Indignatie redactie 
Het is zaterdag 12 februari. Blijkbaar is de lente in de coronapandemie plotseling gearriveerd: opeens wordt door de politiek gesproken over het snel versoepelen van de maatregelen, het afschaffen van het coronatoegangsbewijs CTB en het niet meer verplichten van mondkapjes.
Ik hou niet èèn, maar wel tien slagen om de arm.
De uitspraak in Hoger Beroep tegen het CTB wordt 15 februari 2022 verwacht. De actie #onverdeeldopen – geïnitieerd door Ronald Meester, Jona Walk en Mona Keizer – heeft ongetwijfeld de druk op de regering en het OMT doen toenemen om de maatregelen af te schaffen. De cijfers – in tegenstelling tot het zoveelste geschetste doemscenario van het RIVM – ontwikkelen zich in gunstige richting, waarschijnlijk tot grote spijt van Marion Koopmans. En zelfs is men na twee jaar tot het inzicht gekomen dat niet iedereen die in het ziekenhuis ligt met een positieve PCR-uitslag, ook daadwerkelijk COVID19 heeft. En dat doodgaan aan COVID19 iets anders is dan doodgaan met COVID19.
En natuurlijk zijn de gemeenteraadsverkiezingen op komst en is het totale verlies aan zetels voor dit kabinet in de peilingen opgelopen tot 28. En het wordt tijd voor cadeautjes zodra het pluche in gevaar komt. En bovendien, de spoedwet eindigt pas per 1 juni. Genoeg tijd voor Ernst Kuipers om een nieuwe proportionaliteitsanalyse naar de maatregelen uit te laten voeren.
Vrij vertaald: hoeveel verdeeldheid en wantrouwen kan ik – Kuipers – me nog veroorloven bij het doordrukken van 2G of het CTB. In welke vorm van ook. Hoeveel grondrechten kan ik – Kuipers – nog in de ramsj doen, voordat ik ook het allerlaatste vertrouwen en de allerlaatste geloofwaardigheid kwijt ben.
Ik vertrouw de overheid niet meer. Ik vertrouw de regering niet meer. Ik vertrouw organisaties als de GGD niet meer.
Ik vertrouw het overgrote deel van mijn medemens niet meer.
En dat vertrouwen komt ook niet meer terug.
Een Herman Bruls, die als de voorzitter van het Veiligheidsberaad zijn enorme grote ego nog nooit zo intens gestreeld zag als in de afgelopen twee jaar, liet geen enkele mogelijkheid voorbijgaan om zich op TV te laten zien, en hij liet ook geen enkele gelegenheid voorbijgaan om zijn macht te doen gelden.
Ongeacht hoeveel schade en verdriet hij veroorzaakte, men had gewoon te luisteren naar ‘Papa Bruls’: “Want als er niet geluisterd wordt naar papa Bruls, dan…” En nu brult Bruls dat “de maatschappij wat hem betreft wel eerder open had gekund”. Bestaat er een ‘functie elders’ van dien aard dat de maatschappij veilig is voor dit minidespootje?
En zo waren er zoveel.
Het zal nog vele jaren duren om te begrijpen waarom alles gegaan is zoals het gegaan is. Wellicht zal ik het nooit begrijpen.
Nee, de mondkapjes hadden en hebben geen effect.
Hoewel? Natuurlijk wel. Het heeft geleid tot een milieuramp waarbij de plastic bekertjes lachwekkend zijn. En alleen zodat de gedragswetenschappers wereldwijd een ‘gedragsexperiment’ konden uitvoeren.
Het massale testcircus? Heeft het zelfs maar één sterfgeval voorkomen? Zeer waarschijnlijk niet, maar er zijn wel ongelofelijk veel mensen heel erg rijk van geworden.
