Indignatie redactie 
Iran – Nog afgelopen weekend leek de Israëlische premier Benjamin Netanyahu op dreef. Nadat hij meer dan 3.000 Hezbollah-militanten had verwond met exploderende piepers en portofoons en vervolgens Hezbollah’s langdurige leider Hassan Nasrallah had gedood, kondigde Netanyahu aan dat geen enkel land in het Midden-Oosten buiten bereik was van een Israëlische aanval. Naast het verwonden van Hezbollah-militanten verwondden de piepers met boobytraps ook enkele burgers, kinderen en de Iraanse ambassadeur in Libanon, die een spoedoperatie nodig had.
Het antwoord van Iran was dat Israël een “rode lijn” had overschreden. De vraag was: wat zou Iran hieraan doen?
Vanmorgen waarschuwden Amerikaanse inlichtingendiensten Israël en iedereen dat er aanwijzingen waren dat Iran een ballistische raketaanval op Israël plande binnen de komende 12 uur. De toch al gespannen situatie in het Midden-Oosten was veranderd in een pokerspel met hoge inzetten en potentieel seismische implicaties.
Een paar uur later vuurde Iran twee opeenvolgende raketaanvallen af op Israël, met in totaal bijna 200 raketten.
Het probleem in dit spelletje high-stakes poker is dat iedereen iets te verliezen heeft. Elementen van een Israëlische IDF-divisie — ongeveer 10.000 man — zijn de grens overgestoken naar Zuid-Libanon. Netanyahu zegt dat de troepen alleen Hezbollah-installaties bij de grens opruimen, zodat zo’n 60.000 inwoners van Noord-Israël zich gevrijwaard kunnen voelen van de dreiging van toekomstige raketaanvallen.
Vanuit het standpunt van Hezbollah en Iran is er meer dan genoeg reden om te denken dat Netanyahu zou kunnen liegen en gewoon van plan is om stap voor stap richting Hezbollah’s uiteindelijke uitsterven te gaan. De Libanese regering heeft op haar beurt gewoon een stap terug gedaan en besloten om de twee antagonisten te zien vechten.
Voor Iran is een reden om voorzichtig te werk te gaan dat niemand weet hoe ver Netanyahu werkelijk bereid is te gaan. Als Iran te ver gaat, zou Netanyahu de dreiging kunnen gebruiken als excuus om de nucleaire installaties van Iran uit te schakelen, iets wat hij al heel lang wil doen.
De Iraanse faciliteiten zijn diep onder de grond gebouwd, maar de raid waarbij Nasrallah omkwam, toonde aan dat Israël genoeg conventionele explosieven heeft om de aarde letterlijk vloeibaar te maken. Het zou in staat kunnen zijn om de Iraanse nucleaire laboratoria uit te schakelen, hoe goed ze ook beschermd zijn.
Een andere overweging vanuit het perspectief van Iran is dat de binnenlandse situatie in Iran kwetsbaar blijft. Opperste Leider Ali Khamenei is 85 en zal worden vervangen, maar het is niet duidelijk door wie.
Hezbollah was in feite de creatie van de Revolutionaire Garde van Iran, maar de Revolutionaire Garde is slechts één factie in de Iraanse machtsstructuur, die, ondanks de schijn, niet monolithisch is. De Iraniërs moeten overwegen of wraak op Israël echt de moeite waard is om een aanval op Iraans grondgebied uit te lokken. De theocratie moet overwegen of ze nog steeds publieke steun zou hebben als er een aanval zou plaatsvinden, omdat ze te ver is gegaan.
Of dit nu door dergelijke overwegingen wordt aangestuurd of er los van staat, Netanyahu denkt misschien dat het eindelijk het moment is om de islamitische dreiging eens en voor altijd te elimineren. Dit betekent ook dat de Iraanse faciliteiten voor kernwapens moeten worden opgeblazen.
In april lanceerde Iran 170 drones, 30 kruisraketten en 120 ballistische raketten, waarvan de meeste werden onderschept door Israëls antiraketsysteem “Iron Dome” en door Amerikaanse en Britse marineschepen. De Iraanse aanval leek niet effectief te zijn, behalve dat het niet helemaal duidelijk was wat Irans bedoelingen waren met de aanval.
Het had Israël en de VS vooraf gewaarschuwd dat de aanval zou plaatsvinden. De vraag is: waarom? Een standaardpraktijk bij het beoordelen van de luchtverdediging van een vijand is om direct op zijn grenzen af te vliegen en dan op het laatste moment om te draaien en terug te trekken. De oefening belicht effectief de radarsystemen van het doelwit en de locatie van zijn verdediging. Kortom, de raket- en drone-aanvallen hadden bedoeld kunnen zijn om Israël zijn kwetsbaarheden te laten onthullen. Elk antiraketsysteem, inclusief de Iron Dome, kan uiteindelijk overweldigd worden.
De echte vraag na de Iraanse raketaanval is: hoe ver wil Netanyahu zijn huidige offensief voeren? Hij kan van koers veranderen en akkoord gaan met een serieuze bespreking van een staakt-het-vuren en de-escalatie, of hij kan de zaken verder op de spits drijven.
Als hij dat laatste zou doen, zou hij met meer dan alleen Iran te maken kunnen krijgen. De Turkse president, Recep Erdoğan, heeft zich al uitgesproken tegen Netanyahu’s aanval in Gaza en Libanon. Het Turkse leger heeft meer dan 355.000 troepen. Iran, met een leger dat op de 14e plaats staat in de wereld, kan een beroep doen op meer dan 610.000 troepen. De Israëlische IDF heeft 169.500 actieve manschappen. Tot nu toe kon het ook rekenen op de Verenigde Staten, maar met Netanyahu vastbesloten om zijn eigen koers te varen, en met de manier waarop zijn zetten de Amerikaanse binnenlandse politiek in beroering brengen, is het niet langer zeker hoe lang dat het geval zal zijn.
