Massale Vaccinatiecampagne Kan Uit Draaien Op Een Catastrofe INDIGNATIE AI & Politiek

Spread the love en help Indignatie

Inhoud

In dit stuk wordt beschreven hoe het huidige beleid wat betreft de massale vaccinatiecampagne tegen het SARS-CoV-2 virus, die nu nog als uitermate succesvol wordt gezien, alsnog uit kan draaien op een catastrofe. Zelfs als die kans klein is, zijn de gevolgen niet te overzien.

Op dit moment lijken de vaccins goed te beschermen tegen ernstige ziekte en overlijden, verreweg het belangrijkste doel van vaccinatie. Maar het is nog onbekend hoe lang deze bescherming aanhoudt, en of dit ook geldt voor mensen met een verzwakt immuunsysteem, de belangrijkste doelgroep voor vaccinatie. Die bescherming, hoe belangrijk ook, is vooralsnog de enige van vele beloften die de vaccins hebben waargemaakt. En nog steeds is niet duidelijk of massale vaccinatie als middel op de langere termijn erger is dan de kwaal.

Met de wereldwijde vaccinatiecampagne is het onvermijdelijk dat er virusvarianten zullen ontstaan die volledig resistent zijn tegen de vaccins. Het is niet de vraag óf dit gebeurt, maar wanneer dit gebeurt (4). Het is onduidelijk of hierdoor de pandemie kunstmatig verlengd wordt, en het is evenzeer de vraag of dat uiteindelijk zal leiden tot meer slachtoffers dan vaccinatie heeft kunnen voorkomen. Sowieso zullen er meer gezonde levensjaren verloren gaan door de lockdowns en door de genomen maatregelen dan de massale vaccinatiecampagne ooit zal kunnen redden.

Vragen stellen en twijfels uitspreken over de aanpak van deze pandemie, of het nu over de genomen maatregelen of het vaccineren van de hele bevolking gaat, was in het afgelopen half jaar letterlijk onbespreekbaar. Ongeacht hoe genuanceerd en weloverwogen die twijfels en vragen ook waren. Wie dit deed werd onmiddellijk aangevallen, verketterd, geridiculiseerd, besmeurd en gedehumaniseerd, en zelfs absolute topwetenschappers bleef dit niet bespaard (25).

Maar vragen moeten gesteld kunnen worden, en de twijfels moeten kenbaar gemaakt kunnen worden. Niet voor niets stelde Charles Proteus Steinmetz dat ‘no man becomes a real fool until he stops asking questions.’

Dat is waarom ik dit stuk geschreven heb.

Dit artikel lees je gratis. Als het bevalt kun je onderaan een kleine bijdrage doen, zodat ik dit soort artikelen kan blijven schrijven

De Mussen van Mao

Als onderdeel van ‘De Grote Sprong Voorwaarts’ besloot Mao in 1958 dat er vier plagen uitgeroeid moesten worden: muggen, die malaria veroorzaken, ratten, die de pest overbrengen, vliegen, die cholera dysenterie en andere infectieziekten overdragen, en mussen, die een deel van de graanoogsten opeten.

Mao gaf daartoe opdracht om alle mussen te doden, en zo geschiedde: de nesten en eieren van de mussen werden kapotgeslagen en de kuikens werden gedood. Ook werden mussen simpelweg uit de lucht geschoten. De Poolse ambassade weigerde de Chinezen toegang tot de ambassade om de mussen te verdelgen. Daarop vormden de Chinezen groepen mensen die met het slaan op pannen en potten probeerden te voorkomen dat de mussen konden rusten op het nest, in de hoop dat ze zouden sterven door uitputting. Na twee dagen onafgebroken kabaal maken was het doel bereikt: de medewerkers van de ambassade moesten met grote scheppen grote aantallen dode mussen van de straat opruimen.

De strategie was een groot succes, de populatie mussen in China werd tot op de rand van extinctie uitgeroeid. De gevolgen waren echter rampzalig. Bij gebrek aan mussen vraten sprinkhanen een groot deel van de rijstoogst op. Verder leidde het tot grootschalige toepassing van pesticiden en tot massale ontbossing in een poging de populatie sprinkhanen te verminderen. Op advies van de ornitholoog Tso-hsin Chen, die de Chinese machthebbers duidelijk maakte dat mussen niet alleen graan, maar ook vele insecten eten waaronder sprinkhanen, gaf Mao uiteindelijk opdracht de jacht op de mussen te staken. Maar het was al te laat. Het plan van Mao om alle mussen uit te roeien droeg in belangrijke mate bij aan de Grote Chinese Hongersnood van 1958 die 15 tot 45 miljoen Chinezen het leven kostte. Uiteindelijk besloot Mao om 250.000 mussen uit Rusland te importeren om de ecologische balans te herstellen, omdat alle andere maatregelen gefaald hadden.

Het is slechts één voorbeeld van menselijk ingrijpen in uitermate complexe biologische systemen op basis van eenvoudig lineair oorzaak-gevolg denken, voorbeelden waarvan er vele zijn (28). De mens blijkt keer op keer niet in staat om te voorspellen welke onverwachte en niet zelden rampzalige gevolgen voortkomen uit het ingrijpen in complexe situaties die men niet ten volle begrijpt. De geschiedenis van de mensheid bestaat uit struikelen, vallen en opstaan, uit ’trial and error’, om regelmatig achteraf te moeten concluderen dat men de situatie volstrekt verkeerd en veel te simpel had ingeschat en men de onverwachte en rampzalige gevolgen van het handelen niet had voorzien.

