Indignatie redactie 
In delen van extreemrechts zijn er tekenen van een heroriëntatie op migranten en de islam. Ook in Nederland zit het Forum voor Democratie (fvD) op de stoel van de islam. Wat zit erachter? Een analyse.
Thierry Baudet liet zich in het verleden vaak negatief uit over de islam en moslims en toch lijkt hij er vandaag met zijn partij, Forum voor Democratie (FvD), in te slagen steeds meer jonge moslims aan te trekken. Dat ziet opiniepeiler Aziz el Kaddouri, die in Nederland onderzoek doet naar het stemgedrag van mensen met een migratie-achtergrond.
Campagne FvD in Nederland boekt succes bij jonge moslims
El Kaddouri voert al twintig jaar onderzoek naar het stemgedrag van onder meer moslims en merkt een verschuiving sinds de landelijke verkiezingen van 2021. Op basis van de peilingen die hij onder de doelgroep hield, schat hij dat inmiddels 1 op de 10 moslimjongeren sympathie heeft voor FvD, schrijft NOS Nieuws.
Baudet heeft in zijn programma geen anti-islam beleid opgenomen, maar stemt in de Kamer echter geregeld voor moties die vijandig staan tegenover de islam. Zoals in 2020, toen FvD voor het PVV-wetsvoorstel stemde om Nederland te ’de-islamiseren’ en tegen de motie van Denk, om de islam te benoemen als een onderdeel van Nederland en dat moslims volwaardige burgers zijn. Daarnaast wil Forum migratie tegengaan en daarom vindt El Kaddouri de steun vanwege sommige moslims voor Baudet merkwaardig. “Hij kan bepaalde punten uit zijn programma schrappen, of daar de nadruk niet meer op leggen, maar als ik moties voorbij zie komen stemt hij altijd anti-islam.”
El Kaddouri legt uit dat de groeiende steun van sommige jonge moslims voor FvD ontstond na de coronacrisi. “Alle vrijheidsbeperkingen tijdens corona zorgden er toen voor dat men zich afzette tegen de huidige politiek. Dus als er een partij komt die zegt: ’Wij begrijpen jullie, wij hebben dezelfde gevoelens’, dan zijn ze daar gevoelig voor.” Ook herkennen sommige conservatieve moslims hun waarden in bepaalde standpunten van de partij van Baudet. “Hij is anti-woke, dus als je het hebt over heimwee naar de traditionele man-vrouwrolverdeling kunnen bepaalde conservatieve moslimjongeren dat ook interessant vinden.”
In zijn recente interviews nam Baudet ook afstand van eerdere uitlatingen over de islam en het geloof, zoals met name in het gesprek met youtuber Salaheddine Benchiki. “Ik heb heel veel prachtige elementen in de islam leren kennen”, zegt Baudet daarin. “Er is een vijandbeeld gecreëerd over de islam en daar ben ik zelf in meegegaan. Ik ben daarvan teruggekomen.” Dit soort uitspraken lijkt een groep moslimjongeren aan te spreken.
Baudet spreekt deze groep via verschillende kanalen op sociale media aan, zo werkte hij samen met rapper Skiezo aan een nummer over het afzetten tegen de huidige politiek, gaat hij de sportschool in met ’fitfluencer’ Kosso en ging hij in gesprek met de IslamOmroep. Maar andere Nederlandse moslims zien hier vooral ’social-media trucjes’ en maken zich zorgen over de trend. En daar is ook onderzoeker El Kaddouri het mee eens. “Of hij echt de liefde heeft gevonden bij de moslims weet ik niet – ik kan niet in zijn hoofd kijken – maar je ziet wel heel duidelijk dat hij niet per se meer sympathie heeft gekregen voor moslims, maar wat minder ageert tegen moslims. Wat daar achter zit, is persoonlijk denk ik puur electoraal, maar de tijd zal het uitwijzen”, aldus de opiniepeiler.
Het einde van de droom van een “Arische nationale gemeenschap”?
