Indignatie redactie 
Rapportage over de’ verschrikkelijke mes aanval in de kathedraal van Nice, Al Jazeera definieerde de context: “Het incident komt temidden van groeiende spanningen tussen Frankrijk en de islamitische wereld dan Franse president Emmanuel Macron’s recente toespraak waarin hij zei dat de islam in ‘crisis’, en midden in een vernieuwd publieke steun in Frankrijk voor het recht om cartoons van de profeet Mohammed te vertonen. “
Eerder deze week publiceerde de oprichter, CEO en hoofdredacteur van Fair Observer, Atul Singh , in samenwerking met de grote en gerespecteerde geleerde Ishtiaq Ahmed een artikel met de titel: ” Macron beweert dat de islam in ‘crisis’ zit. ‘ Erdogan is het daar niet mee eens . ” Onder verwijzing naar de publieke ruzie die onlangs tussen de Franse en Turkse president uitbrak, bespreken de auteurs verschillende momenten van geweld in de politieke geschiedenis van de moslimuitbreiding in Azië.
Frankrijk bevindt zich in een historisch psychodrama met existentiële implicaties. Begin oktober beweerde Macron dat “de islam een religie is die in crisis verkeert” en beschuldigde hij haar van de anti-republikeinse misdaad van “separatisme”. Commentatoren merkten niet op dat dit een slimme truc van Macron was om de aandacht af te leiden van het feit dat Frankrijk en Europa al een tijdje in een existentiële crisis verkeren. Verwijzen naar de crisis van iemand anders is een efficiënte manier om de eigen crisis te verbergen.
Macron wil vooral de kiezers in Frankrijk ervan overtuigen dat hij, veel beter dan de nationalistische Marine Le Pen, het aanzien heeft om de gevolgen van de wereldwijde crisis van de islam het hoofd te bieden. De president heeft een fragiele centrumrechtse machtsbasis opgebouwd en zijn belangrijkste uitdagers bij de verkiezingen van 2022 zijn rechts en extreemrechts. Hij moet koste wat het kost een deel van hun terrein bezetten. De moslimdreiging is de hot-button-kwestie die de meest directe impact heeft.
Kort nadat president Macron de wereldwijde crisis van de islam had aangeklaagd, vond de gruwelijke moord en onthoofding van Samuel Paty plaats. De 18-jarige huurmoordenaar van de geschiedenisleraar, geboren in Tsjetsjenië, had vanaf zijn zesde onderwijs genoten op Franse openbare scholen. Paty’s misdaad was geweest om zijn klas de controversiële Charlie Hebdo-cartoons te laten zien die de islam bespotten in een les over vrijheid van meningsuiting. Macron heeft sindsdien een punt gemaakt van het verdedigen van de “vrijheid van godslastering” als een basisrecht, door te protesteren dat hij “de karikaturen niet zou afzweren”, wat voor sommigen kan klinken alsof hij hun inhoud onderschrijft.
Het artikel van Ahmed en Singh bouwt voort op een fundamentele vraag: “Leidt de islam tot geweld en terrorisme?” Na te hebben opgemerkt dat “[m] alle islamitische geleerden en politieke analisten ontkennend argumenteren”, verkondigen de auteurs moedig hun “tegenstrijdige opvatting dat de islam alleen een religie van vrede kan zijn nadat deze de wereld heeft veroverd en een suprematie van de sharia heeft gevestigd.”
Hier is de 3D-definitie van vandaag:
Religie van vrede:
Elke religie in haar spirituele kern, net zoals elke religie, zodra deze wordt toegeëigend of ingehaald door politieke krachten, een religie van oorlog wordt
Contextuele opmerking
In de geschiedenis van de mensheid zijn er zoveel sekten, culten, kerken en spirituele filosofieën geweest dat generalisatie over religie zelf alleen maar een zinloze oefening kan zijn. Generaliseren over een enkele religie, vooral een religie die door meer dan een miljard mensen wordt gedeeld en die meer dan duizend jaar heeft geduurd, is even beladen met ambiguïteit. Het aan een religie toeschrijven van de ambitie om de wereld te veroveren roept zoveel vragen op over geschiedenis, economie, politieke organisatie en cultuur dat geen enkele discussie, hoe rationeel ook, kan hopen een aanvaardbare algemene conclusie op te leveren.
St. Augustinus merkte op dat als vuur wordt gebruikt om warmte te produceren, we het als goed en vredig beschouwen, maar als het wordt gebruikt om te branden en te vernietigen, lijkt het agressief en slecht. Hetzelfde geldt voor elke religie. De geschiedenis biedt voorbeelden van zowel het goede als het slechte gebruik van religie. Als je de heilige teksten van welke religie dan ook doorzoekt, krijg je voorbeelden van vermaningen die soms wijzen op agressieve neigingen en dan weer op vrede en harmonie.
Het is niet de taak van een Devil’s Dictionary om een bepaalde religie of religie in het algemeen te verdedigen, maar eerder om die gelegenheden te erkennen waarin zelfs seculier denken – en meer in het bijzonder politiek denken – het feit verbergt dat het zijn eigen dogma’s heeft, vaak als categorisch en absoluut als de meest puriteinse religie.
