MEP-verkiezingen zijn een indicator voor verandering, maar het Parlement zelf is minder belangrijk dan wie top Euro Elite-banen krijgt
Indignatie redactie
6 min. lezen
Hoe belangrijk zijn het Europees Parlement en zijn verkiezingsresultaten in zowel de vormgeving van de EU als van Europa als geheel? De Europese verkiezingen gaven een aanzienlijke impuls aan rechtse / populistische partijen, na een catastrofaal, verward immigratiebeleid van Brussel dat de politieke instabiliteit in landen die zijn getroffen door stromen uit Syrië, Afghanistan en Libië de afgelopen jaren niet kon voorkomen. Maar welke impact zal dat nu zijn, hoe hangt het grotendeels af van de benoeming van een aantal topfunctionarissen van de EU, die zullen worden gekozen via een draconisch stemsysteem binnen de EU-instellingen zelf. Nieuwe banen voor de voorzitter van de Europese Commissie, de Europese Raad en het Europees Parlement zullen wellicht nog belangrijker zijn bij het vormgeven van het lot van de EU, omdat het keerpunt van de verkiezingen van de EP-leden het project in meerdere opzichten in twee richtingen kan nemen.
Voor het eerst in zijn korte geschiedenis zal het ‘blok’ van het reguliere elftal van het Europees Parlement – christen-democraten en sociaal-democraten – niet langer de meerderheid van stemmen in het parlement genieten. Beide pan-Europese groepen hamerden op populistische partijen in de stembus, met name in Frankrijk, Hongarije, Italië en het VK en tot op zekere hoogte in Duitsland.
Deze nieuwe partijen zijn weliswaar gebundeld in één ontluikende ideologie – anti-EU – maar zijn niet helemaal identiek in hun opvattingen, hoewel een anti-immigratie-agenda moet worden gezegd, dat ze hen bindt. In werkelijkheid, de recent gevormde ‘Brexit Party’ van Nigel Farage, die in het Verenigd Koninkrijk de duidelijke winnaar was voorafgaand aan alle partijen, vliegt lichtjes in kleur naar de anderen, in zoverre dat de agenda radicaal is; de Brexit-partij heeft geen manifest dat haar leden bijeenbrengt die afkomstig zijn uit verschillende politieke stromingen in het Verenigd Koninkrijk, anders dan het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie te verwijderen. En hier is waar het kleine maar belangrijke detail moet worden opgemerkt. De andere partijen, die ongetwijfeld zullen worden gegroepeerd met Farage in het parlement, en zullen een recalcitrante bende van leden zijn die zich niet aansluiten bij de door consensus gestuurde, bijna elitaire ideologie van de Brusselse mindset,
Toen UKIP in 2014 24 zetels veroverde en ook de winnaar werd, wilden maar weinig mensen toegeven dat het snel de acceptabele toon werd van afvallige visies binnen de EU-dimensie; de foto’s van Jean Claude Junker en Nigel Farage die elkaar knuffelen in het parlement spreken boekdelen. Voor de EU-elite, die droomt van een EU met een veel sterkere, federalistische machtsbasis, was Farage de ruwe jongen in het huis die het vak ‘oppositie’ aanviel.
En dit is de rol die, waarschijnlijk, de nieuwe groep uit Italië, Hongarije en Frankrijk zal spelen zodra de EU verblinding en glamour begint te voelen bij die leden.
Maar dit kan niet het geval zijn voor de Brexit-partij, die ongetwijfeld zal genieten van het gekakel in het huis (dat zeker luider zal worden), maar zal worden gezien als een marginale partij in vergelijking met zijn partners, in die zin dat het zet zich ervoor in om op zijn minst het Verenigd Koninkrijk uit de EU te verwijderen – en weinigen die eraan twijfelen, wanneer het zou moeten gebeuren, zullen een grote slag zijn voor de EU zelf, zo niet een dodelijke slag.
Inderdaad, de reden waarom het Verenigd Koninkrijk zich in de rotzooi bevindt waarin het zich bevindt, met een verontruste Tory-partij die worstelt om de Brexit te winnen, is de paranoia en vuile trucs gespeeld door de kant van de EU, doodsbang dat een succesvolle Brexit de ultieme slag zou betekenen voor de EU, zeker de EU zoals wij die kennen. De ‘deal’ die Theresa May werd aangeboden, was een deal met slechts één doel: het Verenigd Koninkrijk terugbrengen tot een volledig slaafse staat, slechter af en in wanorde en een voorbeeld voor iedereen die ooit zou moeten durven denken aan het verlaten van de EU.