Bij delen van ‘nieuw’ rechts groeit het besef dat de migratie naar Duitsland en Europa niet meer terug te draaien is. Wat moeten we doen? Twee boeken van rechtse uitgevers pikken de situatie op en veroorzaken verhitte debatten binnen rechts: het ene waarschuwt voor het vijandige beeld van de islam als rechtse doodlopende weg, het andere roept op tot erkenning van de demografische realiteit van een immigratieland en tot oprichting van een rechtse, multi-etnische samenleving met gelijkgestemden. Dit debat wordt geflankeerd door rechts-extremistische praktijken, die de twee polen van het debat weerspiegelen: in het Ruhrgebied terroriseert een nieuw opgerichte rechtse groep bewoners van linkse woningbouwprojecten. Een van de leiders is een bekende neonazi, de ander komt uit een moslimmilieu. Tijdens een van hun aanvallen riepen de daders “Allahu akbar” en spoot SS-runen achter hen aan. Ondertussen plant de Oostenrijkse rechtsextremist Martin Sellner samen met een voormalig propagandist van de islamistische al-Qaeda islamofobe bijeenkomsten met een behoorlijk provocerend karakter. Migratie- en islamdebatten hebben altijd bestaan binnen extreemrechts. Ze worden momenteel steeds scherper.
Het nationaalsocialistische ideaal van een ‘pure raciale, Arische volksgemeenschap’ is nog steeds een van de belangrijkste ideologische pijlers in het wereldbeeld van heterogeen extreemrechts. Om strategische redenen wordt echter zelden gesproken over de “Arische nationale gemeenschap”, eerder over een “etnisch homogeen volk”. Al jaren beseffen delen van extreemrechts echter dat immigratie betekent dat dit nationaal-socialistische raciale concept niet langer kan worden uitgevoerd. Met de twee boeken “Feined Image Islam as a Dead End” (Jungeuropa Verlag) van Frederic Höfer en “Das Neue Volk” (Antaios Verlag) van Simon Kießling, is een debat over hoe om te gaan met de demografische realiteit en het gebruik ervan in een stroomversnelling gekomen het rechtse kamp, om weer slagkracht te krijgen, ook in letterlijke zin.
Er zijn binnen extreemrechts al veel debatten geweest over de islam, maar er is ook sprake van samenwerking. De bekendste is de historische alliantie tussen de nazi’s en de grootmoefti van Jeruzalem, Mohammed Amin al-Husseini. De verenigende ideologie was vooral het uitbannen van antisemitisme, maar ook vijandigheid jegens de VS en Engeland. De foto van al-Husseini’s gesprek met Adolf Hitler is wereldberoemd.
En het was niet alleen een gedachtewisseling: de nationaal-socialisten richtten moslim-SS-legioenen op in de Balkan en het Islamitisch Centraal Instituut in Berlijn begon eind 1942 met werken en creëerde onder meer trainingsmateriaal voor de moslim-SS. legioenen. Nog in 1944 werd door de grootmoefti in Guben, Brandenburg, een islamitisch opleidingscentrum voor imams ingehuldigd, en in Göttingen en Dresden werden “mullah-trainingen” gehouden. Vooral Heinrich Himmler was gefascineerd door de islam. Himmler was van mening dat de waarde en het belang van een religie alleen kon worden afgemeten aan haar positie in de strijd op leven en dood van volkeren. Volgens Himmler is het probleem van de christelijke kerk dat ze deze ‘natuurwet’ ontkent door te eisen dat alle mensen elkaar liefhebben.
Deze aan de islam toegeschreven rechtse tegen de VS, het liberalisme of, zoals Höcke en Co. het onlangs noemden, tegen het ‘regenboogimperium’, geeft tot op de dag van vandaag conservatieve tot fundamentalistische stromingen in de islam veel respect bij extreemrechts.
Ook na de militaire onderdrukking van het nationaal-socialisme besprak extreemrechts herhaaldelijk hun relatie tot de islam. Als er over strategische samenwerking tussen extreemrechts en moslims werd gesproken, was dat meestal, maar niet uitsluitend, ingebed in een racistisch etnisch-cultureel concept, zoals de extreemrechtse krant Nation and Europa kopte: “Arabië voor de Arabieren (en de islam), Europa voor de Europeanen en heel Duitsland aan de Duitsers! De Turken verzamelen zich weer in Turkije”.