Het is bij de bestrijding van het SARS-CoV-2 virus wederom niet anders: ook nu ziet men het simplistische oorzaak-gevolg denken bij politici, bestuurders en helaas ook bij vele wetenschappers. En waar men van politici en bestuurders gezien de (ontbrekende) intellectuele bagage wellicht niet anders kan verwachten, zouden wetenschappers beter kunnen en beter moeten weten, als ze de geschiedenis maar hadden bestudeerd. Het was Oliver Wendell Holmes die het precies een eeuw geleden al wist: “A page of history is worth a volume of logic”.

Bij de bestrijding van het SARS-CoV-2-virus is de lineaire oorzaak-gevolg gedachtegang dat het virus de oorzaak van het probleem is en het massaal vaccineren van de wereldbevolking leidt tot het verdwijnen ervan. En ook deze gedachtegang gaat voorbij aan alle door deze strategie veroorzaakte, onbedoelde en onverwachte gevolgen en als gevolg hiervan de mogelijke nevenschade. En nog steeds is er de mogelijkheid dat de gevolgen van deze strategie rampzalig uitpakken, alle propaganda over de vermeende zegeningen van de massale vaccinaties ten spijt. Bovendien veroorzaakt niet het virus de meeste schade, maar de politieke reactie en het erop volgende beleid, met als meest verbijsterende resultaat de van iedere realiteit losgeslagen Zero-Covid fundamentalisten. Martin Kulldorff, hoogleraar aan de Harvard Medical University, noemde het “the greatest public health fiasco of all times” als het over de genomen maatregelen zoals lockdowns en het sluiten van de scholen gaat (24). De negatieve gevolgen zullen ons nog vele jaren herinneren aan de kortzichtigheid en onkunde van politici en wetenschappers.

Het simplistisch verbond

Aanvankelijk was het doel van de massale vaccinatie het bereiken van groepsimmuniteit, hoewel men had kunnen weten dat dit doel onbereikbaar zou zijn (1). Nu wijten wetenschappers dit aan de delta-variant (2), maar het is het excuus waarachter zij zich verschuilen om te verhullen dat het oorspronkelijke doel een veel te simplistische en onrealistische inschatting van de situatie was.

Blijkbaar gingen mensen als Marjolein van Egmond, hoogleraar immunologie, en ook Marion Koopmans, hoogleraar virologie, van de naïeve veronderstelling uit dat vaccinatie wereldwijd zo effectief en efficiënt zou verlopen dat er geen varianten van het virus meer zouden kunnen ontstaan. Zo stelde Van Egmond in het voorjaar van 2020 dat het veel eenvoudiger was om een vaccin tegen het SARS-CoV-2 virus te ontwikkelen dan tegen HIV, waarvoor het tot op de dag van vandaag nog steeds niet is gelukt om een vaccin te ontwikkelen. Dit met als reden dat SARS-CoV-2 minder snel zou muteren dan HIV. Deze verontrustend simpele gedachte kon toen al naar het rijk der fabelen worden verwezen, al was het maar omdat Van Egmond vergat dat de verspreiding van het virus zo massaal en snel verliep dat dit het minder snel muteren van het SARS-CoV-2-virus meer dan volledig compenseert (5). Voor de duidelijkheid: de verspreiding van HIV verloopt vele malen trager en de verspreiding is vele malen minder dan die van het SARS-CoV-2 virus, en zal die mate van verspreiding ook nooit bereiken, alleen al gezien de wijze van overdracht van het HIV waarvoor men toch echt iets meer moeite moet doen dan dan ademen, praten en hoesten.

Een andere reden is de onmogelijkheid om wereldwijd een massale vaccinatie gelijktijdig uit te rollen. Zodra de vaccinaties qua timing (te) ver uit elkaar liggen, geeft dat het virus de kans om in het ongevaccineerde deel van de wereldbevolking nieuwe mutaties te genereren, maar wel onder de voorwaarde – behorend bij een goed vaccin – dat deze steriliserend zouden werken, hetgeen zoveel betekent als dat mensen die gevaccineerd zijn niet meer in staat zijn om het virus verder te verspreiden. En zoals we nu weten: de vaccins werken niet steriliserend, en in het gevaccineerde deel van de populatie verspreidt het virus zich waarschijnlijk even snel als het ongevaccineerde deel, waardoor in het gevaccineerde deel van de bevolking nieuwe mutaties van het virus kunnen ontstaan.

We doen het dus niet voor een ander, we doen het voor onszelf. Zoals vaccins bedoeld zijn. Oma en opa gaan niet dood als kleinkindlief zich niet laat vaccineren. De gevaccineerden hebben niets te vrezen van van de ongevaccineerden, mits het vaccin zijn werk goed doen. En als het vaccin zijn werk niet goed doet, hebben de gevaccineerde mensen evenveel te vrezen van de ongevaccineerde als ook de gevaccineerde medemens.

Dat men het voor een ander zou doen, en dat kinderen opa en oma dood zouden maken als ze zich niet laten vaccineren, is een walgelijke en immorele vorm van vaccinatiefanatisme en overheidspropaganda die door vele politici, wetenschappers en medici wordt verspreid.

