Het verwijderen van vaccinatiegegevens over niet-binaire individuen laat zien hoe problematisch de situatie van de transgendergemeenschap in India is.

Te midden van een woedende pandemie bevindt de transgendergemeenschap in India, die tien jaar geleden 5 miljoen telde, zich op zijn dieptepunt als het gaat om kwetsbaarheid voor ziekte en nood. De reden waarom er geen recente statistieken zijn, is omdat de volkstelling van 2011 de enige keer was dat populatiegegevens voor niet-binaire personen, ook wel ‘anderen’ genoemd, werden geregistreerd. In 2014 kregen transgenders na een lange juridische strijd de status van derde geslacht in India. Het NALSA-vonnis gaf de regering de opdracht om een derde geslachtskolom toe te voegen aan al haar documenten als wettelijke erkenning.

Helaas worden transgenders nog steeds ‘anders’. Meest recentelijk heeft het registratieformulier op het officiële COVID-19-vaccinportaal van de regering van India drie geslachtscategorieën: mannelijk, vrouwelijk en anderen. “Het klinkt discriminerend en vernederend”, vertelde Dhananjay Chauhan, een vooraanstaande transgenderactivist uit Punjab, me aan de telefoon.

Wat een nog grotere teleurstelling was, was het feit dat deelnamegegevens voor transgenders zijn verwijderd uit het dashboard van het CoWIN online vaccinregistratieportaal. De infographic geeft nu alleen de gegevens weer voor mannen en vrouwen onder de vaccinatiecategorie, respectievelijk omlijnd in blauw en roze.

Het cijfer voor “anderen” kan niet eens worden bepaald door het verschil te berekenen tussen het totale aantal gevaccineerde en de gevaccineerde mannen en vrouwen bij elkaar opgeteld, omdat het dashboard het totale aantal tot nu toe toegediende doses weergeeft, inclusief zowel de eerste als de tweede schoten. Dit wissen wordt een reis van ‘othering’ naar het onzichtbaar maken van de ‘others’, waarmee wordt onthuld hoe problematisch de situatie van de transgendergemeenschap in India werkelijk is.

Nee, ik ben niet ingeënt

Op 16 januari begon India met zijn vaccinatiecampagne. Uit gegevens blijkt echter dat op 16 mei slechts 3,97% van de “anderen” ten minste één injectie heeft gekregen, slechts 0,013% van het totale aantal gevaccineerden. Nu de derde golf van infecties door het land raast, wacht de derde-geslachtsbevolking nog steeds op flacons die worden toegewezen voor hun vaccinatiekampen. Pushpa Mai, een vooraanstaande trans-activist uit Rajasthan, zegt: “Tot nu toe hebben we slechts 50 transgenders in Jaipur kunnen vaccineren en we wachten op onze nieuwe kampdatum. Zodra we de flacons hebben gesanctioneerd, gaan we verder. Tot dan, wat is er anders aan de hand dan te wachten – zo is de situatie overal.”

Simran, uit Rajasthan, hoestte tijdens het telefoongesprek. Ze was de stad uit om deel te nemen aan een verwante sammelan, de gemeenschapscongregatie. Toen haar werd gevraagd over het laten vaccineren, snauwde ze: “Didi, waarom blijf je elke keer dat je belt dezelfde vraag stellen? Ken je de staat nog niet? IK BEN NIET ingeënt. Regel jij het voor mij? Kun je?” Ze zei dat geen van haar dera (gemeenschapshuis) vrienden was ingeënt, wat voor veel problemen heeft gezorgd.

Soms houden transgenders die in dera’s wonen , die zichzelf liever kinnars of hijra’s noemen en die traditionele gemeenschapsspecifieke rollen vervullen, vaak afstand van de transgenders die NGO’s en gemeenschapsgerichte organisaties (CBO’s) leiden. Simran vertrouwt op badhai voor haar levensonderhoud, een praktijk waarbij de hijra of kinnars– van wie wordt gezegd dat ze een goddelijk geschenk hebben gekregen – gaan bij feestelijke gelegenheden van deur tot deur en vragen om geschenken en aalmoezen in ruil voor zegeningen. Tijdens de pandemie is deze bron van inkomsten grotendeels opgedroogd, waardoor velen hulpeloos en afhankelijk zijn van bedelen en erger. Een vaccinatiebewijs zou hen helpen om terug te keren naar hun traditionele manier van leven.