Met toenemende immigratie, ook uit moslimlanden, kreeg het racistische discours over moslims in Duitsland en Europa en over de islam in het algemeen geleidelijk de overhand. Antimoslimracisme is vandaag de dag nog steeds doorslaggevend voor extreemrechts in Duitsland. Toch gaan er steeds meer stemmen op die menen dat de migranten niet meer zullen verdwijnen, vooral omdat velen een Duits paspoort hebben. Beide boeken zien dit als een kans om nieuwe strategieën te ontwikkelen. Beide boeken gaan uit van hetzelfde uitgangspunt, maar stellen soms heel verschillende handelingsstrategieën voor.
De nieuwe mensen – rijdend op “de tijger van de multi-etnische samenleving”.
De historicus Simon Kießling toont in zijn essay “The New People” op indrukwekkende wijze aan dat de steun van een multi-etnische bevolking ook verenigbaar is met een diep racistisch en rechts-extremistisch wereldbeeld. De tekst, gepubliceerd door Antaios-Verlag door Götz Kubitschek, beschuldigt extreemrechts ervan alleen defensieve veldslagen te voeren en deze te willen behouden in plaats van “een spetterende visie, een briljant idee, een positief ontwerp voor de toekomst” te presenteren. Met zijn boek wil hij daar verandering in brengen en de “permanente opname” stoppen. Op een toon die sterk doet denken aan fascistische heilsbeloften, eist Kießling “op te geven met behouden en behouden, verdedigen en behouden […] om een nieuw begin te wagen, te vechten voor een toekomst, een idee te ontwikkelen, om een nieuwe wereld uit te broeden”.
Hij omschrijft het concept van de Reconquista , d.w.z. de vrijwel volledige verdrijving van zogenaamd “vreemde groepen”, vooral moslims maar ook joden, dat dag in dag uit wordt gepropageerd door de ineenstortende Identitaire Beweging en Martin Sellner, als “onrealistisch”. De homogeniteit van de West-Europese bevolkingsgroepen is onherstelbaar verloren. Volgens Kießling is er geen remedie tegen de “natuurhistorische noodzaak van ontmanteling en verval van de autochtone volkeren”. “Als ze eenmaal in een staat van verval zijn beland, zijn ze gedoemd het steile pad tot het bittere einde te bewandelen.”
Er is dus een positieve visie nodig, “de nieuwe mythe die tegen de cultus van de dood moet zijn”. Volgens Kießling “kunnen de blanken die aan het einde van hun levenscyclus zijn gekomen dit niet meer alleen vormen. Daarom moet je samenwerken “met jong, vitaal, ongebruikt, extern ‘barbaars’ potentieel”. Maar je moet oppassen wie er in aanmerking komt. “Het is minder waarschijnlijk dat vooral conservatieve, vrome moslims een beslissende rol zullen spelen. Ze hebben genoeg van hun eigen religie, hun eigen spiritualiteit. Het zou beter zijn om te denken aan degenen die zichzelf zien als zoekers die noch onder de heerschappij van Globohomo, noch onder die van de sharia willen leven”.
Hij waarschuwt zijn eigen kamp dringend: “Conservatief/rechts zijn kan in die zin niet betekenen dat alle immigrantengroepen in onze multiculturele werkelijkheid als vijandige krachten worden bestempeld, waarnaar men uitsluitend negatief verwijst”. Want “dit nieuwe volk, dat zich kristalliseert rond een elitaire kern, zal niet langer alleen Duits of alleen Europees in engere zin zijn, maar zal bestaan uit mensen met verschillende etnisch-culturele achtergronden”, zegt Kießling. Het is noodzakelijk om een nieuwe populaire associatie te creëren “die het westerse behoudt en voortzet, maar er ook overheen gaat door een nieuwe synthese te creëren die ook put uit andere intellectuele en politieke bronnen”. Het doel moet zijn “de tijger van de multi-etnische samenleving te berijden,
Terwijl Kießling een multi-etnisch extreemrechts volk wil stichten, richt Frederic Höfer zich op moslims en de islam, een alliantie waar Kießling kritisch naar kijkt.
