In 1986, vier decennia na het einde van de Tweede Wereldoorlog, publiceerde Robert Jay Lifton de studie “The Nazi Doctors. Medisch doden en de psychologie van genocide “. Twee jaar later verscheen Lifton’s algemene verslag van de rol van nazi-artsen in Duitse vertaling onder de nogal onschuldige titel ‘Artsen in het Derde Rijk’ – een titel die de bevolking en de biopolitieke functie beschrijft van artsen en concentratiekampdokters bij het uitvoeren van menselijke experimenten, euthanasie en Verbergt genocide.

De band was nog steeds, maar zoals verwacht, geen bestseller. Nu, meer dan dertig jaar later, kan Liftons studie voorgoed een verboden boek worden. Omdat de bundel verbanden onthult die sinds maart 2020 weer op de agenda staan ​​onder het teken van de corona-epidemie.

Dr. Robert Jay Lifton, geboren in 1926, is een arts en was hoogleraar psychiatrie en psychologie aan de City University, New York. Zoals hij in het voorwoord aan de nazi-artsen schrijft, staat hij erop “dat we in staat zijn om te leren van het kwaad uit het verleden na het zorgvuldig te hebben onderzocht”. Hoewel deze houding eervol is, ziet Lifton het feit over het hoofd dat er één ding voorafgaat aan het leren van onderzoek dat het resultaat is van een zorgvuldige studie van het kwaad uit het verleden: namelijk het onderzoek zelf kennen en bereid zijn het niet te vervormen of te ontkennen. vergeten. Maar dit was al het geval bij de publicatie van Lifton’s studie.

Kijkend naar het medische beroep van de Bondsrepubliek Duitsland in de jaren tachtig, betreurde Lifton “de bewuste en onbewuste verdraaiing en verdoezeling van de gebeurtenissen in het Derde Rijk”.

“Als de doktoren in het Derde Rijk ons ​​iets te leren hebben, is het dat we moeten terugkeren naar de principes van genezing”, schrijft Lifton in het voorwoord van de Duitse editie van zijn boek. Van een dergelijke les uit de Duitse geschiedenis kan op dit moment geen sprake zijn. Genezing is momenteel niet het heersende principe van het gezondheidsbeleid in de Bondsrepubliek, maar het bestrijden van een virus. Dit doet denken aan de toon die de oriëntalist en cultuurfilosoof Paul de Lagarde (1827 tot 1891) in de 19e eeuw had gezet:

“Trichinae en bacillen worden niet onderhandeld, Trichinae en bacillen worden ook niet gekweekt, ze worden zo snel en grondig mogelijk vernietigd.”

De uitroeiingsfantasie, die destijds tegen de Joden werd bestempeld als ‘buitenlanders’ en ‘dragers van verrotting’, is volgens Lifton nog steeds aan de gang. Gezien het aantal besmettingen dat te wijten is aan een twijfelachtige test, worden maatregelen bepleit en genomen die passen in de dodelijke traditie van de 19e en 20e eeuw: er wordt een nationale of regionale noodtoestand uitgeroepen; fundamentele democratische rechten worden opgeschort; Er worden quarantainevereisten uitgevaardigd, voorschriften voor het dragen van maskers worden uitgevaardigd – allemaal zogenaamd nodig om de verspreiding van het coronavirus te stoppen.

In zijn medische studie onderzocht Lifton de psycho-historische aspecten van de genocide onder het nazi-fascisme. Hiervoor evalueerde hij proceslogboeken en interviewde hij honderden slachtoffers, daders, aanhangers en verzetsmensen. Uit de resultaten van onderzoek en interviews leidde hij bepaalde basisprincipes en patronen van fascistische maatregelen af. Hij vestigde ook de aandacht op de opeenvolging van collectieve manieren van denken en handelen zoals we die vandaag tegenkomen. Het verklarende model van Lifton omvat een aantal factoren waarvan de huidige herhaling zorgwekkend is.

Een van de factoren die Lifton uit de nazi-geschiedenis afleidde, is het verontrustende idee dat er een ziekte is die het collectieve gevoel teweegbrengt “fysiek en psychologisch overspoeld te zijn met de dood”.

Evenzo wordt de huidige politieke sfeer bepaald door een noodlottige doodsangst waarvoor het “nieuwe virus” de schuld krijgt.

