Kabinetscrisis en lockdownverzet

Langs de invasiestranden van Normandië is het vrijwel uitgestorven. Oorlogsmusea gesloten, avondklok om 18.00 uur en in publieke buitenruimten geldt een mondkapjesplicht, ook voor kinderen.

Op de Amerikaanse militaire begraafplaats bij Colleville-sur-Mer, de Duitse bij La Cambe of de geschutstelling bij Pointe du Hoc, die gewoon toegankelijk zijn, blijkt die ‘plicht’ met Franse slag te worden nageleefd. Logisch, zo’n vreesvlaggetje op je bek in de zachte zeewind is quatsch.

Toeristen zijn er nauwelijks, de paar campers die door de streek toeren, dragen Franse kentekens. Nederlandse platen – in gezonde zomers een kwart van het totaal – zagen we pas drie keer deze week. Net als in Nederland is ook in Frankrijk een bezoek aan de supermarkt het laatste echte uitje: een uitpuilende hypermarché in Bayeux was de drukste plek die we in een jaar bezochten. Zonder uitzondering droeg iedereen braaf een mondkapje, maar stortte zich daarmee wel met het hele gezin tussen honderden, misschien wel duizenden anderen in het gedrang bij de kaas en de croissants. Bevreemdend, maar ook bevredigend.

Officieel geldt een ‘dringend advies’ om geen reizen te maken die niet noodzakelijk zijn. Maar een advies is geen wet, wat ‘noodzaak’ is staat nergens gedefinieerd en zonder negatieve pcr-test kunnen ze je wel beboeten bij de grens, maar niet terugsturen, want we zijn nou eenmaal Schengen-vriendjes. We staken ongezien over en nu zitten we voor een paar euro in een 14-persoons-chateau met twee plus hond, van een eigenaar die dolgelukkig is dat er eindelijk weer huurders zijn. Hij kwam een volle kruiwagen extra haardhout brengen.

Vanuit Normandië zien we Nederlands lockdownverzet groeien, in gelijke tred met de ineenstorting van het beleid – als het die term al mag dragen. Koffiedrinkers krijgen een knuppel in de nek van de betere beesten op de zieke boerderij, die elkaar op hun eigen Binnenhof besmetten: D66-freule Ollongren die al onderhandelend (‘Positie Omtzigt – Functie elders’, stond op de agenda) verneemt dat ze positief is en daarna doodleuk instapt bij haar chauffeur. Haar vreselijke VVD-collega Jorritsma, die weigert in zelf-isolatie te gaan. En vervolgens sneuvelen ze beiden als verkenner.

Zoals in letterlijk iedere crisis toont ook de EU zich hier weer geen eenheidsblok, maar een struikelblok, een moloch van onmacht wiens sleetse ideologie zich naar een rancune heeft vertaald waarmee mensenlevens worden geofferd door vaccins uit onafhankelijk opererende, razendsnel prikkende landen (lees: Engeland) verdacht te maken, zonder lidstaten vrij baan te geven om zich een eigen weg uit de pandemie te prikken.

De echte patiënt is de politiek, die ons wel bang, maar niet weerbaar maakt en zelf schijt heeft. Stop met luisteren naar mensen die wel macht hebben, maar geen idee, en volg je eigen verstand. Aan de Normandische kust is de lente begonnen.