Intimidatie- en censuurcampagne tegen online onafhankelijke media

Een van de hoekstenen van de westerse soft power is het idee dat mensen in dit deel van de wereld de ‘vrijheid’ hebben om te leven zoals ze willen, zolang ze dat verantwoord doen op een manier die anderen niet in gevaar brengt. in diskrediet gebracht door westerse regeringen zelf in hun strijd tegen wat zij beschouwen als “propaganda”.

De verkooppunten die ervan worden beschuldigd dergelijke vaag gedefinieerde informatieproducten te verkopen, zijn onlangs het slachtoffer geworden van een gecoördineerde intimidatiecampagne die verontrustend verwijst naar hun mogelijke censuur nadat ze werden belasterd omdat ze naar verluidt deelnamen aan een verreikende Russische militaire inlichtingenoperatie in cyberspace.

Ook al zijn er geen aanklachten ingediend tegen de personen die zogenaamd met dit complot verbonden zijn, dat weerhoudt de westerse regeringen er niet van om hun leven te ruïneren.

Schimmige onderzoeken

OneWorld was zo’n doelwit van deze inspanningen, waarvan de eerste in december 2019 tegen hem en de auteur persoonlijk werd gelanceerd door de website ” EU vs Disinfo “, op zijn pagina beschreven als “het vlaggenschipproject van de East StratCom van de Europese Dienst voor extern optreden  “. Task Force “, in zijn lasterlijke hit getiteld” One World, One Author, One Chain Of Command “.

Dit werd gevolgd door een BBC-onderzoek begin juni van dit jaar dat nooit werd gepubliceerd nadat OneWorld zijn antwoord had vrijgegeven op de provocerende vragen die het per e-mail ontving onder de titel ” OneWorld’s reactie op de BBC: het is een schande om onze medewerkers te intimideren. ! “

De volgende aanval kwam later die maand van een schimmige “NGO” genaamd “EU Disinfo Lab”, die een rapport publiceerde over ” Hoe twee informatieportalen hun banden met het Russische persbureau InfoRos verbergen “.

Het werd vervolgens  medio juni aangehaald door een Nederlands lid van het Europees Parlement in het  Europees  Parlement en ook door de Associated Press (AP) en de New York Times (NYT) in hun gecoördineerde aanval op OneWorld eind vorige maand waarin niet nader genoemde Amerikaanse functionarissen werden geciteerd. OneWorld reageerde op hen in een artikel met de titel “ OneWorld’s reactie op media-laster: het delen van iemands mening maakt ze nog geen GRU-agent! “

Van OneWorld naar de rest van Alt-Media

Woensdagmiddag werd de intimidatiecampagne echter uitgebreid met verschillende andere sites nadat het “Global Engagement Center” van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken een speciaal rapport had uitgebracht over ” Ruslands pijlers van desinformatie en propaganda “.

OneWorld, InfoRos, InfoBRICS en Observateur Continental werden hier niet genoemd zoals in de vorige rapporten, maar deze keer werden de Strategic Culture Foundation, New Eastern Outlook, Global Research, News Front, South Front, Geopolitica.Ru en Katehon wel genoemd. belasterd als onderdeel van hetzelfde algemene complot.

Het rapport beweerde ook expliciet dat “Het Kremlin de directe verantwoordelijkheid draagt ​​voor het cultiveren van deze tactieken en platforms als onderdeel van zijn benadering om informatie als wapen te gebruiken.”

Het is vermeldenswaard dat dit alles plaatsvindt tegen de achtergrond van de toenemende schaduwblokkering van Alt-Media door sociale media en oproepen om dergelijke sites ronduit te censureren, evenals het door de Europese Commissie voorgestelde ‘ Actieplan voor Europese democratie ‘ voor ‘het tegengaan van desinformatie en op zich aanpassen aan veranderende bedreigingen en manipulaties ”, die voor dezelfde doeleinden zouden kunnen worden misbruikt.

Onmiskenbaar is de trend van westerse regeringen om alle Alt-Media te intimideren.

Gevaarlijke laster

Dit druist niet alleen in tegen hun zelfverklaarde waarde van ‘vrijheid van meningsuiting’, maar het belichaamt ook dezelfde misdadige tactiek die ze hun geopolitieke rivalen vaak beschuldigen van gebruik tegen dissidente stemmen, aangezien sommige van de bijdragers die direct of indirect werden belasterd als onderdeel van dit vermeende Russische militaire inlichtingenprogramma zijn westerse staatsburgers.