Volgens Mai is bundelen in NGO’s en CBO’s niet voldoende omdat er districten en dorpen zijn die geen opgeleide transgendervertegenwoordiging hebben om dergelijke kampen te kunnen organiseren of zelfs maar weten wie ze moeten benaderen. Omdat grote delen van de transgenderpopulatie geen opleiding en technische kennis hebben, kunnen velen zich niet online registreren, wat de enige optie is om contact op te nemen met vaccinatiecentra. Er is behoefte aan bewustwording via televisie, kranten en andere media om transgenders ertoe te brengen zich te laten vaccineren en hun vrienden ervan te overtuigen dat ook te doen. Mai’s voorstel is dat naast de aanpak van kringloop in NGO’s en CBO’s, lokale medische gezondheidsfunctionarissen het initiatief zouden moeten nemen om de transgenderpopulatie in hun respectieve gebieden te laten vaccineren.

Een andere belemmering voor het registreren voor vaccinatie is het ontbreken van identiteitsdocumenten. Vanwege het stigma dat hen omringt, hebben veel transgenders op jonge leeftijd hun ouderlijk huis verlaten of zijn ze voortijdig met school gestopt vanwege discriminatie en regelrechte mishandeling. Dit betekent dat de meerderheid geen identiteitsbewijs heeft of alleen een identiteitsbewijs waarin het geslacht staat dat ze bij de geboorte hebben gekregen en waarmee ze zich niet meer identificeren. De bepalingen om hen transgender-identiteitskaarten te verstrekken, worden nog steeds besproken door de regering, wat op dit kritieke moment niet snel genoeg kon komen.

Vaccin aarzeling

Alisha (niet haar echte naam), uit Chandani Chowk, moest tijdens de lockdown haar toevlucht nemen tot prostitutie om te overleven en loopt nu een hoger risico om het virus op te lopen via haar cliënten. “In het begin was ik doodsbang om deze vaccinatie te krijgen”, vertelt ze me. “Maar toen besloot ik dat ik hoe dan ook ga sterven, maar beter een kans wagen door me te laten vaccineren; waarschijnlijk overleef ik het. En ik nam contact op met een NGO en werd gevaccineerd via hun vaccinatiekamp.”

Deze aanvankelijke aarzeling die Alisha beschrijft, heeft diepe wortels en is een van de factoren die van invloed zijn op de lage acceptatiegraad in de gemeenschap. Transgenders melden vaak discriminatie in ziekenhuizen en openbare plaatsen vanwege hun non-conformiteit. In de koloniale tijd werden transgenders, toen algemeen bekend als eunuchen, gecategoriseerd als gewone misdadigers of geboren criminelen onder de Criminal Tribes Act van 1871 en werden ze gestraft voor hun travestie. Historische vervolging maakte transgenders niet alleen onzichtbaar in de publieke sfeer, maar legde ook de basis voor een transfobe samenleving.

Tot op de dag van vandaag worden transgenders gezien als een kwestie van nieuwsgierigheid. “Er zijn verschillende lagen van discriminatie in de toegang tot gezondheidszorg in dit land. De artsen zijn nieuwsgierig naar de transgender-identiteit en exploiteren ze daarom in het proces, “vertelde Shuvojit Moulik, oprichter van Civilian Welfare Foundation, een in Kolkata gevestigde NGO, aan LiveMint. Tijdens mijn onderzoek meldden velen dat artsen en medische professionals hun geslachtsdelen zouden onderzoeken, zelfs als de enige klacht verkoudheid of hoesten is. Velen melden medische nalatigheid . Het is geen verrassing dat transgenders deze discriminerende en transfobe ruimtes proberen te ontwijken, en er de voorkeur aan geven te vertrouwen op traditionele medicijnen of lokale kwakzalvers voor behandeling.

Shreya Reddy, die zich identificeert als een transvrouw en werkt als kliniekmanager in een transgender gezondheidscentrum in Hyderabad, wijst op de ironie dat zelfs die transgender vrijwilligers die de vaccinatiekampen runnen de prikken niet nemen. Dit zorgt vaak voor nog meer scepsis bij degenen die naar de vaccinkampen komen.