Verder realiseert het overgrote deel van de heren en dames virologen, microbiologen en epidemiologen zich blijkbaar niet dat een groot deel van de wereldbevolking nooit gevaccineerd zal worden, zoals ik in mijn blog “Het Vaccinatiefiasco” ad absurdum heb geprobeerd duidelijk te maken (19). Men kan zich blijkbaar niet voorstellen dat in een groot deel van de wereld er andere problemen spelen die een hogere prioriteit hebben. Ik denk niet dat Bert Niesters, hoogleraar virologie in het UMCG, Marion Koopmans en Marjolein van Egmond zich op dit moment geroepen voelen naar Afghanistan af te reizen om de Taliban te overtuigen van de noodzaak van vaccinatie tegen het SARS-CoV-2 virus. De leden van de Taliban hebben namelijk zo hun eigen methoden om verdere verspreiding van het virus tegen te gaan, zeker als het om het vrouwelijke deel van de bevolking gaat. De Talibanstrijders werven deur aan deur, een kunst die ze recentelijk van de Australiërs hebben afgekeken. Daarop boven op heeft het overige deel van de Afghanen op dit moment ook wel wat anders aan hun hoofd dan zich druk te maken over een vaccin tegen COVID-19. Ik schat met enige terughoudendheid in dat het momenteel de minste van hun zorgen is.

Mutaties en varianten

De uitspraken van de hoogleraar immunologie Van Egmond worden bovendien razendsnel ingehaald door de ontwikkelingen van de laatste maanden. Zo bleek het virus over veel meer ‘ontsnappingsroutes’ te beschikken om zich aan de vaccinatie tegen het spike-eiwit te ontworstelen dan de hooggeleerde Van Egmond had ingeschat, zonder dat dit ten koste gaat van het vermogen om mensen te besmetten en ziek te maken (4,5,6). Ook hielden Van Egmond en vele van haar nationale en internationale collega’s er blijkbaar geen rekening mee dat er ook mutaties zouden kunnen ontstaan in het machientje dat het RNA van het virus kopieert – het RNA-dependent RNA Polymerase – waardoor dit kopieermachientje slordig wordt en het ontstaan van mutaties nog eens met een factor drie tot vier toeneemt (4). Natuurlijk is het zo dat meer dan het overgrote deel van die mutaties de potentie van het virus om mensen te besmetten en ziek te maken doet afnemen, en die varianten verdwijnen dan ook snel van het wereldtoneel, simpelweg omdat ze weggeconcurreerd worden door meer besmettelijke varianten.

Maar omdat het om zulke duizelingwekkende getallen gaat qua wereldwijde vermenigvuldiging van het virus, is zelfs een heel klein deel van alle mutaties voldoende om varianten te doen ontstaan die wel een voordeel hebben en beter in staat zijn om mensen te besmetten (4,7,10). De selectiedruk doet de rest, en zorgt ervoor dat juist deze varianten snel dominant worden en zich razendsnel in de populatie verspreiden, zoals we voor de D614G variant, de ‘Britse’ variant, de ‘Zuid-Afrikaanse’ variant, de Braziliaanse en de Delta-variant al hebben gezien. Tot nu toe lijken mensen van deze varianten niet duidelijk zieker te worden dan van de oorspronkelijke Wuhan variant, maar er is geen enkele garantie dat dit niet alsnog kan gebeuren.

Een andere absurde gedachte van onze beleidsmakers is dat men denkt dat men de verspreiding van varianten tegen kan houden door de grenzen te sluiten. Dit werkt waarschijnlijk weliswaar vertragend, maar houdt de varianten niet blijvend buiten de deur omdat ze ook binnenshuis ontstaan. Ze realiseren zich niet dat onder de selectiedruk in verschillende delen van de wereld onafhankelijk dezelfde mutaties ontstaan. Voor één mutatie werd al aangetoond dat deze in verschillende landen onafhankelijk van elkaar ontstonden (6). Het virus reist niet enkel per auto, trein of vliegtuig, en het sluiten van de landsgrenzen en het platleggen van het vliegverkeer is wederom een crucifix, enkel en alleen ter bezwering van de angst dat een nieuwe variant het land zal overspoelen, hetgeen onvermijdelijk vroeg of laat toch zal gebeuren zoals de afgelopen maanden ons al hebben geleerd (31). Ook in Nederland spreekt het SARS-CoV-2-virus Spaans, Engels en Zuid-Afrikaans.

Die selectiedruk wordt veroorzaakt omdat in het gevaccineerde deel van de bevolking alleen immuniteit wordt opgewekt tegen één bepaalde vorm van het spike-eiwit van het virus, gebaseerd op de oorspronkelijke Wuhan variant (7, 10). Ook in ongevaccineerden die de infectie hebben doorgemaakt is het spike-eiwit in 90% het onderdeel van het virus waaraan antilichamen binden, maar niet het enige doelwit. Daarenboven wekt het doormaken van de infectie zelf meerdere verschillende antilichamen op tegen verschillende configuraties (vormen) van het spike-eiwit, waar het gemodificeerde spike-eiwit van de vaccins slechts één configuratie kent, omdat het in één configuratie ‘bevroren is’, en dus veel minder diverse antilichamen opwekt. Hierdoor moet het virus veel sterker muteren om zich onder deze bredere selectiedruk uit te muteren (6). Verder blijken de B-cellen die de antilichamen maken na natuurlijke infectie met SARS-CoV-2 – zoals gebruikelijk na elke infectie – uit te rijpen in de lymfklieren, waardoor ze steeds beter en op meer manieren binden aan het virus en zodoende steeds beter in staat zijn het virus onschadelijk te maken (7). Die rijping van de B-cellen blijkt na vaccinatie veel minder effectief plaats te vinden en levert een veel minder brede bescherming op tegen het virus, waardoor de door vaccinatie opgewekte antilichamen naar alle waarschijnlijkheid toekomstige varianten minder goed onschadelijk kunnen maken, en de duur van hun werkzaamheid beperkt is in de tijd. De heren en dames zouden er verder goed aan doen om zich te realiseren dat er slechts een verandering van de glycolysering – het binden van een suikergroep aan het virus – voldoende was om het influenzavaccin tegen de variant H3N2 vrijwel volledig onwerkzaam te maken (19).