Höfer: De vijand van de islam als doodlopende weg
De blurb benadrukt dat de auteur Frederic Höfer “zijn leven tot nu toe in het uiterste westen heeft doorgebracht, in de etnische, religieuze en sociale potpourri van het Ruhrgebied”. Een West-Duits perspectief. Het benadrukken hiervan is waarschijnlijk ook bedoeld om algemene defensiviteit vanuit het Oosten te voorkomen.
De realiteit heeft de islam en Duitsland “samengegooid”, en extreemrechts moet daar een manier voor vinden, aldus Höfers eerste stelling. De auteur schetst een somber beeld van extreemrechts. Men treedt ter plaatse, echte kansen op macht zijn ver in de verte. De frontliniepositie tegenover de islam van het “patriottische kamp”, de zelfbeschrijving van extreemrechts, is gebaseerd op “tegenstrijdige en strategisch zinloze benaderingen”. Het anti-islamimago van Pegida en AfD leidt “naar een politieke en strategische doodlopende weg: naar de doodlopende weg van een latente positie in een burgeroorlog”. Hij gaat nog verder: de islamofobie van rechts leidt er niet toe dat moslims uit Duitsland verdwijnen, maar alleen tot een verdere vervreemding. Een potentiële rechtse bondgenoot tegen ‘verwestersing’ en een ‘regenboogimperium’ zou zo verloren gaan. “Kritiek op de islam” leidt alleen maar af van de werkelijke oorzaken van migratie en bevordert “de manier van denken van de hegemonische ideologie van het Westen, die uiteindelijk neerkomt op een permeabel migratieregime”. In zijn essay concentreert Höfer zich, net als Kießling, op het concept van de ‘Reconquista’ dat heerst in het rechtse kamp.
Hij pleit niet voor islamistisch terrorisme, maar rechtvaardigt het door te verwijzen naar Thor von Waldstein (voorheen NPD, nu “nieuw rechts”), die ook het nawoord bij het essay heeft bijgedragen: Islamistisch terrorisme ontstaat “uit de wanhoop van individuen over het onrecht dat wordt geleden door hun volk.” Dus eigenlijk zelfverdediging, “het Westen” is de schuldige. Een dergelijke rechtvaardiging van de meest brute terreur zou ook kunnen komen van enkele linkse anti-imps.
Dat het boek vooral gericht is op een innerlijk-rechts debat blijkt ook uit het feit dat Höfer op meer dan 20 pagina’s met passages uit de Koran en soera’s ‘islamofobe evergreens’ tracht te weerleggen. Klassiek educatief werk, dat ook zou kunnen plaatsvinden in boeken van het Federaal Agentschap voor Burgerschapsvorming.
De auteur is zich ervan bewust dat zijn stellingen nogal gemarginaliseerd zijn in extreemrechts en dat de AfD precies het tegenovergestelde doet. Volgens Höfer heeft het beeld van de vijand van de islam “een steeds grotere consensusvormende functie gekregen” in de AfD. Hij hekelt standpunten in het partijprogramma, zoals de eis om de hoofddoek te verbieden en alle koranscholen in Duitsland te sluiten.
Ook hier de beschuldiging tegen de AfD: “Maar de anti-islamagitatie drijft moslims in het anti-traditionele kamp van globalisten en diversiteitsideologen”, zegt Höfer.
