Indignatie redactie 
Joe Biden keerde onverrichter zake terug van zijn reis naar het Midden-Oosten.
Er waren nieuwsmedia die berichtten dat Saoedi Arabië had toegezegd meer olie op te zullen pompen, om de NAVO-landen te helpen in hun strijd tegen Rusland, maar dat werd door andere, voor mij betrouwbaarder bronnen tegengesproken, omdat het fysiek niet kan. Dat soort toezeggingen, die je niet van plan bent na te komen, is dan meer zoete wraak voor al die niet nagekomen afspraken, verdragen, beloftes en akkoorden waar we in het westen patent op hebben.
En dat wordt er niet beter op als je ze natrapt. Een interessante ontwikkeling is wel dat Saoedi Arabië voortaan Israëlische passagiersvliegtuigen toestaat om over haar grondgebied te vliegen. In schril contrast met het beleid van westerse landen die eerder hun luchtruim voor Russische toestellen sloten. Waarop de Russen die landen ook de toegang tot het Russische luchtruim ontzegden. Dat leverde de westerse landen meer schade op dan Rusland, zoals bij alle sancties.
In de westerse media werd die kanteling van het beleid van Saoedi Arabië weggezet als bewijs voor een verbetering in de relaties tussen de Saoedi’s en Israël, wat geen voorwaarde is. Ik vrees dan ook dat het niet inhoudt dat twee bondgenoten van het westen de strijdbijl hebben begraven om samen met ons op te trekken tegen onze vijanden. Eerder dat iemand tegen de Saoedi’s heeft gezegd dat het kinderachtig is, en dat ze zo inkomsten mislopen.
Meer en meer landen zoeken toenadering tot BRICS, en keren zich daarbij af van de Verenigde Staten en Europa. Ik zag bij Caroline de Gruyter in NRC blijdschap over de capitulatie van de PvdA waar het een omstreden handelsverdrag met Canada betrof. Daarbij stak zij de loftrompet over de onnavolgbare, wispelturige regelgeving van ‘Brussel’, waar die ambtelijke kliek eisen stelt op het gebied van respect voor ‘LGBT+’, en uiteenlopende andere hobbies aan landen die ons hun spullen willen verkopen.
Om vervolgens de kosten van dat hele proces en de controle af te wentelen op de producent, wat een perfide vorm van ‘Rent-Seeking’ is. Geld krijgen zonder dat je er iets voor hoeft te produceren. En daarom was het belangrijk dat dat handelsverdrag met Canada er kwam, want dat land zit op dezelfde lijn.
Mijn standpunt hier is dat we zeer binnenkort zullen ontdekken dat er niemand meer iets aan ons wil verkopen, en dat ze zich gaan richten op het versterken van de eigen markt en welvaart, en dat die landen derhalve ook geen boodschap meer zullen hebben aan onze voorwaarden.
En dat het oerstom is om akkoord te gaan met dat verdrag, waarin bepaald is dat in het geval van een handelsconflict een ‘arbitragecommissie’, die geen rekenschap hoeft af te leggen aan enige regering, of gekozen vertegenwoordiger, zal beslissen wie er gelijk heeft. Dat is het gedroomde ideaal van mensen die hunkeren naar een corporatistische samenleving, ook wel ‘fascisme’ genoemd.
Of, in zijn meest bloedeloze vorm, ‘neofeodalisme’, waarbij de economische macht volledig toevalt aan een financiële elite, terwijl de politiek mag wauwelen over randverschijnselen in de sfeer van ‘Identity Politics’ bij wijze van bezigheidstherapie. Dat de PvdA overstag ging verbaast mij uiteraard niets.
De capitulatie van Saoedi Arabië om verder af te zien van haar kinderachtige getreiter moet u dan ook niet zien als een positief signaal, maar eerder als een serieuze bedreiging voor ons. Rusland, China, en de landen die zich aangetrokken voelen tot het concept van een multipolaire wereld, prediken geheel andere omgangsvormen. ‘Handel is Handel’.
En handel met landen die hun ‘Munt’ exploiteren om producenten onder druk te zetten is iets waar je niet langer mee wegkomt. Vandaar dat Joe Biden onverrichter zake terugkwam van zijn reis. En vandaar dat men in Duitsland vreest dat het hele land straks vacuum trekt en afsterft als gevolg van de ruzie met Rusland.
Normaal gesproken is zo’n revolutionaire omzetting een proces van jaren, waarbij uiteenlopende landen steeds de keuze hebben om over te stappen van het ‘Financieel Kapitalisme’, terug naar het ‘Industrieel Kapitalisme’, of enige hybride vorm, binnen de mogelijkheden en wensen van het volk. Dan nog is dat een turbulent proces dat intern, in de landen zelf, tot hoog oplopende conflicten kan leiden, maar ook tot conflicten tussen landen onderling.
Met alle gevaren van dien in deze tijden, dankzij levensgevaarlijke wapens en een ‘losse moraal’. Dat proces van herpositionering was al in gang gezet. Maar door de oorlog in Oekraïne is het in een stroomversnelling terecht gekomen. In Europa, maar ook in de Verenigde Staten, en zelfs in het Verenigde Koninkrijk, en Canada, heeft ‘Davos/NAVO’ het nu knap lastig.