Angstaanjagende parallellen

In de Bondsrepubliek Duitsland is het idee van de totaliteit van een dodelijke ziekte geworteld in historische ervaringen, die in sleutelwoorden als volgt kunnen worden samengevat: collectieve herinneringen aan verlies en dood door de Eerste en Tweede Wereldoorlog; het mislukken van de beloften van “bloeiende landschappen” in verband met hereniging in het licht van de bank- en economische crises sinds 2008 en de verontrustende kloven in de EU, in de transatlantische relatie en tussen Oost en West in de Bondsrepubliek; eindelijk de hoop op een “therapie” – hier en nu in de vorm van overheidsmaatregelen in overeenstemming met de Infectiebeschermingswet.

Net als in het nazi-fascisme worden ervaringen uit de gemeenschap gemobiliseerd: biologisch in de vorm van de vermeende collectieve dreiging die uitgaat van de door virussen veroorzaakte en virologisch gebaseerde “epidemische situatie van nationale omvang”; Spirituele gemeenschapservaringen in de vorm van het beroep van de bondskanselier en de staatshoofden op het “wij”, op “verantwoordelijkheid” en “gemeenschap”.

Het “medisch fundamentalisme” in verband met de “therapeutische visie” geïmplementeerd in de bevolking helpt om de duidelijke tekenen van een autoritaire politiestaat en de herkenbare structuren van fascistische parallellen over het hoofd te zien. In de absolute aanspraak op de onvoorwaardelijke waarheid van “Samen kunnen we het doen”, worden andere professionele beoordelingen van het infectierisico – bijvoorbeeld door Sucharit Bakhdi of Wolfgang Wodarg – evenals alternatieve oplossingen, zoals in Zweden, categorisch weggegooid of slecht gepraat. Voorbeeld SPD-MdB Lauterbach: “Wodarg praat onzin.”

“Totalitaire ideologieën verdoven de angst voor de dood door de nadruk te leggen op de eigen onoverwinnelijkheid en almacht.”

Dit is mogelijk door specifieke massale psychologische manipulaties in Gestalt

• ten eerste de gestandaardiseerde communicatie, zie de berichtgeving en commentaren in de gevestigde media,
• ten tweede, continue gedragscontrole, zie hoe de politie toezicht houdt op afstand houden en maskers draagt ​​in openbare ruimtes en bij politieke bijeenkomsten,
• ten derde, een cultus van ‘zuiverheid’ door handen te wassen, te desinfecteren om niemand te infecteren, zelfs niet zichzelf,
• ten vierde, een bekentenis, iedereen vormt een gevaar en geeft dit aan door het dragen van een mond- en neusbedekking en onderwerping door gepast gedrag,
• ten vijfde, de vergoddelijking van de wetenschap in de vorm van cijfers, statistische gegevens, R-cijfers en ‘deskundige’ meningen,
• ten zesde, de taalkundige afdruk van pakkende formules, bijvoorbeeld AHA,
• ten zevende, het primaat van de gevaarlijke leer over het individu en zijn of haar rechten op vrijheid,
• en ten achtste de ultieme twijfel aan het recht op leven van degenen die tegen de “hogere principes” zijn.

De uitvinding en collectieve toediening van een nieuw vaccin wordt beschouwd als een reddende ‘therapie’ om het ‘dodelijke virus’ te bestrijden. Zolang dit niet “op de markt” wordt aangeboden, wordt de mogelijkheid van infectie als een gevaar beschouwd. Omdat vrijwel iedereen besmet kan raken, wordt iedereen ook als een bedreiging beschouwd.

Met het oog op de duidelijk herkenbare “vervuilingsfantasieën” lijkt het “reinigend” en medisch en hygiënisch “heilzaam” om individuele mensen of groepen mensen schuldig te maken en hen met veroordeling – desnoods met geweld – uit te sluiten.

We ervaren deze procedure momenteel enerzijds in de vorm van onevenredige politieoperaties tegen demonstranten, anderzijds door het aan de kaak stellen van algemene etikettering van de demonstranten, bijvoorbeeld als ‘Covidiots’, ‘verwarde hoofden’, ‘intellectueel arm’, ‘virusontkenners’ (analoog aan Holocaustontkenners), ‘rechten’ , “Nazi’s”, “esoterisch”, “aluminium hoeden” enzovoort. Politici en media omschrijven de demonstranten als paria en behandelen ze – in overeenstemming met een groot deel van de Duitse bevolking – als verschoppelingen.

