Indignatie redactie 
Ook mijn eerste reactie bij het bericht dat Sigrid Kaag in het ziekenhuis lag, was wantrouwend en genadeloos. Tegelijkertijd één van schaamte: wat is er met onze menselijkheid gebeurd? Waar is ons medeleven?
Drie minuten kijken naar het debat van gisteren en weg was de schaamte. Als onze politieke bestuurders – je mag geen leiders zeggen van de Minister-President – genadeloos zijn richting ons, net als hun minions in de Tweede Kamer, waarom zouden wij dan wel menselijk zijn naar hen toe? Twee jaar corona heeft geleerd wat ons menselijkheid en medeleven heeft gebracht: helemaal niets. Zij bepalen, wij volgen; het enige wat ons rest zijn woorden. Tenzij je boer bent, zij leiden de weg.
Wie nu nog begint over stikstofdoelen, het verminderen van de veestapel en een interview waar de doorzichtigheid vanaf straalt, heeft serieus andere dagbesteding nodig. De poppenkast in Den Haag bestaat bij gratie van de kijkers: wij, het volk. En als er één ding is waar wij, het volk, ‘ns over zouden moeten nadenken is het wel waarom tijdens coronatijd álles kon en nu ineens niets meer. Waar in coronatijd het geld werd bijgedrukt want tja, we mochten de zorg niet overbelasten – dus goed plan (not!) om daar nu 600 miljoen op te bezuinigen – kan er nu helemaal niets meer.
Op de simpele vraag die door iedereen in andere bewoordingen werd gesteld (hou daar ook ‘ns mee op, een vraag tien keer stellen is niets anders dan een profileermomentje op de social media’s voor tassendragers in alle soorten en maten), kwam een simpel antwoord: nee. Er komt geen compensatie voor de hoge gasrekening. Ja, we gaan allemaal failliet aan onze stookkosten en als je wordt afgesloten, kun je altijd nog koken op waxinelichten.
Nee, btw verlagen is onmogelijk, koopkrachtcompensatie is onmogelijk, en met energieleveranciers gaan praten is uit den boze – dat laatste wil ik nog best snappen ook, we zijn hier geen dictatuur waarbij de baas van het kabinet ook de baas is van de Eneco. Maar niet willen draaien aan de knoppen die er wél zijn, toont minachting voor ons, het volk, laat zien hoe ver politici van de werkelijkheid afstaan en maakt dat ze oogsten wat ze zaaien: minachting, gebrek aan medeleven en geen greintje menselijkheid.
Ook wij hebben onze grenzen. Politici in Den Haag hebben die grenzen met hun communicatie en angstbeleid tijdens de Qronashit weten op te rekken. Inmiddels begint het lijntje te breken. Jan Modaal, vertegenwoordigd door boeren, trekt het allemaal niet meer en de mensen die er wat aan kunnen doen, staan erbij, kijken ernaar en verder: niets.
In coronatijd wonnen de politieke woorden dankzij waterkanonnen van de ME het van onze daden (demonstraties!). Het leverde spectaculair gemonteerde beelden op de staatsomroep op. Het wegspuiten van omgekeerde vlaggen kan zelfs de staatsomroep niet in het voordeel van politici filmen. Nice one boeren!
Dus tja, Kaag. Beterschap, ja natuurlijk. Wat je dan doet in elke fatsoenlijke organisatie, is een debat uitstellen. Maar nee, elke kans om ons te minachten, kleineren en negeren wordt aangegrepen. Dus wordt er 600 miljoen bezuinigd op de zorg, worden ‘vluchtelingen’ grenzeloos welkom geheten en miljoenen naar Oekraïne overgemaakt.
De boeren moeten oprotten en wij mogen uitkijken naar een koude en financieel onaantrekkelijke winter. Dus menselijkheid en medeleven? Tja. Waar is de menselijkheid en het medeleven van degenen die hier wat aan kunnen doen? Waarom moet het allemaal van onze kant komen?