Met andere woorden, westerse regeringen lanceren een wereldwijde intimidatiecampagne tegen sommige van hun dissidente onderdanen in binnen- en buitenland, een campagne die actief over de hele wereld wordt gepropageerd op de hoogst mogelijke manier door hun Mainstream Media-surrogaten zoals de AP en NYT.

De lasterlijke beschuldigingen dat ze verbonden zijn met een buitenlandse inlichtingendienst zijn ook buitengewoon gevaarlijk, omdat ze misleide ‘patriotten’ kunnen aanzetten om die individuen schade toe te brengen, om nog maar te zwijgen van de onheilspellende suggestie dat ze door hun eigen regeringen worden onderzocht, alleen maar om te delen hun persoonlijke opvattingen over omstreden onderwerpen.

Als zodanig kunnen sommigen van hen bang zijn om met valse strafrechtelijke vervolging te worden beschuldigd als een laatste wanhopige poging om het ontkrachtte Russiagate-verhaal nieuw leven in te blazen.

De oplossing voor mediageletterdheid

Het lijkt er zeker op dat westerse regeringen de bedoeling hebben om de valse voorwendsels te bedenken waarop ze de censuur van de Alt-Media-sites in kwestie kunnen opleggen, maar als ze echt oprecht waren in het simpelweg ‘beschermen’ van hun mensen tegen wat ze beschouwen als ‘propaganda’ , dan zouden ze zich in plaats daarvan concentreren op het verbeteren van hun mediageletterdheid.

Wat hiermee bedoeld wordt, is om de bevolking voor te lichten over de verschillende soorten informatieproducten die vrijelijk voor hen beschikbaar zijn op internet, zodat ze zelf een beslissing kunnen nemen over de waarheidsgetrouwheid van de verschillende artikelen die ze tegenkomen met niet-reguliere opvattingen over wat dan ook. controversiële kwestie het kan zijn.

Deze oplossing zou het Westerse idee van zachte macht helpen beschermen dat mensen in dit deel van de wereld de “vrijheid” hebben om te leven zoals ze willen, zolang ze dat verantwoord doen op een manier die anderen niet in gevaar brengt.

Immers, wat iemand vrijwillig verkiest om in zijn vrije tijd en meestal in de privacy van zijn huis te lezen, is zijn eigen zaak, niet die van de overheid, behalve natuurlijk als het kinderpornografie is, materiaal gepubliceerd door officieel aangewezen terroristische organisaties, of een volledig verzonnen nepnieuwsgebeurtenis die de lezer bijvoorbeeld tot geweld zou kunnen aanzetten.

De verschillende informatieproducten onderscheiden

Hieronder volgt een beknopt overzicht van de meest voorkomende informatieproducten die op internet beschikbaar zijn en een korte omschrijving daarvan. Het is zeker niet uitputtend, en het is ook niet de bedoeling, aangezien het eenvoudig is om anderen te helpen de soms subtiele verschillen tussen deze materialen te onderscheiden, die soms overlappen tot hybride materialen, afhankelijk van het artikel in kwestie.

Er wordt geen waardeoordeel over deze informatieproducten gemaakt en het moet duidelijk zijn dat ze kunnen worden gecreëerd en verspreid door zowel de staat (regeringen, door de overheid georganiseerde ngo’s of GONGO’s, enz.) Als niet-statelijke actoren (gewone mensen, maatschappelijke organisaties). , enz.), waarvan de laatste categorie zich misschien niet eens bewust is van de specifieke producten die ze maken, noch zich ervan bewust is dat ze iets delen dat misschien niet precies is wat ze denken dat het is (bijvoorbeeld het delen van propaganda die ze ten onrechte geloof is journalistiek).

Zonder verder oponthoud, hier zijn de meest voorkomende informatieproducten die informele lezers het vaakst online tegenkomen, in volgorde van veronderstelde objectiviteit:

Journalistiek:

In zijn theoretisch zuiverste zin wordt de journalistiek verondersteld zich te beperken tot het uitsluitend rapporteren van de feiten zonder enige interpretatie of insinuaties.

Helaas is pure journalistiek tegenwoordig uiterst zeldzaam, maar doordat de gemiddelde persoon zich hiervan niet bewust is, kunnen degenen die andere informatieproducten pushen hun werk als zodanig verhullen, gezien het feit dat veel mensen onbewust meer ontvankelijk zijn voor de boodschap die wordt verspreid door alles wat met dat label. Kortom, de meeste producten die zichzelf journalistiek noemen, zijn geen echte journalistiek.

Onderzoeken:

Nauw verwant met journalistiek, proberen onderzoeken diep in een bepaald onderwerp te duiken en worden verondersteld zo objectief mogelijk te zijn, vandaar dat veel mensen onbewust ontvankelijk zijn voor alles dat dit label gebruikt.