De EU geloofde nooit dat Theresa May de moed zou hebben gehad om een Brexit zonder deal te leveren en dus, ongetwijfeld geadviseerd door Britse Labour-afgevaardigden in Brussel, speelde ze hun hand goed.
Maar niet meer.
De invloed van de Brexit-partij op de conservatieven – de ultieme bedreiging voor het verminderen van hun machtsbasis bij de volgende algemene verkiezingen als een no-deal Brexit niet wordt geleverd – is krachtig en echt. De Europese Unie zou dom zijn om zich voor te stellen dat Boris Johnson, als nieuwe leider en premier, het niet zou doorstaan, simpelweg omdat hij op zijn beurt geen echt alternatief heeft om aan de macht te blijven en voor de conservatieven om de zetels te behouden. houden.
En dus, ondanks de belachelijke bewering van de linkse partij dat de verkiezingen voor de Europese Unie niet bepaald de overweldigende overwinning waren van verreweg de belangrijkste mensenrechtenpartijen in de Unie (toen de Groenen en de liberalen een aantal zetels hadden opgenomen), moet de EU nu haar volgende stappen heel voorzichtig.
Nu al horen we idiote uitspraken in Brussel door de architect van de bestaande terugtrekkingsovereenkomst dat Theresa May vertrekt en de Brexit-partij het leeuwendeel van de MEP-zetels zal innemen, heeft geen invloed op de huidige deal. Dit is zowel fout als stom.
Ten eerste zijn de nieuwe functionarissen die hun functie opnemen niet verplicht om met dezelfde functie te blijven werken. Kijk goed om te zien wie welke EU-giganten een grote rol zullen spelen bij het selecteren van de shortlist [lees Macron en Merkel] en de namen die worden voorgedragen kunnen u een idee geven van de waarschijnlijkheid dat een christen-democraat (zoals Jean Claude Junker) is wordt vervangen door een groene of een liberale (de laatste is meer geneigd om Macron tevreden te houden).
Dat is al een aanwijzing dat er een meer pragmatische voorzitter van de Europese Commissie op tafel ligt, die een verandering in de lucht signaleert die zowel een nieuwe atmosfeer in Brussel zou kunnen verspreiden (die voor het eerst in een keer met een ‘oppositie’ zal moeten omgaan). de consensusgedreven EU) en een nieuwe benadering van de Brexit.
Er is op dit moment een botsing tussen Macron en Merkel over een nieuwe Commissievoorzitter die met Boris Johnson te maken zal krijgen, waarvan media hebben gemeld dat ze door de euro-elite worden gezien als iemand die hen echt bang maakt. De EU heeft absoluut een hekel aan politieke leiders van lidstaten die zich hebben verveed en als aantrekkelijk of zelfs polemisch worden beschouwd door zowel andere lidstaten als wereldleiders. Boris Johnson is eigenlijk een nachtmerrie en de huidige Brexit ‘deal’ waar de EU zich aan vastklampt, zal moeten worden geschrapt. Dat is de duidelijke waarheid over de overwinning van de Brexit-partij bij de MEP-verkiezingen en Theresa May kan als premier aftreden. De EU weet nu dat er een nieuwe Brexit-deal moet komen. Het lastige stukje is dat dit gebeurt, maar waardoor het lijkt alsof het niet van een zwakke positie voor de EU was. Gezien het feit dat de EU wekelijks als een geloofwaardige politieke entiteit lijkt te imploderen, zou dit een zware taak kunnen zijn om van start te gaan. Natuurlijk is het niet uitgesloten dat federalistische buffels van de EU, zoals Guy Verhofstadt, een man die zo beroofd is van elke aantrekking dat hij een stapel vochtige handdoeken opwindt, zich zullen inspannen voor de zelfmoordpil van de afgelopen jaren: blijven vragen om meer geld, praten over ‘uitbreiding’ en de noodzaak van een nieuw EU-leger, weigeren de groeiende kloof tussen het electoraat en Brussel te erkennen. De lijst is eindeloos. zal het beleid van zelfmoordpillen van de afgelopen jaren voortzetten: blijven vragen om meer geld, praten over ‘uitbreiding’ en de noodzaak van een nieuw EU-leger, weigeren de groeiende kloof tussen het electoraat en Brussel te erkennen. De lijst is eindeloos. zal het beleid van zelfmoordpillen van de afgelopen jaren voortzetten: blijven vragen om meer geld, praten over ‘uitbreiding’ en de noodzaak van een nieuw EU-leger, weigeren de groeiende kloof tussen het electoraat en Brussel te erkennen. De lijst is eindeloos.
