Je kunt de krant niet openslaan, of je ziet de verhalen over ‘personeelsgebrek’

Confirmatie vinden we bijna dagelijks. Lange wachttijden, mails die niet beantwoord worden, bedrijven die ‘nee’ moeten verkopen, of bij nader inzien niet kunnen leveren. Over de oorzaken gaan de meest uiteenlopende verhalen. Zonder mij uit te sloven om die hele complexe materie helder in beeld te brengen, zou ik willen beginnen met vast te stellen dat het één tot het ander leidt. Oftewel, keuzes hebben consequenties. En verkeerde prioriteiten brengen de productiviteit van het personeel ernstige schade toe. Het zijn in feite open deuren, maar de kern van het probleem is toch de verkeerde ambities van regelgevers.

Hoe je de productie het best kunt organiseren, en ongeacht of het een fysiek product betreft dat gemaakt moet worden, of een dienst die geleverd moet worden, weet men het best op de ‘werkvloer’. Regelgevers hebben de ambitie om te helpen, maar ze zijn nog erger dan managers die regeren vanuit hun ‘ivoren toren’, omdat ze de klok wel hebben horen luiden, maar niet weten waar de klepel hangt. Met als resultaat een stortvloed aan regelbagger die de ‘werkvloer’ verstikt.

Met die kritiek moet je voorzichtig zijn, omdat je al snel het verwijt krijgt dat je er kennelijk op uit bent de ‘verworvenheden’ te slopen. Ik schaam mij er, van mijn kant, niet voor om ruiterlijk te erkennen dat ik veel recent doorgevoerde ‘verworvenheden’ geen warm hart toedraag. Ik heb oog voor de nobele bedoelingen van de regelgevers, en de verwachtingen van de burger, zeker nadat hij/zij twee jaar lang doorbetaald kreeg zonder enige tegenprestatie, ‘want covid’, maar in zijn uitwerking is het de voorbode van ons faillissement, dat zich al langer aankondigde.

Hier op mijn blog heb ik daar eerder al de nodige bijdragen over geschreven, gebaseerd op persoonlijke ervaringen, en op analyses van de ‘gesubsidieerde gekte’. En dan meer in het bijzonder waar het de ‘NGO’s’ betreft die arbeidskrachten opzuigen om hen vervolgens bezig te houden met taken die helemaal niet vergoed zouden moeten worden. Op een Engelstalige website plaatste iemand een ‘link’ naar een ‘on line’ interview met een Russische activist in Moskou met een ‘Marxistische’ achtergrond, die uit is op de val van Poetin. In dat interview schampert hij over regelgeving in Rusland die dicteert dat hij vermeldt dat hij een ‘Foreign Agent’ is.

Waarom? Omdat hij, tegen een vergoeding, werkt als coördinator voor een in Nederland gevestigde ‘Marxistische’ organisatie, met een Amerikaanse directrice, die in Frankrijk woont, en jaarlijks een inkomen opstrijkt van tegen de 120.000 Euro, terwijl de Nederlandse belastingbetaler opdraait voor veertig procent van het budget van die actiegroep, met George Soros als de andere grote ‘investeerder’.

In ruil voor die financiering trappen ze rotzooi in geselecteerde landen. Niet alleen in Rusland, maar ook Myanmar. Het kost een paar miljoen, maar dan heb je ook niks. De regelgevers in ‘Den Haag’ zijn in hun nopjes, en vinden overduidelijk dat die ‘Marxisten’ goed werk doen. Maar ik ben niet overtuigd. Sterker nog, ik ben bang dat die actievoerders zelf niet eens beseffen voor wie ze werken, en wat het doel is van die ‘arbeid’. Ik gun iedereen zijn of haar overtuiging, en ik heb er zelfs vrede mee als mensen vanuit die overtuiging ‘Stupide’ handelen, maar ik wil er niet aan bijdragen. Het is geen product waar ik behoefte aan heb.

Noch zie ik het als een vorm van ‘zorg’. Ik zie die ‘handen’ liever ‘aan het bed’, ook al ben ik zelf niet ziek, of werkzaam als treinmachinist, of op Schiphol om te zorgen voor het verhelpen van het infarct bij die belangrijke werkgevers in de logistiek.

Dat geldt niet slechts voor die specifieke club ‘thuiswerkers’, maar hele legers capabele mensen worden gesubsidieerd aan het arbeidsproces onttrokken, waardoor het land nu krakend vastloopt. Bergen met regelbagger, en leuterkoek verstoppen de leidingen, en frustreren de logistieke processen. Maar de regelgevers geloven, nagenoeg zonder uitzondering, dat de enige manier om het tekort op de arbeidsmarkt op te lossen is gelegen in méér regelgeving.

Méér gesubsidieerde activiteiten, en kostenverhogende ‘rechten’, op scholing, cursussen, verlof, en het strelen en aaien van mensen die aangeven daar behoefte aan te hebben, in de ‘tijd van de baas’. Babylonische spraakverwarringen, en werknemers die de grenzen opzoeken omdat er geen toezicht meer is op wat ze doen, en wanneer ze het doen, omdat ze geen collega meer zien, en collegialiteit is verworden tot een ‘Public Relations’ activiteit.

In eerdere bijdragen stond ik al stil bij de reflex van regelgevers om, als het mis loopt, de zaak nog ingewikkelder te maken. Terwijl het in bijna alle gevallen beter zou zijn om terug te keren naar wat wellicht niet ideaal was, maar wel werkte. Om eerst nog eens goed na te denken over initiatieven die het ideaal dichterbij brengen, alvorens een nieuwe poging te wagen.

Een prangende vraag in het hier en nu is of regelgevers inmiddels door beginnen te krijgen dat ze zelf de oorzaak zijn van het leeuwendeel van alles wat er fout gaat in de samenleving, of dat ze nog steeds maar één uitweg zien: Meer adviseurs, ‘experts’, en boodschappers, allen onproductief levend van belastinggeld, en daardoor aan de verkeerde kant op de ‘balans’.

Uiteraard werken tal van factoren waar ze in ‘Den Haag’ nauwelijks invloed op hebben tegen. Maar wat daarbij dan opvalt, is dat waar die regelgevers uitspraken doen over het beleid op Europees, of mondiaal niveau, ze consequent de verkeerde keuzes maken. Ook daar is hun reflex dat we in Europa, en in de wereld, dringend behoefte hebben aan méér regels, en niet minder. En regels, niet wetten in de klassieke betekenis, tijdloos, geldend voor eenieder, en in gelijke mate.