De meeste mediacommentatoren hebben geweigerd op te merken wat duidelijk is aan de situatie in Frankrijk. Laicité in handen van Franse politici is een surrogaatreligie geworden. Het heeft een geloofssysteem voortgebracht met leerstellingen die steeds meer als dogma’s worden geformuleerd. Politicoloog Olivier Roy vraagt zich af of Macron de scheiding van kerk en staat, de basis van laïcité , niet wil opheffen door zich alleen op de islam te concentreren. Macron’s standpunt impliceert dat “het simpele feit dat God boven de mensen wordt geplaatst, een verklaring van separatisme is.” Laïcité dreigt een oorlogsgodsdienst te worden, niet vrede.
In navolging van de katholieke kerk, veranderde de regering van Macron Paty in een republikeinse heilige en martelaar toen ze hem onmiddellijk het Légion d’honneur verleende. In de dagen na zijn moord hadden sommigen voorgesteld hem te laten begraven in het Pantheon, om te worden begraven bij de ‘goden’ van de republiek. Daarentegen vereist het Vaticaan een uitgebreide procedure, het verstrijken van de tijd en de tussenkomst van de advocaat van de duivel alvorens zijn heiligen en martelaren heilig te verklaren.
Een prominente stem in de Franse politiek heeft een subtiel maar noodzakelijk onderscheid gesuggereerd dat de regering van Macron en de media liever vermijden. Jean-Luc Mélanchon, het hoofd van de partij La France Insoumise, heeft consequent pleitten in het verleden voor strenge strafmaatregelen niet gericht op “de islam in een crisis”, “radicale islam” of zelfs fundamentalisme, maar de acteurs van “politieke islam, “Een term die Roy definieert als” de hedendaagse beweging die de islam beschouwt als een politieke ideologie. ” Voor deze misdaad noemt de minister van onderwijs van Macron Mélanchon een verraderlijke ” islamo-gauchiste “.
Historische notitie
Hoewel de karakterisering van de islam door Ishtiaq Ahmed en Atul Singh in zijn algemeenheid beledigend lijkt, is er een zeer reële betekenis die waar is. Alle denksystemen die beweren universeel te zijn, worden verleid door despotisme. Als we seculiere vrede definiëren als een staat van gedeeld begrip en harmonieuze interactie tussen een hele bevolking, moeten we erkennen dat het een zekere mate van onderwerping en conformiteit met een orde impliceert, meestal een politieke orde. Het is een kwestie van mate en de beschikbare middelen voor handhaving. Het Franse Terreurbewind is bedacht door seculiere rationalisten. Door de geschiedenis heen zijn onderwerping en conformiteit bereikt door angst en intimidatie, verovering en slachting.
Zowel het christendom als de islam beweren universeel te zijn. In de geschiedenis van beide religies hebben we voorbeelden gezien die neigden naar twee uitersten: de genereuze overtuiging dat de religie voor alle mensen toegankelijk is en de aandrang dat alle mensen in een bepaalde regio haar omarmen. De bepalende factor is altijd het politieke klimaat en de sociale tradities geweest waarin de universaliteit van de religie en haar morele systeem is toegepast of opgelegd.
Hetzelfde geldt voor seculiere religies zoals het Franse republicanisme en het Amerikaanse exceptionisme. Deze niet-religieuze sekten spelen een bepalende rol in het buitenlands beleid van de naties. De VS en Frankrijk hebben elk een politieke religie gecreëerd die naar hun mening niet alleen eigen is aan hun land, maar ook een universeel model vertegenwoordigt dat andere landen zouden moeten navolgen. In beide gevallen speelt de scheiding van kerk en staat een belangrijke rol, die de weg vrijmaakt voor universele naleving van de verklaarde waarden van de republiek en de burgerreligie.
Sommigen wijzen erop dat de islam verschilt van het christendom, wiens stichter erop stond Caesar te geven wat van Caesar is, maar niet wat van God is. Ze zouden kunnen beweren dat de islam nooit de moeite heeft genomen om onderscheid te maken tussen religieuze en politieke autoriteit en door de geschiedenis heen consequent heeft opgeroepen tot verwarring tussen de twee. Maar in de moslimwereld dateert de traditie van het soefisme terug tot de vroege Umayyad-periode. Hoewel het nooit de pretentie had om dominant te worden, toont de historische realiteit het besef van een radicaal onderscheid tussen het spirituele (geloof) en het wereldse (politiek).
Kortom, religies spelen de rol die de geschiedenis hen laat spelen. Ze beïnvloeden ook de politiek die wij in het Westen, enigszins aanmatigend, beschouwen als de unieke basis van de geschiedenis. Morele filosofie gaat altijd samen met religie en kan soms een dominante rol spelen. Maar vaker slagen de politieke krachten die met religie geassocieerd worden erin om het opzij te duwen of om er iets nieuws van te maken. Of een dominante religie een religie van oorlog of vrede wordt, ligt in de ogen van de toeschouwer op een specifiek moment in de geschiedenis.