Hij verzet zich ook tegen rechts-populistische uitbuiting van misdaden en bekritiseert scherpe klassieke AfD-“argumenten”: “Een Tunesiër met een mes is net zomin een ‘messenmoslim’ als Roemeense dievenbendes ‘christenen stelen'”. Volgens Höfer is de verwijzing naar religie als monocausale verklaring voor misdaad en sociale problemen zo ondercomplex dat een serieuze discussie overbodig is. Hij pleit voor een scheiding van “islam en migratiekritiek”, maar dat vereist tact. Het woord ‘kritiek op de islam’, dat hij ook gebruikt, is het eufemisme van extreemrechts voor antimoslimgevoelens. Zonder “kritiek op de islam”, aldus Höfer, het programma van de AfD vanwege haar beleid tegen “genderisme, vroege seksualisering en LGBTQ-sekten”, de verdediging van klassieke gezinnen,
Net als Kießling dringt hij aan op erkenning van de “multi-etnische realiteit”: “De multi-etnische realiteit in Duitsland is – met alle nodige schadebeperking – een onomkeerbaar en permanent perspectief waarmee politiek en strategisch rekening moet worden gehouden. […] Als de Duitse nationaal-conservatieve subset […] zichzelf verliest in de horizontale verdediging van andere etnogroepen, dreigt ze haar laatste standpunt als stam in de onrust van tribale vetes te zullen uitvechten – terwijl de makers en heersers van de geglobaliseerde moderniteit zetten hun project ongehinderd voort […] Het verzet anti-islamitisch aanklagen betekent het naar het verkeerde slagveld leiden, afgezet”, zegt de auteur.
Höfer geeft toe dat de populistische anti-islamhouding extreemrechts versterkte en de AfD het parlement in katapulteerde. Deze populistische houding is nu echter in een strategische en morele impasse beland en is potentieel zelfdestructief gezien de demografische ontwikkeling. Het doel is geen tijdelijk dwarsfront, maar een ’traditionele oecumene’, aldus Höfer.
Verhitte discussie: “Vuil werk voor de VS en de mondiale elites”
“Thuis, vrijheid, traditie. Multicultureel einde van de lijn” was altijd de belangrijkste slogan van de Identitaire Beweging (IB) rond Martin Sellner. Voor hem moet het een aanfluiting en een klap in het gezicht zijn dat de IB niet alleen zo goed als niet meer bestaat, maar dat ze nu ook haar eigen ideologische hoofdcomponent van haar politieke strijd kwijtraakt en een multiculturele samenleving wil stichten. etnische mensen, ook al is het geen multiculturele. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Kießling net als Höfer hard heeft gewerkt aan de extreemrechtse concepten die Martin Sellner vertegenwoordigt.
Sellner ging daarom op Twitter het hardst tekeer, soms elke minuut, tegen de benaderingen en verdedigde zijn concepten. Dit leverde hem de beschuldiging op van “zinloze en onsamenhangende clickbait” van de nieuwe auteur Nils Wegner. Sellner beschuldigt Wegner op zijn beurt van “reflexieve projecties”. De mede-oprichter van het nieuwe rechtse online portaal “Konflikt-Magazin” haalde ook uit naar Sellner op Twitter: met buzzwords als “remigratie” wekt hij voortdurend hoop die alleen maar teleurgesteld kan worden. Daarnaast zou hij elke week een nieuwe hype genereren waar zijn volgers in geloven, maar dan snel teleurgesteld zijn als de beloften niet werden waargemaakt. Als gevolg hiervan zouden velen onvermijdelijk in “individualistisch nirvana” terechtkomen en andere wegen zoeken, aldus Wolters.
Zeer geïrriteerd antwoordt Sellner ook op de hoofdstellingen van Frederic Höfer (die hij zelf heeft afgekort): “Wie zegt: ‘De vraag naar remigratie zal leiden tot een burgeroorlog’ doet het vuile werk voor de VS en de mondiale elites”. Bovendien is er geen “demografische substantie” meer voor een burgeroorlog, beaamt de voormalige plaatsvervangend voorzitter van de IB in Duitsland, Daniel Fiss, met Sellner. “En we zouden hem met een knal verliezen”, voegde Sellner eraan toe in een Twitter-discussie. Over het algemeen lijkt Martin Sellner erg gefrustreerd door de status quo van het zogenaamde “nieuwe” rechts: “Het is echt verrassend hoe rechts, die overigens erg creatief en ontwikkeld is als het gaat om migratie- en bevolkingsbeleid, net zo onhandig denkt als onze politieke tegenstanders”, zegt Sellner.
