Is Merkel bang voor een burgeroorlog? Duitse overheid laat om het parlement, de Reichstag in Berlijn, een enorme slotgracht aanleggen

Op 9 november herdacht Duitsland dat 30 jaar geleden de Berlijnse Muur viel. Voor sommige was het einde van de DDR gelijktijdig ook het einde van een droom. Anderen zien de Duitse hereniging als het belangrijkste feit uit die tijd. Zo heeft ieder een eigen kijk op de gebeurtenissen van 30 jaar geleden. Daarbij komen ook allerlei gevoelens boven; teleurstelling en woede, vreugde en nostalgie. Ook nu nog verlangen delen van de bevolking terug naar de DDR, terwijl anderen niets meer van die tijd moeten hebben. Dat gaat zo, historische gebeurtenissen brengen veel emoties met zich mee. Misschien zijn al deze emoties nog het best te vangen in de woorden van een voormalige DDR burger die het volgende op een discussieavond zei: “Van de politieke kant heb ik nooit veel moeten hebben. Dat interesseerde me gewoon niet. Maar de DDR was wel een vaderland, en presenteerde zich ook zo. Dat heb ik van de BRD nooit kunnen zeggen.”

Misschien ligt precies daar ook het antwoord op de vraag die je steeds vaker hoort stellen: hoe is het mogelijk dat 30 jaar na de Duitse hereniging er nog steeds zo’n grote kloof is tussen het vroegere West Duitsland en de deelstaten die de voormalige DDR vormden? Dat die kloof er is valt niet te betwijfelen, maar wat nog veel meer opvalt is dat die kloof niet kleiner, maar zelfs alleen maar groter lijkt te worden. Het is een complexe zaak, waar ook wij niet het volledige antwoord op hebben. Maar er zijn wel wat dingen aan te geven die misschien ooit een deel van het antwoord kunnen zijn.

Als twee delen van een land vele jaren lang een aparte geschiedenis met andere waarden beleven, zal de gedeelde bevolking na enige tijd anders gaan reageren op allerlei zaken. Immers, men mist de gezamenlijke praktijk. In de meeste gevallen worden deze problemen na een samenvoeging in de loop van de tijd opgelost. Toch lijkt dat in Duitsland niet het geval. In tegendeel; de Muur mag weg zijn, maar het contrast tussen de twee delen kon eigenlijk niet groter zijn, en blijft scherper worden. Dat is ongewoon, dus moet er meer aan de hand zijn dan de hereniging van twee delen van een volk dat lang gedeeld was.

Een deel van het antwoord ligt in de opvoeding van de bevolking, want die opvoeding kan enorm lang doorwerken. Als we naar het voormalige West Duitsland kijken, zien we dat de bevolking vooral werd opgevoed met een boodschap voor ogen: de bezetting van het land door vooral de Amerikanen moest blindelings geaccepteerd worden. In het begin gebeurde dit openlijk, later was er meer versluiering omdat men de West Duitsers het idee wilde geven dat ze onafhankelijk waren en baas in eigen huis. Dit is echter nooit het geval geweest. Ook nu nog niet. Duitsland loopt nog steeds aan de Amerikaanse ketting, al hebben maar weinig Duitsers dat echt in de gaten.

De genoemde opvoeding of heropvoeding had ook nog een ander doel: Duitsland als vaderland mocht niet meer bestaan. Het denken in vaderlanden werd als overbodig en gevaarlijk neergezet. Daar kwam nog bij dat er een enorme schuldcultus aan werd toegevoegd. Je moest je schamen voor je verleden, voor wat er in de geschiedenis was gebeurd, voor je ouders en grootouders. Op die manier werd alles wat eigen was zo veel mogelijk om zeep geholpen. En precies dat was de bedoeling, want een volk zonder verleden en zonder eenheid is eigenlijk geen volk meer. De Amerikaanse opvoeders hebben hun werk goed gedaan. De huidige Duitse jeugd, met de zogenaamde Antifa jeugd als het meest afschrikwekkend voorbeeld, gelooft eigenlijk nergens meer in. Het is een naïviteit die heel makkelijk te manipuleren is, en dat gebeurd dan ook op grote schaal.