Als u graag zou zien dat we weer normaal gingen doen als Nederland, en Europa, is het belangrijk om niet te zwichten voor de aantijging dat de restauratie van het ‘Industrieel Kapitalisme’ een stap terug zou zijn. Dat valt niet uit te sluiten, en op het individuele niveau is het in bepaalde gevallen zelfs een zekerheid. Wie niets produceert, en niet ‘hard’ kan maken dat een bepaalde dienst het waard is om in stand te houden, zal de bakens moeten verzetten als de collectieve middelen wegvloeien naar nuttige en nodige investeringen, weg van subsidie en overheidsgeld voor frutsels, ‘Identity Politics’ en oorlogen. En de propaganda/reclame voor die activiteiten.
Maar als we niet wachten tot alles kapot is, zijn er nog wel genoeg mogelijkheden om de ergste pijn te verlichten. En met een potentieel veel betere toekomst. Het kan ook een stap terug zijn in de sfeer van ‘Alles Groen’, maar niet zo’n dramatische sprong achteruit als nu door de sancties, met overal kolencentrales die stoken alsof er geen ‘morgen’ is, en de aanvoer van gas en olie met schepen die oneindig veel belastender zijn voor het milieu en het klimaat dan de ‘buizenpost’.
In de ‘Financieel Kapitalistische’ wereld waar de Nederlandse politiek in meerderheid warm voor loopt, is zéker volop ruimte voor ‘Groen Beleid’, maar dan in die zin dat alleen de ‘1%’ nog toegang heeft tot welvaart, en de rest volledig gevaccineerd zit te bibberen in een kartonnen doos op straat, wachtend op de kar met soep van de bedeling.
Historici zullen zich vermoedelijk achter de oren krabben, als ze in de toekomst die ons te wachten staat nog toegang hebben tot originele documenten en treffende analyses. Dat laatste is de vraag, waar Orwell een ‘Ministry of Truth’ voorzag die bedreven was in het ‘vegen’ van informatie die niet in het toegestane verhaal past.
Dat het westen steeds meer landen uitsluit van ‘Handel’ mag voor scribenten als Caroline de Gruyter vanzelfsprekend zijn, maar ze kan er misschien beter niet zo mee te koop lopen. Het is nog geen gelopen race dat het ‘Ministry of Truth’ die mensen zal belonen. En in een toenemend aantal gevallen vraag ik mij oprecht af wat iemand precies voor ogen staat als hij liegt.
Dan heb ik het niet over Caroline de Gruyter, die echt een ware gelovige is, en niet liegt, ook al mist ze een hoop informatie die ze niet zozeer niet langs heeft zien komen, maar heeft uitgefilterd, zo komt het mij voor. Er zijn echter ook mensen die echt snoeihard staan te liegen, terwijl volstrekt onduidelijk is wat ze daarmee beogen te bereiken.
De functionaris in Oekraïne die recent repte over een op handen zijnde tegenaanval in de regio van Kherson, waarvoor het land een miljoen strijders klaar had staan, moest later terugkomen op dat verhaal. Als ik probeer te bedenken waarom diegene dat dan zegt, kom ik niet verder dan dat het wellicht een gecodeerd bericht is aan de Russen, en dat hij een ‘Mol’ is of zoiets.
Dat Rusland over een netwerk van mensen beschikt die in Oekraïne informatie verzamelen, waardoor de Russen op cruciale momenten ergens een gebouw in puin schieten waar vergaderd werd, of waar militairen hun intrek hadden genomen, of wat een sleutelrol heeft in het logistieke proces in dat land, dat is mij wel duidelijk.
De gestage opmars van de Russen en hun partners is weer op gang gekomen na een week of twee van relatieve rust en consolidatie. De ene na de andere predictie van inlichtingendiensten van NAVO-landen zakt door het ijs. Na eerder te hebben voorspeld dat het een kwestie was van dagen, zou Poetin daarna tijdens de parade in Moskou ter nagedachtenis van de overwinning tijdens de Tweede Wereldoorlog de victorie uitroepen.
Tussentijds hoorden we steeds weer dat Rusland geen munitie meer zou hebben, en geen precisie-raketten. ‘Regime Change’ in Moskou stond al op de agenda. Maar als ik zie dat Rusland en Oekraïne in Istanbul gewoon een ‘deal’ kunnen sluiten over de graanexport, waarna de Verenigde Staten moeite moet doen om zichzelf belangrijk te maken, en ik kijk dan naar die zielige afgang in het Midden-Oosten, en hoe Rusland, China en steeds meer andere landen de Amerikanen, en Europa, gewoon negeren, dan zou ik het wel uit willen schreeuwen: ‘navonnNOU EENS WAKKER, DAMES EN HEREN!’ Waar is het wachten op? Nog even, en het is niet zozeer wakker worden, maar opgewekt worden uit de dood.