Een innerlijk-“nieuw”-rechtse discussie
Het is niet verwonderlijk dat de twee boeken van extreemrechts tot een soms verhitte discussie hebben geleid. Tot nu toe heeft het echter alleen plaatsgevonden in delen van het meer “nieuwe” rechts. Tot nu toe is het debat grotendeels voorbij de AfD gegaan. Maar dat is zeker in de geest van de “nieuw rechtse” benadering, wiens elitaire claim is om debatten te voeren en strategieën te ontwikkelen om toekomstige wegen voor de extreemrechtse “normale mensen” te plannen, ze glad te strijken en valkuilen te doorgronden. . Alleen de plaatsvervangend staatsvoorzitter van de AfD Saksen-Anhalt, Hans-Thomas Tillschneider, publiceerde een artikel parallel aan de binnenrechtse islamdiscussie in een Russische krant waarin hij de “Russische manier” prees in de omgang met de islam.
Het artikel van Tillschneider is gebaseerd op een toespraak die hij in april hield op een rechtse conferentie in Wenen. In het artikel roept Tillschneider op om “de multiculturele agenda van de globalisten” te bestrijden, niet de islam: “Het is niet de islam die de vijand is, maar de globalistische elite die een beleid voert om naties te vervangen door multiculturele samenlevingen”, aldus de AfD-politicus. Hij schrijft verder: “De islam heeft bestaansrecht, het heeft een thuisland dat net buiten Europa ligt”. Maar hij is ook van mening dat veel moslims* in Duitsland zullen blijven en dat daar iets aan moet worden gedaan: “Een redelijke politiek moet wegen openen voor immigranten om ‘Duitser’ te worden door de lokale cultuur te accepteren en zich daaraan aan te passen. manier van leven – terwijl je tegelijkertijd moslim blijft,” zoals Tillschneider. In zijn toespraak in Wenen formuleerde hij dit nog scherper: Wie (in het “patriottische kamp”) het idee van een islamvrij Europa vertegenwoordigt, krijgt uiteindelijk geen islamvrij Europa, maar verdrijft de moslims uit de patriottische oppositie, volgens Tillschneider. Björn Höcke zou het op veel, maar misschien niet op alle punten met hem eens zijn.
De islamstrategie van Höcke
De Thüringer AfD-staatsvoorzitter schetste zijn islamstrategie al in 2018 in zijn boek “Nooit twee keer in dezelfde rivier”: hij prijst uitdrukkelijk de goede samenwerking met moslimlanden in het Duitse rijk en tijdens het nationaal-socialisme. Dit is tot op de dag van vandaag verantwoordelijk voor de vaak hoge reputatie van Duitsland in deze landen. Daar zou op gebouwd kunnen worden. Hij pleit voor een tweeledige strategie voor de AfD met betrekking tot de islam: “Ten eerste de terugtrekking uit de internationale ‘anti-islamcoalitie’ en constructieve samenwerking met moslimlanden – afhankelijk van nationale belangen. […] En ten tweede een duidelijke, consequente preventie van de dreigende islamisering van Duitsland en Europa. Dat betekent een onmiddellijke stopzetting van ongecontroleerde massa-immigratie […]. Allemaal zonder vooroordelen of haat jegens de islam als religie en met respect voor een cultuur die ons vreemd is. Deze maatregelen komen overeen met staatsredenen met hun verantwoordelijkheid tegenover hun eigen volk, dat over het algemeen een nogal negatieve houding heeft ten opzichte van de islam en zijn levenscultuur. Hij roept op om “het aantal moslims dat hier woont te verminderen”. “Dus eigenlijk kunnen we het hele islamdebat overslaan: als we niet de massa’s oosterlingen en moslims in Europa en Duitsland hadden, zouden we geen fundamenteel probleem met de islam hebben”, betoogt Höcke. Hij roept op om “het aantal moslims dat hier woont te verminderen”. “Dus eigenlijk kunnen we het hele islamdebat overslaan: als we niet de massa’s oosterlingen en moslims in Europa en Duitsland hadden, zouden we geen fundamenteel probleem met de islam hebben”, betoogt Höcke. Hij roept op om “het aantal moslims dat hier woont te verminderen”. “We kunnen in principe het hele islamdebat overslaan: als we niet de massa’s oosterlingen en moslims in Europa en Duitsland hadden, zouden we geen fundamenteel probleem met de islam hebben”, betoogt Höcke.