Grootschalig menselijk experiment

Nu vaccins beschikbaar zijn, duikt een andere variant van de coronatherapie op: het fysieke gevaar voor al diegenen die zich vrijwillig of gedwongen laten vaccineren. Enerzijds brengt het verkorte goedkeuringsproces onberekenbare gezondheidsrisico’s met zich mee die niet onmiddellijk duidelijk worden, maar pas vele maanden of jaren later kunnen optreden. Aan de andere kant is er angst voor het gebruik van vaccins die genetische veranderingen kunnen veroorzaken of nanotech-deeltjes bevatten, zoals gepropageerd door de voorstanders van transhumanistische projecten.

Het gebruik van dergelijke vaccinserums doet denken aan de fascistische menselijke experimenten die werden uitgevoerd door concentratiekampdokters. Een ander probleem komt voort uit de dreiging van inperking van de vrijheid van degenen die zich niet willen laten vaccineren.

Het slachtofferschap van die delen van de samenleving die bij politieke bijeenkomsten protesteren tegen coronapolitiek en / of weigeren zich te laten vaccineren is het resultaat van een “zuiverend” selectieproces. Op dit moment wordt nog steeds de indruk gewekt dat de “coronagerelateerde” maatregelen vooral te wijten zijn aan de beschermende bezorgdheid voor ouderen met eerdere ziekten.

Het beschermingsargument is echter ambivalent. Termen als ‘politieagent’, ‘beschermende politie’, ‘beschermend toezicht’, ‘beschermende hechtenis’, ‘beschermende hechtenis’, ‘beschermend wapen’ of de ‘beschermende troepen’ in koloniale ‘beschermde gebieden’ maken duidelijk dat het woord niet in de laatste plaats de bescherming van autoritaire heersers en totalitaire Betekent machtsverhoudingen.

De maatschappelijke onrust in het heden heeft oorzaken die lang teruggaan. Het is het resultaat van verkeerde politieke beslissingen, bijvoorbeeld op het gebied van migratie, oorlogen en troepen in het buitenland, reddingsoperaties van banken, Hartz IV, armoede en luxe, noodgevallen op het gebied van onderwijs en zorg, privatisering van openbare diensten van algemeen belang, enzovoort. De sociale verdeeldheid, die niet alleen recentelijk heeft plaatsgevonden, heeft geresulteerd in een collectief verlangen naar normaliteit in het licht van de massale angst voor infectie.

Voor de meerderheid van de bevolking maakt het niet uit naar wat voor soort object ze verlangen, dat pretendeert de situatie te overstijgen: het belangrijkste is normaliteit of “nieuwe normaliteit”! Structureel doen de Corona-maatregelen en de Corona-noodtoestand denken aan de onmenselijke methoden en de dodelijke aard van de procedure, hoe de ‘strijd voor Arische gezondheid en tegen Joodse infectie’ werd gevoerd onder het fascisme, zoals Lifton het uitdrukte – een strijd die heeft uiteindelijk de genocide voorbereid.

De uitgeroepen corona-nood-pseudo legitimeert het antidemocratische uur van de uitvoerende macht en de medisch-hygiënisch verkapte militarisering. “De in het wit geklede dokter … (wordt) een biologische soldaat, ja, een biologische generaal in de campagne om de dood te doden,” zei Lifton, die de aanpak van de nazi-dokters beschreef. Virologische, epidemiologische, farmaceutische en medische specialisten blijken de professionele elite te zijn, die wordt vergezeld door advocaten, militaire officieren, professoren en leraren. Samen met de uitvoerende macht nemen ze deel aan het proces om bij te dragen aan de atmosferische voorbereiding en aan de ideologische rationalisering en pseudo-academische onderbouwing van het autoritaire hygiëneregime in naam van een wetenschappelijk gedrapeerde mystiek en irrationalisme dat indruist tegen de rede.

Wat betreft de rol van artsen en vooral de functie van de hooggespecialiseerde medisch-wetenschappelijke staf, bijvoorbeeld in de vorm van de zeer dubieuze virologische popster Christian Drosten, doet veel denken aan de volgende beschrijving van de nazi-artsen door Robert Jay Lifton: ‘Als biologische soldaten hadden ze ze allemaal om in de frontlinie te staan ​​van de strijd die de dood zou moeten doden. “

Acteurs en taal van hygiënefundamentalisme

Het uitvoeren van het bevolkingsbeleid dat verband houdt met het Corona-regime is de taak van de gezondheids- en regelgevende autoriteiten die daartoe verplicht zijn, evenals de politie en het leger, die zijn uitgerust met een agressieve corpsgeest. Aanvankelijk alleen gebruikt om infectieketens op te sporen, worden militairen de handhavingsinstanties van de hausse tegen het virus, dat wil zeggen tegen zowel de geïnfecteerde als de risicogroepen die door infectie worden bedreigd. Zij zijn immers oproepbaar voor actie tegen de critici van het maatregelenpakket op besmetting.