Vaccine-dependent enhancement once more.

Het volgende punt van aandacht is de antibody-dependent enhancement (ADE), ook wel de vaccin-dependent enhancement (VDE) genoemd. Met deze termen wordt het fenomeen aangeduid dat na vaccinatie of een doorgemaakte virale infectie een volgende infectie met dezelfde ziekteverwekker een veel ernstiger verloop heeft. De meest bekende ziekteverwekker waarbij dit optreedt is het virus dat Dengue veroorzaakt, maar het wordt ook bij andere virussen beschreven, en in dierproeven werd het eveneens bij coronavirussen aangetoond (6). Nog voor het begin van de massale vaccinatiecampagne werd in verschillende media en in de wetenschappelijke literatuur resoluut gesteld dat de kans op het optreden van een VDE verwaarloosbaar klein was (9), overigens zonder enig valide wetenschappelijke onderbouwing. Als ‘bewijs’ werd onder andere aangevoerd dat in de registratietrials van Moderna en Pfizer geen enkele aanwijzing werd gevonden voor het optreden van een VDE. Dat de studies helemaal niet geschikt en veel te kort waren om dit met enige mate van zekerheid uit te sluiten werd niet benoemd, iets waar ook Dick Bijl op wees.

Voor het bestaan van ADE worden verschillende mechanismen verondersteld, en recent werd nog een nieuw mogelijk mechanisme beschreven (10). Voor het ene mechanisme is er meer bewijs beschikbaar dan voor het andere, en het enige dat we zeker weten is dat het fenomeen bestaat, en dat het zeer waarschijnlijk te maken heeft met de verhouding tussen antilichamen die het virus onschadelijk maken en antilichamen die wel aan het virus binden, maar het niet onschadelijk maken (6). We weten ook dat het fenomeen alleen optreedt als een virus een nieuwe jas aantrekt – als men de buitenkant van het virus als een jas beschouwt – die er net iets anders uitziet dan de oude jas. Het is onduidelijk in welke mate de jas voor het immuunsysteem moet veranderen om kruisimmuniteit op te wekken of een VDE te veroorzaken. Het is de delicate balans tussen de verschillende soorten antilichamen waarvan we inmiddels weten dat die balans na vaccinatie anders is dan na het doormaken van de natuurlijke infectie (22).

Er konden dus in 2020 ook helemaal geen aanwijzingen zijn voor een VDE, simpelweg omdat de nieuwe jassen (varianten) nog niet geleverd waren. En waar na vaccinatie het eventueel optreden van een VDE aanvankelijk door vele wetenschappers resoluut van tafel werd geveegd als zijnde bijzonder onwaarschijnlijk, wordt het optreden inmiddels in een aantal publicaties als mogelijk tot zeer waarschijnlijk beschouwd (10,17,32). In die publicaties wordt aangetoond dat er na vaccinatie inderdaad antilichamen gevonden worden die wel binden aan de nieuwe varianten, maar deze niet onschadelijk maken en juist wel leiden tot het zich gemakkelijker toegang tot de cel verschaffen door het virus (10,32). Hiermee is een van de veronderstelde onderliggende mechanismen van een ADE na vaccinatie aangetoond, een mechanisme waarvoor bovendien relatief veel bewijs bestaat. Deze studies bewijzen niet dat een VDE op zal treden, maar ze laten wel zien dat men niet met zekerheid uit kan sluiten dat een VDE alsnog op kan treden. En hoe klein de kans ook is dat ons dat te wachten staat, het is een potentieel ernstig ziektebeeld. Dan is het wellicht toch wat laat om excuses te maken, zeker aan kinderen en jongvolwassenen die zelf geen enkel voordeel hebben van vaccinatie. Ten overvloede moet nog worden vermeld dat de definitie van een VDE niet duidelijk afgegrensd is, en dat het niet duidelijk is waar het falen van een vaccin ophoudt, en een VDE begint (6).

Het is een gotspe dat mensen als Patricia Bruijning, kinderarts en epidemioloog in het UMCU, beweren dat een vaccin slechts korte tijd in het lichaam is en dat er daarom nog nooit nadelige gevolgen van vaccinatie op langere termijn zijn beschreven. Een vaccin is juist bedoeld om (levens)lange immuniteit op te wekken, en heeft dus per definitie langetermijngevolgen. Bovendien is van Dengue bekend dat een ernstige hemorragische koorts na een primaire infectie of vaccinatie nog jaren later op kan treden (29), en de kans hierop zelfs toeneemt met het verstrijken van de tijd (30), veroorzaakt door dalende titers van de antistoffen. Verder werd in het verleden beschreven dat na vaccinatie met een geïnactiveerd mazelenvaccin later een ernstig en atypisch beeld ten gevolge van een infectie met mazelen optrad, soms pas na enkele jaren (11). Naar mijn mening zijn dergelijke uitspraken van ‘deskundigen’ een bijzonder ernstige vorm van desinformatie, die via ‘officiële’ instanties als ‘waarheid’ wordt verkondigd, en waarvan we het afgelopen anderhalf jaar steeds nieuwe voorbeelden hebben gehoord.

