Indignatie redactie 
Terwijl COVID-19 een onterechte A-status heeft bemachtigd, ontvangen ook de kinderen tussen de 12 en 18 jaar de uitnodiging om deel te nemen aan de gentherapie. De grootste onzin die je je maar kan bedenken. Kinderen zijn de veiligste categorie van allemaal en de mensen die ze eventueel zouden kunnen aansteken zijn zelf al lang langs de prikstraat geweest voor een dosis gentherapie. We weten allemaal dat het hele beleid niets met gezondheid te maken heeft en dat er een andere agenda doorgedrukt moet worden. En helaas vindt Hugo het nodig om ook de kinderen daar de dupe van te laten worden.
Mijn middelste zoon, 15 jaar, is duidelijk. Hij wil die prik niet. Door meerdere artsen is hij voorgelicht. Hij beseft dat de kans groter is dat hij blijvende schade aan de injectie overhoudt en daardoor op lange duur ongezond gaat worden, dan dat ie ziek wordt van Corona. En ook de kans op het verspreiden ervan is nihil. Want je doet het helemaal niet voor een ander. Lariekoek. Je doet het omdat jij vindt dat het nodig is en niet omdat Hugo met zijn Tellsell-baantje prikjes probeert te verkopen. En ook onze prinsesjes worden echt niet gebruikt als proefkonijntjes. Geloof je het zelf?
Van de week zei mijn zoon dat hij er met zijn vrienden over gesproken had. “Zij nemen de prik bijna allemaal wel, mam. Niet zozeer omdat ze het zelf willen, maar omdat hun ouders denken dat ze het virus door kunnen geven.” Ik moest mij inhouden en op mijn tong bijten. Er zijn zo veel mensen die zich vast hebben gebeten in die angstporno. En ze trekken hun kinderen hierin mee. Om deze reden probeer ik zo min mogelijk mijn gal te spuwen waar mijn kinderen bij zijn. Ik heb ze een gezond verstand meegegeven bij hun geboorte, dus ik vertrouw erop dat ze dit gebruiken. “Ik wil die prik echt niet.”, herhaalt hij nog een keer. “Maar ik ben zo bang dat ik straks geen leuke dingen meer mag doen. Niet mag reizen. Voetballen. En buitengesloten ga worden.” Au! Daar raakt hij een gevoelige snaar bij mij. Ik wil juist dat de wereld open ligt voor mijn jongens en dat ze, net als ik, veel van de wereld mogen gaan zien. Maar dan wel zonder chantage. Zonder dwang. Zonder dat die gentherapie opgedrongen wordt.
Wanneer je kwetsbaar bent of op een bepaalde leeftijd, begrijp ik dat je het zekere voor het onzekere wilt nemen. Daarom kiest deze categorie mensen ook voor de griepprik. Prima. Maar een injectie in je arm laten zetten, ‘omdat je erbij wilt blijven horen’ lijkt mij een heel rare keuze. “Ach”, zal Hugo zeggen, “niemand verplicht een kind om mee op kamp te gaan of bij zijn diploma-uitreiking aanwezig te zijn.” Uitsluiting. Medische apartheid. Het geestelijk mishandelen en onder druk zetten van onze kinderen. Wanneer je dit als ouder normaal vindt, is psychotherapie nog niet eens zo’n gekke optie. Dan weet je niet wat de rol van ouder inhoudt en heb je geestelijke hulp nodig. Ik vind het behoorlijk abnormaal en belachelijk. En wie nu nog beweert dat dit je niet aan de Tweede Wereldoorlog doet denken, waar ook grote groepen werden buitengesloten, moet je Wikipedia er nog maar eens op naslaan.