In de DDR was er naast de ideologische boodschap ook nog een ander gezichtspunt dat steeds opnieuw naar voren werd gehaald. Je kon trots zijn op de republiek, en het land werd ook als vaderland gepropageerd. Een vaderland dat je moest beschermen tegen de vijanden buiten de poorten die de republiek bedreigde. Vooral natuurlijk het Amerikaanse imperialisme. De DDR trok ook veel meer een streep onder de geschiedenis van voor 1945, dan dat dit in het westen gebeurde. De republiek was een nieuw begin dat gelijktijdig met het verleden afrekende. Van een schuldcultus zoals in het westen was geen sprake. Een klein voorbeeld hiervan waren de uniformen van de soldaten in de beiden Duitslanden. In West Duitsland nam men de Amerikaanse stijl over, terwijl in de DDR grotendeels werd vastgehouden aan de Pruisische tradities. Hierin kwam het eigen veel meer tot uitdrukking. In de DDR hoefde niemand zich te schamen voor zijn afkomst, maar gelijktijdig werden echte oorlogsmisdadigers vervolgd, en verzetshelden geëerd. Het principe was veel meer; ieder heeft gedaan wat hij of zij gedaan heeft. Van een collectieve schuld was geen sprake. Een groot verschil dus met de heropvoeding in West Duitsland. Dit verklaard deels waarom de mensen in de voormalige DDR veel meer hangen aan hun tradities en identiteit dan in West Duitsland het geval is.

Gelijktijdig ziet men het verval in het westen, en de doffe ellende van de Multi-Culti waanzin en de massamigratie. Dit alles heeft de verzetsgeest wakker gemaakt. Verzet tegen de eigen regering, maar ook tegen de globalisten, die Europa naar de afgrond drijven. Het verzet tegen deze situatie kent veel vormen. Er zijn demonstraties en bijeenkomsten, de alternatieve media kennen veel aanhang, en ook het stemmen op de AfD wordt door velen als een verzetsdaad gezien. De heropgevoede bevolking in westen begrijpt niets van dit alles, en dat maakt dat de kloof alleen maar groter aan het worden is. Je zou het een onzichtbare muur kunnen noemen.

Nadat de AfD een grote overwinning behaalde in de verkiezingen in Thuringen eind oktober, namen de aanvallen vanuit het westen op de voormalige DDR deelstaten alleen maar toe. Als de verkiezingsuitslagen uit Thuringen, Saksen en Brandenburg van dit jaar bij elkaar worden gevoegd zou de AfD nu de grootste partij zijn. Dit was reden voor sommige politici in het westen, en de gelijkgeschakelde leugenpers, om te eisen dat er meer en meer migranten naar het oosten gestuurd moeten worden. Dit zou de “balans’ wat kunnen herstellen, beweerde men. Blind zijn is erg, maar niet willen zien is nog erger. Als men dit dreigement, want dat is het, waar maakt, zal de woede en de frustratie in het oosten alleen maar toenemen. Nu al wordt er in sommige kringen gezegd dat het tijd wordt om de autonomie uit te roepen. Kortom; de kloof die al 30 jaar bestaat is hard op weg om een enorm gapend gat te worden.

Intussen blijft de Merkel regering blind voor dit alles, en laat ook op andere plaatsen muren bouwen, ondermeer om de Kerstmarkten, die beschermd moeten worden tegen de islamitische terroristen die Merkel zelf het land in heeft gehaald. Dus doe je je Kerstinkopen achter beton blokken, hekken, betonnen kerstbomen, of in constructies die op kooien lijken. En dat alles omringd door tot de tanden gewapende politieagenten. Oh ja, en dan zijn er ook nog speciale beschermingszones voor vrouwen, die bang zijn om door Merkel’s gasten lastig te worden gevallen. Een angst die niet ongegrond is. En nu we het toch over angst hebben; de Duitse overheid laat om het parlement, de Reichstag in Berlijn, een enorme slotgracht aanleggen met hekken en andere veiligheidsmaatregelen. Niet om terroristen buiten te houden, maar uit angst voor het eigen volk. Laten we hopen dat die angst snel bewaarheid zal worden.