Antigenic sin

De vaccinatiefanatici beweren vervolgens dat het helemaal niet erg is dat de varianten eventueel resistent zouden worden voor de vaccins. Volgens hen is het heel eenvoudig om het vaccin zo aan te passen dat dit ook werkzaam is tegen de nieuwe varianten. Welke varianten dan in het vaccin gestopt moeten worden blijft onduidelijk gezien het razendsnel ontstaan van nieuwe varianten. En hoewel Pfizer en Moderna stellen dat die aanpassing ‘snel’ geregeld kan worden, geeft men daarvoor een termijn van drie maanden. Pas daarna kan men beginnen met de distributie en toediening. In Israël, als braafste jongetje van de vaccinatieklas, is men hier nu al negen maanden mee bezig en het vaccinatieprogramma is nog steeds niet ten einde. Tot overmaat van ramp blijkt de duur van de bescherming door vaccinatie in de tijd af te nemen en korter te zijn dan de tijd die nodig is om het grootste deel van de bevolking te vaccineren. Alleen daarom al is de kans levensgroot dat de updates van de vaccins het door de onvermijdelijke vertraging, veroorzaakt door het aanpassen, distribueren en toedienen van de updates, afleggen tegen een virus dat veel sneller muteert evolueert. De haas loopt nu eenmaal sneller dan de schildpad.

En blijkbaar beseffen de vaccinatiefundamentalisten niet dat er in een maatschappij ook nog andere zaken belangrijk zijn, en dat de mensheid zich niet continu bezig kan houden met vaccinatie tegen een virus dat voor het overgrote deel van de populatie ongevaarlijk is. Men moet nu eenmaal af en toe zijn zinnen verzetten en iets anders doen dan monomaan steeds nieuwe injecties in vele armen te geven.

Maar ook moleculair-biologisch is het nog maar de vraag of een update van het vaccin nog wel dezelfde bescherming geeft als de eerste vaccins, die onveranderlijk met de Wuhan variant van het spike-eiwit zijn uitgerust. Dat is wat men benoemt als de ‘antigenic sin’. Het is het verschijnsel dat, als het immuunsysteem geconfronteerd wordt met een virus, het zo’n sterke immuunrespons opwekt tegen de jas van dit virus, dat het daarna niet meer gericht kan reageren op een variant die een nieuwe jas heeft aangetrokken die er nèt iets anders uitziet dan de oude. Een hernieuwde challenge van het immuunsysteem met deze nieuwe jas leidt dan niet tot een specifieke respons op de nieuwe jas, maar met een respons op de oude jas. Zo krijgt de immuunrespons op de oude jas een boost, maar ontstaat er geen aangepaste en specifieke reactie op de nieuwe jas van het virus. De hoeveelheid (titer) van de antilichamen neemt wel toe, maar de antilichamen binden nog steeds beter met de oude dan met de nieuwe virusjas. Men kan het vergelijken met een geweer waarvan de loop krom is. Hoeveel meer kruit men ook in de kogel stopt, het schot zal altijd het doel (net) missen. En het is juist de afstand tot de ‘bull’s eye’ die naar alle waarschijnlijkheid bepaalt of er nog sprake is van kruisimmuniteit of dat er een VDE optreedt.

De (in)humane factor

Waar de wetenschappers zich ook geen rekenschap van hebben gegeven, hoewel een zeker deel van hen ze terdege zouden moeten kennen, zijn twee menselijke karaktertrekken: egoïsme en hypocrisie. Enerzijds wijzen mensen als Marion Koopmans en Ab Osterhaus maar al te graag op de beelden van wanhopige en fors benauwde mensen met COVID19 in India of Zuid-Amerika, landen die het zelfs aan de meest basale behandeling met zuurstof ontbreekt. Het is een prima middel om het Nederlandse volk nog meer angst aan te jagen. Anderzijds zwijgen ze het liefst over het feit dat in die landen slechts nog steeds maar een zeer klein deel van de bevolking is gevaccineerd, mede omdat men het belangrijker vindt om in het rijke Westen de derde prik te geven – overigens nog steeds gericht tegen het spike-eiwit van de oorspronkelijke Wuhan variant – zoals op dit moment al gebeurt in Israel, en in de Verenigde Staten binnenkort staat te gebeuren. Zonder twijfel zal Nederland bij oplopende ziekenhuisopnames hetzelfde doen als de zwarte scenario’s opnieuw als warme broodjes over de toonbank van Gommerts en Kuipers gaan. De tweede en derde wereld blijken uitstekend geschikt te zijn voor de propagandadoeleinden van de vaccinatiefundamentalisten, maar zijn naar nu blijkt veel minder geschikt om diezelfde landen hulp te bieden. Dit los van de vraag of de massale vaccinatie van de gehele bevolking überhaupt noodzakelijk of zelfs maar wenselijk is.

Natuurlijk stond ons bij het begin van de pandemie niet de kennis en technologie ter beschikking die ons nu ten dienste staat. Vele tienduizenden wetenschappelijke artikelen over het SARS-CoV-2 virus en COVID19 zijn er in het afgelopen anderhalf jaar verschenen, voor het overgrote deel modelstudies en laboratoriumstudies. Begin oktober 2020 waren er al een kleine 60.000 artikelen gepubliceerd en het aantal zal inmiddels ongetwijfeld verdubbeld zijn. Zoals altijd zal blijken dat het overgrote deel van deze studies geen enkele zeggingskracht heeft (8), vooral omdat de opzet zo ontzettend slecht is dat ze nooit geschreven hadden mogen worden. Deze tsunami aan publicaties zaait alleen maar verwarring, voorzover ze überhaupt al gelezen worden. Met wetenschap heeft dit niets meer te maken, alleen met de angst van wetenschappers om de boot te missen (26). Er is niemand die deze literatuur allemaal kan lezen, en de onmogelijkheid om een consistente en betrouwbare conclusie uit deze oorverdovende wetenschappelijke ruis te trekken maakt dat elke voorspelling over het verdere beloop van de pandemie onmogelijk is.