Blootstelling aan hormoontherapieën, hiv en complexe geslachtsaanpassende operaties maken transgenders immuungecompromitteerd en dus kwetsbaarder, en begrijpelijkerwijs sceptischer over de bijwerkingen van een nieuw vaccin. Volgens het tijdschrift Equality “hebben gemeenschappen die ondervertegenwoordigd zijn in medische onderzoeken, waaronder die voor vaccins, een aanzienlijk wantrouwen ontwikkeld ten aanzien van het algehele effect dat bepaalde medicijnen en producten op hun gezondheid zullen hebben.” Dit wordt nog verergerd door het feit dat de schaarste aan artsen die gespecialiseerd zijn in geslachtsverandering ertoe heeft geleid dat veel transgenders melden dat ze worden behandeld als proefpersonen door plastisch chirurgen die niet over de nodige expertise beschikken.

Reddy deelt haar eigen ervaring met aarzeling over vaccins. Ze zegt dat er geen informatie is over de mogelijke bijwerkingen van het COVID-19-vaccin, zoals vermoeidheid, koorts en lichaamspijn. Vanwege de ernst van de symptomen na de vaccinatie waren velen, zoals zijzelf, die een geslachtsherbevestigingsoperatie hebben ondergaan, ervan overtuigd dat ze zouden sterven. Zelf voelde ze twee dagen lang pijn en duizeligheid nadat ze een injectie had gekregen, omdat ze dacht dat er iets mis was gegaan. Ondanks dat ze een gezondheidswerker was, had Reddy niemand om haar angsten weg te nemen.

Een tijd voor erkenning

Na kritiek op de lage vaccinatiegraad onder de gemeenschap, gaf het Ministerie van Sociale Rechtvaardigheid en Empowerment instructies aan staten en vakbondsgebieden om ongehinderde en willekeurige vaccinatie voor transgenders te vergemakkelijken. De staten nodigden gemeenschapsorganisaties uit om als brug te fungeren om de transgenderbevolking te laten vaccineren. Maar aangezien transfobie hen in de marge van de samenleving laat leven, ongeïdentificeerd, hebben lokale autoriteiten niet eens de juiste gegevens van de transgenderpopulatie en hebben ze de gemeenschap nodig om hen te helpen deze meest kwetsbare groep te bereiken.

Het volledig wissen van vaccinatiegegevens op een site als CoWin is een verdere klap voor de vertegenwoordiging en gelijkheid. Het is de hoogste tijd dat de Indiase regering en de samenleving erkennen dat als transgenders worden “anders” of verwaarloosd in iets dat ogenschijnlijk onschuldig is als schrijven, dit zich in de praktijk onvermijdelijk zal vertalen in dodelijke verwaarlozing. De primaire behoefte hier is dus om hun transgender-identiteit op registratieformulieren en certificaten te vermelden en de anonieme en afwijzende classificatie “anderen” te verlaten. De transgenderpopulatie moet worden opgenomen in andere reeksen overheidsgegevens om aan hun behoeften en eisen te voldoen. Alleen dan zal er een reële hoop zijn op de emancipatie van deze lang gemarginaliseerde gemeenschap.

De standpunten in dit artikel zijn die van de auteur en komen niet noodzakelijk overeen met het redactionele beleid van Indignatie.

Indignatie is al meer dan 10 jaar vrij, eerlijk en onafhankelijk. Geen miljardair bezit ons, geen adverteerders controleren ons. Wij zijn een door lezers ondersteunde non-profitorganisatie. In tegenstelling tot veel andere publicaties, houden we onze inhoud gratis voor lezers, ongeacht waar ze wonen of het zich kunnen veroorloven om te betalen.

In het post-truth-tijdperk van nepnieuws, echokamers en filterbubbels publiceren we meerdere perspectieven van over de hele wereld. Iedereen kan bij ons publiceren, maar iedereen doorloopt een rigoureus redactioneel proces. U krijgt dus op feiten gecontroleerde, goed gemotiveerde inhoud in plaats van ruis.

Steun ons om te groeien met jullie post of een financiële donatie, wij zullen daar erg blij mee zijn.