Hij kan zich heel goed voorstellen dat hij in Duitsland samenwoont met “vriendelijke en beschaafde moslims als ons rechtssysteem en de heersende stromingscultuur zonder beperkingen worden erkend”, zegt Höcke in zijn boek. Dit plaatst Björn Höcke dichter bij de positie van Sellner dan die van Höfer en Kießling: als de AfD de koers van Kießling en Höfer volgt, wordt het een post-etnische law & order-partij die het bestaan van het Duitse volk ontkent en jij, Sellner waarschuwt dat het belangrijkste doel is opgeven. Dan zou de AfD een partij zijn zoals de CDU en SPD. Sellner ziet ook geen grote potentiële kiezers onder migranten. Potentiële AfD-kiezers, zoals geassimileerde Turken, hoeven niet te worden uitgelokt. Omdat ze al op de AfD stemden, “precies omdat het de partij van de autochtone Duitsers is.
Queer, trans en vrouwenhaat
Opvallend is dat zowel in de argumenten van Kiessling en Höfer als in de tegengestelde standpunten van Sellner queer en transfobie leidende argumenten zijn. Queer en trans worden gepresenteerd als de meest zichtbare tekenen van de “doodscultus van het Duitse volk”. Daarnaast worden vrouwen aangemerkt als de zwakste schakel in de fantasieën van de nationale gemeenschap: in extreemrechts worden vrouwen heel vaak als zwak en dus gevaarlijk bestempeld. In de loop van het innerlijk-rechtse islamdebat plaatste Martin Sellner een video waarop jonge vrouwen te zien waren die zich tot de islam hadden bekeerd. Hij merkte op: “Vrouwen hebben de neiging zich te conformeren aan de dominante cultuur. Het is een oerinstinct. Waar de islam het leven reguleert en het straatbeeld domineert, zullen ook vrouwen zich langzaam maar zeker bekeren”.
Mannelijkheid als verbindend element
Voor Sellner daarentegen is mannelijkheid een positief en verenigend element van extreem ‘oud’ rechts met veel migranten en moslims: ‘Links drijft elke vorm van mannelijkheid en mannelijkheid uit hun structuren en versmelt in plaats daarvan met het repressieve staatsapparaat. en worden uiteindelijk genderadviseurs in de moloch van het transatlantisch-Amerikaanse veiligheidsapparaat, dat hen vervolgens beschermt […]. Ze hebben de strijd om de weg grotendeels opgegeven”, schold Sellner uit. Door massa-immigratie en vermeende hoge geboortecijfers van migranten kan het zelfs een kwestie van leven of dood zijn wie dit ‘migrantenblok’ voor zich weet te winnen, filosofeert de Oostenrijker. “Omdat je je tegenstander ermee kunt vernietigen”, weet Sellner zeker. Door dergelijke tijdelijke allianties kunnen rechten beslissende invloed krijgen. Vanuit identitair oogpunt moet zo’n alliantie op straat echter worden afgewezen. Dan zoals de verkrachtingsapologetenAndrew Tate heeft alleen kracht, energie, mannelijkheid en schoonheid om een rol te spelen. “Etniciteit, ras en cultuur doen er niet toe”, bekritiseert Sellner op Telegram.
Ook de nieuwe rechtse publiciste van het Instituut voor Staatsbeleid, Ellen Kositza, mengde zich in de discussie en beschuldigt Höfer ervan zich door de islam te laten inpalmen. Ze speculeert dat hij zich al tot de islam heeft bekeerd. Toch levert het boek een belangrijke bijdrage aan de discussie, want de bijna zes miljoen moslims zijn hier en daar moet een manier voor gevonden worden. Vooral omdat er geen sprake is van een algemene haat tegen de islam, zegt Kositza. Wat weer leidde tot het verwijt dat zij en het nieuwe rechtse Instituut voor Staatsbeleid in het reine waren gekomen met de “bevolkingsuitwisseling”.