In ieder geval is het goed om nog eens te benadrukken dat dit de eerste keer is dat wordt geprobeerd – en dat er überhaupt de mogelijkheid bestaat – om zich uit een pandemie te vaccineren. Op een uitzondering na kwamen de vaccins zonder uitzondering te laat en was de pandemie al voorbij voordat een vaccin beschikbaar kwam. De tandem Osterhaus en Klink probeerde dat in 2009 met de Mexicaanse griep, hetgeen naderhand een van de mildste griepseizoenen uit de geschiedenis bleek te zijn. De resultaten zijn bekend: 30.000 kinderen werden gevaccineerd met een vaccin dat ze niet nodig hadden en een klein deel van hen ontwikkelde narcolepsie ten gevolge van het vaccin. Narcolepsie is dan wel geen dodelijke, maar wel een fors invaliderende aandoening. Honderden miljoenen euro’s werden door de gootsteen van de overheid gespoeld, net zoals Hugo de Jonge dit nu in de overtreffende trap doet.

“No skin in the game”, zou Nassim Nicholas Taleb zeggen: niet Ab Osterhaus, niet Ab Klink en evenmin Hugo de Jonge betalen de rekening, maar de belastingbetaler. Het is dan ook de vraag of men de bestrijding van een pandemie over moet laten aan de farmaceutische industrie in combinatie met wetenschappers met meer conflicterende belangen dan varianten van het SARS-CoV-2 virus, geleid door een onnozele schoolmeester die als minister van VWS een plekje in het Haagse heeft gevonden als paalschildpad (13). We kregen in 2009 al een duidelijke waarschuwing welke virologische terreur over ons uitgestort zou worden als er echt een pandemie uit zou breken, maar twaalf jaar later bleek die waarschuwing volstrekt vergeten te zijn. De optimist is een pessimist met een slecht geheugen.

De kwetsbaren

Dat het de eerste keer is dat men op deze manier een pandemie probeert te beëindigen is een gigantisch experiment zoals dat nog niet eerder is vertoond. Het verschil met de vaccins in het het rijksvaccinatieprogramma is dat de laatste uitgevoerd worden met vrijwel volledig steriliserende vaccins, en bovendien kinderen worden gevaccineerd met een feilloos werkend immuunsysteem. Bovendien is de infectiedruk tijdens vaccinaties uit het rijksvaccinatieprogramma erg laag, en is de kans miniem dat een kind de ziekte doormaakt op het moment dat hij of zij gevaccineerd wordt. Het gevolg is dat het immuunsysteem rustig de tijd heeft om immuniteit op te bouwen. Dat is het verschil tussen vaccinatie ter voorkoming van ziekte en massale vaccinatie zoals nu is uitgerold om een pandemie te beëindigen. Met het eerste doel bestaat veel ervaring, met het tweede nagenoeg niet. Het is dan ook nog maar de vraag of het juiste middel niet op de verkeerde manier wordt ingezet.

Natuurlijk is het nog steeds mogelijk dat vaccinatie met deze nieuwe mRNA- en DNA-vaccins een groot succes wordt, en inderdaad de mensen met het hoogste risico op ernstige ziekte en overlijden blijvend beschermt. Maar zelfs als dat de uitkomst is, was er geen enkele noodzaak om kinderen en jong-volwassenen te vaccineren, omdat het de verdere verspreiding van het virus niet of nauwelijks remt. Daarom zullen de meest kwetsbare mensen vroeg of laat toch geïnfecteerd raken. Men had zich kunnen beperken tot het vaccineren van diegenen die er het meest bij gebaat waren, te weten de ouderen, de mensen met een verzwakt immuunsysteem en de mensen met onderliggende aandoeningen. Dat was vele malen kosteneffectiever geweest en had aan het resultaat weinig tot niets veranderd.

Maar de ironie wil dat juist de mensen die het meest te verwachten hebben van een veilig en effectief vaccin er het minst goed op reageren. Het waren specifiek die mensen die uitgesloten werden van de registratietrials (14,15). Men zou kunnen denken dat het voor de hand ligt dat de farmaceut nu alsnog onderzoek zou doen naar de effectiviteit van de vaccins bij deze categorie mensen, maar dat onderzoek laten ze maar wat graag over aan de universiteiten. De farmaceut heeft hier geen enkel belang bij, de registratie voor die mensen is immers al binnen? Bovendien zou het de illusie van een effectiviteit van 95% van de vaccins ruw verstoren. Één aspect van deze pandemie is in ieder geval een ongekend groot succes: de farmaceutische industrie heeft nog maar zelden zoveel winst in zo’n korte tijd gemaakt. Toch is het blijkbaar niet genoeg. Hun vertegenwoordigers, zoals de medisch directeur van Pfizer Nederland Marc Kaptein, krijgen regelmatig gratis reclamezendtijd bij Op1 om de handelswaar aan de man te brengen. Het geld klotst niet meer tegen de plinten op, maar veroorzaakt een klinkende en ritselende overstroming van de directiekamers van de vaccinproducenten. De winst die Pfizer maakte met Viagra is klein bier vergeleken met de huidige monsterwinsten op hun vaccin.