De soldaten die zijn opgeleid om te doden, maken paradoxaal genoeg deel uit van het vuile werk in de gesloten en quarantaineoorlogen van positie tegen de dood en de angst ervoor.

En niet te vergeten de rol van liefdadigheidsinstellingen zoals het Rode Kruis en de Workers ‘Samaritan Association. Zij dragen op grond van wettelijke verplichting bij aan het functioneren van de infectiebeschermingsbureaucratie.

In het nawoord bij zijn studie van de nazi-doktoren spreekt Lifton over “de menselijke verleiding tot het kwaad”: “Onder geschikte omstandigheden kan immers vrijwel iedereen de collectieve oproep volgen voor de totale uitroeiing van een groep vermeende dragers van een ‘doodskiem’.” De bureaucratie speelt hier een bijzondere rol omdat het de “gebeurtenissen waarin men toch nauwelijks kan geloven” onwerkelijk doet lijken. De bureaucratie maakt de barbaars onschadelijk.

De medische en hygiënische bureaucratie “dempt de intellectuele en emotionele boventonen die… ontstaan ​​bij daders, omstanders en slachtoffers. Het dempen van taal speelt natuurlijk een centrale rol, ‘zei Lifton, verwijzend naar’ eufemismen ‘- dan’ hervestiging ‘,’ deportatie ‘, tegenwoordig’ quarantaine ‘,’ beschermend masker ‘- en naar’ codewoorden ‘- dan’ speciale behandeling ‘, vandaag “infectiebescherming” en “lockdown”. Het dempen van taal bevordert en versterkt de vage suggestie dat iemand iets goeds doet.

Lifton komt in zijn onderzoek tot de conclusie dat de mogelijkheid van ontwikkelingen zoals die leidden tot de fascistische genocide op joden, homoseksuelen, Sinti en Roma in Duitsland universeel is en ook in andere landen bestaat. Zijn studies van Hiroshima en Vietnam hebben zijn overtuiging versterkt, zie “Death in Life: Survivors of Hiroshima”, New York City 1968; “The Psychology of Genocide: Nuclear War and the Holocaust”, Stuttgart 1992. Dat leidt tot twee slotopmerkingen.

Ten eerste: aangezien de Corona / COVID-19-epidemie zich wereldwijd en pandemisch heeft verspreid, is het aan intellectuele discretie dat de bevindingen van Lifton in de context van de ‘nazi-doktoren’ wijzen op een potentiële onmenselijke dreiging waarvan de dodelijke gevolgen niet zijn naar een enkel land. De terugkeer van een nieuw fascistisch systeem en de vestiging van een hygiënedictatuur kunnen momenteel mondiale dimensies aannemen. Dit geeft enerzijds de lokale coronaprotesten een universele politieke betekenis. Aan de andere kant zijn de gevolgen niet in detail te bedenken als het verzet op wereldschaal faalt.

Ten tweede: hoewel het fascistische gevaar mondiale proporties dreigt aan te nemen, verwijst Lifton naar het volgende: De voorbestemming van de Duitsers voor totalitair fascisme is een gevolg van ‘hun neiging tot schuldgevoelens en zelfveroordeling, tot verdeeldheid, tot duplicatie, tot Faustiaans gedrag, tot verplichting volgens het patroon. van alles of niets, tot ideologisch totalitarisme en tot doodzwanger verlangen naar onsterfelijkheid ”. Het is waar dat geen van deze kenmerken “een monopolie van de Duitsers” is. Desalniettemin kunnen we Lifton als volgt interpreteren:

Aangezien de Europese politiek bijzonder vatbaar is voor antidemocratische, autoritaire en fascistische ‘oplossingen’, is het in de eerste plaats aan de politiek alerte mensen in de Duitse bevolking om resoluut weerstand te bieden aan de huidige ontwikkeling van medisch-fundamentalistisch en hygiënedictatorisch bewakingskapitalisme.