Desalniettemin beginnen onderzoeken, net als in de journalistiek, ook gebruik te maken van interpretatie en insinuaties. beïnvloed hen.

Analyse:

De interpretatie van feiten is wat analyse inhoudt, en het is tegenwoordig een van de meest voorkomende informatieproducten naast activisme en propaganda.

Veel lezers hebben niet de achtergrondkennis die nodig is om zelfverzekerd conclusies te trekken over complexe onderwerpen (vooral die met betrekking tot buitenlands beleid) zonder enige vorm van begeleiding, vandaar de populariteit van dit product. Dat gezegd hebbende, het vermommen van analyse als journalistiek is een misleiding van de kant van de auteur of de betrokken outlet, zelfs als dit uit onwetendheid is gedaan.

Op-eds:

Opinie-editorials bevinden zich tussen analyse en activisme, en laten de lezer expliciet weten dat wat ze tegenkomen iemands persoonlijke mening is. Meestal zijn opiniestukken niet al te geavanceerd en hebben ze de neiging om veel retoriek en soms zelfs demagogie op te nemen.

Het verschil tussen opiniestukken, activisme en propaganda is dat er geen twijfel bestaat over de bedoelingen van de eerstgenoemde, terwijl de bedoelingen van de laatstgenoemden misschien dubbelzinniger en moeilijker te onderscheiden zijn, afhankelijk van hoe goed ze zijn vermomd.

Activisme:

Veel mensen hebben een heel sterk gevoel bij iets en willen daarom promoten wat hun doel ook is, namelijk activisme. Het verschilt van analyse omdat het minder objectief is (de mate waarin deze echter volledig subjectief is, paradoxaal genoeg) en bedoeld is om de lezer naar een bepaalde conclusie te leiden. Als dit lukt, ondersteunt of verzet de lezer iets actief of passief.

Dit wordt meestal geassocieerd met dieren-, milieu- en mensenrechten, maar er komt steeds meer de internationale politiek bij kijken.

Propaganda:

Propaganda lijkt sterk op activisme, maar is nog minder objectief en bevat meestal een consistente verhalende draad door het hele product in kwestie en elk ander product dat ermee samenhangt. Het vermomt zich vaak ook als journalistiek of onderzoek, maar soms ook als analyse.

In tegenstelling tot de andere vijf bovengenoemde informatieproducten, is het over het algemeen ‘ruwer’, ‘directer’ en vaak ‘leugens door weglating’ door de belangrijkste feiten weg te laten die het verschil kunnen maken bij het beïnvloeden van de lezer.

Nepnieuws:

Deze term wordt net zo vaak misbruikt als de journalistiek tegenwoordig, en verwijst naar de bewering dat een volledig verzonnen nieuwsgebeurtenis waar is, zoals een politieke of militaire ontwikkeling, of de gerapporteerde woorden van een persoon. Moderne activisten- en propagandaproducten mijden nepnieuws omdat het meestal gemakkelijk – of in ieder geval uiteindelijk – wordt gedetecteerd en dus zowel de auteur als de outlet die het deelde in diskrediet brengt.

Het mag ook vanzelfsprekend zijn dat analyses (interpretaties) en / of conclusies waar iemand het niet mee eens is, geen nepnieuws zijn.

Handige tips om in gedachten te houden

Het is niet voldoende dat iemand alleen de verschillende beschikbare informatieproducten kan onderscheiden, aangezien ze ook een paar tips in gedachten moeten houden bij het bepalen van de waarachtigheid van het bovenstaande en of het de moeite waard is om iets dat erin wordt genoemd serieus te nemen.

Om te beginnen zou de auteur idealiter een echte persoon moeten zijn die zijn gezicht op internet deelt, tenzij ze een pseudoniem gebruiken om veiligheidsredenen die verband houden met de gevoeligheid van datgene waarover ze schrijven.

Ten tweede zou het een rode vlag moeten opwerpen als de lezer vaststelt dat een informatieproduct verkeerd is gelabeld, bijvoorbeeld als de reguliere media propaganda pushen onder de dekmantel van de journalistiek, zoals de eerder geciteerde stukken van de AP en NYT deden.

Het is ook buitengewoon achterdochtig wanneer iemand niet nader genoemde bronnen citeert, omdat er geen manier is om te bevestigen of ze echt bestaan. Ten slotte is ook de financiering van de betreffende outlet en / of auteur relevant, aangezien deze het doel van een informatieproduct zou kunnen beïnvloeden, al mag men daarom niet automatisch wantrouwend zijn tegenover een artikel.