De zegeningen van Big-Pharma

Het is voor de farmaceuten vanzelfsprekend veel interessanter om de afzetmarkt voor de vaccinatie sterk uit te breiden door een registratie aan te vragen voor 12 t/m 17-jarigen, ook al is er geen enkele valide reden om deze leeftijdsgroep te vaccineren. In Israël wordt zelfs al gevraagd om een registratie voor drie- tot twaalfjarigen, terwijl al lang duidelijk is dat het bereiken van groepsimmuniteit door het vaccineren van kinderen en adolescenten absoluut onbereikbaar is.

In de directiekamers van Pfizer en Moderna wordt sinds het begin van deze pandemie elke dag champagne en kaviaar geserveerd en maandelijks het wagenpark ververst bestaande uit Bentleys en Rolls Royces. Verder namen ze voor een zacht prijsje het geldpakhuis van Dagobert Duck over en sindsdien zwemmen de heren en dames directieleden, na een grondige renovatie en een forse uitbreiding van de opslagcapaciteit, nu dagelijks enkele uren in dit geld-als-water paradijs. En ook Marion Koopmans, Marc Bonten, Jan Kluytmans en Patricia Bruining mogen regelmatig een baantje trekken, als beloning voor bewezen diensten.

Angst voor financiële risico’s hoeven de fabrikanten niet te hebben: als de vaccins op de langere termijn toch gezondheidsschade blijken te veroorzaken, zakt het niveau van de geldmeter in het geldpakhuis niet. Ze hebben zich keurig ingedekt en de risico’s overgedragen aan de overheden van de verschillende landen. En zo betaalt de belastingbetaler driemaal de rekening voor de vaccins: eenmaal bij de ontwikkeling van de mRNA techniek via de door de staat gefinancierde universiteiten, eenmaal bij de inkoop van de vaccins, de distributie en toediening van de vaccins, en eenmaal bij eventueel optredende schade van de vaccins op de langere termijn. De dames en heren directieleden trekken schaterlachend over deze deal nog een extra baantje in het geldpakhuis, terwijl ze bijna kopje ondergaan onder de eurofontein of de dollarwaterval.

En het Kafkiaanse schouwspel is nog niet afgelopen. Het zijn de mensen met een haperend immuunsysteem die ondanks vaccinatie het grootste risico lopen op een ernstig verlopende COVID-19. Als zij een ziekenhuisopname nodig hebben worden ze verzorgd door artsen en verpleegkundigen die vrijwel allemaal gevaccineerd zijn, maar desondanks nog wel andere mensen kunnen besmetten, ook de mensen met een ernstig verzwakt immuunsysteem. En dat terwijl voor een groot deel van de zorgmedewerkers het risico op een ernstig verlopende COVID-19 zo laag is dat vaccinatie overbodig was, en nu ook nog eens blijkt dat na het doormaken van de infectie de kans om opnieuw besmet te raken in vergelijking met de kans op een herbesmetting na vaccinatie veel kleiner is (22). De tot nu toe gehanteerde bezweringen, zoals de chirurgische mondmaskers, de spatschermen en de anderhalvemetermaatschappij zullen deze mensen hiertegen naar alle waarschijnlijkheid niet kunnen beschermen.

Van alle mooie beloften die ons door de onnozelen en armen van geest onder de regie van de farmaceuten werden gedaan, lijkt het er sterk op dat vooralsnog alleen de belofte van bescherming tegen ernstige ziekte en overlijden waargemaakt werd, voorzover dat nodig is in de gezonde populatie met een arbitraire leeftijdsgrens van ongeveer 60 jaar. Hoewel men er blijkbaar vanuit ging dat het immuunsysteem door het SARS-CoV-2 virus in een existentiële crisis is geraakt, blijkt dit in het overgrote deel van de bevolking prima zijn werk te doen (21), en er zijn inmiddels aanwijzingen dat het immuunsysteem op termijn krachtiger en breder reageert op het doormaken van een infectie dan op vaccinatie (23,24). Dat neemt niet weg dat kwetsbare mensen met een verzwakt immuunsysteem zo goed mogelijk beschermd moeten worden, voorzover mogelijk door vaccinatie, maar het laat goed zien hoe ontzettend dwaas, hoe onwaarschijnlijk zinloos en verbijsterend onethisch het is om kinderen en adolescenten te vaccineren (4). De balans tussen voor- en nadelen kan voor hen alleen maar negatief uitvallen, aangezien er voor hen geen enkel voordeel te behalen valt.

Vertrouwen en wantrouwen

En zelfs al zijn de vaccins ook op langere termijn in staat om de kwetsbare mensen te beschermen, is de schade die de vaccinatiefanatici toegebracht hebben aan het vertrouwen in de publieke gezondheidszorg groot. Niet voor niets stelde Martin Kulldorff dat deze vaccinatiefanatici, mensen zoals Roland Pierik, nota bene hoofddocent rechtsfilosofie aan de Universiteit van Amsterdam en Marcel Verweij, filosoof aan de landbouwuniversiteit van Wageningen, in één jaar meer schade hebben aangericht aan het vertrouwen in vaccins dan de hardcore antivaxxers in de afgelopen twintig jaar veroorzaakt hebben. Maar het interesseert ze geen barst, en ze slaan met de vaccinatieknuppel vrolijk door in de porseleinkast van het vertrouwen van de burger, heilig overtuigd van hun grote gelijk.

