd. “Het was het piekmoment voor mij om vrij en publiekelijk te praten over mijn persoonlijke ervaring met seksueel misbruik op mijn persoonlijke Tumblr- blog,” onthult Madkour. “Al jaren voor de # MeToo-campagne schreef ik mijn ervaring zonder details, voor genezingsdoeleinden en ook voor bewustmakings- en empowermentdoeleinden. De # MeToo-campagne was voor mij een soort trigger om in detail over mijn ervaringen uit het verleden te praten. ”
Madkour beweert dat de campagne ook enkele van haar patiënten trof, grotendeels bestaande uit seksueel getraumatiseerde vrouwen. Voor sommigen was de impact schadelijk, omdat #MeToo-nieuwsverhalen traumatische herinneringen veroorzaakten. “Ik heb velen van hen geadviseerd om het nieuws niet te volgen; het is niet gezond voor hen om te blijven volgen wat het trauma veroorzaakt, ”legt Madkour uit.
Maar voor andere vrouwelijke patiënten betoogt Madkour dat de impact van # MeToo positief was: “Met dergelijke campagnes kan elk van hen het gevoel hebben dat ze niet alleen is in haar strijd en dat ze niet de reden is dat haar seksuele intimider haar benaderde.” Madkour , Sami en Mahfouz zijn het er allemaal over eens dat #MeToo sommige Egyptische vrouwen inspireerde om publiekelijk te gaan met hun seksuele aanvallen en / of pesterijen.
En ze hebben gelijk. Aangemoedigd door de # MeToo-beweging heeft een aantal Egyptische vrouwen publieke beschuldigingen geuit tegen hun daders. In februari 2018 nam voormalig presidentskandidaat en mensenrechtenadvocaat, Khaled Ali , ontslag bij de Bread and Freedom Party, die hij in 2013 mede oprichtte, na aantijgingen door een voormalige collega dat ze in 2015 seksueel was lastiggevallen door Ali.
In augustus 2018 plaatste een Egyptische vrouw genaamd Menna Gubran online een video van een man die haar lastig viel in een straat in Caïro. De video werd ’s nachts viraal. Vervolgens werd in september 2018 een prominente Egyptische tv-presentator en werknemer van Deutsche Welle (DW), Yousri Fouda, ontslagen uit DW na beschuldigingen van seksuele intimidatie door drie DW-collega’s. Dagen later publiceerde de Egyptische activiste Dalia al-Faghal een Facebook-bericht waarin Fouda werd beschuldigd van ongewenste seksuele avances.
Eindelijk, in oktober vorig jaar, diende de Egyptische mode-editor, May el-Shamy , een klacht wegens seksuele intimidatie in tegen haar baas, wat de eerste keer was voor een Egyptische vrouw om een klacht in te dienen tegen een meerdere.
Teleurstelling
Ondanks deze veelbelovende verhalen, wijst Sami erop dat het slachtoffer de schuld blijft geven aan vrouwen die zich uitspreken. Zowel Gubran als el-Shamy zijn hun baan kwijtgeraakt nadat ze hun aanvallers openbaar hadden gemaakt. Mahfouz en Sami voegen eraan toe dat de #MeToo-campagne minimale impact had op de meest kwetsbare groepen vrouwen, inclusief fabrieksarbeiders en vrouwen die afhankelijk zijn van het openbaar vervoer, waar pesterijen vaak voorkomen.
Teleurgesteld dat #MeToo tot nu toe de meeste Egyptische vrouwen heeft gefaald, voegt Sami eraan toe: “Ik hoopte dat het ernstiger situaties zou aanpakken waarin vrouwen extreem kwetsbaar zijn voor aanvallen en geen kanalen hebben om te ontmaskeren of hulp te zoeken.”
De # MeToo-campagne heeft misschien niet alle Egyptische vrouwen getroffen, maar het goede nieuws is dat ze steeds vocaler en krachtiger blijven groeien in hun strijd tegen intimidatie. Het lijdt geen twijfel dat campagnes zoals # MeToo sommigen helpen machtigen en inspireren, zelfs als ze niet alle vrouwen bereiken. Dergelijke uiteenlopende campagnes en hashtags op sociale media voegen tenslotte meer stemmen toe aan de strijd tegen seksuele intimidatie. “De stemmen tegen seksuele intimidatie en seksisme op de werkplek hebben een betere kans om gehoord te worden door de verschillende campagnes en sociale media-trends”, zegt Madkour.
Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier. Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.