Indignatie redactie 
De mede-oprichter van Wikileaks Julian Assange is op weg naar een showproces door politici die wanhopig op zoek zijn naar stemmen
Na jaren op de vlucht voor verschillende regeringen, lijkt Wikileaks-redacteur Julian Assange nu op weg te zijn naar de Verenigde Staten, waar hij een verkiezingsjaarlijks showproces kan verwachten dat gebaseerd is op een berg van door de media ondersteunde leugens.
Deze week kondigde het Britse ministerie van Binnenlandse Zaken , met niet geringe mate van ironie, aan dat de uitlevering van Assange aan de Verenigde Staten, waar hij wordt gezocht voor zijn rol bij het lekken van duizenden gevoelige overheidsdocumenten, geen afbreuk zou doen aan zijn “recht op een eerlijk proces”. en … vrijheid van meningsuiting.”
Dat is fris, aangezien het precies de kwestie van ‘vrijheid van meningsuiting’ is die de in Australië geboren redacteur en activist de meest gezochte man ter wereld maakte. Het is moeilijk te berekenen welk effect de uitlevering van Assange, als die zou plaatsvinden, zal hebben op de persvrijheid over de hele wereld. Het woord ‘chilling’ komt in me op.
Julian Assange’s grote inval op het wereldtoneel vond plaats in 2010, toen WikiLeaks bijna 750.000 geheime militaire en diplomatieke documenten publiceerde die waren verstrekt door de inlichtingenanalist van het Amerikaanse leger, Chelsea Manning.
Misschien wel de meest verwoestende batch was The Iraqi War Logs, dat het grootste militaire lek in de geschiedenis van de Verenigde Staten vertegenwoordigt. De gegevens leverden onweerlegbaar bewijs dat Amerikaanse en Britse functionarissen de wereld hadden misleid toen ze beweerden dat er geen officiële telling was van burgerdoden in de oorlog in Irak. In een gebruiksvriendelijk dashboard stelde Wikileaks miljoenen mensen in staat om 66.081 burgerdoden te lokaliseren op een totaal van 109.000 dodelijke slachtoffers in de periode van 1 januari 2004 tot 1 december 2009. Dit is het soort transparantie dat maar weinig militairen waarderen.
Breaking: Priti Patel has approved Julian Assange's extradition to the United States.
A shameful decision on the darkest of days for press freedom.
— John McEvoy (@jmcevoy_2) June 17, 2022
Hoewel de onthullingen over Iraakse burgerdoden schokkend waren, waren ze niet per se verrassend. Tegen die tijd had het Amerikaanse publiek immers al kennis gemaakt met lugubere plaatsen als Guantanamo Bay en Abu Ghraib, humanitaire no-go-zones waar de marteling en mishandeling van gevangenen het gordijn openden voor
een zieke en verwrongen kant van de militaire geest die maar weinigen zich hadden kunnen voorstellen. Bovendien was het voor de Verenigde Staten onmogelijk om zich een weg te banen uit deze aantijgingen, die voor iedereen zwart op wit te zien waren.
Wat is het dan dat Julian Assange werkelijk tot Amerika’s meest gezochte man heeft gemaakt, die tot 175 jaar gevangenisstraf kan krijgen alleen voor het spelen van boodschapper? Laten we niet vergeten dat andere nieuwsmedia, waaronder The Guardian, New York Times en Der Spiegel, en vele anderen, ook de vernietigende informatie hebben gepubliceerd, maar het is Assange die wordt beschuldigd van spionage in de Verenigde Staten.
Wat is de echte reden dat Julian Assange in juni 2012 zijn toevlucht moest zoeken bij de Ecuadoraanse ambassade in Londen nadat Zweden een arrestatiebevel tegen hem had uitgevaardigd wegens beschuldigingen van seksueel wangedrag die sindsdien zijn ingetrokken ? Misschien heeft het meer te maken met zijn ontdekking van onwettige activiteiten binnen de Democratische Partij dan met buitensporige doden en wreedheden op de slagvelden van Irak en Afghanistan?