Ik herhaal het nogmaals, elke medische behandeling, ook vaccinatie, vindt plaats op basis van vertrouwen en eerlijke voorlichting. Elke medische handeling, ook vaccinatie, heeft een kostprijs. Altijd. Soms is de prijs laag, soms erg hoog. En elke medische handeling, ook vaccinatie, dient allereerst en bovenal op basis van vrijwilligheid uitgevoerd te worden. Dat is de basis van ons vak, iets waar mensen als Pierik en Verweij niets van begrijpen.

Het einde van de pandemie

Er zal hoe dan ook een einde komen aan deze pandemie, dat is een van de weinige absolute zekerheden die er zijn. Elke pandemie van Influenza is uiteindelijk geëindigd zonder vaccins. Dat zal voor COVID-19, ook met vaccins, niet anders zijn. De vraag is of de massale vaccinatiecampagne het bereiken van dit eindpunt versnelt of de duur van de pandemie uiteindelijk verlengt.

Natuurlijk is het heel goed mogelijk dat het virus uiteindelijk door zijn mogelijkheden heen raakt om verder te muteren en op die manier resistent wordt tegen de vaccins, en uiteindelijk het vermogen verliest om mensen (ernstig) ziek te maken, ook al neemt de besmettelijkheid toe. Dat geluid laten nu zelfs virologen horen, terwijl de ijzeren wet in de virologie altijd al was dat virussen zo evolueren dat ze steeds besmettelijker worden en steeds minder dodelijk, simpelweg omdat dat nu eenmaal de meest gunstige voorwaarden zijn voor een snelle verspreiding van een virus. Wie ernstig ziek wordt of doodgaat aan een virusinfectie mengt zich niet tussen de mensen, een absolute voorwaarde voor een virus om zich verder te verspreiden.

Maar wat als dat niet gebeurt en vaccinatie met deze niet-steriliserende vaccins blijkt averechts te werken, zoals beschreven wordt bij de ziekte van Marek, een bij kippen voorkomende virusziekte waarbij iedere volgende generatie kippen met een lek vaccin wordt gevaccineerd? Met als gevolg dat het virus door de niet-steriliserende immuniteit nog steeds doorgegeven kan worden en bij iedere generatie dodelijker wordt. En zo de ongevaccineerde kippen steeds efficiënter en steeds sneller doodt (27)?

Natuurlijk weet ik best dat een groot deel van de bevolking de natuurlijke infectie heeft doorgemaakt en daardoor over een brede en krachtige immuunrespons beschikt die ook de varianten van het virus effectief bestrijdt. Ik weet natuurlijk ook dat wij geen kippen zijn en dat er ook niet meerdere generaties achter elkaar gevaccineerd worden. Maar is de situatie met het herhaald optreden van infecties bij gevaccineerde mensen die zelf grotendeels beschermd worden door het vaccin, maar het virus wel verder kunnen verspreiden niet vergelijkbaar met de ontwikkeling van het virus dat de ziekte van Marek veroorzaakt? En als gevolg het SARS-CoV-2 virus niet alleen gevaarlijker wordt voor mensen die zich niet laten vaccineren, maar ook voor de mensen met een ernstig verzwakt immuunsysteem zoals we die in Nederland alleen al enkele honderdduizenden hebben. Welke viroloog of immunoloog durft met droge ogen te zeggen dat die ontwikkeling van het SARS-CoV-2-virus door deze massale vaccinatiecampagne met een lek vaccin absoluut niet mogelijk is? Temeer bij herhaling gebleken is dat het voorspellend vermogen van virologen en immunologen dat van de weerman niet heel ver overstijgt.

Dit artikel lees je gratis. Als het bevalt kun je onderaan een kleine bijdrage doen, zodat ik dit soort artikelen kan blijven schrijven

Ik wil er niet aan denken dat de vaccinaties op termijn ook de laatste ambitieuze belofte niet waar blijken te maken, op termijn niet beschermen tegen ernstige ziekte of overlijden of deze zelfs doen toenemen. In dat geval leidt dit massale vaccinatie-experiment, inclusief alle repressie en dwang die ermee gepaard gaat, tot een catastrofe van ongekende omvang. En vernietigt daarmee ook het vertrouwen dat mensen hebben in de medische wetenschap. En wat mensen zich blijkbaar niet realiseren, of zich niet willen realiseren, is dat ook daarvoor alle noodzakelijke ingrediënten aanwezig zijn.

De toekomst zal uitwijzen of het lot deze ingrediënten samenvoegt tot een groot en niet eerder vertoond succes van massale vaccinaties met als doel een pandemie te beëindigen, of het faliekant mislukken van het grootste vaccinatie-experiment ooit, en achteraf blijkt dat beleidsmakers en de wetenschappers de catastrofale gevolgen op geen enkele manier zagen aankomen en het te laat was om nog op hun schreden terug te keren.

De twijfel die een groot aantal mensen hebben over de aanpak van de pandemie moet kenbaar gemaakt worden. Niet voor niets zei Bertrand Russel het volgende: “The fundamental cause of the trouble is that in the modern world the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”

Niet voor niets luidt een oude wijsheid dat een gek kan meer vragen stellen dan honderd immunologen en virologen kunnen beantwoorden.

Laat mij die gek dan maar zijn.

Omdat de vragen die er zijn, gesteld moeten worden.

Al was het maar omdat ik niet de idioot wil zijn omdat ik het niet langer aandurfde om nog vragen te stellen.