Nieuw kabinet of toch niet?

Volgens veel scribenten is er een nieuw kabinet in aantocht. Wat mij betreft kan dat ‘nieuw’ met een korreltje zout worden genomen; dezelfde partijen die een bijdrage leverden aan ‘ongekend onrecht’ en het ‘sensibiliseren’ van een gekozen volksvertegenwoordiger gaan dit land opnieuw besturen.

Naar verluidt willen de verloofde partijen vooral inzetten op een nieuwe bestuurscultuur en vooral meer dualisme. Als zij met dat laatste bedoelen dat het Parlement zich (‘zonder last en ruggespraak’) niet aan de partijdiscipline zal hoeven houden, dan zal dat op verschillende dossiers tot een snelle val van het kabinet leiden. Wij kunnen slechts benieuwd zijn welke adder zich nu weer onder het gras bevindt.

Vluchtelingen

Er zijn verschillende terreinen waarop een snelle besluitvorming, doorgaans toch al niet de beste grondslag voor goed bestuur, nodig lijkt. Één daarvan is het terrein van de vluchtelingenproblematiek. Op onverklaarbare wijze neemt de stroom ‘oorlogsvluchtelingen’ toe naar ons land, terwijl dit land overvol is en de grenzen wagenwijd openstaan. Waar de opvang van vluchtelingen compleet overvoerd is geraakt, ziet kennelijk iedereen een belangrijke barrière voor deze overstroming over het hoofd: het sluiten van de grenzen, inclusief de luchthavens, voor vluchtelingen. Daarvoor hoeft niemand zich te schamen: het zijn economische vluchtelingen die weigeren hun eigen land op te bouwen en liever hier de hand ophouden. Momenteel worden gemeenten gedwongen om tijdelijke opvang te organiseren, waarbij deze gemeenten opvallend genoeg niet vaak deel uitmaken van de Randstad.

Alvorens de vluchtelingen zich bij ons melden, is er een omvangrijk netwerk van ‘hulporganisaties’ doende geweest waarin de transporterende ‘activistennetwerken’ zich tegoed doen aan een meer dan royaal inkomen, wat uiteraard voortkomt uit subsidies. Dat is het begin van een omvangrijk subsidienetwerk, wat zich uitstrekt tot ons land met in de top vertegenwoordigers van de politieke partijen zelf. Zie slechts het COA waar partijprominenten zich consequent in de directieposities bevinden voor geen andere reden dan een zeer royaal inkomen en auto met chauffeur. Het vluchtelingenprobleem is kortom een alleraardigst en royaal verdienmodel voor vele politieke bijwagens. Het ligt alleen om die reden al niet voor de hand dat dit probleem zal worden opgelost door het aanstaande kabinet.

Klimaat

Een ander dossier, wat in feite geen aandacht behoeft maar dat om politieke redenen wel krijgt, is het ‘klimaat’. Met het klimaat zelf is weinig aan de hand, behalve dat het voortdurend verandert zoals het al honderdduizenden jaren doet. Die voortdurende – natuurlijke -verandering in het klimaat is voor politici een dankbare aanleiding geweest om een nieuw verdienmodel in te richten: ditmaal voor de klimaatactivisten. Ook hier zien we weer politieke slippendragers van de tweede garnituur die met behulp van – oneigenlijke – subsidies zoet (en partijlid) worden gehouden in een soort van ‘bullshit-economie’: een economie die weinig anders inhoudt dan de transformatie van belastinggeld naar privékapitaal middels subsidies en met behulp van twijfelachtige semiwetenschappelijke claims.  Omdat ook hier vele partijprominenten (Jan Rot, Ed Nijpels) de uitstekend gesalarieerde directies en besturen vormen van de grootste subsidie ontvangende organisaties, is dat tevens een garantie dat een nieuw kabinet van dezelfde partijen geen einde zal maken aan deze misleidende industrie.

Zo zijn er nog talloze terreinen waarop politici en politieke organisaties de afgelopen decennia een (meer prominent) deel van hun achterban aan ‘banen’ hebben geholpen. Dit ineens doorkruisen met een ‘nieuwe bestuurscultuur’ en het loslaten van de fractiediscipline ten behoeve van meer dualisme, is een volslagen utopie. Zouden de partijen dit daadwerkelijk doen, dan vallen zij ook voor hun electoraat als volksverlakkers door de mand en resteert een CDA-positie voor hun partijen.

Een nieuw kabinet van telkens dezelfde partijen is door het politiek handelen van de afgelopen dertig jaar slechts een garantie op meer van hetzelfde en steeds minder van het goede.