In de aanloop naar de presidentsverkiezingen van 2016 tussen Hillary Clinton en Donald Trump, bracht WikiLeaks een verwoestende schat aan e-mails uit die gehackt of gelekt waren uit Clintons campagne-e-mailaccount. Het Democratisch Nationaal Comité (DNC) probeerde de schade te verhullen door het verhaal te verspreiden dat ‘Russische hackers’ de computers van de organisatie hadden geïnfiltreerd. Ondertussen is de meer ‘samenzweerderige’ verklaring dat ze via een medewerker binnen de DNC bij WikiLeaks zijn afgeleverd. Daarover later meer.
Een gevolg van het lekkende sanitair, afgezien van het ernstig beschadigen van Clintons presidentiële bod, was dat het DNC-voorzitter Debbie Wasserman Schultz dwong af te treden. In een beschamende zelfbeschikking lieten de e-mails zien dat Democraten werkten om de campagne van Bernie Sanders, een mede-democratische kandidaat, te ondermijnen in een poging om Clinton een boost te geven.
Maar het verhaal, in ieder geval voor de Democraten, wordt erger.
Minder dan een week voor de verkiezingen bracht WikiLeaks nog een reeks DNC-e-mails uit, deze keer waaruit bleek dat interim-DNC-voorzitter Donna Brazile (een CNN-bijdrager die het stokje overnam van de in ongenade gevallen Wasserman Schultz) vragen had gesteld aan het Clinton-kamp die zouden worden gesteld tijdens een CNN-stadhuisdebat tegen Trump. Wat betreft ‘het in gevaar brengen van de Amerikaanse democratie’, daar hadden de Russen niets aan. Sterker nog, veel woedende kiezers eisten dat Clinton het presidentschap aan Trump verbeurde voordat er verkiezingen waren gehouden.
Een zware voetnoot bij dit verhaal is hoe Julian Assange en WikiLeaks de DNC-e-mails in de eerste plaats kregen. Aan de ene kant het verhaal dat ‘Russische hackers’ de DNC-computers hadden gekraakt; aan de andere kant, dat een interne bron binnen de DNC het materiaal heeft doorgegeven. Wat betreft de tweede mogelijkheid, slechts enkele dagen voordat het DNC-e-mailschandaal uitbrak, werd een DNC-manager met de naam Seth Rich neergeschoten in de straten van Washington, DC. Dit bracht complottheoretici ertoe te speculeren dat de jonge man de bron van het lek zou kunnen zijn. Rich werd op 10 juli vermoord, terwijl WikiLeaks op 22 juli het eerste DNC-materiaal uitgaf.
Hoewel Assange weigerde de bron van de DNC-e-mails te noemen, bleef het niet onopgemerkt dat WikiLeaks een beloning van $ 20.000 uitdeelde voor informatie die leidde tot de arrestatie van de moordenaar of moordenaars van de heer Rich.
Ten slotte is het zeker het grootste toeval dat Julian Assange in kettingen langs Pennsylvania Avenue wordt geparadeerd in het midden van een gespannen verkiezingsjaar, en in een tijd waarin de Democraten dringend een goede afleiding nodig hebben van het zich opstapelende slechte nieuws, vooral over de economische voorkant.
En zoals iedereen weet, en niemand beter dan Donald J. Trump, is niemand enthousiaster over het hosten van showprocessen dan de Democratische Partij. Mocht Assange’s beroepsprocedure mislukken en hij wordt uitgeleverd aan de VS, dan zou niemand verbaasd moeten zijn als de reguliere media, loyaal aan de Democratische Partij, vergeten dat de gevangene voor hen een collega-journalist is met de plicht om overheidsmisdrijven aan de kaak te stellen. als de persoon die Hillary Clinton in 2016 misschien de troon heeft gekost tegen de walgelijke Orange Man.
Julian Assange kan geen gerechtigheid verwachten in de VS, zelfs geen sympathie, en daarom had Londen nooit mogen instemmen met uitlevering aan het Empire of Lies.