Rechtse praktijk
Naast deze theoretische overwegingen zijn er al diverse thematische vormen van extreemrechtse praktijk. Vroeger waren het “buitenlandse beleidsprojecten” met Arabische staten of organisaties, zoals de training van de militaire sportgroep Hoffmann in een PLO-kamp in Libanon of het ter beschikking stellen van een neonazistische vrijwilligerseenheid voor Irak tijdens de oorlog tegen de VS. die mislukte vanwege de dood van Michael Kühnen.
Met de toenemende migratie naar Duitsland is echter een rechts-extremistische praktijk gericht tegen moslims en migranten in het algemeen – van campagnes tegen de bouw van moskeeën, demonstraties tot aanslagen – dominant geworden. Momenteel lijkt Martin Sellner door te willen gaan met een “focal point tour” door Oostenrijk samen met Irfan Peci, voormalig islamist, nu zelfverklaard “islamistenjager”. Sellner en Peci willen rechts-extremistische bijeenkomsten houden op plaatsen met veel migratie, met als doel “te kijken hoe de migranten reageren”, zegt Peci.
Maar er is ook actieve alliantiepolitiek van rechts met migranten en moslims. Een nieuwe rechtse groepering in Bochum, bestaande uit bekende neonazi’s en mensen met een moslimachtergrond, heeft veel media-aandacht gekregen. “SS-runen” werden gespoten en “Allahu akbar” werd toegeschreeuwd bij een aanval op een links huisproject . Ook hier wordt haat tegen LHBTIQ+’ers en antifascisten als een verbindend element gezien.
De strategische aanpak van de extreemrechtse bedrijvengroep “Zentrum” (voorheen “Zentrum Automobil” ) is niet zo krijgshaftig. De lijst van ondernemingsraden rond de rechtsextremist Oliver Hilburger, voormalig lid van de neonazistische band “NoieWerte”, werd opgericht in de Daimler-fabriek in Untertürkheim en wordt daar al jaren gekozen in de ondernemingsraad, zij het met relatief weinig stemmen. Cruciaal was ook dat er nogal wat werknemers met een migratieachtergrond op zijn lijst stonden. Linkse vakbondsleden zien dit als een gerichte strategie:“Als je de openlijke racist laat rondhangen, krijg je zeker geen vier mandaten. Hilburger en zijn volgelingen zouden echter specifiek op zoek zijn geweest naar mensen met nationalistische of patriottische opvattingen, zoals ons is verteld. Er is een overlap tussen origines, en zo is hun lijst samengesteld, waarop enkele mensen staan met Servische, Kroatische, Griekse of Turkse roots”, aldus de Express, een linkse vakbondskrant .
Het debat zal niet verdwijnen
De hoofdlijnen van het door Kießling en Höfer aangescherpte debat zijn niet nieuw en maken gebruik van het standaardrepertoire van ‘nieuw’ rechts: liberalisme is de belangrijkste vijand (ook al stelt Martin Sellner dat herhaaldelijk in vraag), ‘islamisering’ is meer een uitdrukking van de zwakte van het Westen en een “globalistische” strategie. Alles wat met gender, queer en trans te maken heeft, is een uiting van de dodelijke decadentie van het Westen en het vrouwelijke is altijd gevaarlijk omdat het zwak is.
Wat het Westen kan redden, is een reflectie op waarden als traditie, identiteit, de “kiemcel van de familie” en vooral het herwinnen van mannelijkheid. Wat dit in de praktijk betekent als het gaat om de ‘islam’ en mensen met een recente migratiegeschiedenis in de familie, is de grote vraag. Dat houdt extreemrechts, waaronder de AfD, de komende jaren bezig. Het debat zal blijven bestaan en de neiging hebben om in explosiviteit toe te nemen.