Voor het screenen van de gehele bevolking op een bepaalde aandoening zijn strenge regels opgesteld. Onder andere is er het vereiste dat het om een aandoening moet gaan waarbij vroegbehandeling tot een betere uitkomst moet leiden. En dat de baten proportioneel moeten zijn met de kosten. En dat er een goede test beschikbaar moet zijn. En… En…
De lockdowns? Het exportproduct van China, met de WHO als verkoopkraam? Het was nooit onderdeel van welk draaiboek ter bestrijding van een pandemie dan ook, maar het OMT vond het waarschijnlijk een ‘goed idee’. Zoals men dat – met de tentakels van China tot in de verste uithoeken van de Westerse wereld – overal een goed idee vond. En zelfs Zweden dreigde ten prooi te vallen aan deze niet alleen zeer schadelijke maar ook onmenselijke strategie. Hoeveel faillissementen heeft het veroorzaakt? Hoeveel suïcides heeft dit als gevolg gehad?
Florida met Ron de Santis zal de komende tientallen jaren als lichtend voorbeeld gelden voor hoe men had kunnen, nee, had moeten handelen.
Meerdere analyses laten zien dat de kosten van lockdowns amper te schatten zijn, dat de schade die ze hebben aangericht van duizelingwekkende proporties zijn, en dat het waarschijnlijk maar zeer weinig levens heeft gered. Maar nog steeds durft een Menno de Jong te beweren dat we dankzij de lockdown van december 2021 tot januari 2022 in een ‘goede uitkomstsituatie’ zitten.
Over proportioneel gesproken.
Ik heb het allemaal opgeschreven. Ik heb het allemaal gedocumenteerd. Niet omdat ik de wijsheid in pacht heb, maar omdat ik luisterde naar de mensen die wel de noodzakelijke kennis en kunde hebben die ik niet heb. Omdat ik de artikelen las van hen die hun standpunten wel degelijk onderbouwden, in plaats van het poneren van ‘boerenverstand’ en ‘theoretisch goede ideetjes’.
Maar het heeft niets geholpen.
Ik hoop oprecht dat dit mijn laatste blog is over het coronagebeuren. Ik ben zo ontzettend moe van het hele gebeuren dat ik zelfs niet meer durf te zappen langs de TV-kanalen, bang als ik ben dat ik de zoveelste vertegenwoordiger van het OMT voor eigen parochie hoor preken. Ik kan die mensen niet meer horen, en niet meer zien. Ik wil ze nooit meer horen, ik wil ze nooit meer zien.
Want ze gaan ons nog jaren achtervolgen met het sprookje dat zij het zijn geweest die ons uit deze crisis hebben geholpen. Terwijl ze in werkelijkheid de maatschappij aan de rand van de afgrond hebben gebracht.
Het zal nog vele jaren kosten om de schade te herstellen en de puinhoop die dit beleid heeft veroorzaakt op te ruimen. Ik hoop dat ik daar mijn steentje aan bij kan dragen.
Omdat ik een betere en rechtvaardiger wereld wil voor mijn kinderen. Voor mij doet dat niet meer ter zake. Voor mij komt dit niet meer goed. Het is dat ik al vijftig jaar met mijn voeten in de Sallandse klei sta, en me nooit meer elders thuis zal voelen, anders was ik al een jaar geleden vertrokken.
Waarheen? Zo ver mogelijk weg van hier, en nog belangrijker: zo ver mogelijk weg van mensen.
Ik heb nooit kunnen begrijpen waarom mensen een geïsoleerd leven ver van de bewoonde wereld zouden willen leven, zoals Floortje Dessing dat laat zien in de serie ‘Floortje naar het Einde van de Wereld’. Ik kijk de serie nu terug en ik begrijp het nu wel. Ik begrijp het nu zelfs heel goed.
Mijn vertrouwen komt niet meer terug. Behalve in het hele kleine clubje mensen om mij heen die wel te vertrouwen waren. Maar dat waren er angstaanjagend weinig.
Ik hoop aan een wereld bij te dragen waarin mijn kinderen wel op maatschappelijke organisaties, instituties en politieke leiders kunnen vertrouwen.
Want die moet men nu tot op het bot wantrouwen. Er is geen andere keus.
Hoe dan ook, het aller-, aller-, maar dan ook echt het allerbelangrijkste is, dat we nooit, nooit, maar dan ook echt nooit meer technocraten, zowel die van het OMT als velen daarbuiten, de kans mogen geven om twee jaar lang onze maatschappij te terroriseren.
Zodat ons, en vooral onze kinderen, deze verschrikkelijke ellende in de toekomst bespaard blijft.
