Nederland verandert onder Rutte langzaam in het domste jongetje van de klas
Indignatie redactie
3 min. lezen
Alle cijfers wijzen op code zwart, maar Rutte ziet het niet.
Aangezien we al een week boven de 20.000 besmettingen per dag zitten – we breken record op record – zou je denken dat het kabinet zich bezint op zijn beleid. Want zo’n forse stijging leidt onverbiddelijk tot meer ziekenhuisopnames, meer long covid, hogere IC-bezetting en, helaas, meer doden. We zitten al weken ver boven de brave ramingen van het OMT.
De afgelopen week heb ik een aantal voorspellingen gelezen van mensen die wél verstand hebben van modelleren en exponentiële groei. Daar word je niet vrolijk van. ‘Met ruim 21.000 gevonden gevallen hebben we over 8 dagen ongeveer 400 nieuwe ziekenhuisopnames en over 12 dagen 75 nieuwe IC-opnames. [..] Daar kunnen we nu niets meer aan veranderen,’ schrijft een van hen.
Laat het tot u doordringen: voor elke dag dat we 21.000 nieuwe besmettingen hebben, moeten er acht dagen later 400 mensen naar het ziekenhuis, over twaalf dagen 75 naar de IC, en gaan er uiteindelijk 60 dood. Ik herhaal ’t maar even: per dag.
Zoveel plek hebben we helemaal niet, om nog maar niet te spreken over de behoefte van de dringende reguliere zorg. Onze ziekenhuizen zullen volstromen en op zeker moment is er simpelweg geen plaats meer voor wie daar dringend een bed nodig heeft.
Maar dan lees je dit, gisteravond: ‘Het demissionaire kabinet houdt de naleving van de maatregelen die op 12 november werden afgekondigd de komende dagen nauwlettend in de gaten. Als die naleving en vervolgens de ziekenhuiscijfers de verkeerde kant op gaan, dan wordt er eerder dan 3 december gekeken of er meer maatregelen nodig zijn. “Als er in de ziekenhuizen een ontwikkeling is die ons niet bevalt, dan zullen we onmiddellijk ingrijpen,” aldus de premier.’
Als je dan pas ingrijpt, meneer Rutte, dan ben je alweer twee weken te laat. Dan krijg je daarna nog twee weken de gegarandeerde nieuwe instroom te verstouwen. Het is met infectieziektes juist zaak de afgelopen twee weken nauwlettend in de gaten te houden, en die veertien dagen schreeuwen in koor: het wordt code zwart.
Om het zwak uit te drukken: vooruitdenken is niet het sterkste punt van dit kabinet. Evenmin loopt men er over van bereidheid om eens een stevig gesprek te voeren met mensen die, anders dan het OMT, wel steevast met goede prognoses kwamen.
Hoe bont moet je het maken als de WHO je beleid publiekelijk bekritiseert, en de Jaap van Dissels van Europese landen waar het beter gaat dan hier, geschokt commentaar geven op je beleid?
Nederland verandert onder Rutte langzaam in het domste jongetje van de klas: hardleers, koppig, altijd anderen de schuld gevend van zijn eigen falen, niet bereid zijn eigen gedrag onder de loep te nemen, en zichzelf intussen wanhopig op de borst slaand.
Mij ontbreekt elke behoefte om te zien hoe dit kabinet, na zijn eigen traag georkestreerde herrijzenis, straks de klimaatcrisis te lijf zal gaan. Want daarbij zijn de termijnen nog langer, en is waarlijk vooruitzien onontbeerlijk.