Zo heeft de auteur zelf een  geschiedenis  van  constructieve  kritiek op het  Russische  buitenlandse  beleid,  ondanks het feit dat hij eerder in dienst was van de door de overheid gefinancierde  Spoetnik .

Meningsverschillen over aanwijzing zijn een bewijs van democratie

Dit alles gezegd hebbende, is het volkomen normaal dat er meningsverschillen zijn over welke aanduiding een bepaald informatieproduct zou moeten hebben.

Dat is eigenlijk heel gezond voor een democratisch maatschappelijk middenveld om te debatteren, zolang dit maar wordt gedaan door leden van de genoemde samenleving in plaats van dat hun regeringen hen een benaming opleggen.

Het is in strijd met de democratische tradities en soft power-opvattingen van westerse landen als hun autoriteiten degenen die dissidente opvattingen uiten – vooral als het hun eigen staatsburgers zijn – intimideren en aandringen op het censureren van hun werk.

Zoals eerder uitgelegd, is het ook erg gevaarlijk voor de regering om direct te verklaren of te impliceren dat degenen die bijdragen aan platforms die door de autoriteiten zijn aangemerkt als “propaganda”, betrokken zijn bij een buitenlandse inlichtingenoperatie.

Gezien het feit dat geen van de personen die met deze claims zijn verbonden, is beschuldigd van een misdrijf, is het de definitie van laster volgens de eigen wettelijke normen van de meeste westerse landen om hen hiervan te beschuldigen, hoewel het niet verrassend zou zijn als veel advocaten zijn terughoudend om hun mogelijke zaken aan te pakken uit angst om aan de slechte kant van hun regering te komen.

Het Alt-Media-actieplan

Geconfronteerd met een ongekend intense druk van westerse regeringen vanwege het feit dat hun informatieproducten niet in overeenstemming zijn met de verhalen van de reguliere media, moeten de leden en verkooppunten die de Alt-Media-gemeenschap vormen dringend samenwerken om deze gevaarlijke antidemocratische aanval tegen hen te overleven. .

Er is niets mis mee om nauwer met elkaar te netwerken en hun werk op een nog frequenter basis te delen als een teken van solidariteit met elkaar, wat normaal is om te doen ondanks dat dergelijke platformoverschrijdende samenwerking wordt belasterd door westerse regeringen als zogenaamd “bewijs” van een Russische militaire inlichtingenoperatie.

Ze zouden ook actief meer van hun lezers moeten aanmoedigen om bij te dragen aan hun platformen als ze daartoe geneigd zijn, waarbij deze nieuwe schrijvers mogelijk het advies van de auteur opvolgen dat hij deelde met aspirant-analisten in zijn stuk van mei 2018 voor Global Research getiteld ‘ Political Analysis In Today’s Onderling verbonden geglobaliseerde samenleving: zeven stappen “.

Wat er ook gebeurt, niemand mag gedemoraliseerd raken of opgeven, aangezien de hernieuwde aandacht die westerse regeringen en hun Mainstream Media-surrogaten aan de Alt-Media-gemeenschap besteden, bewijst hoe effectief ieders werk is geweest.

Afsluitende gedachten

Westerse regeringen zijn uit de pas gelopen nadat ze onlangs hun nieuwste intimidatiecampagne hebben gelanceerd tegen de dissidente stemmen die hun werk delen in de Alt-Media Community. Het is buitengewoon gevaarlijk om te beweren of te suggereren dat deze personen en hun sites samenwerken met een buitenlandse inlichtingendienst zoals die van Rusland.

Even verontrustend zijn de stappen die deze regeringen geleidelijk nemen in de richting van de schijnbaar onvermijdelijke conclusie van het censureren van hun werk, wat indruist tegen de “vrijheid van meningsuiting” die die landen en hun samenlevingen beweren te steunen.

Het is ook betuttelend om hun mensen het recht te ontnemen om niet-reguliere opvattingen te lezen “voor hun eigen bescherming”. De oplossing zou moeten zijn om de mediageletterdheid te verbeteren, maar het is onwaarschijnlijk dat dit gebeurt, aangezien mensen zich dan kunnen realiseren hoeveel propaganda hun eigen regering verspreidt.

Andrew Korybko  is een Amerikaans politiek analist uit Moskou, gespecialiseerd in de relatie tussen de Amerikaanse strategie in Afro-Eurazië, de wereldwijde visie van One Belt One Road in China op de connectiviteit van de Nieuwe Zijderoute en Hybrid Warfare. Hij levert regelmatig bijdragen aan Global Research.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op  OneWorld .