Migratiecrisis: Nieuwe editie van de asielrush van 2015: Europa verwacht enkele miljoenen Afghanen

De migratiecrisis komt met kracht terug op de politieke agenda. De ineenstorting van de theatrale achtergrond van een ‘westerse democratie’ in Afghanistan maakt de laatste zelfbedrog terzijde: een nieuwe golf immigranten van enorme afmetingen rolt naar Europa en Duitsland. Alleen al in Afghanistan zitten honderdduizenden, zo niet miljoenen, op ingepakte koffers. Het is slechts een kwestie van tijd voordat deze massa’s zich naar de westerse sociale paradijzen gaan begeven.

Het snelle einde van het marionettenregime in Kabul na de vluchtende terugtrekking van de Amerikaanse troepen en hun bondgenoten kon alleen degenen verrassen die zichzelf doelbewust doof en blind maakten voor historische contexten en actuele waarschuwingssignalen. Massale militaire aanwezigheid en geldstromen in obscene dimensies hebben het ‘westerse’ experiment in Afghanistan twintig jaar in stand gehouden. Zonder deze twee factoren stort het in.

De schokgolven reiken tot ver buiten het land in de Hindu Kush, dat de permanente bezetting door buitenlandse mogendheden heeft getrotseerd. Een hele regio heeft de westerse mogendheden gezien als hulpeloze pseudo-reuzen in een noodsituatie, die met geld kunnen gooien, maar niet bestand zijn tegen vastberaden druk en gemakkelijk te verslaan zijn. Hun vlucht laat een islamistische strijdmacht achter als een nieuwe machtsfactor, die door het Westen zelf is opgewaardeerd via de omweg van de “training” van een Afghaans “regeringsleger” dat niet is gedesintegreerd en dat het grotere gebied verder zal destabiliseren. De komende wereldmacht China zal met voldoening het geopolitieke dividend plukken van het falen van de VS en zijn bondgenoten en de nevenschade van de voorzienbare massamigratie overlaten aan zijn westerse rivalen.

Uitzettingen opschorten

Na deze baanbrekende demonstratie van mislukking ontbreekt het de Duitse politieke klasse niet aan extra signalen die het eigen land een gemakkelijke prooi bieden. Er is de afgelopen jaren nauwelijks een afgewezen asielzoeker uit Afghanistan teruggestuurd, zelfs zware criminelen en daders niet; het nieuws dat bijna niemand terug hoeft te komen uit het gulle Duitsland had zich allang moeten verspreiden naar de verste uithoeken van de Hindu Kush. Met het oog op de machtswisseling roepen ook de Verenigde Naties op om alle deportaties naar Afghanistan op te schorten. Modelleerling Duitsland heeft al weer op dit gebaar geanticipeerd.

Vooral in het groenlinkse kamp roept het vooruitzicht van een nieuwe versie van de asielrush van 2015 nauwelijks verborgen verwachtingen op. De pogingen van de Groenen “kanselier-kandidaat” Annalena Baerbock en de Europese politicus Reinhard Bütikofer om de grenzen te openen en migrantencontingenten uit Afghanistan in Europa te accepteren – afhankelijk van de stand van zaken, dat betekent vroeg of laat: in Duitsland – zijn een ander uitnodigingssignaal dat zijn effect niet zal missen.

Niet alleen degenen die hebben geleden onder het Taliban-regime zullen op weg zijn. Het demografisch vitale Afghanistan heeft de afgelopen twintig jaar veel meer strijdvaardige en bekwame jonge mannen voortgebracht dan het islamitische regime posten en koeken kon bieden. Voor de teleurgestelden is het alternatief nog steeds om zichzelf af te schilderen als “vervolgd” en asiel aan te vragen in het gewillige Duitsland.

Overheid faalt

De situatie kan nauwelijks meer grotesk zijn: de Duitse regering heeft gewoon schandelijk gefaald in de taak om het beheersbare aantal lokale arbeiders te evacueren die de Duitse troepen hebben gediend en daardoor hun leven in gevaar hebben gebracht – een schande die zal duren zo lang als Frankrijk’s verraad aan de Harki die achterbleven toen ze zich zestig jaar geleden terugtrokken uit Algerije. Morgen zullen menigten jonge mannen op de deur kloppen, wiens eerdere daden niemand weet.

Ze zullen welkom zijn in de asielsector. Maar dit is dynamiet voor de sociale systemen en de binnenlandse veiligheid van Duitsland. Dezelfde linkse lobbyisten die goedkope klaagzangen zingen over de uitsluiting van vrouwen in de Taliban-islam zullen er niets in vinden om grote aantallen mannen uit deze cultuur te accepteren die zijn gesocialiseerd in geweld en minachting voor vrouwen en vrouwen en meisjes in hun eigen land te plaatsen op risico. Migranten uit Afghanistan, die sinds de welkomstcoup in 2015 in groten getale het land zijn binnengestroomd, zijn al dramatisch oververtegenwoordigd als daders van brute seksuele misdrijven zoals groepsverkrachting.

De bezweringen dat de asielaanval van 2015 niet herhaald mag worden, zijn lege retoriek. De opvang van Afghaanse vluchtelingen dicht bij huis, waarvoor de SPD en de Unie halfslachtig hebben gewaarschuwd, is nauwelijks realistisch zolang Duitsland zich internationaal profileert als een magneet voor illegale migratie. Buurlanden als Iran en Tadzjikistan zijn nauwelijks geïnteresseerd in destabilisatie door de vluchtelingenstroom, en er is geen gebrek aan potentaten op de routes naar Europa die maar al te graag het migratiewapen inzetten tegen de moreel gechanteerd EU-Europeanen.

De Turkse president Recep Erdoğan zal niet aarzelen om de groeiende binnenlandse politieke druk terug naar Europa te leiden vanwege het toch al grote aantal migranten uit Syrië en Afghanistan. De Wit-Russische potentaat Alexander Loekasjenko volgde hem op en smokkelde migranten uit het Midden-Oosten naar het westen. Litouwen verdedigt zich met een grenshek,,De EU geeft geld – maar niet voor het blokkeren van maatregelen, maar voor een ‘humanitaire’ toelating van migranten die willen doorreizen naar Duitsland. De asielaantallen stijgen al lange tijd weer. Ook de andere migratieroutes over de Middellandse Zee en de Balkan zijn actiever dan ooit. De egocentrische Duitse genderbiotoop wordt geconfronteerd met een ruwe botsing met de realiteit – en de gevestigde politieke staf die zich over een paar weken kandidaat zal stellen, wekken niet de indruk dat ze de omvang van de uitdaging zelfs maar hebben begrepen.