Indignatie redactie 
Het is een groot voorrecht om in een land te wonen waar vergaderingen over de hele linie niet kunnen worden verboden, zelfs niet in uitzonderlijke tijden. rechtse weten dat, in tegenstelling tot wat ik denk dat de trieste ‘corona-demo’s’ zijn met een complot, werd deze week voor het eerst gedemonstreerd voor een belangrijk doel en ten tweede zeer succesvol. Succesvol maar alleen in de zin dat er een punt is gemaakt. Misschien kunnen alleen de doden en de meningsverschillen worden geteld voor degenen wier bezorgdheid werkelijk bestond: mensen die door racisme zijn getroffen.
In onze steden is het armoederisicopercentage van mensen met een migratieachtergrond aanzienlijk hoger dan dat van mensen zonder migratieachtergrond. Het verschil is het grootst voor mensen met een Afrikaanse migratieachtergrond. Laten we de discussie over de definitie van armoede terzijde schuiven en stellen: Mensen die getroffen zijn door racisme worden ook (!) Het meest getroffen door de effecten van Corona.
Natuurlijk is het virus niet racistisch, maar het laat wel zien waar de weekend demonstraties op gericht waren, tegen structureel racisme. Structureel of systemisch racisme betekent bijvoorbeeld dat mensen met een donkere huidskleur gemiddeld slechter af zijn dan mensen met een witte huidskleur vanwege hun huidskleur of hun oorsprong in essentiële aspecten van het leven (opleiding, werk, gezondheid). De ene grief leidt vaak tot de andere. Een tastbaar voorbeeld is het kind dat op achtjarige leeftijd naar Nederland emigreert en, aangezien hij de taal nog niet onder de knie heeft, een aanbeveling voor het secundair onderwijs krijgt. Dit leidt op zijn beurt tot potentieel slechtere sociale contacten, minder onderwijs, minder zelfvertrouwen en uiteindelijk een hoger armoederisico, wat op zijn beurt vaak leidt tot een slechtere gezondheid.
Mensen wilden in het weekend de aandacht vestigen op dergelijke onevenwichtigheden en correlaties. In de sociologie is er het prachtige werkwoord “reproduceren” voor wat daar is gebeurd. Het niet reproduceren van misstanden vereist twee dingen: ten eerste dat alle mensen dezelfde rechten hebben en ten tweede dat verantwoordelijke mensen zich bewust zijn van de verantwoordelijkheid door hun persoonlijke vrijheden, zodat individuele acties niet uitgroeien tot een systematische grief, deze versterken – of reproduceren . Maar dat is precies wat er gebeurt als ik in een pandemie sta met 5.000 plus mensen op één plaats. Daarom is verantwoordelijkheidsgevoel in liberale samenlevingen zo belangrijk. Het zorgt ervoor dat vrijheden niet beperkt hoeven te worden,
Tot dusver heeft dit in het Corona-jaar heel goed gewerkt. Mensen volgden niet alleen de hygiëne- en afstandsregels omdat ze zelf niet ziek wilden worden, maar omdat ze wisten dat hun acties gevolgen konden hebben voor minder bevoorrechte mensen (zoals mensen met eerdere ziekten). Dit basisprincipe van individuele verantwoordelijkheid voor anderen werd in het weekend overboord gegooid. Voor een mensenrechtenbeweging is dit ofwel een bewijs van armoede of een onbedoeld eerlijke eed van openbaring, trouw aan het motto: “Ik ga niet echt over mensen, het belangrijkste is dat ik er ben.” Sommige foto’s, bijvoorbeeld die van Rotterdam, moedigen me aan om deze veronderstelling als proefschrift in de kamer te plaatsen.
Om racisme te begrijpen, wordt blanken vaak aangeraden om zich in de positie van de getroffenen te verplaatsen. Ik stel daarom voor om je het volgende voor te stellen: je woont samen met je ouders en je drie broers en zussen in een appartement van twee en een halve kamer met lage plafonds en luidruchtige buren in een slecht verbonden deel van een grote Nederlandse stad. De school is gesloten, het jeugdcentrum is gesloten, je mag niet op het voetbalveld en je vader heeft leukemie. Een van zijn laatste gedachten is: ‘Ik kan niet ademen’.
